هنگام که به خیمه‌ای آتش درمی‌افتد، هرچند خردینه‌ها بیش‌تر شیون می‌کنند، اما خدای خیمه، آن‌که عمر و جانش در تار و پود خیمه بافته شده است، گرچه خاموش و بی‌خروش مانده باشد، دردمندی‌اش را کرانه‌ای نیست. خردینه‌ها سرانجام آرام می‌گیرند. اما خدای خیمه، درد را به جان درکشیده، به درون برده، و در کنج قلب خود جایش داده است، تا مگر روزی روزگاری به عربده‌ای، به اشکی، یا به خروشی شادمانه، از دل بیرونش بپراکند.
۳ نفر این نقل‌قول را دوست داشتند
arash_phdk
‫۵ سال و ۴ ماه قبل، دو شنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۷، ساعت ۰۸:۳۷
Mahkame
‫۵ سال و ۳ ماه قبل، یک شنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۰۱:۲۴
💟💟💟
‫۲ سال و ۸ ماه قبل، دو شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۲:۱۰