ما زندانیان جنگ هستیم. رؤیاهای ما عقیم مانده‌اند. به هیچ‌جا تعلق نداریم. کشتی ما بر روی دریاهای متلاطم و پر عذاب سرگردانند. شاید هرگز اجازه‌ی لنگر انداختن در ساحل را به دست نیاوریم. تأسف‌های ما هرگز به اندازه‌ی کافی غمبار نیستند، شادی ما هرگز به اندازه‌ی کافی شاد نیست، رؤیاهای ما هرگز به اندازه‌ی کافی بزرگ نیستند، زندگی ما هرگز به اندازه‌ی کافی ارزش نخواهد داشت، تا به آن‌ها اهمیت داده شود.