آدم‌های اطرافمان را می‌دیدیم که لبخند می‌زدند و تکرار می‌کردند: "من خوبم! خوبم! خوبم!" و ما خودمان را -خود واقعی‌مان را- پیدا کردیم که با همه ی ظاهرنمایی‌ها نمی‌توانستیم به آنها بپیوندیم. ما باید حقیقت را می‌گفتیم و حقیقت این بود: "نه، اصلا حالم خوب نیست!"