وقتی کلماتی را شنید که مدت‌ها در انتظار شنیدنش بود این‌که من به کمک نیاز دارم آشفته شد و به عقب به‌سمت من برگشت. او به‌سرعت طوفان شن و با چشم‌های پر از اشک، به جایی‌که من نزدیک بیست سال پیش در شن و ماسه فرو رفته بودم، برگشت. وقتی به من رسید، خم شد، دستم را گرفت و کمکم کرد تا بایستم. پاهایم می‌لرزید. محکم بغلم کرد؛ درحالی‌که هیچ عذرخواهی و توضیحی نمی‌خواست. او فقط گفت: "من این‌جام."