سالینجر تنها نویسنده پس از جنگ در امریکاست که آثارش مورد استقبال همگان قرار گرفته. این استقبال نوعی عقب‌نشینی ادبی از آثار نویسندگان بزرگی چون هرمان ملویل، هنری جیمز و ویلیام فالکنر است؛ زیرا که آدم‌های آثار سالینجر بیش‌تر درون‌گرایانی هستند که خواننده به آسانی می‌تواند تصویر خود و معاصران خود را در آینه آن‌‌ها بازشناسد. سالینجر در عین حال به تقابل کودکی و بزرگسالی دست می‌زند، به تقابل بی‌گناهی و پلیدی، امید و نومیدی و حقیقت و دغلکاری. مواجهه فساد آدم‌ها و ادراک کودک موضوعی بکر در داستان‌نویسی امروز است. این کودک، که هم قربانی دغلکاری‌های ماست و هم نجات‌دهنده، با چشمان نگران خود در اکثر آثار سالینجر حضور دارد. نه داستان سالینجر، که حکایت تنهایی در آزادی است، یکی از ده کتاب کلاسیک مدرن جهان شمرده می‌شود.
