اتاق افسران

جنگ، یک کلمه بیشتر نیست، اما درد و رنج‌ها و فاجعه‌هایش در جهانی نمی‌گنجد، حتی اگر جهان گیرا نباشد. برای پی بردن به نتایجش لزومی ندارد وارد صحنه‌های گسترده و کشتارها و ویرانی‌های عظیم آن شویم. دیدن حتی یک نفر از کسانی که در هر جنگی شرکت داشته و یک یا چند عضو صورتش را از دست داده،‌ بینی، فک، گونه، چانه... کافی است پی ببریم، انسانی سالم و عادی به صورت چه هیولایی می‌تواند در آید. مارک دوگن در این کتاب کوچک بزرگ، عمق فاجعه را چنان به تصویر می‌کشد که پشت آدم می‌لرزد، حتی آن‌هایی که هرگز نه جنگی را دیده‌اند و نه در جنگی شرکت کرده‌اند. ما آدم‌ها چه موقع می‌خواهیم از این جنایت وحشتناک دسته‌جمعی که هیچ حیوانی مرتکبش نمی‌شود، دست برداریم؟