پایی که جا ماند (یادداشت‌های روزانه سید ناصر حسینی‌پور از زندان‌های مخفی عراق)

امروز تسبیحم را با یک نصف مداد با سلوان عوض کردم. ارزش تسبیحم که با هسته خرما درست شده بود، بیشتر از ده دینار می‌شد. ارزش یک نصف مداد کمتر از یک‌صد فلس بود. هر هزار فلس یک دینار عراقی است. چند روزی بود برای نوشتن، خودکار و مداد نداشتم. دلم می‌خواست تسبیحم را نگه بدارم تا روزی که آزاد شوم و برای پدرم ببرم. آرزو داشتم پدرم با تسبیحی که به یاد او و با هسته‌های خرمای عراق درست کرده بودم، ذکر بگوید...