رمان ایرانی
فصل جوانی
جایزه را که از دست ناظم می‌گیرم، صبر نمی‌کنم تا بقیه هم بگیرند و مراسم تمام شود. شوق رفتن از همان ثلث دوم به کله‌ام زده. آرام و عادی خودم را لای بچه‌ها می‌چپانم و به بهانه دست‌شویی به طرف در می‌روم. در آهنی بزرگ و طوسی رنگ مدرسه، به عکس روزهای کلاس و درس، باز است و ناظم عین نگهبان زندان دوروبرش قدم نمی‌زند. جیم می‌شوم و به کوچه که می‌پیچم از خوشحالی گاز آواز را می‌گیرم: بیا بریم شهر، کدام شهر؟ همان شهری که دلبر ناز داره آی بله...
فقط عاشق زبان عاشق را می‌فهمد
پلک‌هایش سنگین بودند و امان بیدار ماندن به او نمی‌دادند. کیمیا وقت را تنگ دید. اصغر را رها کرد و رو به چادر فرمانده تیپ رفت. اصغر نیمه‌خواب چند قدم خود را پی او کشاند اما خستگی و بی‌خوابی چند روزه مانع بود؛ صدا زد:«کیمیا!» کیمیا شتابان و کفری رو به مقر فرمانده رفت:«همچین راحت گرفته خوابیده که انگار آرزوی ...
