تردید زرد

تعزیه و شبیه‌خوانی را می‌توان سامان یافته‌ترین شکل نمایش ایرانی قلمداد کرد که طی کرداری جمعی و ثوابمند به بازسازی تمثیلی واقعه کربلا و ادوار پیش از آن و نیز حوادث دیگر پرداخته و به زبان نمایش و موسیقی و بهره‌گیری از موهبت شعر، هستی، شناسی ایرانی را بازگو می‌کند. انسان در تعزیه شهروند هستی پادشاه روز الست و لنگر آسمان و زمین است که شانیت کائناتی و کیهانی خود را در پویه این باور نیایشی نمایشی به محاکات می‌کشاند.