رمان ایرانی
از باغها به بعد
آب که کم می‌شود، درخت‌ها می‌ترسند. چاه‌ها عمیق‌تر می‌شود تا چکه‌ای آب برسد به ریشه‌های خشکیده‌شان. گاه آب هم می‌رسد؛ اما دیگر درخت زنده نمی‌شود. آب می‌خواست، اما کسی فکری برای خاکش نکرده بود. آب عمیق‌ترین چاه هم، صفا خانوم را زنده نمی‌کرد، وقتی خاک زیر پایش این‌چنین تفتیده بود. کسی باید فکری به حال خاک می‌کرد و نیلوفر، خاک‌ها را روفت و خاطرات را زنده کرد.
مثل 1 بوم سفید
سال‌هاست میان ثانیه‌ها، ساعت‌ها و روزها گم شده‌اند و حالا کلمات آن‌ها را پیدا می‌کنند: آدم‌ها، رنگ‌ها، صداها و مرگ. کلماتی که مردی را می‌میرانند و شتری را می‌یابند. عشقی را می‌کشند و دلی را می‌ربایند. دنیایی را می‌سازند و عطری را در فضا می‌پراکنند. این جادوی کلمات نیست، زندگی آن‌هاست.