این نمایشنامه با مجموعهای از عناصر همگرا، رفتارهای نمایشی و بازی موقعیت به پیش میرود و نویسنده اجازه بیاعتبارسازی منتقدین را با قضاوتهای اشتباه به خود میدهد.
۲۳ رمان
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (5 July 1889 – 11 October 1963) was a French poet, novelist, dramatist, designer, boxing manager, playwright and filmmaker. Along with other Surrealists of his generation (Jean Anouilh and René Char for example) Cocteau grappled with the "algebra" of verbal codes old and new, mise en scène language and technologies of modernism to create a paradox: a classical avant-garde. His circle of associates, friends and lovers included Jean Marais, Henri Bernstein, Édith Piaf, whom he ...
کرگدن
مشکل میتوان اوژن یونسکو را، بهتر از اوژن یونسکو تفسیر کرد. اوژن یونسکو، زاییده دنیای رهایی و تخیل خویشتن است که بیپیچ قید و بندی، با نگاهی گزنده و مضحک دنیا را به تصویر میکشاند. با نقب به خود و به من و به تو و دیگری، دنیا را میگوید و درباره نوشتههایش میگوید:
وسوسههای متناقض یا مکمل مرا به نوشتن ...
آوازخوان طاس
یونسکو از خودآموز «انگلیسی بدون زحمت» شخصیتها را به صحنه آورد و به گفتگویی مرکب از عناصر متفاوت، عبارات کوتاه، اصطلاحات و ساختار ساده دستوری، جان بخشید.
او خود میگوید که هرگز نمیدانسته «اسمیتها» واقعیت دارند یا تخیلی هستند. کار خلاقانه او این بوده که این زوج دوباره همدیگر را باز شناسند؛ آنها در حومه لندن زندگی میکنند، نامشان اسمیت است، ...
گوشهنشین
سی و پنج سالگی وقت کنار کشیدن از زندگی است.
حداقل این نظر شخصیت اول تنها رمانی است که اوژن یونسکو نوشته. ارثیه ناگهانی این امکان را به قهرمان رمان میدهد که شغل بیاهمیت و کسلکنندهاش در ادارهای گمنام را ول کند.
او دیگر کاری ندارد جز این که سعی کند از زندگی لذت ببرد...
آنچه ما در زبان ساده و شیءگرای ...
بازیهای کشتار همگانی
«بازی کشتار همگانی در تداومی از تابلوها شکل گرفته است و عظمتش را فقط در همجواری بلافاصله و سریع لحظاتی که آن را تشکیل میدهد، مییابد. موضوع واحد: مرگ، خود مرگ. فکر میکنم که تئاتر هرگز چنین تصویری، تصویر سخت، ناب و اینقدر دقیق، از مرگ ارائه نداده است.»
قربانیان وظیفه (نمایشواره) نمایشنامه
بودن یعنی زندگی جسمانی و اجتماعی، یعنی تسلیم اوامر جسمانی و پیکره اجتماعی شدن، زندگی کردن و اجتماعی شدن تنها به این بها، امکانپذیر است. در نتیجه ما همه قربانیان وظیفه هستیم. تئاتر برای من یک اعتراف است. نمایش من درون من است. اغلب به خود می گویم: درونم جهانی است خرد که جهان کلان را به تصویر میکشد.