رمان ایرانی
پنهان در تاریکی
روز دوم سفید است و روز سوم تمام صفحه نوشته شده است: از امسال تصمیم گرفته‌ام، هر سال در تقویمم، وصیت‌نامه‌ای بنویسم. کی می‌داند که مرگ کی به سراغش می‌آید؟ اگر در این مورد با پرنیان حرف بزنم حتما اشکش در می‌آید و اگر مهرانگیز بفهمد، سری به علامت بیهودگی تکان می‌دهد و بی‌آنکه نگاهم کند، می‌گوید: این صدا کردن مرگ است. چه اهمیتی داره، وقتی مردیم، چی به کی برسه؟!