اولش نمی‌بینی‌شان. بعد ناگهان جزئیات تصادفی، مثل موشی ولگرد، توجه‌ات را جلب می‌کند: کیف دستی یک پیرزن، لنگه جورابی که از روی پایی پایین سریده و روی قوزکی برآمده جمع شده، دست‌کش‌های قلاب‌دوزی‌شده روی دست‌ها، کلاهی از مد افتاده که روی سری جا خوش کرده، موهای تنک خاکستری با درخششی آبی. صاحب موهای آبی‌شده سرش را مثل سگی مکانیکی تکان می‌دهد و لبخند کم‌رنگی می‌زند. بله، اولش نامرئی‌اند. از کنارت رد می‌شوند، مثل سایه، به هوای مقابل‌شان نوک می‌زنند، ضربه می‌زنند، روی آسفالت این طرف و آن طرف می‌روند، با گام‌های موش‌مانند می‌خرامند، چرخ‌دستی را پشت سرشان می‌کشند، به عابری چنگ می‌زنند، می‌ایستند در حالی که دورشان را یک کپه کیسه و کیف بی‌معنی گرفته، مثل ارتشی فراری که هنوز به ادوات کامل جنگی آراسته است. تعداد کمی از آن‌ها هنوز «روی فرم»اند و پیراهن تابستانه یقه‌باز پوشیده‌اند با یک شال پر عشوه‌ریز که روی شانه انداخته‌اند و پوست بخارای نیمه بیدزده کهنه و آرایش ماسیده (کی می‌تواند از پشت عینک درست آرایش کند؟!).
She started writing professionally with screenplays for children’s television programs, as an undergraduate. In 1971 she published her first book for children Mali plamen, which was awarded a prestigious Croatian literary prize for children’s literature. Ugresic ...
