رمان ایرانی
مکث منگ
هر چی هستیم و می‌شنویم به همان خشت اول، یعنی به کودکی، ریط دارد. کودکی یعنی پشت صحنه‌ی زندگی. در پشت صحنه تمرین کرده‌ایم، یاد گرفته‌ایم، مشاهده کرده‌ایم، کارگردانی شده‌ایم، چهره‌پردازی شده‌ایم، و حالا روی صحنه در بزرگ‌سالی به ایفای نقش می‌پردازیم که آموخته بودیمش. آن‌چه روی صحنه از ما سر می‌زند همانی است که در متن نوشته شده بود، متنی که جلومان گذاشته بودند تا بخوانیم و اجراش کنیم. وقتی پشت صحنه آرام و آسوده نباشید تمرکز بازیگر روی صحنه به هم خواهد خورد. ”بزرگ بشی یادت میره“ فقط فریب لحظه‌ای است و حقیقت چندانی ندارد.