من نه بلند پروازم نه جاه طلب،فقط دلم میخواهد کمی نفس بکشم و غذای بهتری بخورم.
نمی‌دونی چقدر احساس تنهایی بده. اونم میون جمعی که می‌دونی هیچ سنخیتی با اونا نداری.
هیچ کار خوبی بدون سختی به سرانجام نمی‌رسه!
ما در عین درماندگی شوربختی دیگران را شدیدتر احساس می‌کنیم. احساس انسان نابود نمی‌شود، پرعیارتر می‌شود.
دستپاچه شدم و با تعجب گفتم: "داستان زندگی‌ام؟ چه داستانی؟ کی به شما گفت که زندگی من داستانی دارد؟ من هیچ داستانی ندارم که…" حرفم را برید که: "چطور زندگی‌تان داستانی ندارد؟ پس چه‌جور زندگی کرده‌اید؟" "چطور ندارد! بی داستان! همین‌طور! به قول معروف دیمی! تک وتنها! مطلقآ تنها! شما می‌فهمید "تنها" یعنی چه؟"
نمی‌توانی دیگران را مقصر شرایط زندگی‌ات بدانی. حتی مقصر دانستن خودت هم بی‌فایده است. البته با شرایط و بحران‌هایی مواجه خواهی شد که ظاهرا هیچ کنترلی بر آنها نداری، حتی ممکن است بسیار ناراحت‌کننده هم باشند؛ مثل بیماری، ناتوانی یا مرگ عزیزان… اما همیشه کاری هست که بتوانی برای تأثیر گذاشتن روی این شرایط انجام دهی و از پس آن برآیی. حتی اگر سال‌ها در شرایط بد بوده باشی و راهی برای خروج از آن پیدا نکرده باشی.
اگر گاهی درباره‌ی این که زندگی چقدر غیرمنصفانه است حرف می‌زنی، طبق همین دیدگاه هم، رفتار خواهی کرد یا همان‌طور که پزوهش‌ها نشان داده‌اند، حتی در مکان و زمانی که همه چیز برایت خوب پیش برود هم، تلاش کمتری در انجام کارهایت میکنی؛ چون برای خودت حکم صادر کرده‌ای که به نتیجه نخواهی رسید. دیدگاه نامنصفانه، به سرعت تبدیل به واقعیت ذهنی‌ات خواهد شد.
چیزی بهتر و زیباتر از آن نیست که مردی و زنی چون فرمانروای خانه خود هستند اندیشه ایشان همیشه با هم یگانه باشد؛ چسان دشمنان رنجور و دوستان شادمان می‌شوند! و بویژه چه شادی که خود از آن بهره می‌برند!
وقتی مدام با مصایب آدم‌ها درگیر باشی یا باید به آنها اهمیت ندهی و سنگ شوی و یا همدلی کنی و آب شوی.