آدم بعضی وقت‌ها خودش را چنان به شرایط عادت می‌دهد که یادش می‌رود زندگی از نوع دیگر هم وجود دارد.
زندگی شاید خیلی بهتر…
حس خوبیه وقتی آرزوت رو لمس می‌کنی. انگار دنیا واسه این روز یه عالمهبرنامه برات ریخته بود و حالا یهو همش رو رو می‌کنه.
غرور این حس از هر چیزی کامل تره…
از وقتی که رفتی حوصله هیچ کاری ندارم. نه حوصله غذا درست کردن ونه حال بازار رفتن حتی تحمل کتاب را هم ندارم
ای که نزدیک‌تر از جانی و پنهان ز نگه
هجر تو خوش ترم آید ز وصال دگران
سال نو مبارک قدیمی‌ترین من
زنانگی در همه جای دنیا نشانه‌های مشترکی دارد. یک سرش میل به زیبایی و جوان بودن است و سر دیگرش مهر مادری.
بچه‌های کوبایی و آمریکایی، بچه‌های آذری و ارمنی، بچه‌های سوری و بچه‌های به دنیا آمده در خراب‌خانه‌ی داعش… همه شهروندان یک جهان‌اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند.
زمانی که بدانید هر مفهومی در جهان هستی نسبی‌ست قضاوت‌های اولیه را کنار می‌گذارید و حقیقت را به درستی می‌پذیرد. شاید پذیرش منطقی و درست حقیقت اولین قدم در لذت بردن از شرایط موجود باشد.
اول سکوت است و بعد عجیب غریب‌ترین صدای موسیقیایی شنیده می‌شود. صدایی بم، اسرارآمیز و ریتمیک. صدایی که هیچ وقت شبیه اش را نشنیده بودم. میخکوب شده ام. گوش میکنم و سعی میکنم سر از قاعده اش در بیاورم. پرنده‌ها یک آواز را بارها و بارها می‌خوانند. اما خواندن این‌ها فرق میکند با این حال معلوم است که همینجوری و الکی نیست. گاهی فریاد غم انگیزی است، گاهی زمزمه ای ملایم. از ته دل می‌خوانند و هدف بزرگی دارند. کاملا مشخص است که معنای اسرار آمیزی دارد….
به همه‌ی آن نهنگ‌هایی فکر میکنم که سلطان دریاها بودند و در دریاها با شادی شنا می‌کردند. غیراز ماهی‌های مرکب غول پیکر دشمن دیگری نداشتند. بعد یک مرتبه انسان ظالم شروع کرد که به کشتن آن‌ها، قرن‌ها و قرن‌ها و قرن‌ها. هزار تا هزار تا شکارشان کرد تا بالاخره چند نوع آن‌ها تقریبا از بین رفت. بی خود نیست که این جانوران بیچاره این هم ناله و شکوه می‌کنند.