جرات فقط وقتی به شمار میاد که خودت بلد باشی بشمری.
جایی که زندگی باشه،امید هم هست.
ترس دستیار جنگجو است. مثل یک آتش کوچک میمونه. عضلات رو گرم می‌کنه و به ما قدرت بیشتری می‌ده. وحشت وقتی از راه می‌رسه که آتش از اختیار خارج بشه و تمام شهامت و غرور رو ببلعه.
وقتی قهرمانی بزرگ سقوط می‌کنه شایسته است که مردها احساسات واقعی خودشون رو نشون بدن.
مردی که خطر رو دوست داره،مردیه که می‌خواد خودش رو محک بزنه. هر بار که پیروز می‌شه نیاز داره هطر رو بزرگتر کنه.
هیچ فضیلتی در نفرت نیست،با این حال انسان هیچوقت نمی‌تونه خودش رو از اون آزاد کنه.
هیچ‌کدوم از ما مسئول خوشبختی دیگران نیستیم. عجب آنکه،می‌تونیم مسئول بدبختی شخص دیگه‌ای باشیم.
جنگجوها از تسلیم شدن می‌ترسن. اونا مغرور و جسور هستن. برای اعتقادشون تا پای جون می‌جنگن. سعی می‌کنن پیروز بشن. ولی عشق درباره پیروزی نیست،حقیقت اینه که مرد فقط وقتی می‌تونه عشق واقعی رو پیدا کنه که به اون تسلیم بشه. وقتی قلبش رو برای معشوقش باز کنه و بگه: "بیا! جوهر وجودم رو به تو تقدیم می‌کنم! می‌تونی اونو پرورش بدی یا نابودش کنی."
تنها تفاوت فعلی بین آزادیخواهان و محافظه کاران این است که آزادیخواهان به نماز ساعت پنج می‌روند و محافظه کاران به نماز ساعت هشت.