عاشق زندگی در دنیای بدون ساعت هستم. قید و بند‌ها از بین رفته‌اند. مثل سگ کوچولوی بدون قلاده‌ای در چمنزار زمان هستم. وقتی امروز صبح، به بالا آمدن خورشید نگاه می‌کردم، حس قرابت جدیدی نسبت به آن به من دست داد. چیزی ابتدایی در من بیدار شد، چیزی که خود طلوع خورشید را به یاد من می‌آورد، پیش از آن‌که دقیقه‌ها و برنامه‌های زمانی و تقویم‌ها وجود داشته باشند، پیش از آن‌که حتی کلمه‌ای مثل "صبح" به وجود آمده باشد.
آدم تا موقعی که از عشق و دلبستگی دیگران برخوردار نشده، زندگی واقعی نکرده.
عاشقت خواهم بود، اما به خاطر تو از خودم دست نمی‌کشم. نمی‌توانم بدون پایبندی و وفاداری به خودم، به تو وفادار باشم.
بیا به هم قول بدهیم که اگر دوباره همدیگر را دیدیم، اصلاً برف‌های تازه‌باریده‌ی همدیگر را به هم نزنیم و تلنبار نکنیم. برفابه نشویم. مثل این زمین، بمانیم و فقط در موقع خوب و مناسبِ خورشید، با هم آب بشویم.
زندگی یک شخص مثل درخت بزرگ می‌مونه،هر شاخه،هر ترکه،هر برگ می‌تونه آینده‌ای احتمالی باشه.
انتقام،فرزند تاریکیه و توی تاریکی هیچ قوت و خاصیتی وجود نداره.
این قانون طبیعته که هیچ مادر و پدری نباید مجبور بشه بچه خودش رو به خاک بسپاره و یک نفر باید پیدا بشه که اجرای این قانون رو الزامی کنه
یک ژنرال خوب-اگر راه چاره‌ای داشته باشد-تا زمانی که از پیروزی مطمئن نشده خودش رو درگیر جنگ نمی‌کنه. همین طور یک جنگجو با قطعه‌ای سنگ آهن به قلب دشمن حمله نمی‌کنه. منتظر میشه تا اسلحه ساز شمشیری با تیغ کشنده ازش بسازه.
عاشق شدن مثل این می‌مونه که شمشیر رو از تیغه‌اش گرفته باشی. اونو توی دستت داری،اما به بهایی گزاف.