بریده‌هایی از رمان خنده در تاریکی

باید کمی آرام بمانم و بعد خیلی آهسته بر ماسه‌های درخشان درد قدم بردارم ؛ به سوی آن موج آبی آبی. در آبی بودن چه موهبتی است. هرگز نمیدانستم آبی چقدر میتواند آبی باشد. . خنده در تاریکی ولادیمیر ناباکوف