گزارش به نازادگان

در شعر... کلمه... کم نمی‌آورم. اما شعر گاهی مرا به ساحت‌هایی می‌برد. که آن‌جا از دست کلمه کاری ساخته نیست. در چنین شرایطی رو به خط می‌آورم. رو به «نقش» رو به هر چه که. شعر خواسته باشد. همه‌ چیز از یک «نقطه». آغاز می‌شود. همین اشاره بی‌اسم. مرا با خودش می‌برد. و نیز انتهای هر کار. باز یک نقطه است: از نقطه به نقطه... که مرتب می‌گوید من شکل دیگر شعر توام. در خلوت جهان.