آنقدر گوشش به صدای نی بزرگ آموخت بود که حتی می‌توانست به جرات بگوید حالا کجاست و به چی فکر می‌کند. صدای نی ساعت دهی اش فرق داشت با ناهار خوران. نی بعد از خوابش فرق داشت با نی ای که غروب‌ها می‌زد؛ وقتی خوابیده می‌رفت سمت اژدرچشمه.
این نی، نی هیچ کدام از این وقت‌ها نبود. آب تلخی توی دل و روده ی خوابیده سیل می‌شد. ((به کی بگم این سردرد را؟ این نی، نی بی وقت است!) )