گاهی اوقات در مواجهه با چیزهایی که بسیار از ما عظیم‌تر و قدرتمندترند واکنشی کاملاً منفی نشان می‌دهیم. مثلاً هنگامی که در شهری جدید تنها و غریب هستیم یا در ساعات شلوغی در حال عبور از پایانهٔ ریلیِ وسیع یا سیستم عظیم مترو هستیم، ناگهان احساس می‌کنیم که از سردرگمی ما هیچ‌کس نه کوچکترین اطلاعی و نه برایش اهمیتی دارد. عظمتِ فضاها ما را با این واقعیت ناخوشایند روبه‌رو می‌کنند که وجود ما در مقیاس کلان هیچ اهمیت خاصی ندارد و دغدغه‌هایمان برای دیگران چندان مهم به‌حساب نمی‌آیند. این تجربهٔ تنهایی که می‌تواند حتی ما را خرد کند، باعثِ تشدید اضطراب و پریشان‌حالی می‌شود.