مسئله این است که ساختار ذهن ما طوری است که بیشترین توجه را به اتفاقات حال حاضر می‌کند در حالی که برای اینکه اهمیت واقعیِ مسائل را دریابیم باید آن‌ها را در چارچوب مرجع بسیار وسیع‌تری قرار دهیم.
امر والا به‌شکلی غریب باعث می‌شود پیوند ما با افق وسیع‌ترِ هستی به پیش‌زمینهٔ ذهنمان بیاید. به جای آنکه به این یا آن مسئلهٔ جزئی بنگریم (که چون تمام لحظات کنونی را پر کرده‌اند بیش از اندازه بزرگ به‌نظر می‌رسند) ، تجربه‌ای را از سر می‌گذرانیم که در آن مسائل خاص زندگی‌مان بسیار جزئی‌تر به‌نظر می‌رسند و در نتیجه از تهدیدآمیزی‌شان بسیار کاسته می‌شود. مسائلی که تاکنون در ذهنمان بسیار بزرگ جلوه می‌کرده‌اند (مشکلاتی که در دفتر سنگاپور پیش آمده، رفتار سرد یکی از همکاران، اختلاف بر سر مبلمان پاسیو) اکنون از بزرگی‌شان کاسته می‌شود. امر والا ما را از جزئیات کوچکی دور می‌کند که معمولاً و به‌ناچار توجه ما را مشغول می‌کنند و باعث می‌شود حقیقتاً بر امور بزرگ تمرکز کنیم. بدین ترتیب لحظاتی، مسائل آزارندهٔ دم‌دستی دیگر نمی‌توانند ما را برنجانند.