آغوش گرفتن را اساساً فقط در مورد نوزادان روا می‌دانیم. کودک را تا حدود ۴ سالگی همیشه در آغوش می‌گیرند، بلند می‌کنند، نوازش می‌کنند و حمل می‌کنند. ما پذیرفته‌ایم که یک فرد خردسال نمی‌تواند همهٔ کارها را خودش انجام دهد. گاهی یک بزرگسال لازم است تا مراقب آن‌ها باشد، حمایتشان کند، آن‌ها را امن و آسوده نگه‌دارد و آن‌ها را تغذیه کند و با در آغوش گرفتن آن‌ها آرامشان کند. در آغوش دستان والدین بودن به‌لحاظ بدنی شاید تا حدودی از نو محیطی را ایجاد می‌کند که مطلقاً فارغ از هرگونه استرس و فشار است: رحم مادر. نوزاد را نمی‌توان با آوردن توضیح‌ها و دلایل کمک کرد؛ اما به لمس کردن پاسخ می‌دهند: فشردنِ گرم و صمیمانهٔ نوزاد در آغوش، بدنش را تسکین داده و آرام می‌کند و ذهن آشفته را آسودگی می‌بخشد.