یاد می‌گیریم زمانی می‌رسه که حتی لحظه‌ای به عزیزی فکر نمی‌کنیم که بدون اون نمی‌تونستیم زندگی کنیم، بدون اون نمی‌تونستیم شب‌ها سر روی بالش بذاریم، بدون اون زندگی برامون محال بود و به کلام و حضورش وابسته بودیم. حالا هم اگه خیلی اتفاقی به یادش بیفتیم، فقط شونه بالا می‌ندازیم و آخرش می‌گیم "نمی‌دونم فلانی چی شد." بدون این‌که ذره‌ای نگران یا کنجکاو باشیم.