آن‌طور که کشیش می‌گفت عدالت انسانی مهم نبود و عدالت الهی بود که اهمیت داشت. بیگانه آلبر کامو

بعضی وقت‌ها آدم خیال می‌کند از چیزی مطمئن است؛ درحالیکه واقعا مطمئن نیست. به هر حال، من مطمئن نبودم که واقعا چه چیزی برایم جالب است اما کاملا مطمئن بودم که چه چیزهایی برایم جالب نیست. بیگانه آلبر کامو

روزها بود که دیگر نامه ای نفرستاده بود. آن شب به این مسئله فکر کردم و به خودم گفتم شاید از این‌که معشوقه ی یک مرد محکوم به مرگ باشد، خسته شده است. درضمن از ذهنم گذشت که شاید مریض شده یا مرده باشد. این چیزها پیش می‌آیند. تازه از کجا می‌توانستم بدانم، چون سوای تنمان که حالا از هم جدا بود، چیزی نبود که ما را به هم مربوط کند یا حتی ما را به یاد هم بیندازد. به هر حال، از آن لحظه به بعد، یاد کردن ماری دیگر برایم معنایی نداشت. من به مرده ی او علاقه‌ای نداشتم. به نظرم این کاملا طبیعی است؛ درست همان‌قدر طبیعی که می‌دانستم وقتی من هم بمیرم، همه فراموشم می‌کنند. بیگانه آلبر کامو

فرقی نمی‌کند در سی‌سالگی بمیری یا در هفتادسالگی، چون در هر حال آدم‌های دیگر هم‌چنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد، شاید هزاران هزار سال. بیگانه آلبر کامو

بالأخره یک چیزی پیدا می‌کنی که باعث شادی‌ات شود. بیگانه آلبر کامو

آدم همیشه تصورهای اغراق‌آمیزی راجع به چیزهایی دارد که هیچ درباره‌شان نمی‌داند. بیگانه آلبر کامو

یک‌بار خواستند مشخصات شخصی‌ام را بیان کنم و اگرچه این می‌رفت روی اعصابم، متوجه بودم که موضوعی کاملا طبیعی است؛ چون هیچ چیزی بدتر از محاکمه کردن یک آدم به جای آدم دیگر نیست. بیگانه آلبر کامو

جایی خوانده بودم که آدم در زندان، بالأخره زمان را گم می‌کند. اما وقتی این را خوانده بودم خیلی معنایش را متوجه نشدم، متوجه نشدم چطور روزها می‌توانند در آن واحد هم کوتاه باشند، هم طولانی. بی‌تردید طولانی برای گذراندن، اما آن‌قدر کش‌دار که دست‌آخر با هم قاطی می‌شوند. دیگر اسم ندارند. تنها کلماتی که برایم معنا داشتند، دیروز و فردا بود. بیگانه آلبر کامو

آدمی که حتی فقط یک روز واقعا زندگی کرده باشد، می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند. آن‌قدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود. بیگانه آلبر کامو

این عقیده ی مامان بود و مدام تکرارش می‌کرد که آدم، دست‌آخر به همه چیز عادت می‌کند. بیگانه آلبر کامو

اوایل که زندانی شدم، سخت‌ترین چیز این بود که فکرهایی که می‌کردم فکر یک آدم آزاد بود. اما این حال چند ماهی بیشتر دوام نداشت. بعد از آن، همه ی فکرهای من فکرهای یک آدم زندانی بود. بیگانه آلبر کامو

همه‌ی آدم‌ها به خدا معتقدند؛ حتی آنهایی که او را انکار می‌کنند. بیگانه آلبر کامو

هیچ انسانی آن‌قدر گناه‌کار نیست که خدا او را نبخشد. اما برای آن‌که خدا گناه کسی را ببخشد، آن شخص باید توبه کند و با توبه‌اش شبیه کودکی شود که دلش پاک است و می‌تواند همه چیز را بپذیرد. بیگانه آلبر کامو

مردم می‌گویند من آدمی کم‌حرف و گوشه‌گیر هستم. می‌خواست بداند خودم راجع به این مسئله چه فکر می‌کنم. جواب دادم راستش دوست دارم ساکت بمانم؛ مگر اینکه حرفی برای گفتن داشته باشم. بیگانه آلبر کامو

همه‌‌ی آدم‌های معمولی گاهی آرزو می‌کنند کاش کسی که دوستش دارند، می‌مرد. بیگانه آلبر کامو

گفت که من یک‌جورهایی عجیب و غریب هستم، شاید برای همین از من خوشش می‌آید و عاشقم شده و البته شاید هم یک روز به همین دلیل از من بیزار شود. بیگانه آلبر کامو

ماری آمد پیشم و پرسید که آیا حاضرم با او ازدواج کنم؟ جواب دادم برایم فرقی ندارد، اما اگر او بخواهد ازدواج می‌کنیم. بعد پرسید که دوستش دارم یا نه. همان جواب دفعه ی پیش را به او دادم و گفتم راستش را نمی‌دانم، اما گمانم دوستش ندارم. گفت در این‌صورت پس چرا با من ازدواج می‌کنی؟ برایش توضیح دادم این امر هیچ اهمیتی ندارد، اما اگر او مایل باشد ما می‌توانم ازدواج کنیم. تازه، او بود که پیش‌قدم شده بود و می‌خواست با من ازدواج کند و تنها کاری که از من برمی‌آمد این بود که بگویم باشه! بعد او خاطرنشان کرد که ازدواج امر مهمی است. بیگانه آلبر کامو

گفتم آدم‌ها هیچ‌وقت نمی‌توانند زندگی‌شان را عوض کنند. هر زندگی حسن خودش را دارد و من از زندگی‌ام، این‌جا، به هیچ‌وجه ناراضی نیستم. دمغ شد و گفت: هیچ‌وقت به هیچ سوالی جواب سرراست نمی‌دهم، هیچ جاه‌طلبی ندارم و همین کارم را خراب می‌کند. بیگانه آلبر کامو

مردها همیشه حرف هم را می‌فهمند. بیگانه آلبر کامو

آدم همیشه کمی احساس تقصیر و گناه می‌کند. بیگانه آلبر کامو

مامان وقتی در خانه ی خودمان پیش من بود، فقط با چشم‌هایش مرا دنبال می‌کرد و حرف نمی‌زد. چند روز اول در خانه ی سالمندان فقط گریه می‌کرد؛ اما علتش این بود که هنوز به آنجا عادت نکرده بود. چند ماه بعد، اگر از خانه ی سالمندان می‌آوردمش بیرون گریه می‌کرد؛ چون حالا به آنجا عادت کرده بود. بیگانه آلبر کامو

بهتر است از آن‌چه به راستی ارزش دارد حرف بزنیم، نه قیمت کیلویی. به هر حال، بی رنج، گنج میسر نمی‌شود. می‌توان با زبان خوش، مارترین ناشرها را از لانه درآورد. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

ناگهان، زندگی به طرز مضحکی سرعت می‌گیرد و هنگامی که کنترل موقعیت پیش‌آمده از دستت می‌رود، وحشت می‌کنی. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

مانند همه ی آدم‌هایی که تنها زندگی می‌کنند من هم شب‌ها هنگام برگشتن به خانه، اول به چراغ قرمز کوچک پیغام‌گیر تلفن نگاه می‌کردم. دوست داشتم برایم پیغامی گذاشته شده باشد. فکر می‌کنم هیچ‌کس از این وسوسه در امان نیست. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

در واقع وقتی دخترها تصمیم بگیرند کاری خوب پیش برود، حتما می‌رود. هیچ چیز پیچیده‌تر از این نیست. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

ماریام یک دمدمی‌مزاج واقعی است. از وقتی پانزده‌ساله بود تا حالا هر شش ماه یک‌بار (اگر اشتباه نکنم باید سی و هشت باری شده باشد) نامزد تازه ی زندگی‌اش را به ما معرفی می‌کند. می‌گوید این خوب است، این یکی راستگو و حقیقی است، با آن دیگری می‌خواد ازدواج کند، در دوستی با بعدی محکم و پابرجاست، آخری مطمئن است، آخرین آخرین‌ها. به تنهایی همه ی اروپا را تجربه کرده؛ نامزدش جوان سوئدی بود، ژیدسپ ایتالیایی، اریک هلندی، کیکو اسپانیایی و لوران نمی‌دانم اهل کجا. بی‌شک سی و سه تا دیگر مانده که بگویم اما حالا نامشان یادم نمی‌آید. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

ماریام، خواهر بزرگ‌ترم است. فقط یک سال با هم تفاوت داریم اما حتی نمی‌توانید تصور کنید که با هم خواهر و برادر باشیم. تمام مدت حرف می‌زند. حتی فکر می‌کنم کمی خل باشد. طبیعی است. هنرمند خانواده است. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

با فانی خوب کنار می‌آیم، زیاد حرف نمی‌زند و همیشه با همه چیز موافق است. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

آدمی هیچ‌گاه نمی‌تواند هیچ چیز را پیش‌بینی کند؛ مثلا چطور برخی چیزها پیش می‌آیند یا اینکه چرا برخی اتفاقات بسیار ساده، ناگهان تا مرزهای دیوانگی پیش می‌رود. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

دست کم آدم وقتی بچه دارد، برای روز مادر آسان‌تر هدیه انتخاب می‌کند. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

از آرایش بدم نمی‌آید؛ اما به هر حال هر چیزی حدی دارد. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

می‌خواست بداند او کجا زندگی می‌کند و اتومبیلش چیست، کجا کار می‌کند، چطور لباس می‌پوشد، آیا اندوهگین به نظر می‌رسد؟ همسر او را نیز دنبال کرد. مجبور بود بفهمد همسرش زیبا و خوشحال است و از او بچه دارد. گریه می‌کند چون امروز قلبش دوباره می‌زند. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

زندگی همین است. به تو تلفن نکرده‌ام تا کلاف گذشته را از نو بشکافم یا بگویم دنیا چقدر کوچک است. می‌دانی… با تو تماس گرفتم فقط به این خاطر که می‌خواهم یک بار دیگر ببینمت، همین. مانند آدم‌هایی که به دهکده ی زمان کودکی‌شان برمی‌گردند یا به خانه ی پدری‌شان یا هر جای دیگری که زندگی‌شان بر آن نقش شده؛ چیزی شبیه زیارت. باید گفت چهره ی تو جایی است که زندگی من بر آن نشان خورده.
- زیارت‌ها همیشه حزن‌انگیزند. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

بچه‌هایم زیباترین هدیه ی زندگی‌ام هستند. داستان یک عشق قدیمی، هیچ ارزشی در برابرش ندارد؛ به راستی، هیچ ارزشی. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

همیشه دلیل‌های دیگری وجود داشت، بهانه‌های دیگر تا به یاد او بیفتم. خدا می‌داند چند بار با قلبی پیچ و تاب خورده در خیابان برگشتم چراکه فکر می‌کردم قسمتی از اندام او را دیده‌ام یا صدایش را شنیده‌ام یا موهایش را از پشت… تصور می‌کردم دیگر به او فکر نمی‌کنم اما کافی بود لحظه‌ای در محلی اندکی آرام، تنها شوم تا دوباره یاد او به سراغم بیاید. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

یادم می‌آید زمانی، هر روز از مقابل تابلوی شهری می‌گذشتم که می‌دانستم او در آن زندگی می‌کند. همین‌طور میزان مسافت تا شهر او را از بر بودم. هر صبح، هنگام رفتن به دفتر کارم و هر شب هنگام برگشتن، نگاهی به این تابلو می‌انداختم، همین. هرگز مسیر تابلو را پیش نگرفتم. به آن فکر کردم اما این فکر که چراغ چشمک‌زن ماشین را بزنم و مسیر را کج کنم، برایم مثل این بود که به زندگی‌ام پشت‌پا بزنم. بعد، کارم را عوض کردم. دیگر تابلویی نبود. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

البته گاهی پیش می‌آید که با همسرم یا با دوستانم لبخندزنان درباره گذشته‌مان حرف می‌زنیم، از سال‌های دانشجویی، فیلم‌ها و کتاب‌هایی که شخصیت ما را شکل داده بود و از عشق‌های زمان جوانی‌مان، چهره‌هایی که از خاطر برده‌ایم و گاه‌گاه تصادفی به خاطرمان می‌آیند، از قیمت کافه‌ها در آن دوران و از این نوع دلتنگی‌ها. گویی این بخش از زندگی‌مان را روی قفسه‌ای جا داده‌ایم و گه‌گاهی کمی از گردوغبارش را می‌زداییم. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

باید باور کرد سختی و مشقت در زندگی، روزی ثمر می‌دهد. گویی من در لحظه ی مناسب در جای مناسب بودم و تصمیم‌های درستی گرفتم. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

هیچ برگشتی در کار نبود. حقیقت این بود که قلب من یکشنبه شبی روی سکوی یک ایستگاه قطار هزار تکه شده بود. نمی‌توانستم تکه‌ها را جمع و جور کنم. به این‌ور و آن‌ور می‌خوردم. به هر سو پناه می‌بردم؛ هر سو که بود. سال‌هایی که پس از آن آمد و رفت، هیچ تاثیری به حالم نداشت. برخی روزها تعجب می‌کردم، به خود می‌گفتم: عجب… عجیب است… فکر می‌کنم دیروز اصلا به او فکر نکردم و به جای آنکه به خود تبریک بگویم، از خود می‌پرسیدم چطور ممکن بوده، چطور می‌توانستم یک روز بی فکر کردن به او زندگی کنم. از همه بیشتر نامش عذابم می‌داد و دو یا سه تصویر مشخصی که از او در یاد داشتم، همیشه همان تصاویر. درست است؛ صبح‌ها پاهایم را روی زمین می‌گذاشتم، غذا می‌خوردم، دوش می‌گرفتم، لباس می‌پوشیدم و کار می‌کردم. گاهی با دخترهایی برای آشنایی قرار می‌گذاشتم. گاهی، اما هیچ لطفی نداشت. احساساتم به صفر رسیده بود. تا این‌که انگار شانس به من رو کرد، زن دیگری با من آشنا شد. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

سال‌ها باور داشتم او دیگر وجود ندارد، که جایی بسیار دور از من زندگی می‌کند، که دیگر هرگز به زیبایی آن روزها نیست، که متعلق به دنیای گذشته است. دنیای روزگار جوانی من، آن هنگام که سرشار از احساسات پرسوزوگداز بودم، زمانی که باور داشتم عشق جاودانه است و هیچ چیز والاتر از عشقی که به او دارم، نیست. از این دست حماقت‌ها. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

هنگام شام، همه سرحال هستند. هیچ‌کس آنقدر ننوشیده که تلوتلو بخورد. یک آدم مست کافی است تا مهمانی به گند کشیده شود. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

این روزها خیلی چیزها را می‌توانی با پول بخری اما اشرافیت را نه. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

به زودی بیست‌ساله می‌شود؛ سن امیدوارکننده‌ای که آدمی هنوز باور دارد همه چیز امکان‌پذیر است. سن احتمالات و توهمات بسیار و نیز سن ضربه‌دیدن‌ها و شکستن‌ها. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

مردم، هیچ ذهنیتی از زندگی کسانی که روزگارشان در جاده‌ها سپری می‌شود، ندارند. گویی در جاده‌ها دو دنیا برپاست؛ آنهایی که برای تفریح آمده‌اند و راننده‌های کامیون. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

می‌ترسد؛ چون پیشاپیش می‌داند که مرا از دست داده است. زن‌ها این چیزها را خوب احساس می‌کنند. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

یکی از درس‌هایی که در مدرسه یاد گرفتم، فرضیه ی یکی از فیلسوفان بزرگ عهد عتیق است که می‌گفت: جایی که در آن هستیم اهمیتی ندارد، مهم این است در چه حالت روحی قرار داریم. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

دلم مانند یک زنبیل بزرگ، خالی است. زنبیل، بی‌اندازه جادار است؛ می‌توان بازاری درونش جا داد. با این همه، درونش خالی خالی است. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

می‌دانم زن‌ها همیشه میل پنهانی دارند؛ میل به خوشگل شدن. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

مسئله، همکاران من هستند. همکارها همیشه مسئله اند. چندان اهمیتی ندارد. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

خوب می‌دانند که در نهایت، او حرف آخر را می‌زند. پس جروبحث چه سودی دارد؟ دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

فکر می‌کنم راهی وجود دارد تا بتوان از واقعیات تلخ و ناخوشایند به آرامی سخن گفت. به هر حال بهترین راه بیرون رفتن از کسادی بازار روزمرگی همین است. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

به آدم‌هایی که زندگی احساسی برایشان در درجه ی دوم قرار دارد، به گونه‌ای رشک می‌برم. آنان شاهان این دنیایند؛ شاهانی رویین‌تن. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

شهرت و ثروت مرا اغوا نمی‌کند. آدمی هر چه کمتر داشته باشد، کمتر از دست می‌دهد. ثروت و شهرت، دامی برای کودن‌هاست. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

زندگی را آموختم؛ دسته گل‌های کوچک برای همسران و دسته گل‌های بزرگ برای معشوقه‌ها. دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد آنا گاوالدا

دلقکی که به مشروب و الکل پناه ببرد، خیلی سریع‌تر از یک شیروانی‌ساز مست سقوط خواهد کرد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

بهترین محافظ انسان، توانایی‌های شغلی و حرفه‌ای او با توجه به ساختمان بدنش می‌باشد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

به اعتقاد من، عصر ما تنها شایسته ی یک لقب و نام است: “عصر فحشا”. مردم ما به تدریج خود را به فرهنگ اشخاص با کارهای غیراخلاقی عادت می‌دهند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

مردم ثروتمند در مقایسه با مردم فقیر، خیلی بیشتر خیرات دریافت می‌کنند و اگر هم مجبور به خرید چیزی باشند، اغلب اوقات، این لوازم به قیمت ارزان‌تر برایشان مهیا می‌شود. عقاید یک دلقک هاینریش بل

چمدان‌های باز مثل چهارپایانی هستند که از گرسنگی می‌خواهند دهانشان را پر کنیم. ما هم چمدان‌های باز را پر می‌کردیم و به راه می‌افتادیم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

کسی که آواز بخواند، هنوز زنده است و کسی که گرسنه شود و از خوردن غذا لذت ببرد، هنوز از دست نرفته است. عقاید یک دلقک هاینریش بل

به شکل عجیب و غریبی، با وجود تمام تجارب تلخی که با هم‌نوعان خود پشت سر گذاشته‌ام، آنها را دوست دارم؛ منظورم انسان‌هاست. وقتی یکی از این انسان‌ها می‌میرد، من غمگین می‌شوم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

یک هنرمند، مرگ را همیشه با خود یدک می‌کشد؛ درست مانند کشیشی که همیشه کتاب مقدس را با خود حمل می‌کند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

مادر واقعا با وجود شنیدن خبر مرگ هنریته سعی کرد شروع به خوردن غذا کند. مسلما او می‌خواست به این شکل بگوید: زندگی ادامه پیدا می‌کند یا چیزی شبیه به این. اما من دقیقا می‌دانستم این تفکر او صحیح نیست. زندگی ادامه پیدا نمی‌کند، بلکه این مرگ است که ادامه خواهد یافت. عقاید یک دلقک هاینریش بل

زمانی که خبر مرگ هنریته را به ما دادند، در منزل، میز را برای صرف غذا می‌چیدند. آنا دستمال سفره ی هنریته را که هنوز به نظر نمی‌رسید آنقدر لک شده باشد، داخل حلقه ی زرد رنگ مخصوص آن بر روی کمد گذاشته بود و همه ی ما نگاه‌هایمان متوجه دستمال سفره ی هنریته شده بود که هنوز آثار قدری مربا و یک لک کوچک قهوه ای سوپ یا سس بر روی آن دیده می‌شد. برای اولین بار در زندگی‌ام به ارزش وحشتناک اشیایی پی بردم که یک نفر بعد از مرگ و یا در زمان حیاتش بر جای می‌گذارد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

با خودم فکر کردم در چه حالتی رنج بیشتری می‌کشیدم: اگر ماری لباس‌هایش را این‌جا می‌گذاشت یا همه چیز را با خود می‌برد، کمد را تمیز می‌کرد و در جایی حتی یادداشتی با این مضمون به چشم نمی‌خورد: “مدت زمانی را که با تو بودم، هرگز فراموش نخواهم کرد.” شاید هم این کاری که او الان کرده بود، بهتر بود. اما لااقل می‌توانست جایی یک دکمه ی جداشده از بلوزش و یا کمربندی را بر جای بگذارد؛ یا اینکه در غیر اینصورت تمام کمد را با خود می‌برد و می‌سوزاند تا دیگر هیچ اثری باقی نماند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

گاه اشیا می‌توانند احساسات و عواطف درونی انسان را شدیدا تحت تاثیر قرار دهند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

خود را به گذشته ی افتخارآمیز چسبانیدن، به معنای چاپلوسی و تزویر است؛ چون هیچ انسانی لحظات را به درستی نمی‌شناسد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

دختربچه‌ها این شانس را دارند که همیشه “شیرین” نامیده می‌شوند و با آنها به خوبی رفتار می‌شود. عقاید یک دلقک هاینریش بل

اصلا برایش قابل درک نبود که او شخصا یک هنرمند نیست و ابزار لازم برای هنرمند شدن را نیز در اختیار و در وجودش ندارد و نمی‌تواند با افراد هنرمند نیز ارتباط برقرار کند. طبیعی است در چنین شرایطی آنها متوسل به حربه ی جنجال و تحریف می‌شوند و چرندگویی می‌کنند؛ آن هم در حضور دختران زیبا و جوان که هنوز به اندازه ی کافی دارای تجربه نیستند و زودباورند و ممکن است هر آدم به‌دردنخوری را ستایش کنند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

او هنگام صحبت کردن، رنگش را کاملا باخته بود؛ اما چند نفر دیگر لااقل این شجاعت را داشتند که تبسم کنند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

هنر کمدی در این نهفته است که ما موقعیت اجتماعی و حقیقی زندگی انسان‌ها را به شکل انتزاعی و به گونه‌ای که با زندگی روزمره‌شان هیچ تفاوتی ندارد، به نمایش درآوریم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

حرف زدن درباره ی لحظات گذشته، خود اشتباه محض است و تکرار آن چیزی جز انتحار و خودکشی نیست. لحظاتی وجود دارند که تکرار آنها ممکن نیست. هرگز نباید سعی در تکرار آنها داشت؛ باید همان‌گونه که یک بار اتفاق افتاده‌اند، تنها به خاطر آورد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

شما سعی خواهید کرد همه چیز را درون خود بریزید، حرفی نزنید و در مقابل همسایگان، تظاهر به صمیمیت می‌کنید، تا اینکه کاسه ی صبرتان لبریز می‌شود و در یکی از شب‌های تابستان، پشت درهای بسته و کرکره‌های پایین کشیده شده، ظروف عتیقه و گران‌قیمت را به در و دیوار می‌کوبید و صدای شکستن آنها به گوش می‌رسد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

وقتی کسی تنها یک مرد را دوست دارد، معنای آن فقط این می‌تواند باشد که مقصودش شوهرش است. عقاید یک دلقک هاینریش بل

برای هر انسانی در زندگی یک شانس وجود دارد؛ شانسی که مسیحیان آن را لطف و مرحمت الهی می‌نامند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

گاه انسان دچار اشتباه می‌شود و نمی‌داند که آیا با یک انسان زنده روبرو است یا با یک عروسک کوکی. عقاید یک دلقک هاینریش بل

محبت و صمیمیت را نمی‌توان با زور در مردم به وجود آورد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

قوم و خویش‌های ما هر کسی را که به خود جرئت می‌داد بگوید هر انسانی گاه و بی‌گاه نیاز به غذا، نوشیدنی یا کفش دارد، فردی پول‌پرست می‌نامیدند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

همه ی ما در برابر جامعه‌مان وظایفی داریم که موظف به انجام آنها هستیم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

شما همیشه حرف از درصد می‌زنید؛ ده، بیست، پنج، پنجاه درصد، اما هیچوقت نمی‌گویید چنددرصد از چه چیز؟ عقاید یک دلقک هاینریش بل

بعضی از مردم برای پی بردن به اینکه آیا معشوقه‌شان دوستشان دارد یا نه، گلی را پرپر می‌کنند و هر بار می‌گویند: دوستم دارد، دوستم ندارد، دوستم دارد، دوستم… عقاید یک دلقک هاینریش بل

شما می‌توانند زنی را بدون اینکه با او زندگی کنید، دوست داشته باشید و به او عشق بورزید. عقاید یک دلقک هاینریش بل

اگر او خودش واقعا دوست داشت پیش من بماند، آن‌وقت هیچ‌کس نمی‌توانست او را مجبور به ترک من بکند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

از گفتگو با آلمانی‌های نیمه‌مست که از گروه سنی خاصی هستند، هراس دارم. چون آنها فقط درباره ی جنگ حرف می‌زنند و نظرشان این است که جنگ، پدیده‌ای بی‌نظیر و باشکوه بوده و وقتی آنها کاملا مست هستند معلوم می‌شود کشتار انسان‌ها را چیز زیاد مهمی نمی‌دانند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

به هیچ فکر می‌کنم؛ می‌شود به هیچ فکر کرد. در این لحظات، احساس می‌کنم درونم به طور کامل خالی شده است، مثل یک فرد مست و دلم می‌خواد کفش‌ها و لباس‌هایم را درآورم و به گوشه‌ای پرتاب کنم؛ بدون هیچ باری. عقاید یک دلقک هاینریش بل

خواب، چیزی مثل اوقات فراغت است؛ یک وجه اشتراک بزرگ بین ما انسان‌ها و غیرانسان‌ها. اما بهترین شکل اوقات فراغت آن است که با آگاهی کامل آن را تجربه کنی. عقاید یک دلقک هاینریش بل

من با تعصبی خاص به اوقات فراغت انسان‌ها که به اشکال مختلف نیز هست، می‌نگرم: اینکه چگونه کارگری که پاکت حقوقش را در جیب می‌گذارد و روی موتورسیکلت خود سوار می‌شود، بورس‌بازی که بالأخره گوشی تلفن را به زمین و دفتر یادداشت خود را در کشوی میز می‌گذارد، خانم فروشنده ی مواد غذایی که پیش‌بند خود را باز می‌کند، دست و رویش را می‌شوید، موهایش را مرتب می‌کند و به لبانش ماتیک می‌زند‌، کیف‌دستی‌اش را برمی‌دارد و راه می‌افتد. تمام این صحنه‌ها بی‌نهایت انسانی هستند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

در زندگی یک کودک، پوچی و بیهودگی خیلی از مسائل مشاهده می‌گردد. چیزی که برای ما بزرگ‌ترها غریب است، زندگی بدون نظم و انضباط است و همیشه حزن‌انگیز. این بچه‌ها هرگز به عنوان یک طفل، آشنایی با واژه‌ای به نام اوقات فراغت ندارند؛ فقط زمانی که “اصول انضباطی” از طرف آنها پذیرفته شود، می‌توان صحبت از تعطیلات و اوقات فراغت کرد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

هر روز صبح در ایستگاه بزرگ راه‌آهن، هزاران نفر داخل شهر می‌شوند تا سر کار کارهای خود بروند و یا در همین حال، هزاران نفر دیگر از شهر خارج می‌شوند تا سر کارشان برسند. راستی چرا این دو گروه از مردم، محل‌های کارشان را با یکدیگر عوض نمی‌کنند؟ صف‌های طویل اتومبیل‌ها و راه‌بندان‌های ناشی از آن در ساعت‌های پر رفت و آمد از روز، خود معضلی بزرگ است. اگر این دو دسته از مردم، محل کار و یا سکونتشان را با یکدیگر عوض کنند، می‌توان از تمام مسائلی چون آلودگی هوا، درگیری‌های روانی و فعالیت پلیس‌های راهنمایی بر سر چهارراه‌ها اجتناب کرد. آن‌گاه خیابان‌ها آنقدر خلوت و ساکت خواهند شد که می‌شود بر سر تقاطع‌ها نشست و منچ بازی کرد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

به تصویر کشیدن پوچی‌های زندگی روزمره، از نقاط قوت من به شمار می‌آید: زندگی مردم را به دقت مورد بررسی قرار می‌دهم، مشاهداتی را جمع‌آوری می‌کنم و سرانجام با در نظر گرفتن عوامل مختلف به ریشه‌یابی آنها می‌پردازم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

به مجرد اینکه یک نفر انسان هایی را که دارای ذوق هنری هستند هنرمند خطاب می‌کنند، دردآورترین سوءتفاهمات آغاز می‌شوند. انسان هایی که دارای ذوق هنری هستند، درست زمانی به هنر می‌پردازند که یک هنرمند احساس می‌کند اوقات فراغت خود را شروع می‌کند. آنها زمانی به هنر می‌پردازند که هنرمند فرصت یافته برای دو، سه، چهار یا پنج دقیقه هنر را به دست فراموشی بسپارد؛ آن وقت، هنردوستان شروع به صبحت درباره ی وان‌گوگ، کافکا، چاپلین یا بکت می‌کنند و موفق به عذاب هنرمند می‌شوند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

هنرمندانی هستند که به هیچ چیز دیگری جز هنر فکر نمی‌کنند، اما احتیاجی به اوقات فراغت و تعطیلی ندارند؛ چون اصلا کار نمی‌کنند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

آن‌چه یک دلقک به آن نیاز دارد، آرامش است؛ آرامشی که دیگران آن را فراغت از کار می‌نامند. اما این مردم نمی‌توانند درک کنند که معنای اوقات فراغت و تعطیلی برای یک دلقک، در واقع فراموش کردن کار است. این مسئله را نمی‌فهمند، چون طبیعی است که آنها اوقات فراغت و بیکاری خود را با دیدن برنامه ی یک هنرمند پر می‌کنند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

نکته ی جالب توجه این که در فیلم‌های مخصوص رده ی سنی شش سال به بالا، همیشه تعداد خیلی زیادی روسپی ایفای نقش می‌کنند. من هنوز درک نکرده ام که بر اساس چه معیاری کمیته‌های ویژه، این فیلم‌ها را مخصوص یک رده ی سنی خاص تعیین می‌کنند. زنانی که در این گونه فیلم‌ها بازی می‌کنند، یا طبیعتا رفتاری غیراخلاقی دارند و یا فقط با توجه به شرایط اجتماعی به این راه کشیده شده اند. در هر حال، هرگز اثری از مهربانی در آنها دیده نمی‌شود. عقاید یک دلقک هاینریش بل

در فیلم هایی که موضوع آنها کارهای غیراخلاقی و طلاق است، همیشه خوشبختی و خوش‌شانسی یک نفر نقش بزرگی را بازی می‌کند. “عزیزم، من را خوشبخت کن” یا “تو که دوست نداری مانع خوشبختی من شوی؟” عقاید یک دلقک هاینریش بل

علت علاقه ی من به فیلم‌های مخصوص کودکان شش ساله این است که در این فیلم‌ها رذالت‌های مخصوص بزرگسالان، کینه، کارهای غیراخلاقی و طلاق جایی ندارند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

هیچ‌کس در این دنیا -چون در بطن موقعیت خاص انسانی دیگر قرار ندارد- نمی‌تواند احساس صحیح و درستی درباره ی بدی یا خوبی مسئله ای داشته باشد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

گمان نمی‌کنم هیچ انسانی در دنیا قادر به درک یک دلقک باشد. حتی یک دلقک هم نمی‌تواند دلقک دیگری را خوب بشناسد؛ چون در این رابطه، رشک و حسد نقش بزرگی را بازی می‌کند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

تا آن‌جایی که من می‌دانم، وقتی زن و مردی حتی دو و یا سه بار به شکل رسمی چه در محضر و چه در کلیسا به عقد هم درآیند، اگر آن دو شخصا صیغه ی عقد را نخوانند، ازدواجشان رسمیت پیدا نمی‌کند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

منظورم از مرد، کسی است که بتواند مسائل و مشکلاتش را درک کند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

انسان‌ها می‌توانند علیرغم داشتن ایدئولوژی‌های مختلف، حداقل نسبت به هم رفتاری انسانی داشته باشند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

کاش چیزهایی را که با چشمانت می‌بینی، با گوش‌هایت هم بشنوی. عقاید یک دلقک هاینریش بل

دانستن این که انسان‌ها زیر فشار و تحت تاثیر نوع جهان‌بینی‌شان دست به چه کارهایی خواهند زد، اصلا کار ساده ای نیست. عقاید یک دلقک هاینریش بل

دیدن آدم هایی که بیهوده سعی دارند با پوشیدن لباس‌های موجه ادای آدم‌های باوقار را دربیاورند، همیشه ناراحتم می‌کرد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

این که او باید حتما دیپلم بگیرد، در واقع موضوعی است که کمیته ی مرکزی جمعیت آشتی دهنده ی نژادهای متضاد باید یک بار هم که شده به آن بپردازد. عناوینی چون دیپلمه، غیردیپلمه، معلم، معاون رئیس دبیرستان، لیسانسه و غیرلیسانسه، همه و همه مسائلی هستند که به نژادهای مختلف ربط پیدا می‌کنند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

تلفن را قطع کردم و گوشی را کناری قرار دارم. خیلی بهتر بود او را با وجدانش کاملا تنها می‌گذاشتم تا با آن به مبارزه بپردازد. عقاید یک دلقک هاینریش بل

حتی چشمان شیطان هم به تیزی چشمان همسایگان نیست. عقاید یک دلقک هاینریش بل

مدت هاست که با خود عهد کرده ام دیگر با کسی راجع به پول و هنر حرف نزنم. هر وقت این دو مقوله کنار هم قرار می‌گیرند، هرگز نمی‌توان انتظار حفظ تعادل را داشت: برای هنر، یا کمتر از آنچه که درخورش است پرداخت شده یا بیشتر از آن. عقاید یک دلقک هاینریش بل

بعضی آدم‌ها نه حافظه ی درست و حسابی دارند نه وجدانی که باعث عذابشان شود. عقاید یک دلقک هاینریش بل

فکر می‌کنم برعکس اعتقاد مسیحی‌ها و کاتولیک‌ها خیلی از انسان‌های زنده، در واقع مرده اند و آنها که جان باخته اند، زنده هستند. عقاید یک دلقک هاینریش بل

چیزی که شاید آن را بتوان سرنوشت نامید، شغل و وضعیت مرا به خاطرم می‌آورد: این که من یک دلقک هستم. عنوان رسمی این شغل، کمدین است و موظف به پرداخت مالیات به کلیسا نیستم. عقاید یک دلقک هاینریش بل

هر کس بر دیگری تاثیر می‌گذارد؛ او هم بر دیگری و دنیا پر از داستان است. ولی همه ی داستان‌ها یکی است. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

پشت هر دری، دنیایی از عروسی ها… هیچوقت عوض نمی‌شود، وقتی داماد تور را کنار می‌زند، وقتی عروس حلقه را می‌پذیرد، امکاناتی که در چشم هایشان می‌بینی، در همه جای دنیا یکسان است. آنها حقیقتا اعتقاد دارند که عشق و ازدواجشان همه ی رکودها را می‌شکند. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

مردم می‌گویند که عشق را پیدا می‌کنند؛ انگار که عشق چیزی است که پشت سنگی پنهان باشد. ولی صورت‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست. بنابراین چیزی که مردم پیدا می‌کنند، یک عشق خاص است. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

روشنایی روح از آن است که هیچ کس با خشم به دنیا نمی‌آید. وقتی می‌میریم، روح آزاد می‌شود. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

نگه داشتن خشم، زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارنده ی ما حمله می‌کند؛ ولی نفرت، تیغ دودم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده ایم. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

آنچه قبل از تولد تو اتفاق می‌افتد، بر تو اثر می‌گذارد. همین طور مردم قبل از تو هم روی تو اثر می‌گذارند. هر روز از جاهایی می‌گذریم که اگر به خاطر مردم قبل از ما نبود، نمی‌گذشتیم. محل کار ما، جایی که وقت زیادی را در آن می‌گذرانیم… اغلب فکر می‌کنیم با ورود ما آغاز شده؛ اما این درست نیست. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

وقتی آرامش پیدا می‌کنی که خودت آن را ایجاد کنی. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

روزی همه ی ما در ملکوت خدا با هم خواهیم بود. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

هر پسری پدرش را می‌پرستد، حتی با نامطلوب‌ترین رفتارها. اخلاص را این طوری یاد می‌گیرد. قبل از اینکه بتواند خودش را فدای خدا یا یک زن کند، فدای پدرش می‌کند. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

همه ی پدر و مادرها خواه ناخواه، به بچه هایشان صدمه می‌زنند. نمی‌شود کاری‌اش کرد. جوانی، مثل آیینه ای صاف و بی زنگار، آثار پرورشگران خود را جذب می‌کند. بعضی از والدین بر آن لک می‌اندازند، بعضی دیگر ترک، تعدادی هم کودکی را کاملا خرد و به تکه‌های کوچک ناصاف و تعمیرنشدنی مبدل می‌کنند. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

من دنیا را زمانی ترک کردم که تقریبا چیزی جز جنگ نمی‌شناختم. حرف جنگ، نقشه‌های جنگ، خانواده ی جنگ. آرزویم این بود که ببینم دنیا بدون جنگ، پیش از این که شروع به کشتن هم کنیم، چه شکلی بوده. ولی چشم‌های ما متفاوت است. آنچه تو می‌بینی، چیزی نیست که من می‌بینم. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

گاهی وقتی چیز گرانبهایی را فدا می‌کنی، واقعا آن را از دست نمی‌دهی. فقط به کس دیگری می‌بخشی. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

فداکاری بخشی از زندگی است. باید این طور باشد. نباید از آن پشیمان شد. باید استنشاقش کرد. فداکاری‌های کوچک، فداکاری‌های بزرگ. مادری کار می‌کند تا پسرش به مدرسه برود، دختری به خانه برمی‌گردد تا از پدر بیمارش مراقبت کند و مردی به جنگ می‌رود… در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

مردن، پایان همه چیز نیست. ما فکر می‌کنیم هست. ولی آنچه در زمین اتفاق می‌افتد، فقط شروع است. مثل شب اول آدم در زمین، وقتی دراز کشید تا بخوابد. فکر می‌کرد همه چیز تمام شده، نمی‌داند خواب چیست. چشم هایش دارد بسته می‌شود و فکر می‌کند دارد از این دنیا می‌رود. اما این طور نیست. صبح روز بعد بیدار می‌شود و دنیای جدید و تازه ای برای کشف، پیش رویش است. ولی چیز دیگری هم دارد؛ دیروز را دارد. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

جوان‌ها به جنگ می‌روند؛ گاهی به اجبار، گاهی به میل خود. همیشه احساس می‌کنند وظیفه‌شان است. این موضوع از داستان‌های غم‌انگیز و چند لایه ی زندگی می‌آید. قرن ها، بشر شجاعت را با برداشتن سلاح و بزدلی را با زمین گذاشتن سلاح یکی گرفته است. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

هیچ عمری هدر نمی‌رود. تنها زمانی که هدر می‌دهیم، زمانی است که فکر می‌کنیم تنهاییم. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

می گویی باید تو به جای من می‌مردی. ولی در طول زندگی ام روی زمین، انسان هایی هم به جای من مردند. هر روز این اتفاق می‌افتد. وقتی صاعقه یک دقیقه بعد از رفتن تو رخ می‌دهد یا هواپیمایی سقوط می‌کند که ممکن بود تو در آن باشی، وقتی همکارت مریض می‌شود و تو نمی‌شوی. فکر می‌کنیم این چیزها تصادفی است؛ ولی برای همه شان تعادل وجود دارد. یکی می‌پژمرد، دیگری رشد و نمو می‌کند. تولد و مرگ، بخشی از یک کل است. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

خاک‌سپاری من به عزاداران نگاه کن. بعضی‌شان حتی مرا خوب نمی‌شناسند، ولی آمده بودند. چرا؟ هرگز پرسیده ای وقتی دیگران می‌میرند، چرا مردم جمع می‌شوند؟ چرا احساس می‌کنند باید این کار را بکنند؟
«برای این که جان آدمیزاد، در عمق وجودش می‌داند که همه ی زندگی‌ها همدیگر را قطع می‌کنند. این که مرگ، فقط یک نفر را نمی‌برد. وقتی مرگ، کسی را می‌برد، شخص دیگری را نمی‌برد. در فاصله ی کوتاه بین برده شدن و برده نشدن، زندگی خیلی‌ها عوض می‌شود.» در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

عدالت، زندگی و مرگ را تعیین نمی‌کند. اگر این طور بود، هیچ آدم خوبی جوانمرگ نمی‌شد. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

هیچ چیز تصادفی نیست، ما همه به هم وصلیم. نمی‌توانی یک زندگی را از زندگی دیگر جدا کنی. همانطور که نمی‌توانی نسیم را از باد جدا کنی. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

بزرگترین هدیه ای که خدا می‌تواند به تو بدهد این است: درک آنچه در زندگی گذرانده ای، تا زندگی ات برایت توجیه شود. این همان آرامشی است که دنبالش بودی. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

مردم بهشت را مثل باغ فردوس تصور می‌کنند؛ جایی که در آن می‌توانند بر ابرها شناور شوند و در رودخانه‌ها و کوه‌ها وقتشان را به بطالت بگذرانند. ولی این صحنه پردازی‌ها بدون تسلی خاطر، بی معنی است. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

آدم‌ها چگونه آخرین کلماتشان را انتخاب می‌کنند؟ آیا جاذبه ی آن کلمات را حس می‌کنند؟ آیا آن کلمات قطعا باید عاقلانه باشند؟ وقتی اجل آدم رسید، رسیده. همین. شاید موقع رفتن، یک حرف عاقلانه بزنی؛ ولی شاید هم خیلی ساده یک حرف ابلهانه بزنی. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

هیچ سرگذشتی به حال خود نمی‌ماند. گاهی داستان‌ها در جایی به هم گره می‌خورند و یکدیگر را کامل پوشش می‌دهند؛ مثل سنگ‌های کف رودخانه. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

در هر زندگی، تصویری لحظه ای از عشق واقعی وجود دارد. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

شاید شروع داستان از انتها عجیب به نظر برسد؛ اما هر پایانی، آغازی هم هست. فقط آن لحظه این را نمی‌دانیم. در بهشت 5 نفر منتظر شما هستند میچ آلبوم

زیبایی چهره اش از آن نوع بود که میل به حمایت یعنی تملک را در انسان بیدار می‌کرد. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

از همین نگرانم. آدم به کسی یا چیزی عادت می‌کند و آنوقت، آن کس یا آن چیز قالش می‌گذارد. دیگر هیچ باقی نمی‌ماند. آنهایی را که می‌گذارند و می‌روند، دوست ندارم. این است که اول خودم می‌گذارم و می‌روم. این طوری مطمئن‌تر است. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

وقتی با کسی ازدواج کردید، آسان‌تر می‌توانید از او جدا شوید. چون آنوقت، واقعا بهانه ای در دست دارید. هیچکس نمی‌تواند ایرادی بگیرد. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

انسان در بیست سالگی، راه خود را انتخاب نمی‌کند؛ زیرا اندیشه‌های نو مقاومت ناپذیرند. در بیست سالگی، انسان حقیقت هایی را می‌بیند و متوجه نیست که آنچه دیده است، حقیقت نیست و فقط زیبایی است. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

میلیون‌ها و میلیاردها آدم توی این دنیا هستند و همه شان می‌توانند بدون تو زندگی کنند؛ آخر چرا من نمی‌توانم بی تو زندگی کنم؟ کاری که هر کسی می‌تواند بکند، حتی از یک بچه ی پنج ساله هم ساخته است. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

لنی همیشه در تاریکی خود را سرحال‌تر احساس می‌کرد. مثل این بود که تاریکی، پناهش می‌دهد و از او حفاظت می‌کند. در تاریکی جای آدم معلوم نیست و کسی نمی‌تواند آدم را پیدا کند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

نباید دنبال عوض کردن دنیا رفت. دنیا خیلی وقت است که راه افتاده و از همان اول، منحرف شده و راه درازی را پشت سر گذاشته است. دنیا را هر طور هم که خراب کنی و از نو بسازی، باز همین دنیاست! خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

دنیا هنوز آماده نیست. دنیا برای بچه دار شدن آمادگی ندارد. من دوست ندارم کسی را اذیت کنم. آنوقت چطور بچه ی خودم را اذیت کنم؟ امروز دیگر نمی‌شود بچه دار شد. فقط جمعیت زیاد می‌شود، آمار بالا می‌رود. حالا، ساده است، بچه دار می‌شوی، ولی بعد یک روز می‌رسد که بچه ات می‌آید توی چشمت نگاه می‌کند. چیزی نمی‌گوید، فقط نگاه می‌کند؛ همین. آنوقت چه می‌کنی؟ خودت را روی پاهایش می‌اندازی یا چی؟ خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

هیچ کس تا به حال، دو مرتبه در عمرش عاشق نشده. عشق دوم، عشق سوم، این‌ها بی معنی است. فقط رفت و آمد است، افت و خیز است. معاشرت می‌کنند و اسمش را می‌گذراند عشق. مطمئنا زندگی هایی هست که جز معاشرت نیست. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

کلمه‌ها خیلی مسخره اند. همیشه آدم را گیر می‌اندازند. آدم خودش دارد حرف می‌زند، ولی حرف‌ها مال یک نفر دیگر است. می‌دانی؟ حتی یک نظریه هست که می‌گوید ما نمی‌توانیم ادعا کنیم که افکار خودمان را فکر می‌کنیم. ظاهرا ما فکر نمی‌کنیم، فکر می‌شویم. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

اغلب خیال می‌کنند که مرغ‌های دریایی، غم بزرگی در دل دارند و حال آنکه، این خیالی پوچ است. اشکالات روانی خود آدم است که این احساس را به وجود می‌آورد. آدمی، همه جا چیزهایی می‌بیند که وجود ندارد. این چیزها در درون خود آدم است. همه به یک درون‌گو مبدل می‌شویم که همه چیز را به زبان می‌آورد. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

پول، بد تله ای است. اول آدم صاحب پول است ولی بعد، پول صاحب آدم می‌شود. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

روی اعلان‌های امنیت راه، یک جمله نوشته شده است: همیشه اقدام نجات بخش را بیاموزید. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

من می‌روم. محترمانه با هم خداحافظی می‌کنیم؛ خیلی با مهربانی. هیچکدام افسوس نمی‌خوریم و رابطه مان ادامه پیدا نمی‌کند. دلیلی هم برای حرص خوردن و دلشوره باقی نمی‌ماند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

شنیده ام مرغ‌های دریایی روی آب می‌خوابند. زندگی حقیقی همین است: آدم خودش را به جریان آب بدهد و پاهایش هیچوقت روی خاک نیاید… خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

حساس‌ترین و بی حفاظ‌ترین اشخاص، آنهایی بودند که کمتر می‌توانستند مصونیت را تحمل کنند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

وقتی دو نفر مثل تو و من واقعا عاشق هم هستند، باید هر کاری از دستشان برمی‌آید، بکنند تا عشقشان را نجات بدهند. حفظش کنند و اولین کاری که باید بکنند این است که از هم جدا بشوند. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

بزرگ‌ترین نیروی فکری تاریخ بشر، حماقت است. باید در مقابل آن سر تنظیم فرود آورد، به آن احترام گذاشت؛ چون همه جور معجزه ای از آن ساخته است. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

کسانی که عقاید احمقانه ای دارند و آنها را ابراز می‌کنند، همیشه خیلی حساسند. هر قدر عقاید کسی احمقانه‌تر باشد، باید کمتر با او مخالفت کرد. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

اول آدم احساس سرما دارد، ولی کم کم مثل این است که دارد زیر آب شنا می‌کند. اما دیگر نه آب را احساس می‌کند نه خودش را؛ جز یک نوع لختی و رکود در اطراف خود. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

آدم نباید خود را زیاد بپوشاند. باید بگذارد تا سرما به او نزدیک شود. حتی باید کمی یخ بزند تا احساس کند واقعا در دو قدمی پاکی است. بله، پاکی. البته باید مواظب خطر هم بود. آدم نباید بگذارد که کاملا منجمد شود. حتی در مورد بهترین چیزها، باید توانست و به موقع دست نگه داشت. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

لنی با این جوان که حتی یک کلمه هم انگلیسی نمی‌دانست، دوست شد و به همین دلیل با هم ارتباط خیلی خوبی داشتند؛ ولی بعد از سه ماه که عزی مثل بلبل انگلیسی حرف می‌زد، فاتحه ی دوستیشان خوانده شد. مثل این بود که حجاب زبان یکباره بین آنها کشیده شده باشد. حجاب زبان وقتی کشیده می‌شود که دو نفر به یک زبان حرف می‌زنند؛ آنوقت دیگر امکان تفاهم آنها به کلی از بین می‌رود. خداحافظ گاری کوپر رومن گاری

حالا می‌دونم ایفای نقش، دوست داشتن و تحمل رنج، زندگیه. ولی تا زمانی زندگی به حساب میاد که بتونی شفاف باشی و سرنوشت رو بپذیری؛ مثل بازتاب بی همتای رنگین کمون شادی و شورها که خویشتن هر فردیه. مرگ خوش آلبر کامو

اغلب مخالف یه آرمانگرا، انسان هایی هستن که به چیزی عشق نمی‌ورزن. مرگ خوش آلبر کامو

از نظر من زندگی دوست داشتنی، شنا رفتن نیست. زندگی در سرمستی و شور و حرارته. زن‌ها و ماجراجویی سفر به دیگر سرزمین‌ها عملی هستن که باعث روی دادن چیزی میشن؛ یه زندگی پرحرارت و حیرت انگیز. مرگ خوش آلبر کامو

سرنوشت انسان همیشه بی نهایت جالبه؛ در صورتیکه با هیجان به اون دست پیدا کنه. برای عده ای، تقدیر مهیج همواره تقدیری پیش پا افتاده ست. مرگ خوش آلبر کامو

در هر حال، تنها تجربه ای که راضیم میکنه اونایی هستن که نشون میدن راه هایی برای امید داشتن وجود داره. مرگ خوش آلبر کامو

هیچ کس به طور نسبی، به مدت طولانی یا کمتر خوشبخت نیست. شما یا خوشبختی یا نیستی، همین! مرگ خوش آلبر کامو

لوسین گفت: اونا خوشبختن.
مورسو گفت: آره.
و به فکر فرو رفت؛ نه، دست کم یکی
به خوشبختی آن یکی حسد نمی‌ورزد. مرگ خوش آلبر کامو

باورم کن. چیزهایی مثل رنج بزرگ، اندوه بزرگ، خاطره ی بزرگ معنا نداره. همه چیز فراموش میشه؛ حتی یه عشق بزرگ. اونچه درباره ی زندگی غم انگیز و حیرت آوره، همینه. فقط یه راه برای دیدن چیزها وجود داره، راهی که هر از گاهی به سراغت میاد. برای همین، گذشته از هر چیز باید عشقی در دل و هوسی ناخوشایند داشته باشی؛ شاید این برای ناامیدی‌های مبهمی که از اون رنج می‌بریم، دستاویزی بشه. مرگ خوش آلبر کامو

هیچوقت تسلیم نشو. خیلی از چیزها رو در درونت داری و نجیب ترینشون احساس خوشبختیه. فقط منتظر مردی نباش که باهات کنار بیاد. این اشتباهیه که خیلی از زن‌ها دچارش میشن. تو خودت خوشبختی رو پیدا کن. مرگ خوش آلبر کامو

دنیا همیشه چیزی یکنواخت را حکایت می‌کند و آن حقیقت که ستاره به ستاره پیش می‌رود، حقیقتی را شکل می‌دهد که ما را از خود و از دیگران جدا می‌کند؛ همانطور که در شکل دیگر حقیقت که مرگ به مرگ پیش می‌رود، چنین است. مرگ خوش آلبر کامو

اگر در روزهای خوب به زندگی اعتماد کنی، زندگی مجبور میشه بهت جواب بده. مرگ خوش آلبر کامو

می دانست باید تسلیم زمان شود؛ این یعنی عالی‌ترین و خطرناک‌ترین تجربه. بیهودگی فقط برای افراد عادی حیاتی است. خیلی‌ها حتی نمی‌توانند ثابت کنند آدم عادی نیستند. مرگ خوش آلبر کامو

بهترین چیزهای زندگی در پیرامون بدترین‌ها تبلور می‌یابد. مرگ خوش آلبر کامو

زندگی مشمول زمان است و مثل دیگر آثار هنری نیاز به تامل دارد. مرگ خوش آلبر کامو

هر آدمی که احساس و اراده و شوق به خوشبختی داشته باشه، مستحق اینه که ثروتمند باشه. به نظرم شوق به خوشبختی، با ارزش‌ترین چیزیه که تو قلب آدم نهفته ست. مرگ خوش آلبر کامو

هیچ از سطحی نگری و احساساتی بودن خوشم نمیاد. دوست دارم آگاه باشم. تقریبا ما در همه ی موارد، زندگیمون رو به پول درآوردن می‌گذرونیم؛ در حالیکه باید پول خرج کنیم تا زمان به دست بیاریم. مرگ خوش آلبر کامو

من خارج از زندگی خودم تجربه ای به دست نمیارم: من تجربه ی زندگی خودم خواهم بود. مرگ خوش آلبر کامو

زن‌ها رو دوست داری؟
اگه خوشگل باشن! مرگ خوش آلبر کامو

اشتیاق به آزادی و استقلال، فقط در مردی به وجود می‌آید که همواره با امید زندگی می‌کند. مرگ خوش آلبر کامو

به حد کافی پول برای تسویه حساب با کسانی که تا به حال مراقب من بوده اند، هست. لطفا بقیه ی پول را در راه بهبود شرایط انسان‌های محکومی صرف کنید که در سلول‌های زندان به انتظار اعدام به سر می‌برند. مرگ خوش آلبر کامو

جدایی از او برایم خیلی غصه دارد؛ اما از آن نوع غصه ای که در گذشته خودم را بیشتر از پیش به خودم نزدیک می‌کرد، غصه ای که فرشته ای می‌آمد و در درونم تسکینش می‌داد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اعمال ما فرشتگان نیک و بد مایند. سایه هایی سرنوشتی که پا به پای ما می‌آیند.
بومون و فلچر خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ما را نیکی‌ها ده؛ چه خواسته باشیمشان چه نه و بدی‌ها را از ما دور کن حتی اگر خود آنها را از تو بخواهیم.
- به گمانم این دعا زیبا و مطمئن باشد؛ اگر نقصی در آن می‌بینی، پنهان نکن.
افلاطون خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دریا به تخیل ما طراوت می‌دهد؛ چون ما را به فکر زندگی آدمها نمی‌اندازد، اما جانمان را شادمان می‌کند. چون او هم، چون جان ما الهام بیکران و ناتوان است؛ جهشی است که سقوط‌ها بی وقفه می‌شکندش؛ شکوه ای ابدی و ملایم است. این گونه چون موسیقی افسونمان می‌کنند که اثر چیزها را چون زبان در خود ندارند. از آدمها چیزی به ما نمی‌گوید، بلکه حرکات جانمان را تقلید می‌کند. دل آدمی با موج‌های دریا و موسیقی اوج می‌گیرد و با آنها فرو می‌افتد؛ بدین گونه ناتوانی‌های خویش را فراموش می‌کند و از همنوایی درونی اندوه خویش و اندوه دریا تسکین می‌یابد که سرنوشت او و سرنوشت چیزها را با هم یکی می‌کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دریا افسون چیزهایی را دارد که شب‌ها ساکت نمی‌مانند، برای زندگی ناآرام ما رخصت خوابند، قول اینند که همه چیز، هیچ چیز نخواهد شد؛ چون چراغ خواب کودکان که با روشنی اش کمتر احساس تنهایی می‌کنند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

برخی انسان‌های اندیشمند و رنجدیده که بس بیش از دیگران به روشنی امید افروخته اند، خیلی زود به این کشف می‌رسند که افسوس، این روشنی نه از ساعت هایی که انتظارشان را می‌کشیم بلکه از دل‌های خود ما برمی‌آید که لبریز از پرتوهایی اند که در طبیعت یافت نمی‌شوند و آنها را موج موج بر طبیعت می‌افشانند؛ بی آن که در آن آتشی روشن کنند. این افراد دیگر این نیرو را در خود نمی‌بینند آنچه را که می‌دانند قابل آرزو نیست، آرزو کنند یا بکوشند به رویاهایی برسند که وقتی بخواهند آنها را در بیرون از خود بچینند، در درون دلشان پژمرده خواهد شد. این آمادگی غم آلود، هنگام دلدادگی به نحوی استثنایی افزایش می‌یابد و توجیه می‌شود. تخیل پی در پی به سراغ امیدهای عشق می‌رود و در نتیجه دلسردی هایش را هرچه حادتر می‌کند. عشق ناکام، هم رسیدن ما را به شادکامی محال می‌کند و هم نمی‌گذارد نیستی اش را کشف کنیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ساعتی که در آینده است، همین که حال شد، همه ی جاذبه هایش را از دست می‌دهد، که البته بازشان می‌یابد؛ اگر جان، اندکی گسترده و دارای چشم اندازهای روشن فضایی باشد و آن ساعت را پشت سر بر جاده‌های خاطره به جا گذاشته باشیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گرچه این مد عظیم عشق برای همیشه پس نشسته است، هنگامی که در درون خود به گردش می‌رویم، می‌توانیم صدف هایی شگرف و زیبا جمع کنیم؛ سپس گوشمان را به آنها بچسبانیم و با لذتی غم آلود و دیگر بدون هیچ دردی آواهای گسترده ی گذشته‌ها را بشنویم. آن گاه با مهربانی به کسی می‌اندیشیم که بیشتر از آن که دوستمان داشت، دوستش می‌داشتیم و دیگر برایمان «مرده‌تر از مرده» نیست؛ فقط مرده ای است که با مهربانی به یادش می‌آوریم. عدالت ایجاب می‌کند برداشتی را که از او داشتیم، اصلاح کنیم و به قدرت متعال حق، روح دلدار در دلمان دوباره جان می‌گیرد تا در برابر محکمه ی آخرتی ظاهر شود که دور از او با آرامش، با چشمان پر از اشک برپا می‌کنیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آدمی، پس از آن که به ما رنج بسیار داده، دیگر برایمان هیچ چیز نیست. بنابراین می‌توان گفت که به اصطلاح عوام، «برای ما مرده است.» مردگان را هنوز دوست داریم و برایشان گریه می‌کنیم، دیرزمانی جاذبه ی مقاومت ناپذیر افسونی را حس می‌کنیم که بعد از خودشان باقی می‌ماند و اغلب ما را به گورستان می‌کشاند. در عوض آدمی که همه بدی در حقمان کرده و از جوهره اش اشباع شده ایم، دیگر نمی‌تواند حتی سایه ی رنج یا شادمانی ای را روی ما بیندازد. برایمان از مرده هم، مرده‌تر است. پس از آن که او را تنها چیز ارزشمند این جهان دانستیم، پس از آن که لعنتش کردیم، پس از آن که خوارش شمردیم، دیگر محال است بتوانیم داوری اش کنیم و خطوط چهره اش را چشم حافظه مان دیگر به زحمت تشخیص می‌دهد، بس که زمانی طولانی بیش از حد به آنها خیره بوده و خسته شده است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

می گویند مرگ آنهایی را که می‌برد، زیبا و حسن هایشان را دو چندان می‌کند؛ اما باید گفت که معمولا این زندگی بوده که به آنان لطمه می‌زده است. مرگ، این شاهد پارسا و پاکدامن، بر اساس حقیقت و نیکوکاری به ما می‌آموزد که در هر انسانی، معمولا خوبی بیشتر از بدی است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گاهی هم، آدم‌های شاد و بی اعتنا چشمانی از هم گشوده و کدر دارند؛ همچنان که غصه هایی. انگار که صافی ای میان جان و چشمانشان قرار داشته باشد و به تعبیری همه ی محتوای زنده ی جانشان را به چشمشان رد کرده باشند و از این پس، جان برهوتشان که دیگر فقط از حرارت خودخواهی گرمی می‌گیرد، چیزی جز کانونی ساختگی برای دسیسه چینی نیست. اما چشمشان که بی وقفه از عشق شعله ور است و شبنمی از اندوه آنها را خیس می‌کند، برق می‌اندازد، در خود شناور و غرق می‌کند؛ بی آنکه بتوانند خاموششان کند، با فروزش فاجعه آمیزشان همه ی عالم را به حیرت می‌اندازند. این کره‌های دوگانه ی دیگر مستقل از جانشان، کره‌های عشق، ستاره‌های فروزان سیاره ای برای همیشه سرد شده، همچنان تا دم مرگشان نوری شگرف و گمراه کننده می‌افشانند؛ این پیام آوران دروغین، خیانت پیشه، دهندگان وعده ی عشقی که دل به آن وفا نخواهد کرد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

افسوس آنچه را که احساس آورد، هوس می‌برد و اندوه برتر از شادی، پایداری نیکی ندارد. امروز صبح از یاد می‌بریم فاجعه ای را که دیشب چنان اعتلایمان داد که زندگیمان را در مجموع و در واقعیتش با ترحمی روشن بینانه و صمیمانه از نظر گذراندیم. شاید تا یک سال دیگر، غم خیانت کسی یا مرگ دوستی را فراموش کنیم. در میان این آوار آرزوها و رویاها، در این تل شادکامی‌های پژمرده و پوسیده، باد، بذر بارآوری را زیر موجی از اشک می‌کارد؛ اما اشک‌ها زود خشک می‌شوند و دانه فرصت جوانه زدن نمی‌یابد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اثر غمگین یک هنرمند واقعی با لهجه ی خاص کسانی سخن می‌گوید که رنج کشیده اند و هر کسی را که رنج کشیده باشد، وامی‌دارند هر چیز دیگری را وابگذارد و فقط گوش کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در زندگی خوش، سرنوشت همگنانمان را در واقعیتشان نمی‌بینیم، چه منفعت بر آنها نقاب می‌زند و تمنا دگرگون و زیبایشان می‌کند. اما در بی نیازی ناشی از رنج، در زندگی و در حس زیبایی دردناک، در تئاتر، سرنوشت دیگر آدمیان و سرنوشت خودمان سرانجام پیام ازلی ناشنیده ی وظیفه و حقیقت را به گوش جان هوشیارمان می‌رسانند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

قدر کسانی را که شادکاممان می‌کنند، بدانیم. باغبانان دلنوازی اند که جان هایمان را شکوفا می‌کنند؛ اما از این بیشتر، قدر بدسگالان یا فقط بی اعتنایان و دوستان بی رحمی را بدانیم که غصه دارمان کرده اند. اینان ویرانگر دل ما بوده اند که اکنون آکنده از آوارهایی ناشناختنی است؛ چون توفان بلایی که درختان را از ریشه کنده و نازک‌ترین شاخه‌ها را شکسته اند؛ اما این توفان، بذرهای بارآور خرمنی نامعلوم را نیز کاشته است. اینان با درهم شکستن همه ی شادکامی‌های کوچکی که فقدان بزرگمان را از چشممان پنهان می‌داشت، با تبدیل دلمان به میدان غمبار برهنه ای، امکانمان داده اند آنها را سرانجام تماشا و داوری کنیم. نمایش‌های غمگین شبیه همین کار نیک را با ما می‌کنند؛ از این رو باید آن‌ها را برتر از نمایش‌های شاد دانست که عطش را به جای سیراب کردن، گمراه می‌کنند: نانی که باید سیرمان کند، تلخ است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

چه خوش است هنگامی که غمی به دل داری، به گرمای بستر پناه ببری و آنجا فارغ از هر کوشش و هر مقاومتی، حتی سر به زیر پتوها فرو برده و چون شاخه‌ها در باد پاییز، بنالی. اما بستری از این بهتر هست؛ آکنده از بوهای ملکوتی و آن بستر نرم و شیرین، بستر رخنه ناپذیر دوستی ماست. دلم را وقتی سرد و غمگین است، لرزان از سرما بر آن می‌خوابانم. حتی اندیشه ام را هم در بستر محبت گرممان دفن می‌کنم. دیگر چیزی از بیرون درنمی‌یابم و دیگر سر دفاع از خود ندارم، خلع سلاحم؛ اما به معجزه ی محبتمان در جا دژنشین و شکست ناپذیر می‌شوم و از دردم و از شادی داشتن اعتمادی که دردم را در آن پنهان کنم می‌گریم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در واقع اغلب، زمانی که عشقی را آغاز می‌کنیم، تجربه و عقلمان -به رغم اعتراض‌های دل که این حس یا شاید توهم را دارد که عشقش ابدی است- به ما می‌گویند روزی به دلداری که امروز فقط به اندیشه ی او زنده ایم، همان اندازه بی اعتنا می‌شویم که امروزه به هر کسی جز او هستیم. روزی نامش را می‌شنویم و دیگر دچار هیچ لذت دردآلودی نمی‌شویم، خطش را می‌خوانیم و دیگر نمی‌لرزیم، در خیابان راهمان را کج نمی‌کنیم تا او را ببینیم، به او برمی‌خوریم و دست و پایمان را گم نمی‌کنیم، به او دست می‌یابیم و از خود بی خود نمی‌شویم. آن گاه این آگاهی بی تردید آینده، به رغم این حس بی اساس اما بسیار نیرومند که شاید او را همواره دوست داشته باشیم، ما را به گریه می‌اندازد و عشق، عشقی که هنوز چون بامدادی ملکوتی بی نهایت اسرارآمیز و غم انگیز بر سر ما گسترده خواهد بود، کمی از افق‌های عظیم و شگرف و بسیار ژرفش، اندکی از برهوت افسونگرش را در برابر درد ما خواهد گشود. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

این تضاد میان عشق عظیم گذشته و بی اعتنایی مطلق کنونی ما که هزار نشانه ی مادی ما را از آن آگاه می‌کند، -مثلا نامی که در بحثی به یادمان می‌آید یا نامه ای که در کشویی پیدا می‌کنیم یا دیدار یا حتی تصاحب کسی پس از آن که دیگر دوستش نداریم- این تضاد را که در یک اثر هنری بسیار تاسف انگیز و آکنده از اشک‌های نریخته است، در زندگی واقعی با خونسردی از نظر می‌گذرانیم؛ به این دلیل ساده که حس کنونی مان، حس بی اعتنایی و فراموشی است. عشق و معشوقه در نهایت ما را تنها از دیدگاه زیبایی شناختی خوش می‌آیند و بی تابی و تحمل رنج عشق همراه با خود آن پایان گرفته است؛ بنابراین اندوه گزنده ی این تضاد، چیزی جز واقعیت اخلاقی نیست. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

زندگی چون یار است؛ خیالش را در سر می‌پروریم و به خیالش دل می‌بندیم. نباید بکوشیم آن را زندگی کنیم: همچون پسرکی خود را به درون سفاهت پرتاب خواهیم کرد؛ البته نه یکباره. در زندگی همه چیز خرده خرده به تباهی می‌گراید. پس از ده سالی دیگر رویاهایمان را بازنمی‌شناسیم، انکارشان می‌کنیم و چون چرنده ای برای دمی چریدن زندگی می‌کنیم و کسی چه می‌داند که آیا از وصلتمان با مرگ، جاودانگی آگاهانه مان زاییده خواهد شد یا نه؟ خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آبراهه ای که پرگون‌ترین کسان چون به آن می‌رسند، به فکر فرو می‌روند و من در کنارش، چه شاد باشم و چه غمگین، همیشه شادکامم.
از نامه‌های بالزاک به خانم باموت اگرون خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

خیابان‌های اسرارآمیزی در درون هر انسانی هست و هر شب شاید در تهشان خورشیدی غروب می‌کند که معلوم نیست خورشید شادمانی باشد یا غصه. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هیچوقت نباید به کار اشتباه فرصت داد؛ هر چقدر هم که فرصتش کوتاه باشد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در دل فراموشی که در خوشی‌های واهی می‌جوییم، شیرین عطر غمین یاسمن، از ورای مستی‌ها بکرتر بازمی‌آید.
هانری دو رنیه خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هواهای نفسانی آدمی را به هر سو می‌کشاند. اما چون سپری شد شما را چه می‌ماند؟ عذاب وجدان و اضمحلال روان. شادمانه می‌رویم و غمین بازمی‌آییم و خوشی‌های شام، اندوه بامداد است. این چنین، کام دل اول خوش می‌آید؛ اما عاقبت می‌آزرد و می‌کشد.
تقلید عیسی مسیح، کتاب اول فصل هجدهم خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

مبادا تمنا محو شود و چیزی نماند جز حس کسالتی و رنج رویایی که دیگر نداند انگیزه شان چیست، دیگر آن را حتی در اندیشه ی خود نیز باز نیابد و نتواند در دل عزیزش بدارد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آداب و رسوم ظریف دوستی، اگر صادقانه باشد دل را صفا می‌دهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دنیای تئاتر هم بفهمی نفهمی عین این یکی است؛ هیچ نوع زندگی خانوادگی درش مفهومی ندارد، همه دمدمی مزاح و تا دلت بخواهد دست و دل بازند، بازیگران با همه ی خودپسندی و حسادتی که دارند، مدام به رفقایشان کمک می‌رسانند، برای موفقیتشان کف می‌زنند، بچه‌های هنرپیشه‌های مسلول یا درمانده را به فرزندی قبول می‌کنند و در محافل خیلی جلوه دارند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

پکوشه معتقد بود که باید با اشراف قلابی سختگیری کرد و به عمد هم که شده روی پاکت نامه و وقت حرف زدن با خدمتکارهایشان عنوان اشرافی را از جلوی اسمشان برداشت. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

با این همه، انسان شریفی هستید. آنقدر دارایی دارید که اگر به نظر خودتان برای نبوغتان لازم نبود، می‌شد بی بدهکاری سر کنید؛ آنقدر عاطفه دارید که ناراحت شوید از رنجاندن همسرتان، اگر نرنجاندنش به نظرتان بورژوازی نمی‌آمد؛ از جمع گریزان نیستید؛ حضورتان خوشایند است و همان ذوق و نکته سنجی تان، بدون نیاز به موهای بلند و آشفته، برای جلب توجه بس است. اشتهایتان خوب است؛ پیش از رفتن به مهمانی خوب می‌خورید و درآن جا چموشی می‌کنید و لب به چیزی نمی‌زنید. تنها بیماری ای که دارید، ناشی از گردش‌های شبانه است که برای نشان دادن تکروی تان به خود تحمیل می‌کنید. آن قدر تخیل دارید که برای باراندن برف یا سوزاندن دارچین احتیاجی به زمستان یا عطرسوز نداشته باشید؛ آن قدر با ادبیات و موسیقی آشنایی دارید که لامارتین و واگنر را صادقانه از دل و جان دوست داشته باشید. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اگر آن مرد به راستی اصیل و نوآور باشد و هیچکدام از شخصیت هایی که به او داده می‌شود در حد و اندازه اش نباشد، جامعه چون نمی‌تواند تن به کوشش برای درک او بدهد و شخصیت هم اندازه ی او هم ندارد، طردش می‌کند؛ مگر این که بتواند به خوبی نقش جوان اول را بازی کند که همیشه کمبودی حس می‌شود. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

تنها کسی که در این میان لطمه می‌خورد، دوست خیانت دیده است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ساعت کوچک آونگی: دوستت آدم دقیقی نیست. عقربه ی من از روی دقیقه ای که آن همه آرزویش را داشتی و او باید از راه می‌رسید، گذشته. گویا حالا حالاها باید با تیک تاک یکنواختم انتظار غم آلود و هوسناک تو را همراهی کنم. با این که به زمان واردم، از زندگی هیچ چیز نمی‌فهمم؛ ساعت‌های غمبار جای دقیقه‌های خوش را می‌گیرند و توی من مثل زنبورهایی در کندو در هم وول می‌زنند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

فرشته نگهبان اونوره: دوست عزیز، من از آسمان آمده ام که به تو امداد برسانم و خوشبختی ات به دست خودت است. اگر مدت یک ماه با کسی که دوست داری، سر سنگین شوی -البته با این خطر که این رفتار تصنعی، شادکامی ای را که در شروع این عشق به خودت وعده می‌دادی، خراب کند- و بتوانی ناز کنی و از خودت بی اعتنایی نشان دهی، بردباری خلل ناپذیرت مبنای یک عشق دوطرفه و وفادارانه می‌شود که تا ابد هم دوام پیدا می‌کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

وقتی می‌بینی که اسلحه همان اسلحه و نیروی دو طرف، یا به عبارت بهتر، ضعف دو طرف کمابیش مساوی است، دیگر جایی برای ستایش از آن که شلیک می‌کند و تحقیر آن که هدف قرار گرفته، باقی نمی‌ماند. این مرحله شروع فرزانگی است. خود فرزانگی این است که با هر دو قطع رابطه کنی. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

محیط برازنده محیطی است که عقیده ی هر کسی پیرو عقیده ی همه است. اگر عقیده اش عکس عقیده ی دیگران بود چه؟ به آن می‌گویند محیط ادبی. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

برخی زنان جویای نام یا پیرزنان دوباره گرفتار، با رغبت از شیکی که دیگران دارند یا از این بهتر هم ندارند، حرف می‌زنند. حقیقت این است که اگر حرف زدن از شیکی که دیگران ندارند ایشان را بیشتر خوشحال می‌کند، حرف زدن از شیکی که دیگران دارند، بیشتر به کارشان می‌آید و به تعبیری به تخیل گرسنه شان، خوراکی واقعی‌تر می‌رساند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

زندگی، سهولت و شیرینی شگرفی دارد با برخی کسانی که منزلت طبیعی، عاطفی و معنوی بزرگی دارند اما می‌توانند هر عیب و کژی هم داشته باشند. هر چند که هیچ کدام از این‌ها را در ملا عام بروز نمی‌دهند و نمی‌توان به یقین گفت که حتی یکی اش را دارند. در این افراد، حالتی انعطاف آمیز و نهانی هست و کژی به بی گناهانه‌ترین کارهایشان مثلا شب‌ها در باغ‌ها گشتن، جاذبه ی خاصی می‌دهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ویولانت هر چه بیشتر دچار ملال می‌شد، دیگر هیچ گاه خودش نبود. آن گاه، بی سیرتی دنیای اشراف که تا آن زمان اعتنایی به آن نداشت، بر او گران آمد و او را سخت آزرد؛ همچنان که سختی فصل‌ها بدن ناتوان از بیماری را از پای در‌می‌آورد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

علاقه ی شما به موسیقی، به تفکر، به کار خیر، به تنهایی و به روستا دیگر جایی در زندگی تان ندارد. موفقیت و خوش گذرانی همه ی وقتتان را می‌گیرد. اما آدم فقط وقتی احساس خوشبختی می‌کند که کاری را که با گرایش‌های عمیق وجودش دوست دارد انجام بدهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ویولانت هنوز عشق را نمی‌شناخت. کمی پس از آن به رنج عشق دچار شد، که تنها شیوه ی شناخت آن است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هرگز به نیی تکیه مکنید که با بادی می‌جنبد و اعتماد را نمی‌شاید؛ چه جسم آدمی چون علف و جلالش چون گل خودرو بی بقاست.
تقلید عیسی مسیح خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دل پاکی اینک شکست. شب خوش شهزاده ی دلنواز، باشد که فوج فرشتگان بخوانند و گهواره ی خوابت را بجنبانند.
شکسپیر ، هملت خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

فردا، باز فردا و باز فردا چنین دامن کشان می‌گذرد تا واپسین هجایی که زمان بر دفتر خویش می‌نگارد و دیروزهای ما همه روشنی راه مرگ خاک آلوده بود، برای ابلهانی. فرو میر! فرو میر ای شعله ی بی توان! زندگی سایه ی سرگردانی بیش نیست، بازیگر بی نوایی که ساعتی بر صحنه می‌خرامد و می‌نالد و دیگر خبری از او نمی‌شود. قصه ای است از زبان سفیهی، سراسر خشم و هیاهو، موهوم.
شکسپیر ، مکبث خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گرچه مرگ از تعهدهایمان به زندگی می‌تواند آزادمان کند، از تعهدهایمان به خودمان نمی‌تواند؛ به ویژه از نخستینشان، یعنی زندگی برای ارج و هنروری. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

چنان بی شمار عهدها با زندگی می‌بندیم که سرانجام ساعتی فرا می‌رسد که از توان عمل به همه ی آنها مایوس می‌شویم و رو به گورها می‌رویم، مرگ را فرا می‌خوانیم؛ مرگی که به یاری تقدیرهایی می‌شتابد که توان تحقق ندارند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

از درون دل خدا که در آن خفته ای، حقیقت هایی را نشانم ده که بر مرگ چیره اند؛ چنان می‌کنند کز آن نترسی و شاید حتی دوستش بداری. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

از تو چه می‌خواهم؟ عشق نه؛ توقع زیادی است. بخشش نه؛ در اختیار تو نیست تا ببخشی. شاید فقط یک گوش شنوا می‌خواهم. آدمکش کور مارگارت اتوود

مطمئنم بی تقصیرند؛ اما زنده اند و گناه به گردن زنده‌ها می‌افتد. آدمکش کور مارگارت اتوود

در رویاها زمان یخ زده است. هیچوقت نمی‌توانید از جایی که بودید بیرون بیایید. آدمکش کور مارگارت اتوود

بعضی آدم‌ها در زندان گرفتاری بیشتری درست می‌کنند تا بیرون از آن. آدمکش کور مارگارت اتوود

زمانی این تخت قسمتی از جهیزیه ی عروسی در سرزمین‌های دوردست بوده و باید یک عمر دوام می‌کرده. چقدر در این لحظه، کلمه ی یک عمر، احمقانه به نظر می‌رسد. دوام؛ چه کلمه ی بی فایده ای! آدمکش کور مارگارت اتوود

هیچ رابطه ای نمی‌تواند مثل خیابان یک طرفه باشد. آدمکش کور مارگارت اتوود

آب، عصیانگر و بی شکل است. می‌توانی دستت را از میان آن رد کنی؛ با وجود این می‌تواند هلاکت کند. آدمکش کور مارگارت اتوود

در ماجرای عاشقانه حریم رعایت می‌شود. ماجرای عاشقانه یعنی نگاه کردن به خود در پشت پنجره ای که با شبنم تار شده است؛ یعنی به چیزی فکر نکردن آنجا که زندگی خرناس می‌کشد و له له می‌زند. آدمکش کور مارگارت اتوود

پیشخدمت‌ها پولی به دست نمی‌آورند، باید آنقدر خودشان را حقیر کنند که انعامی گیرشان بیاید. همه ی مدت باید روی پایشان بایستند. نمی‌دانی مخارج زندگی چقدر زیاد است. آدمکش کور مارگارت اتوود

مصریان دوران باستان می‌گفتند خواندن نام مرده آنها را زنده می‌کند؛ چیزی که آدم همیشه آرزویش را ندارد. آدمکش کور مارگارت اتوود

امکان دارد بی بند و باری در یک جهت، به اغتشاش در جهت دیگر منتهی شود. آدمکش کور مارگارت اتوود

آنها که تنها زندگی می‌کنند، به تدریج به ایستاده غذا خوردن عادت می‌کنند. وقتی کسی نیست که در صرف غذا با ما شریک شود یا نخواهیم چیزی را از او پنهان کنیم، چرا به ظرافت و خوش سلیقگی اهمیت دهیم؟ آدمکش کور مارگارت اتوود

کالی موفق شده بود نشان دهد که در اوج زیبایی است؛ زیبایی ناب و نه به واسطه ی مد یا شیک پوشی. آدمکش کور مارگارت اتوود

می خواهید حقیقت را بدانید. می‌خواهید حاصل دو دوتا را بدانید. حاصل دو دوتا الزاما چهارتا نمی‌شود. دو دوتا مساوی با صدای بیرون پنجره است. دو دوتا مساوی با باد است. پرنده ی زنده همانی نبوده است که استخوان‌های خشکیده اش نشان می‌دهد. آدمکش کور مارگارت اتوود

کتری را به برق وصل کردم؛ خیلی زود صدای لالایی بخارش بلند شد. وقتی احساس کنی به جای این که تو از لوازم خانه ات مراقبت کنی، آنها از تو مراقبت می‌کنند، اوضاع خیلی خراب شده است. آدمکش کور مارگارت اتوود

آینه تمام قد بود. سعی می‌کردم پشت سرم را در آن ببینم؛ اما آدم هیچوقت نمی‌تواند این کار را بکند. هیچوقت نمی‌توانی خودت را به صورتی که دیگران می‌بینند ببینی. -با چشم مردی که متوجه نیستی از پشت نگاهت می‌کند- در یک آینه سر خودت همیشه روی شانه ات پس و پیش می‌رود. نسخه ای از تو که خواستار ژست گرفتنت است. آدمکش کور مارگارت اتوود

آن موقع بین اشتباه و فاجعه هیچ فاصله ای وجود نداشت. اگر پایتان می‌لغزید، حتما سقوط می‌کردید و اگر سقوط می‌کردید، حتما کوبیده و ناچیز می‌شدید. آدمکش کور مارگارت اتوود

اگر خودم را به اندازه کافی سرزنش کرده بودم، به این طرف و آن طرف نمی‌رفتم که دیگران را سرزنش کنم. بعضی چیزها درخور شرح و بسط نیست؛ ولی ما شرح و بسطشان می‌دهیم. نمی‌توانیم این کار را نکنیم. آدمکش کور مارگارت اتوود

خوشی باغی است با دیوارهای شیشه ای؛ راهی برای ورود یا خروج از آن وجود ندارد. آدمکش کور مارگارت اتوود

متوجه شده ام که هیچ چیز سخت‌تر از درک آدم‌های مرده نیست؛ اما هیچ چیز خطرناک‌تر از ندیده گرفتنشان هم نیست. آدمکش کور مارگارت اتوود

چرا برای به پایان رسیدن دنیا ناراحت شویم؟ هر روز برای کسی پایان دنیاست. زمان مانند آب بالا و بالا می‌آید و وقتی به سطح چشمانتان برسد، غرق می‌شوید. آدمکش کور مارگارت اتوود

جنگ‌ها همه یک شکل مشترک دارند. مردها لباس استتار پوشیده اند و جلوی دهان و بینی را دستمال گرفته اند، باد می‌وزد، ساختمان‌ها آتش می گیرند و مردم عادی، درهم شکسته و گریانند. مادران بی شمار با چهره‌های خون آلود کودکان بی شمار و بی حال را حمل می‌کنند و پیرمردان بی شمار سرگردانند. آدمکش کور مارگارت اتوود

واقعیت این است که اخیرا قلبم ناآرامی می‌کند. ناآرامی کردن، اصطلاح به خصوصی است. این اصطلاحی است که مردم وقتی بخواهند از خطر وضعیتشان بکاهند به کار می‌برند. این چیزی است که مردم به کار می‌برند وقتی می‌خواهند بگویند قسمت آزرده (قلب، معده، کبد و غیره) مثل یک بچه ی لوس و بدعنق است که می‌توان با یک سیلی یا یک کلمه ی تند رفتارش را درست کرد. آدمکش کور مارگارت اتوود

روی یک پوستر زمان جنگ نوشته بود:
«دهان لق، کشتی را غرق می‌کند.»
البته کشتی‌ها در هر حال، دیر یا زود غرق می‌شوند! آدمکش کور مارگارت اتوود

دیروز آنقدر خسته بودم که تمام مدت روی کاناپه دراز کشیدم و هیچ کاری نکردم. بنا به عادت، گفتگوی روز تلویزیون را تماشا می‌کردم که در آن اطلاعاتی را بدون ملاحظه آشکار می‌کردند. آشکار کردن بدون ملاحظه ی اطلاعات مد شده است. مردم اطلاعاتی درباره ی خود و دیگران آشکار می‌کنند. این کار را از فرط نگرانی و گناه و به خاطرخوش‌آمد خودشان می‌کنند؛ ولی بیشتر به این دلیل که می‌خواهند خودشان را نشان دهند و آدم‌های دیگر هم می‌خواهند تماشایشان کنند. آدمکش کور مارگارت اتوود

هیچ جا خانه ی آدم نمی‌شود.
دقت کن. هیچ جا، خانه ی آدم نمی‌شود. بنابراین خانه وجود ندارد. آدمکش کور مارگارت اتوود

انسان، غالبا وقتی وحشت زده است، عکس العمل بد از خود نشان می‌دهد. آدمکش کور مارگارت اتوود

ازدواج با عشق فرق دارد. عشق را نمی‌توانید در یک چارچوب قراردادی بگنجانید. آدمکش کور مارگارت اتوود

مگر همه ی ما نمی‌خواهیم پیامی از خود به جا گذاریم که اثری داشته باشد؟ حتی اگر آن اثر بد باشد؛ پیامی که نتوان حذفش کرد. آدمکش کور مارگارت اتوود

بهترین راه برای حفظ یک راز این است که تظاهر کنی چیزی برای پنهان کردن نداری. آدمکش کور مارگارت اتوود

امیدش را ازدست نداده؛ فقط آن را تا کرده و به کناری گذاشته است. آدمکش کور مارگارت اتوود

امید، پایه و اساس رویاست. آرزوست که سراب‌ها را به وجود می‌آورد. امید در مقابل امید و آرزو در یک خلأ.