اگر امیدی وجود داشت، باید در طبقه کارگر جست‌وجو می‌شد؛ زیرا فقط آن‌جا، در میان خیل عظیم توده‌هایی که مورد بی‌توجهی قرار گرفته بودند و هشتاد و پنج درصد جمعیت اوشنیا را تشکیل می‌دادند، امکان داشت نیرویی برای نابودی حزب ظهور کند. حزب نمی‌توانست از درون متلاشی شود. اگر دشمنی هم داشت، دشمنانش راهی برای گردآمدن و یا حتی شناخت یکدیگر نداشتند. حتی اگر انجمن افسانه‌ای موسوم به «برادری» وجود داشت که امکانش بود، احتمال کمی داشت که اعضای آن بتوانند در گروه‌هایی بیش از دو یا سه نفر دور هم جمع شوند. شورش و عصیان فقط در نگاه، آهنگ کلام و یا حداکثر زمزمه یک کلمه خلاصه می‌شد؛ اما اگر کارگران به نحوی از میزان توانایی خود آگاه می‌شدند، نیازی به تبانی و توطئه‌چینی نداشتند. فقط کافی بود به پا خیزند و همان‌‌گونه که اسب‌ها با لرزش بدن، مگس‌ها را می‌پرانند، تکانی به خود بدهند. اگر آن‌ها تصمیم می‌گرفتند، همین فردا صبح تمام حزب متلاشی می‌شد. بدون شک دیر یا زود آن‌ها به جایی می‌رسیدند که این کار را بکنند؛ ولی هنوز… 1984 جورج اورول

وینستون نوشت:
اگر امیدی وجود داشته باشد، به طبقه کارگر است. 1984 جورج اورول

بدترین دشمن انسان، سیستم عصبی خود اوست. هیجانات درونی در هر لحظه ممکن است خودش را به صورتی مشخص آشکار سازد. 1984 جورج اورول

چه خوب بود اگر می‌شد آدم چشم‌هایش را ببندد و باور کند همه افراد ظاهری دارند مطابق با آن‌چه که حزب به عنوان ظاهر مطلوب معرفی می‌کرد. 1984 جورج اورول

هیچکس مطمئن نیست احساس کند که شرایط فعلی غیر قابل تحمل است؛ مگر آن‌که در حافظه‌اش خاطراتی از دورانی داشته باشد که وضع بدین منوال نبوده است. 1984 جورج اورول

پیروی از عقاید مرسوم، به معنی فکر نکردن خواهد بود؛ نیاز نداشتن به تفکر. پیروی از عقاید مرسوم؛ یعنی: عدم خودآگاهی. 1984 جورج اورول

این روزها دیگر کسی دوست نداشت، همه رفیق داشتند؛ ولی بعضی از رفقا از بعضی دیگر خوشایندتر بودند. 1984 جورج اورول

کسی که کمتر عشق بورزد، کمتر گناهانش بخشیده می‌شود.
کتاب مقدس، لوکاس: 7 و 47-37 11 دقیقه پائولو کوئیلو

همه چیز در جهانی از ابهام کمرنگ می‌شد تا جایی که حتی از درستی تاریخ روز نیز مطمئن نبودی. 1984 جورج اورول

به طور مثال، در اظهار نظر وزارت فراوانی تخمین زده بودند که میزان تولید پوتین برای یک فصل بالغ بر صد و چهل و پنج میلیون جفت خواهد شد. تولید واقعی، شصت و دو میلیون جفت خواهد بود؛ ولی وینستون در بازنویسی، تخمین وزارت فراوانی را به پنجاه و هفت میلیون تبدیل کرد تا طبق معمول بتوانند ادعا کنند میزان تولید از سهمیه در نظر گرفته شده بالاتر بوده است. به هر حال، هیچکدام از ارقام شصت و دو میلیون، پنجاه و هفت میلیون و یا صد و چهل و پنج میلیون به حقیقت نزدیک نبود؛ بلکه به احتمال زیاد هیچ پوتینی تولید نشده بود و به احتمال قوی‌تر هیچ‌کس از میزان تولید کفش اطلاع نداشت، در اصل برای کسی اهمیت هم نداشت. تنها چیزی که همه می‌دانستند این بود که در هر فصل بر روی کاغذ تعداد سرسام‌آوری کفش تولید می‌شد، درحالی‌که شاید نیمی از جمعیت اوشنیا پابرهنه بودند. 1984 جورج اورول

تاریخ چیزی نبود، جز لوحی رنگ‌باخته که مدام آن را پاک می‌کردند و دوباره آن‌طور که لازم می‌دانستند، بازنویسی می‌کردند. با انجام این کار ممکن نبود بتوان ثابت کرد دست‌کاری یا تقلبی صورت گرفته است. 1984 جورج اورول

این روزها فقط ترس، تنفر و درد وجود داشت ولی عواطف و رنج‌های عمیق، هیچ ارج و منزلتی نداشتند. 1984 جورج اورول

بین آن‌ها درک واحدی وجود داشت که بسیار برتر از احساس محبت و دوستی یا هم‌سنگربودن بود. او گفته بود: «ما یکدیگر را در مکانی که هیچ تاریکی در آن نیست، ملاقات خواهیم کرد.» 1984 جورج اورول

پیامد هر عملی در خود آن عمل موجود است. جرایم فکری منجر به مرگ نمی‌شوند، جرایم فکری خود مرگ هستند. 1984 جورج اورول

به زمانی که حقیقت وجود دارد و آن‌چه را انجام می‌گیرد، نمی‌توان مانع شد، سلام! 1984 جورج اورول

یک سکه بیست‌وپنج سنتی از جیبش درآورد. روی آن هم با حروف بسیار ریز همان شعارها نوشته بود و در روی دیگر سکه، تصویر برادر بزرگ حک شده بود. حتی چشم‌های تصویر روی سکه هم، آدم را دنبال می‌کرد. روی سکه‌ها، روی مُهرها، روی جلد کتاب‌ها، پرچم‌ها، پوسترها و کاغذ روی پاکت سیگار، همه‌جا. همیشه چشم‌ها تو را زیر نظر دارند و صدایشان در گوش می‌پیچد. خواب یا بیدار، در حال کار یا خوردن، داخل خانه یا بیرون، در حمام یا تختخواب؛ راه گریزی نبود. هیچ‌چیز جز چند سانتیمتر مکعب فضای درون مغزت مال خودت نبود. 1984 جورج اورول

مدتی نشست و به طرز احمقانه‌ای به کاغذ خیره شد. صفحه سخنگو، موزیک نظامی پخش می‌کرد. عجیب بود که نه تنها توانایی بیان افکارش را نداشت؛ بلکه به کلی چیزهایی را که قصد گفتنش را داشت، فراموش کرده بود. هفته‌ها بود که خودش را برای این لحظه آماده کرده بود و در تمام این مدت به فکرش هم نرسیده بود که ممکن است به جز شهامت به چیز دیگری هم نیاز داشته باشد. عمل نوشتن، کار ساده‌ای بود. فقط باید گفت‌وگوی پایان‌ناپذیر و بی‌امان درونش را که سال‌ها در مغزش جریان داشت، به روی کاغذ می‌آورد؛ ولی حالا حتی گفت‌وگوی درونی‌اش هم قطع شده بود. 1984 جورج اورول

هیچ راهی وجود نداشت که بفهمی در فلان لحظه خاص آیا زیر نظر قرار داشته‌ای یا نه. همچنین هرگز نمی‌توانستی سر در بیاوری که پلیس افکار، چندبار و از چه طریقی، به تفتیش عقاید تو پرداخته است. حتی اگر می‌گفتند همه مردم را تمام‌وقت کنترل می‌کنند، چندان دور از ذهن نبود؛ یعنی آن‌ها در هر زمان که اراده می‌کردند، می‌توانستند همه رفتار و کردارت را زیر نظر بگیرند. مردم از روی عادتی که تبدیل به غریزه شده بود، همواره باید با این تصور زندگی می‌کردند که هر حرفی می‌زنند شنیده می‌شود و هر حرکتی که انجام می‌دهند -به جز در تاریکی- زیر نظر است. 1984 جورج اورول

اورول نیز همانند هاکسلی و زامیاتین، به طور ضمنی مطرح می‌کند که شکل جدید صنعتی‌شدن جوامع که در آن، انسان ماشینی تولید می‌کند که مانند انسان‌ها عمل می‌کند و انسان‌هایی تربیت می‌کند که مانند ماشین عمل می‌کنند، به دورانی منجر خواهد شد که طی آن انسان از ویژگی‌های انسانی‌اش تهی می‌شود و به از خودبیگانگی کامل می‌رسد. دورانی که در آن انسان‌ها به شی‌ء تبدیل می‌شوند و به صورت ضمیمه‌های فرآیند تولید و مصرف درمی‌آیند. 1984 جورج اورول

با دستکاری ماهرانه ذهن، فرد دیگر چیزی برخلاف آن‌چه که فکر می‌کند، نمی‌گوید؛ بلکه به متضاد آن چیزی که حقیقت است، فکر می‌کند. بنابراین، برای مثال، اگر او استقلال و انسجام فکری خود را به طور کلی از دست داده باشد و در ضمن خودش را متعلق به محل یا گروه خاصی بداند، پس دو به علاوه دو می‌شود پنج، یا «بردگی، آزادی است.» و از آن‌جا که دیگر به تفاوت بین حقیقت و غیرحقیقت آگاه نیست، احساس آزادی می‌کند. 1984 جورج اورول

با دستکاری ماهرانه ذهن، فرد دیگر چیزی برخلاف آن‌چه که فکر می‌کند، نمی‌گوید؛ بلکه به متضاد آن چیزی که حقیقت است، فکر می‌کند. 1984 جورج اورول

«دوگانه‌باوری» به این معناست که فرد به طور هم‌زمان، در یک مورد خاص، دو عقیده متضاد داشته باشد و هر دو را نیز بپذیرد. این فرآیند باید آگاهانه باشد، در غیر این صورت نمی‌تواند با دقت کافی انجام شود. اما در عین حال، باید ناآگاهانه باشد وگرنه احساس خطا، احساس گناه به همراه می‌آورد. 1984 جورج اورول

یکی از تحولات شاخص و مخرب جامعه ما این است که انسان روزبه‌روز بیشتر تبدیل به ابزاری برای تغییر شکل دادن واقعیت می‌شود و سعی دارد آن را به چیزی مناسب خواست خود تبدیل کند، حقیقت چیزی است که توده‌ها در مورد آن اتفاق نظر داشته باشند؛ اورول به شعار «چگونه ممکن است میلیون‌ها نفر اشتباه کنند» جمله «چگونه ممکن است حق با اقلیتی یک‌نفره باشد» را اضافه می‌کند و به روشنی نشان می‌دهد در نظامی که توجه به مفهوم حقیقت همچون یک حکم عینی مرتبط با واقعیت، منسوخ شده است، کسی که در اقلیت قرار می‌گیرد باید بپذیرد که دیوانه است. 1984 جورج اورول

نویسنده آمریکایی، آلن هارینگتون که در کتابش، زندگی در کریستال پالاس تصویری دقیق و گیرا از زندگی در یک موسسه بزرگ آمریکایی ارائه می‌دهد، برای مفهوم معاصر حقیقت، اصطلاحی عالی وضع کرده است: «حقیقت متغیر». اگر موسسه بزرگی که من در آن کار می‌کنم، ادعا کند که محصولاتش نسبت به تمام رقبایش برتری دارد، موجه بودن این ادعا چیزی نیست که قابل رسیدگی باشد. موضوع مهم این است که تا وقتی من برای این موسسه خاص کار می‌کنم، این ادعا برای «من» حقیقت دارد و من از تحقیق در مورد اعتبار این حقیقت، خودداری می‌کنم. 1984 جورج اورول

آیا ممکن است طبیعت انسان به گونه‌ای تغییر کند که آرزوهایش برای آزادی، شرافت، کمال و عشق را فراموش کند؟ یعنی ممکن است روزی فرا رسد که او انسان بودن خویش را از یاد ببرد؟ و یا طبیعت انسانی از چنان پویایی‌ای برخوردار است که به این بی‌حرمتی‎‌های آشکار نسبت به نیازهای اساسی بشر واکنش نشان می‌دهد و تلاش می‌کند این جامعه غیرانسانی را به جامعه‌ای انسانی تبدیل کند؟ 1984 جورج اورول

وقتی ما وارد عمل می‌شویم، وقتی برای انجام‌دادن هیچ کار دیگری نداریم! خیلی مشکل است که همزمان، بر نگرانی‌هایت تمرکز کنی و هم کاری را که مشغولش هستی انجام دهی. همه‌ی این‌ها به همان اراده‌ی اول بستگی دارد. یک بار که خودت را بجنبانی، حرکت و ادامه‌دادن خیلی راحت خواهد بود. طولانی‌بودن مسیر و ترس‌ها به محض سرعت‌گرفتن، محو خواهد شد. اما تو باید سوئیچ را برداری، استارت بزنی و دنده را عوض کنی. البته ماشین خودش شروع به حرکت نمی‌کند و صبورانه منتظرت می‌ماند تا تو در مسیر قرارش دهی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

بیشتر ما از والدینمان انتظار داریم که همیشه طبق یک روش مشخص رفتار کنند، یا نیازهای ما را پیش‌بینی کنند و دقیقا بدانند چه در دل ما می‌گذرد، حتی شده از طریق جادوجنبل؛ اما پدر و مادر تو مانند خودت، موجودات کاملی نیستند و مجموعه‌ای از احساسات و افکار پیچیده هستند. پس طبیعی است که آنها هم حواسشان پرت باشد و بعد از یک روز بد، با تو بخندند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«تو همانی که انجام می‌دهی، نه چیزی که می‌گویی انجام خواهی داد.»
کارل گوستاو یانگ خودت را به فنا نده جان بیشاپ

دائماً به خودمان رشوه می‌دهیم. ما انواع و اقسام بهانه را در دسترس داریم که به خودمان بگوییم:
«نمی‌توانیم.»
نمی‌توانم، نمی‌توانم، نمی‌توانم؛ اما بدان که تو می‌توانی. این‌ها همه بهانه است. تو همه اقدامات مهم را به خودت وعده و وعید می‌دهی و با فهرست بلندبالایی از دلایل، از انجام آنها طفره می‌روی و تنها چیزی که پس از آن نصیبت می‌شود این است که تبدیل به یک آدم چرندگو می‌شوی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

یک روز می‌میری. نفس‌کشیدنت قطع می‌شود، ساکت و خاموش می‌شوی و دست از زندگی می‌کشی. تو از این جسم فیزیکی خارج خواهی شد. چه فردا، چه بیست‌سال دیگر، مرگ به سراغت خواهد آمد.
همه ما فناپذیریم، هیچ راه فراری از آن نیست. ممکن است با این حرف‌ها ناراحت شوی یا مقابل خبر مرگ حتمی مقاومت کنی، اما اگر به دنبال حقیقت باشی، این تنها حقیقتی است که هیچ جای بحثی ندارد. تو خواهی مرد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی ما احساس خوبی نداریم زندگی هم به همان اندازه بد خواهد بود. درست است، زندگی بر اساس احساسمان پیش می‌رود. زندگی هیچوقت یک حالت کامل و بدون نقص ندارد و چه حدسی می‌زنی؟ وقتی منتظر آن هستی تا زندگی‌ات بهبود بیابد و به شکل معجزه‌آسایی بهتر شود اصلا بهتر نمی‌شود. هیچ‌کدام از این جمله‌های قشنگ، زندگی‌ات را آسان و راحت نمی‌کند. شاید برای مدتی زندگی‌ات را سخت‌تر هم بکنند! به همین سادگی هم نمی‌توانی آنها را در خود نهادینه کنی. تو باید طبق آنها عمل کنی.
این خیلی ساده است که برای بهبود دنیای درونت، باید در دنیای بیرون وارد عمل شوی. پس کمتر فکر و خیال کن و بیشتر به زندگی دل بده. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

آن چیزی که تو را کفری کرده و به احساساتت گند زده، ممکن است حتی در خیالات مادرت، دوستانت و اعضای خانواده‌ات هم نگنجد. آنها شاید در قبال اتفاق‌هایی که بر تو می‌گذرد، کاملا بی‌خبر باشند. به جای آنکه انتظار چیزی را بکشی یا وقتی آن اتفاق مورد نظر رخ نمی‌دهد دچار احساسات مزخرف شوی، آن انتظارها را دور بریز. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما اغلب انتظار داریم دیگران با ما همان‌طور رفتار کنند که ما با آنها رفتار می‌کنیم. اگر لطفی به آنها می‌کنیم، انتظار داریم آنها هم همان لطف را در حق ما داشته باشند. این‌ها تبدیل به نوعی «بدهی» می‌شوند. وقتی ما دوستمان را ماساژ می‌دهیم، انتظار داریم که او هم مستقیم یا غیرمستقیم آن را جبران کند. این انتظارها هم به لحاظ پیچیدگی و هم ارزش و اهمیت در روابط صمیمانه و رمانتیک به سرعت رشد می‌کنند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ضمیر ناخودآگاه ما عروس‌گردانی‌ست که نخ‌ها را بالا و پایین می‌برد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«هیچ انسانی آزاد نیست مگر آنکه اختیار خودش را داشته باشد.»
اپیکتتوس خودت را به فنا نده جان بیشاپ

بیا صادق باشیم. اگر ما اختیار نداشته باشیم، دیگر چه کوفتی داریم؟ خودت را به فنا نده جان بیشاپ

زندگی می‌تواند گاهی این‌گونه باشد. در برخی مواقع تو باید بدانی که بازی عوض شده است (که گاهی هم ناراحت‌کننده است). باید با این تغییرات همراه شوی. با واقعیت زندگی‌ات کنار بیا.
بیدار شو، تو در آب غوطه‌وری. از دست‌وپازدن بی‌فایده دست بکش و به سمت ساحل شنا کن لعنتی! خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«هیچ بشری در یک رود، دو بار پا نگذاشته است.»
هراکلیتوس خودت را به فنا نده جان بیشاپ

جهان به دور تغییر در حال سیر و گردش است؛ تولد و مرگ، رشد و زوال، صعود و سقوط، تابستان و زمستان. هیچ دو روزی شبیه یکدیگر نیستند و مهم نیست چقدر شبیه به هم به نظر برسند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

انتظارات کار دیگری را هم انجام می‌دهند؛ وارد زندگی واقعی ما، مسائل و درگیری‌های ما می‌شوند که نیازمند توجه هستند. آنها شبیه سراب هستند و ما را از قدرت واقعی خودمان دور می‌کنند و بر توانایی‌مان در اقدامات قاطع و مصمم سایه می‌اندازند. به طور خلاصه، نهایتا تو به این نتیجه می‌رسی که روی انتظارهایت کار کنی و زندگی‌ات را جوری برنامه‌ریزی کنی که آنها را برآورده کنی به جای اینکه وارد عمل شوی چون به طور موثرتر و مثبت‌تری تأثیرگذار خواهد بود. این «منحرف‌شدن» تمام قدرتی را که باید صرف پیشرفت و بهبود زندگی و رسیدن به اهدافت می‌کردی، از بین می‌برد تا جایی که دیگر قدرتی برایت باقی نمی‌ماند تا به نتیجه برسی و کل زمانت هدر می‌رود. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی تلاش می‌کنید تا زندگی‌‍تان را مطابق با انتظارهایتان بسازید، دچار فشار و استرس شدید و همچنین وقتی نمی‌توانید این دو را با هم هماهنگ کنید، دچار ناامیدی شدید می‌شوید. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

عزم و اراده به این معنی نیست که سراسیمه به سمت هدفت یورش ببری، به این معنی نیست که هر طرف دلت خواست راهت را بگیری و بروی. عزم و اراده باید با اقداماتی متمرکز و تعیین‌شده همراه باشد و بارها و بارها تکرار شود. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

تبدیل به کسی شو که حتی اگر تمام داشته‌هایش را از دست بدهد، باز هم دست از پیشرفت برندارد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

هیچ تابلوی راهنمایی در مسیر وجود ندارد وقتی تو به سرزمینی کشف‌نشده سفر می‌کنی. تمام این ماجرا، کشف و جستجوست. تو یک رد پای جدید از خود به جا می‌گذاری، نه اینکه به دنبال دیگری بیفتی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

گاهی اوقات اراده، تمام چیزی‌ست که داری. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

می‌توانی علاقه به انجام کاری را هزاران بار در خود احساس کنی. ممکن است در تمام تلاش‌هایت برای رسیدن به آن مفتضحانه شکست بخوری، ولی در تلاش هزار و یکم پیروز و موفق خواهی شد. حقیقت این است، نمی‌توانی انتهایش را حدس بزنی. تو هرگز تمام حقایق را نمی‌دانی. به عنوان یک انسان، ما فقط سمت ناچیزی از ذهنمان را می‌شناسیم، چه برسد به دنیا، اقیانوس‌ها، فضا یا فناوری. اگر کسی به تو گفت جواب همه‌چیز را می‌داند، حقیقت این است که او هم مثل تو فی‌البداهه چیزی می‌گوید؛ درست مثل هر شخص دیگری. جواب‌ها رو می‌دونی؟ بسه دیگه، خالی نبند! خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«اقدام‌کردن شاید خوشحالی به همراه نداشته باشد، ولی هیچ خوشحالی‌ای بی‌عمل وجود نخواهد داشت.»
بنجامین دیزرالی خودت را به فنا نده جان بیشاپ

زندگی همین لحظه است و تو هیچ لحظه‌ای بهتر از اکنون پیدا نخواهی کرد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«وقتی ما به جای تنبلی، فعالیت و تلاش را انتخاب می‌کنیم و زمانی که فراتر از افکار غیرارادی‌مان گامی برمی‌داریم، اتفاق‌های جالبی رخ می‌دهد: دقیقا ما مسائل آزاردهنده را فراموش می‌کنیم.»
دیل کارنگی خودت را به فنا نده جان بیشاپ

گاهی ذهن ما شبیه آینه‌های خانه‌های بازی و شادی‌ست، می‌تواند زندگی و استعداد ما را کج‌وکوله کند، پیچ‌وتاب دهد و مغشوش کند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«ما با انجام اعمال منصفانه، فردی منصف؛ با اعمال عاقلانه، فردی عاقل و با اعمال شجاعانه، فردی شجاع می‌شویم.»
ارسطو خودت را به فنا نده جان بیشاپ

مطمئنا اصلا آزاردهنده نیست که در حالت روحی و فکری خیلی خوبی باشی، اما اگر بخواهی منتظر بمانی تا حالت روبه‌راه شود، هرگز از جایت بلند نمی‌شوی. بی‌اغراق، هزاران نفر را در دوران کاری‌ام ملاقات کرده‌ام که همگی کل زندگی خود را منتظر رسیدن یک احساس یا فکر متفاوت بوده‌اند و همچنین در انتظار تلنگر الهام یا انگیزه‌ای. البته آنها دوستان دمدمی‌مزاجی هستند که نمی‌توانی هر زمان که نیازشان داری، حسابی رویشان باز کنی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

تا حالا با خودت فکر کرده‌ای چرا مثبت‌گرایی را به عنوان پاسخی به زندگی‌ات در نظر گزفته‌ای؟ آیا تا حالا توجه کرده‌ای وقتی ظاهرا با افراد منفی‌باف روبه‌رو می‌شوی یا در موقعیت‌های منفی احاطه می‌شوی و می‌خواهی تحت تاثیر قرار نگیری، چه حالی به تو دست می‌دهد؟ درست است؛ اهمیتی ندارد چه اندازه در تلاشی که از این افکار دوری کنی، حتی گاهی چنگال افکار منفی قدیمی در تو چنگ می‌زنند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

مشکلات ما واقعی‌اند؛ همچنان به ما صدمه می‌زنند و می‌توانند کاری کنند که احساسات بر ما غلبه کند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«من بی‌اطمینانی را می‌پذیرم.» این جمله می‌تواند لحظه به لحظه‌ی زندگی‌کردنت را تغییر دهد. تنها چیزی که در زندگی تضمین شده است این است که زندگی نامطمئن است و تنها چیزی که ما می‌دانیم این است که چیزی نمی‌دانیم. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

خیلی از ما اجازه می‌دهیم که حال درونی‌مان بر رفتارهایمان تاثیر بگذارد، اما افرادی با عملکرد بالا خیلی بادقت هستند، چون یاد گرفته‌اند چطور این احساسات را تجربه کنند؛ در حالی که از میل و رغبت عمل بر اساس آنها طفره می‌روند. این‌طور نیست که آنها هیچوقت به خودشان تردید راه ندهند یا هرگز میلی برای پشت‌گوش‌انداختن یا نادیده‌گرفتن موقعیتی نداشته باشند. این‌طور نیست که آنها همیشه احساس کنند کاری را که باید انجام دهند دوست دارند. آنها بی‌چون‌وچرا تمرکز و به جلو حرکت می‌کنند. آنها در هر شرایطی مرد عمل هستند. خیلی خوب می‌شد اگر می‌توانستیم تصمیم بگیریم که هرگز افکار منفی را به خود راه ندهیم، اما وقتی به خودت می‌آیی، تازه می‌بینی که در واقعیت این‌گونه نیست. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«افکار بزرگ از ذهن متفکر صحبت می‌کنند، اما اعمال بزرگ از انسانیت.»
تئودور روزولت خودت را به فنا نده جان بیشاپ

شاید در اداره مشغول به کار نباشی، اما وقتی با چیزی که در مقابلش مقاومت می‌کردی روبه‌رو می‌شوی، با آن احساس ترس هم آشنا می‌شوی. دوست داری هر کاری انجام دهی غیر از آن کاری که در دست داری. آن فهرست کارهای اجباری به سرعت تبدیل به فهرستی از کارهایی می‌شود که نمی‌خواهی انجامشان دهی. حتی اگر ازدواج کرده و یا با کسی در رابطه باشی، ممکن است آن احساسات ناخوشایند را شناخته باشی. وقتی افکارت درباره‌ی موقعیتی که در آن حضور داری، بیشتر از هر چیز دیگری حاد و فرساینده می‌شود. وقتی از چیزی که انتظار داشتی در رابطه داشته باشی و حالا نداری، پریشان‌خاطر می‌شوی، درگیر «بایدها/نبایدها» ، «توانستن/نتوانستن‌ها» و «حق با چه کسی‌ست» ، می‌شوی و با خودت فکر می‌کنی چرا اصلا هنوز در این رابطه دست‌وپا می‌زنی. حقیقت این است که همه‌ی ما زمانی این کارها را کرده‌ایم. حتی باانگیزه‌ترین، موفق‌ترین و داناترین ما هم این افکار را در سر پرورانده است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

من حاصل افکارم نیستم، بلکه نتیجه‌ی اعمالم هستم.
«تو با افکاری که در سر داری تعریف نمی‌شوی. تو همان چیزی هستی که انجام می‌دهی. تو اعمالت هستی.» خودت را به فنا نده جان بیشاپ

زندگی یک ماجراجویی‌ست. زندگی پر از فرصت‌هاست، اما این بستگی به تو دارد که از این فرصت‌ها به طور کامل به همراه بی‌اطمینانی باشکوه، نگران‌کننده و فرح‌بخششان بهره ببری. روی چیزهایی تمرکز کن که می‌توانی کنترلشان کنی و از نگرانی کارهایی که توان کنترلشان را نداری، خودت را خلاص کن؛ مثل شاخص آب‌وهوا، شاخص داو جونز یا اینکه همسایه‌ات درباره‌ی مدل مویت چه فکری می‌کند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی از جستجوی امنیت و اطمینان خاطر دست بکشی، وقتی از برخورد منطقی با هر چیزی دست برداری، حجم زیادی از استرس‌ها و فشارهایت به راحتی فروکش خواهد کرد. واقعا چیزی برای سنجیدن وجود ندارد. اگر برای چیزی که از تو خواستم، وقت بگذاری، خواهی فهمید که دلیل بیشتر نگرانی‌هایت ناشی از تلاش برای پیش‌بینی آینده بود و سپس خودداری از پذیرش اتفاق‌هایی که برخلاف تصور و خواسته‌ات رخ می‌دهند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

هیچ‌چیز مطمئن نیست. می‌توانی به تختخوابت بروی و هیچ‌وقت دیگر از خواب بیدار نشوی. می‌توانی سوار ماشینت بشوی، بی‌آنکه تضمینی برای روشن‌شدنش وجود داشته باشد. اطمینان خاطر یک توهم است، سحر و افسون! برای بعضی از شما ممکن است اندیشیدن به این موضوع وحشتناک باشد، اما واقعیت دارد. اهمیتی ندارد چقدر سخت تلاش کنیم، چون به هیچ وجه نمی‌توانیم چیزی را که زندگی برایمان تدارک دیده، پیش‌بینی کنیم. بالأخره جایی نقشه‌ها و برنامه‌های ما به دست‌انداز برخورد می‌کنند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما همیشه آرزوی زندگی بهتر از چیزی را که داریم در سر می‌پرورانیم. هر چه بیشتر تلاش کنیم که امروز آسوده و راحت باشیم، فردا ناراحت‌تر و پر دغدغه‌تر خواهیم بود. در حقیقت، هیچ مقصدی وجود ندارد. فقط جستجو، جستجو و جستجوست. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

سقراط گفت: «تمام چیزی که می‌دانم، این است که هیچ چیزی نمی‌دانم.» افراد حکیم، این جمله را به خوبی درک می‌کنند. در حقیقت، رسیدن آنها به این درک که واقعا چیزی نمی‌دانند مرهون عقلشان است.
وقتی تصورمان این است که همه چیز می‌دانیم، ناخواسته خودمان را از ناشناخته‌ها و ناچارا از تمام مرزهای جدید موفقیت دور کرده‌ایم. شخصی که پذیرفته زندگی‌اش چه اندازه غیر قابل پیش‌بینی و نامطمئن است، هیچ انتخابی جز پذیرشش ندارد.
آنها از بی‌اطمینانی و تردید نمی‌ترسند؛ همه‌اش جزئی از زندگی است. آنها در جستجوی اطمینان خاطر نیستند، چون می‌دانند واقعا وجود خارجی ندارد. آنها همچنین از جادو معجزه‌ی واقعی زندگی آگاه و آماده‌ی روبه‌رو شدن با آن هستند و از نتیجه‌ی آن نیز مطلع‌اند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی دیگر نگران پول و مسائل مالی نباشیم، آرزوی رسیدن و حتی نیاز به آن فروکش می‌کند. وقتی دیگر نگران رسیدن به موفقیت نباشیم، می‌تواند از حساسیت جاه‌طلبی ما کم کند و بی‌خیالش شویم. ما در حباب توهم اطمینان خاطرمان غوطه‌ور می‌شویم. سرانجام کاری را انجام می‌دهیم که «رضایت» می‌نامیمش. ما ناچارا به اطمینان خاطر رضایت دادیم. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«هنگام تصمیم‌گیری، بهترین کار این است که همان اول و سریع، تصمیم بگیری. تعلل‌کردن کار اشتباهی است، اما بدترین کار این است که کلا هیچ تصمیمی نگیری.»
تئودور روزولت خودت را به فنا نده جان بیشاپ

تمایل ما به امنیت، جلوی هر حرکت جسورانه‌ای را می‌گیرد.
تاسیتوس خودت را به فنا نده جان بیشاپ

خیلی خوش‌شانس هستیم که دنیا مثل هزاران سال قبل ترسناک نیست (اگرچه کاملا یک منطقه‌ی امن آرمانی هم نیست). در حقیقت، به طور باورنکردنی‌ای، زندگی خیلی امن‌تر شده است. پزشکی و فناوری روزبه‌روز بهتر می‌شود؛ جرایم فجیع اگرچه در خروجی‌های جدیدمان شایع شده است، ولی در حقیقت در زندگی روزمره‌‌ی شهروندان کشورهای غربی به ندرت دیده می‌شود. یقینا هنوز بیماری‌های مرگ‌بار و تهدید فعالیت‌های خشونت‌آمیز یا فاجعه‌بار وجود دارد، اما خیلی خوشحالم که بگویم شانس تو برای ابتلا به ویروس زامبی یا ورود به سرزمین رؤیایی هالیوود همراه دوروتی و سگش، توتو، خیلی خیلی کم است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما قبل از اینکه مردم را بشناسیم، آنها را ورانداز می‌کنیم و در کسری از ثانیه درباره‌ی شخصیتشان قضاوت می‌کنیم. ما کالاها و برندهایی را خریداری می‌کنیم که صدها جایگزین مشابه دارند. ما مکمل‌ها و ویتامین‌های مختلفی را برای جلوگیری از بیماری مصرف می‌کنیم، در حالی که هنوز به آن دچار نشده‌ایم. ماه‌ها و گاهی سال‌ها با کسی ارتباط برقرار می‌کنیم تا از آینده‌ای که می‌خواهیم با او بسازیم، مطمئن شویم و تا جایی ادامه می‌دهیم که اطمینان یابیم شرایط همان‌طوری پیش می‌رود که خودمان می‌خواهیم. به من اطمینان خاطر بده، اطمینان، اطمینان! خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما به دنبال اطمینان هستیم و از تردید و بی‌اطمینانی دوری می‌کنیم. می‌خواهیم بدانیم چه در انتظار ماست، کجا می‌خواهیم برویم و چه می‌خواهیم بپوشیم. می‌خواهیم آماده باشیم. ایمن باشیم. این خیلی فراتر از یک فکر و خیال است، بیشتر شبیه اعتیاد است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

در این زندگی، تو مجبور به انجام کارهایی هستی که دوست نداری؛ افرادی را می‌بینی که خوشت نمی‌آید و در مکان‌هایی حضور پیدا می‌کنی که علاقه‌ای نداری. مردم همان‌قدر که راحت و سریع وارد زندگی‌ات می‌شوند، همان‌طور هم ترکت می‌کنند. تو پول زیادی از دست خواهی داد، چیزهای زیادی خراب خواهند شد و سگت هم خواهد مرد. اما تو از همه‌ی این‌ها گذر خواهی کرد؛ چه خوب چه بد، دقیقا همانند کاری که در گذشته کرده‌ای. تو همانند قهرمانی که هستی آنجا خواهی ایستاد و مقاومت خواهی کرد، چون همه‌ی آنها فقط صحنه‌ای گذرا از فیلم داستان زندگی‌ات هستند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ظرفیت‌ها و فرصت‌های بکر و دست‌نخورده‌ای وجود دارد که در آینده منتظرت هستند؛ چه اتفاق مهمی از زندگی باشند و چه، شبی پر از خنده با بهترین دوستانت. آینده قطعا چیزهای خیلی خوبی برایت در گنجینه پنهان کرده است. البته باید بدانی که همه آنها خوش و خرم نیستند، دردسرها و رنج‌هایی هم در انتظارت نشسته‌اند؛ ناامیدی‌ها، شکست‌ها، جنگ‌ها و ترس‌ها… خودت را به فنا نده جان بیشاپ

آیا الآن می‌توانی باور کنی که وقتی در امتحان ریاضی دبیرستان نمره‌ی بد می‌گرفتی، چقدر ناراحت می‌شدی؟ حالا حتی مشکلات خیلی بزرگ‌تر، کاملا متفاوت به نظر می‌رسند. با این همه، از تمام آنها گذشتی و نهایتا آن مشکلات به ساختن و قوی‌تر کردن کسی که در حال حاضر هستی، کمک کردند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

آیا الآن می‌توانی باور کنی که وقتی در امتحان ریاضی دبیرستان نمره‌ی بد می‌گرفتی، چقدر ناراحت می‌شدی؟ خودت را به فنا نده جان بیشاپ

مسئله این است که تجربه‌های منفی‌ای که همه‌ی ما در زندگی داریم، به ندرت فقط شامل یک موضوع هستند. آنها پخش می‌شوند و مثل یک سم شیمیایی به تمام جنبه‌های زندگی ما نفوذ می‌کنند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما به دنبال بقا هستیم و وقتی کاری را انجام می‌دهیم، باعث تغییر شرایط می‌شویم و این امنیت ما را به خطر می‌اندازد. به همین دلیل ترجیح می‌دهیم در همان شرایطی که هستیم باقی بمانیم و این برای ما خیلی آسان‌تر است. حالا آن شرایط هر چقدر بد و منفی باشد، ولی ما همچنان زنده هستیم و شرایطمان ثابت باقی خواهد ماند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

اگر در تلاشی که کاری را به پایان برسانی، شاید با خودت فکر می‌کنی که تنبل یا ناتوانی. تو هر زمان که تعلل یا مکث می‌کنی، داری همین عقیده را به اثبات می‌رسانی. تو به خودت و دیگران اثبات می‌کنی که دقیقا همان آدم هستی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

مسیری که در زندگی دنبال می‌کنی، همانی‌ست که عمیق‌ترین و ناخودآگاه‌ترین افکارت به تو دیکته کرده است. ذهنت دائما تو را در میان مسیر به جلو می‌راند، چه این همان مسیری باشد که آگاهانه انتخابش کرده‌ای چه نباشد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

اگر یک سری از افراد در زندگی‌ات وجود نداشته باشند، به جایگاه بهتری می‌رسی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

با بقیه فرق داری و آدم خاصی هستی که به وقتش، آدم کاملی را برای خودت پیدا می‌کنی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

در نظر بگیر که تمام زندگی‌ات را به دنبال یک عشق بودی، کسی که زندگی‌ات را با او شریک شوی، ولی تا الآن پیدایش نگرده‌ای. (البته یادت باشد که این یک مثال است، تو می‌توانی هر دوره‌ای از زندگی‌ات را در نظر بگیری که گرفتار بودن در یک گرداب را تجربه کرده بودی). تو افرادی را ملاقات می‌کنی، ارتباط‌هایی را با آنها تجربه می‌کنی، اما هیچ‌کدامشان «برای همیشه» دوام نخواهند داشت. تو و آن «یک نفر آدم» هرگز ارتباطی را عینیت نبخشیدید. این قصه‌ها عاقبت، نقطه پایانی دارند؛ اغلب هم به همان شکل همیشگی و آشنا که برای همه پیش آمده است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی می‌فهمیم مشتاق چه کاری هستیم، کنترل افکار و احساسات ناخودآگاهی را به دست خواهیم گرفت که پیش از این، ما را از مسیری که می‌خواستیم طی کنیم، دور می‌کردند. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

این را بدان که ما عادت کرده‌ایم اتفاق‌ها و امور زندگی را در ذهنمان بزرگ‌تر از چیزی که هستند بسازیم. گفتن حقیقت، به اندازه سفر رفت و برگشت به صحرای آفریقا، مشقت‌بار جلوه می‌کند. اگر مشکل تو هم همین است، می‌توانی با تقسیم‌کردن وظیفه‌ات به بخش‌های کوچک‌تر اشتیاقی، مثل «برخاستن» ، «بیرون‌آمدن از رختخواب» و «بررسی‌کردن ایمیل‌ها» و غیره تلاشت را بکنی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

متاسفانه ما اغلب فقط روی چیزهایی تمرکز می‌کنیم که نداریم، اگرچه شاید از ته قلبمان نیازی به آن نداشته باشیم یا حتی نخواهیمش. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

مردم جامعه ما با کله هجوم می‌آورند به سمت ثروتمندتر، باهوش‌تر، زیباتر، شادتر یا قوی‌تر بودن و ما توانایی‌مان را برای آنکه خود واقعی‌مان باشیم از دست داده‌ایم. گم کرده‌ایم که آزادانه زندگی را نفس بکشیم و مسیر و راه خودمان را انتخاب کنیم، به جای آنکه انتظارها و توقع‌های جامعه را به دوش بکشیم و برآورده کنیم. خب، همه اینها چه به دنبال دارد؟ بله! قطعا ناامیدی شدید و نرسیدن به کمال انسانی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

آدم عاقل، برای چیزهایی که ندارد، عزا نمی‌گیرد، بلکه برای داشته‌هایش خشنود است.
اپیکتتوس خودت را به فنا نده جان بیشاپ

گاهی اوقات تشخیص ماندن در جایی که خوشحال نیستی، عزم و انگیزه لازم را برای تغییر همیشگی و واقعی فراهم می‌کند. این اتفاق باید بدون سرزنش کردن خود و بی آنکه قربانی مشکلات شخصی شوی، صورت گیرد. درست است. همان موقع که متوجه می‌شوی از لحاظ شناختی، حساب‌شده در این موقعیت قرار گرفته‌ای، می‌توانی خود را شکوفا کنی و از آن موقعیت خارج شوی! همچنین این امر، شالوده‌ای برای اهدای موهبت پذیرش، غنیمت‌شمردن اتفاقی که افتاده و شجاعت و جسارت برای مواجهه با آینده‌ای غیر قابل تصور است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

فقط وقتی برای تحمل دری‌وری‌ها بی‌میل باشی، روی پایت می‌ایستی و شروع به حرکت می‌کنی. در این مواقع هیچ انگیزه‌ای بر ای تغییر، قوی‌تر از حس بی‌میلی برای تحمل این شرایط نیست. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

آیا دوست داری با بدنی مریض زندگی کنی؟ نه. آیا مایلی به آن زندگی ادامه دهی که دائما منتظر حقوق ماهیانه باشی؟ نه. آیا دوست داری رابطه‌هایی ناپایدار و ناموفق را تحمل کنی؟ نه. بی‌میلی، عزم و تصمیم را شعله‌ور می‌کند. بی‌میلی، دسترسی به نگرشی قاطع و فوری به شرایطی را فراهم می‌کند که در آن هستی. بی‌میلی، خط قرمزی می‌کشد که دیگر میلی نداری از آن رد شوی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

گاهی اظهار بی‌میلی، به همان اندازه بیان مشتاق‌بودن می‌تواند تاثیرگذار باشد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

فیلسوف سیاسی مشهور، نیکولو ماکیاولی، می‌گفت: «با اشتیاق داشتن، هیچ مشکلی دیگر بزرگ نیست.» خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما اغلب خودمان را افرادی تعلل‌خواه، تنبل یا بی‌انگیزه می‌بینیم. بنابراین در واقعیت هم بی‌اشتیاق هستیم. انجام خیلی از کارها را کنار می‌گذاریم یا نادیده می‌گیریم چون به خودمان می‌گوییم اصلا نمی‌خواهیم انجامش دهیم یا از پسش بر نمی‌آییم. به جای این که این رفتار را نقطعه ضعف خود بدانیم، بهتر است حسی از همان اشتیاقی را که اکنون هیچ اثری از آن نیست، در درون خود ایجاد کنیم، جرقه‌ای از توانایی؛ البته اگر مایل هستی! چرا که تو خالق اصلی صداقت، سعه صدر و توانایی هستی. روزگاری با شور و شوق جوانی یا کنجکاوی کودکی، رسیدن به این مرحله که می‌شد به ان روح زندگی بخشید، آسان بود، اما پس از سپری‌شدن سال‌ها تا اندازه‌ای این حالت جادویی را گم کرده‌ایم. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

یا تو سرنوشت را کنترل می‌کنی یا سرنوشت تو را کنترل می‌کند. زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به خاطر پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقا در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

«تقدیر، افراد مشتاق را هدایت می‌کند و اشخاص بی‌میل را دنبال خود می‌کشد.»
سِنِکا خودت را به فنا نده جان بیشاپ

می‌گویی: «من مشتاقم اما…». باور کن هر بار که «اما» را به آخر جمله‌ات اضافه می‌کنی، خودت را قربانی خواهی کرد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

اشتیاق حالتی است که ما می‌توانیم با زندگی مواجه شویم و شرایط را از دیدگاه دیگری ببینیم. اشتیاق با تو شروع می‌شود و با تو هم پایان می‌پذیرد. هیچ‌کس نمی‌تواند تو را مشتاق کند و تا زمانی که واقعا برای حرکت بعدی آماده و راغب نباشی، نمی‌توانی به جلو حرکت کنی. وقتی اشتیاق حرکت را به دست آوردی، می‌توانی از طریق آن، آزادی ذاتی و درونی را هم تجربه کنی؛ سپس چیزی به سرعت در رگ‌هایت به جریان می‌افتد. وقتی اشتیاقی در تو نباشد، تعللی ازلی متوقفت خواهد کرد و پس از چندی، وزنه‌ای که روی سینه‌ات قرار می‌گیرد، غرقت خواهد کرد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

نمی‌توانی دیگران را مقصر شرایط زندگی‌ات بدانی. حتی مقصر دانستن خودت هم بی‌فایده است. البته با شرایط و بحران‌هایی مواجه خواهی شد که ظاهرا هیچ کنترلی بر آنها نداری، حتی ممکن است بسیار ناراحت‌کننده هم باشند؛ مثل بیماری، ناتوانی یا مرگ عزیزان… اما همیشه کاری هست که بتوانی برای تأثیر گذاشتن روی این شرایط انجام دهی و از پس آن برآیی. حتی اگر سال‌ها در شرایط بد بوده باشی و راهی برای خروج از آن پیدا نکرده باشی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

وقتی اشتیاق کم‌کم کاهش می‌یابد، چگونه افراد می‌توانند این لحظه‌ها را مدیریت کنند و آن الگوهای فکری قدیمی را بر ای تغییر زندگی، دوباره از نو سازماندهی کنند؟ خودت را به فنا نده جان بیشاپ

روش ساده‌ای که من مشکلات روزانه‌ام را به شکل دیگری ساختاربندی می‌کنم، از آنجایی ناشی می‌شود که به آنها به چشم فرصت می‌نگرم. این مشکلات به چیزهایی در زندگی‌ام تبدیل می‌شوند که از آنها برای آموزش و توسعه‌ی خودم بهره می‌برم. من کنجکاو می‌شوم و به جای این که طبق اشتباه همیشگی‌ام منکرشان شوم و خودم را ناامید کنم، با آنها روبه‌رو می‌شوم. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

پاسخ را در جایی در درونت جستجو کن، نه خارج از آن. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

بیشتر اوقات، افراد وقت خود را برای رسیدن سواره‌نظام صرف می‌کنند، در حالی که نمی‌دانند خودشان همان سواره‌نظام‌اند. زندگی تو منتظرت است تا سرانجام، خودت را نشان دهی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

فیلسوف بزرگ، مارکوس آئورلیوس که یکی از امپراتوران روم باستان بود، گفت: وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این نه تنها بدشانسی تو نیست، بلکه با تحمل آن با شایستگی به سعادت خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

اگر گاهی درباره‌ی این که زندگی چقدر غیرمنصفانه است حرف می‌زنی، طبق همین دیدگاه هم، رفتار خواهی کرد یا همان‌طور که پزوهش‌ها نشان داده‌اند، حتی در مکان و زمانی که همه چیز برایت خوب پیش برود هم، تلاش کمتری در انجام کارهایت می‌کنی؛ چون برای خودت حکم صادر کرده‌ای که به نتیجه نخواهی رسید. دیدگاه نامنصفانه، به سرعت تبدیل به واقعیت ذهنی‌ات خواهد شد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

در زندگی روزمره واقعی، طرز حرف‌زدن ما با خود و دیگران، فورا به درک و دریافت ما نسبت به زندگی شکل و رنگ می‌دهد و این ادراک مستقیما و دقیقا در همان لحظه بر رفتار آنی ما تأثیر می‌گذارد. پی نادیده گرفتن این ادراک‌‌ها را به خودت بمال! به نظرم بهتر است با این توهم زندگی کنی که کلا هیچ درکی نداری. این‌جوری بهتر است! خودت را به فنا نده جان بیشاپ

چرا مقابل بعضی امور زندگی‌مان مقاومت می‌کنیم؟ برخی از مکالمه‌های درونی‌مان، درباره‌ی وظایفی است که نشأت‌گرفته از بعضی عقاید منفی‌ست. به گرفتاری‌های زندگی شخصی‌ات نگاه کن، بعدا متوجه منظورم می‌شوی. تو خیلی درگیر بگومگوهای درونی‌ات هستی. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

ما گاهی از کارهای خیلی ساده اجتناب می‌کنیم، مثل تا کردن لباس‌ها و خالی‌کردن ماشین ظرف‌شویی؛ در حالی که هیچ زمانی از ما نمی‌گیرند. خیلی موضوعات ناچیز را به بهانه‌ی بی‌فایده‌بودن، نادیده می‌گیریم و سراغ سنگ‌های بزرگ‌تری می‌رویم که نشانه‌ی نزدن هستند، ولی در نهایت باز از زندگی خسته و رنجور می‌شویم. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

طرز بیانی که برای تعریف و تفسیر شرایط خودت به کار می‌بری، دقیقا نشان می‌دهد که چگونه به آنها می‌نگری، تجربه‌شان کرده‌ای و چگونه در بطن آنها حضور داری. این موضوع به طرز شگفت‌آوری بر نحوه‌ی برخورد با زندگی‌ات و مواجهه‌ات با مشکلات کوچک و بزرگ تاثیرگذار است. ارتباط بین چیزی که به زبان می‌آوری و آنچه که احساس می‌کنی، صدها سال است که شناخته شده است. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

نوع مکالمه‌هایی که در طول روز درگیرش هستی، تاثیر به‌سزایی بر کیفیت زندگی‌ات دارد. خودت را به فنا نده جان بیشاپ

اطلاعاتی که درمانگر از حال حاضر به دست می‌آورد، صحت فراوانی دارند. گرچه بیماران غالبا از روابط متقابل خود با دیگران –عشاق، دوستان، کارفرماها، آموزگاران، پدر و مادر- حرف می‌زنند و شما، -درمانگران- درباره این دیگران (و روابط متقابلشان با بیماران) فقط از دید بیماران چیزهایی می‌شنوید. چنین گزارش‌هایی از حوادث بیرونی، داده‌هایی غیرمستقیم است که اغلب مخدوش و یکسر غیر قابل اعتماد است. خیره به خورشید اروین یالوم

فرق بین دوست خوب و درمانگر چیست؟ دوست خوب (یا سلمانی و آرایشگر و مربی شخصی) می‌تواند حامی و همدل آدم باشد. دوست خوب می‌تواند محرم اسرار، مهربان و دلسوز باشد که در پریشان‌حالی به داد آدم برسد. اما یک فرق به جا می‌ماند: فقط درمانگر ممکن است بتواند شما را با زمان حاضر رویارو کند. تعامل زمان حاضر (یعنی تعبیرهایی درباره‌ی رفتار کنونی دیگران) کمتر در زندگی اجتماعی رخ می‌دهد. اگر بدهد، نشانه‌ی صمیمیت خیلی زیاد یا کشمکش در شرف وقوع است؛ مثلا «دوست ندارم این‌جوری نگاهم کنی.» یا روابط دو جانبه‌ی پدر و مادر با بچه «وقتی باهات حرف می‌زنم، رو برنگردان.» خیره به خورشید اروین یالوم

برای یک زندگی خوب، دوستان صمیمی ضروریند. به علاوه اگر دوستان خوب دور آدم را گرفته باشند، دیگر چندان نیازی به روان‌درمانی ندارد. خیره به خورشید اروین یالوم

برای هر یک از ما لازم است که در مقطعی از زندگی –گاهی در جوانی و گاهی بعدها- از فناپذیری خود آگاه شویم. محرک‌های بسیاری هست: نگاهی در آینه به گونه‌های آویزان، موهای جوگندمی، شانه‌های افتاده، جشن تولدها به خصوص ده سال به ده سال، پنجاه سالگی، شصت سالگی، هفتاد سالگی، دیدن دوستی که سال‌ها ندیده‌اید و یکه می‌خورید که چقدر پیر شده است، دیدن عکس‌های قدیمی خودتان و آن‌هایی که سال‌ها مرده‌اند و کودکی‌تان را انباشته بودند، برخورد با عالیجناب مرگ در خواب… خیره به خورشید اروین یالوم

اگر از پشیمانی، درست استفاده کنید ابزاری است که کمک می‌کند اقداماتی در جلوگیری از انباشت آن به عمل آورید. با نگاه به پس و پیش می‌توانید پشیمانی را امتحان کنید. اگر به گذشته خیره شوید، از آن‌چه انجام نداده‌اید، پشیمان می‌شوید. اگر به آینده زل بزنید، یا امکان انباشت بیشتر پشیمانی را فراهم می‌آورید یا کمابیش خود را از آن می‌رهانید. خیره به خورشید اروین یالوم

انزوا فقط در انزوا موجود است، وقتی آن را با کسی سهیم شدی تبخیر می‌شود. خیره به خورشید اروین یالوم

همدردی نیرومندترین ابزاری است که در کوشش‌های خود برای ارتباط با دیگر مردمان در دست داریم. همدردی در ارتباط انسان، مانند چسب است و اجازه می‌دهد عمق احساس دیگران را دریابیم. خیره به خورشید اروین یالوم

همه ما انسان‌ها سخت نیازمند ارتباط با دیگرانیم. ما همیشه به صورت گروهی زیسته‌ایم و بین افراد، روابط قومی و مداومی ایجاد کرده‌ایم. تایید همیشه لازم بوده است؛ برای مثال: بسیاری از بررسی‌ها در روانشناسی مثبت تاکید می‌کند که روابط صمیمانه شرط لازم خوشبختی است اما مرگ، تنهایی است؛ تنهاترین حادثه زندگی… مردن نه تنها شما را از دیگران جدا می‌کند، بلکه همچنین شما را در معرض شکل دوم و حتی ترسناک‌تر تنهایی می‌گذارد؛ جدا شدن از خود جهان. خیره به خورشید اروین یالوم

سرانجام که درمی‌یابیم می‌میریم و همه موجودات ذی‌شعور نیز می‌میرند، احساس سوزان و کمابیش دلشکنی از آسیب‌پذیری و ارزشمندی هر دم و موجود به ما دست می‌دهد و از همین‌جا شفقت ژرف، زلال و بی‌نهایتی نسبت به همه موجودات زندگی در ما رشد می‌کند.
سوگیال رینپوچه: کتاب تبتی زیستن و مردن خیره به خورشید اروین یالوم

فقط آن‌چه هستیم، واقعا اهمیت دارد. شوپنهاور می‌گوید: «با وجدان بودن، بهتر از خوشنامی است. بزرگ‌ترین هدف ما باید سلامتی و ثروت معنوی باشد که به منبع پایان‌ناپذیری از عقاید، استقلال و زندگی اخلاقی می‌انجامد. آرامش درونی از دانستن این نکته ناشی می‌شود که این اشیا و امور نیستند که مزاحم ما می‌شوند، بلکه تفسیر ما از آن‌ها است.» خیره به خورشید اروین یالوم

بعضی‌ها از زندگی وام نمی‌گیرند تا به مرگ بدهکار نشوند. خیره به خورشید اروین یالوم

شهرت مثل ثروت مادی زودگذر است. شوپنهاور می‌نویسد: «نیمی از نگرانی‌ها و دلواپسی‌های ما از توجهمان نسبت به عقیده دیگران ناشی می‌شود. باید این خار را از تن خود درآوریم. لزوم حفظ ظاهر پسندیده آن‌قدر قوی است که بعضی زندانی‌ها موقع رفتن برای اجرای اعدام خود بیش از همه به لباس و حرکات و اطوار خود فکر می‌کنند. عقیده دیگران پنداری است که شاید هر دم تغییر کند. عقاید به رشته‌ای آویخته است و ما را نسبت به آن‌چه دیگران فکر می‌کنند -یا بدتر، آن‌چه به نظر می‌رسد فکر می‌کنند- به بردگی می‌کشاند. چون هرگز نخواهیم دانست که دیگران واقعا چه فکری می‌کنند.» خیره به خورشید اروین یالوم

بالاترین مصیبت آن است که زمان دائم در حال از بین رفتن است و در عمل، انهدام به بار می‌آورد. خیره به خورشید اروین یالوم

نیچه –بزرگ‌ترین حکیم-، شایسته‌ترین توصیف را از قدرت افکار نیرومند بدست می‌دهد: «یک سخن خوب حکیمانه، از زمان خود فراتر می‌رود و ظرف چند هزاره نمی‌فرساید، هر چند که مدام مصرف شود: تناقض ادبیات چنین است، پایداری در میان تغییر، خوراکی که پیوسته ارج و قرب دارد؛ چون نمک که هرگز نمی‌گندد.» خیره به خورشید اروین یالوم

دارایی مادی، سراب است. شوپنهاور با ظرافت استدلال می‌کند که انباشت ثروت و دارای بی‌انتهاست و آدم را سیر نمی‌کند؛ هر چه بیشتر به تملک درآوریم، طمع ما بیشتر می‌شود. ثروت مثل آب دریاست: هر چه بنوشیم، تشنه‌تر می‌شویم. در نهایت ما صاحب چیزی نیستیم، آن‌ها صاحب ما هستند. خیره به خورشید اروین یالوم

اپیکور می‌گوید: اگر ما فانی هستیم و روان بر جای نمی‌ماند، بنابراین نباید ترسی از جهان پس از مرگ داشته باشیم، چراکه آن زمان نه آگاهی داریم، نه حسرت از دست رفتن زندگی و نه چیزی که سبب ترس از خدایان شود. اپیکور وجود خدایان را انکار نمی‌کرد اما مدعی بود که خدایان به زندگی انسان اعتنایی ندارند و فقط به عنوان سرمشق آرامبخش و رحمتی که باید به آن روی آوریم؛ برای ما مفیدند. خیره به خورشید اروین یالوم

بسیاری از افراد می‌گویند کمتر به مرگ خود فکر می‌کنند اما فکر ناپایداری و هراس، آن‌ها را وسوسه می‌کند. این فکر پس‌زمینه که هر چه اکنون به تجربه درمی‌آید گذراست، در زمان کوتاهی به پایان می‌رسد و همه لحظات دل‌انگیز را تباه می‌سازد. مثلا یک پیاده‌روی لذت‌بخش با دوستی را این فکر که همه چیز محکوم به نابودی است، خراب می‌کند -این دوست می‌میرد، این جنگل با پیشروی ساخت‌وساز و شهرنشینی نابود می‌شود. - اگر همه چیز به خاک بدل می‌شود، پس معنای زندگی چیست؟ خیره به خورشید اروین یالوم

اپیکور اصرار داشت که فکر ترسناک مرگ اجتناب‌ناپذیر در برخورداری ما از زندگی دخالت می‌کند و هیچ لذتی را دست‌نخورده باقی نمی‌گذارد. چون هیچ فعالیتی نمی‌تواند اشتیاق ما را برای زندگی ابدی محقق سازد، همه فعالیت‌ها از بیخ و بن بیهوده‌اند. آدم‌های بسیاری از زندگی بیزار می‌شوند؛ حتی به طرزی طعنه‌آمیز تا مرز خودکشی. بعضی‌ها در فعالیتی دیوانه‌وار و بی‌هدف غرق می‌شوند که معنایی جز اجتناب از درد ذاتی وضعیت بشر ندارد. خیره به خورشید اروین یالوم

موضع اپیکور، مکمل نهایی بذله وودی آلن است: «من از مرگ نمی‌ترسم، فقط نمی‌خواهم هر جا سر و کله‌اش پیدا می‌‌شود آن‌جا باشم.» اپیکور می‌گوید: در واقع ما آن‌جا نخواهیم بود و چون مرگ رخ بدهد، ما نخواهیم دانست و «من» هرگز با آن همزیستی نمی‌کند. چون ما مرده‌ایم، نمی‌دانیم که مرده‌ایم و در این صورت، دیگر ترس چیست؟ خیره به خورشید اروین یالوم

وقتی خسته‌ایم، افکاری که سال‌ها پیش بر آنها غلبه کرده‌ایم، بار دیگر به ما هجوم می‌آورند. خیره به خورشید اروین یالوم

درست است که رویایی با مرگ، موجب برانگیختن اضطراب می‌شود اما در عین حال، غنای بیشتری به زندگی می‌بخشد. تجارب بیدارکننده شاید نیرومند باشند اما گذرا هستند. خیره به خورشید اروین یالوم

اپیکور معتقد بود که ماموریت اصلی فلسفه، تسکین فلاکت انسان است و ریشه فلاکت انسان چیست؟ او در پاسخ به این پرسش تردید روا نمی‌داشت: ترس فراگیر ما از مرگ است. خیره به خورشید اروین یالوم

هر چه از زندگی، کمتر بهره برده باشید، اضطراب مرگ بیشتر است. در تجربه کامل زندگی، هر چه بیشتر ناکام مانده باشید، بیشتر از مرگ خواهید ترسید. نیچه این عقیده را با قوت تمام در دو نکته کوتاه بیان کرده است: «زندگیت را به کمال برسان و به موقع بمیر.» همان‌طور که زوربای یونانی با گفتن این حرف تاکید کرده است: «برای مرگ، چیزی جز قلعه‌ای ویران به جا مگذار.» و سارتر، خود در زندگینامه‌اش آورده: «آرام آرام به آخر کارم نزدیک می‌شدم و یقین داشتم که آخرین تپش‌های قلبم در آخرین صفحه‌های کارم ثبت می‌شود و مرگ، فقط مردی مرده را درخواهد یافت.» خیره به خورشید اروین یالوم

شعور، موهبت بزرگی است؛ گنجینه گرانبهایی مانند خود زندگی. انسان به شعور از موجودات دیگر متمایز می‌شود اما این شعور، به بهای گزافی به دست می‌آید: جراحت مرگبار. هستی ما تا ابد، تحت‌الشعاع دانستن این نکته است که می‌‌بالیم و به اوج شکوفایی می‌رسیم و روزی ناگزیر، پژمرده می‌شویم و می‌میریم. خیره به خورشید اروین یالوم

عده‌ای از آدم‌ها -که فوق‌العاده به مصونیت خود اطمینان دارند- غالبا بدون توجه به دیگران یا به ایمنی خود، قهرمانانه زندگی می‌کنند. دسته‌ای دیگر می‌کوشند جدایی دردناک مرگ را از راه پیوستن به دیگری تعالی دهد؛ یعنی با کسی که دوستش بدارند، یک هدف، یک مجمع یا یک موجود الهی. اضطراب مرگ، مادر همه مذاهب است که به روش‌های گوناگون می‌کوشند دلهره فانی بودن انسان را تعدیل کنند. پروردگار، چنان که فرهنگ‌های گوناگون، وصفش کرده‌اند، نه تنها از راه تجسم حیات جاودان، رنج فانی بودن را بر ما هموار می‌سازد، بلکه هجران هولناک را با ارائه حضور ابدی جبران می‌کند و طرح روشنی از زندگی پرمعنا به دست می‌دهد. خیره به خورشید اروین یالوم

رفته رفته با پشت سر گذاشتن نوجوانی، دغدغه مرگ جای خود را به دو وظیفه بزرگ دوره جوانی می‌دهد: دنبال کردن کار مناسب و تشکیل خانواده. سپس، سه دهه بعد، وقتی بچه‌ها از خانه رفتند و سن بازنشستگی رسید، بحران میانسالی بر سر ما آوار می‌شود و بار دیگر، اضطراب از مرگ به شدت بروز می‌کند. وقتی به اوج زندگی می‌رسیم و به کوره‌‌راه پیش رو نگاه می‌کنیم، درمی‌یابیم که این کوره‌راه دیگر صعود نمی‌کند؛ بلکه به سوی زوال و نقصان سرازیر می‌شود. از این پس، دیگر دغدغه مرگ هرگز از یاد ما نمی‌رود. خیره به خورشید اروین یالوم

زندگی درازی پیش رو داری و معنا ندارد که حالا به آن فکر کنی. پیر که بشوی و مرگ را از نزدیک ببینی، یا آرامش پیدا می‌کنی یا مریض می‌شوی. در هر صورت، مرگ چیز ناخوشایندی نمی‌شود. خیره به خورشید اروین یالوم

اپیکور «فلسفه طبی» را به اجرا گذاشت و بر این نکته اصرار ورزید که پزشک، تن را معالجه می‌کند و فیلسوف باید جان را مداوا کند. به عقیده او، فلسفه فقط یک هدف درست داشت: کاهش بدبختی انسان و علت بدبختی چه بود؟ ترس همه جا حاضر از مرگ! او می‌گفت: تصور ترسناک مرگ ناگزیر، با لذت آدمی از زندگی در هم می‌آمیزد و هر عیشی را منغض می‌سازد. خیره به خورشید اروین یالوم

تاریک شده‌ای و صدایم را نمی‌شنوی. به هنگامه‌ی مرگ، آیا من هم چون انکیدو نمی‌شنوم؟ اندوه به قلبم ره می‌گشاید. از مرگ می‌هراسم…
گیلگمش خیره به خورشید اروین یالوم

بنا به تجربه من، مهم‌ترین کاتالیزورهای تجربه، بیدارکننده حوادث اضطراری زندگی هستند:
غم از دست دادن آن که دوستش داریم.
آن بیماری که به مرگ تهدیدمان می‌کند.
قطع رابطه‌ای صمیمانه.
برخی نقاط عطف بزرگ زندگی؛ مثل جشن تولدهای بزرگ.
پنجاه سالگی، شصت سالگی، هفتاد سالگی و غیره.
لطمه‌های فاجعه‌بار روحی؛ مثل آتش‌سوزی، تجاوز یا غارت شدن.
رفتن بچه‌ها از خانه (آشیانه‌ی خالی)
از دست دادن شغل یا تغییر آن.
بازنشستگی.
رفتن به خانه سالمندان.
سرانجام، خواب نیرومندی که پیامی از عمق وجودتان می‌دهد، می‌تواند در خدمت تجربه برانگیزاننده باشد. خیره به خورشید اروین یالوم

آدم هیچوقت نباید درباره از دست دادن فکر کند. حتی با فکر کردن درباره آن هم چیزی از دست می‌دهد. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

اغلب پیش می‌آید که انسان چیزهایی را ممکن می‌بیند که قبل از آن، هرگز ممکن به نظر نمی‌آمدند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

آدم سال‌ها فقط در کنار زنی می‌ماند که دوستش دارد. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

موسیقی، زندگی است. تا زمانی که نواخته می‌شود، هیچ چیز نمی‌میرد. وقتی آدم موسیقیدان است و می‌نوازد، خاطرات را زندگی می‌کند؛ انگار که به تازگی اتفاق افتاده‌اند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

آدم هیچوقت نباید به خاطر قدیم‌ها غصه بخورد. کسی که عزای گذشته را می‌گیرد، پیر و عزادار است. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

گذشته‌ها قابل تکرار نیستند. همان‌طوری که از اسمش پیداست، آن زمان گذشته است. دوران جدید ممکن نیست مثل قدیم‌ها باشد و اگر اصرار بر این کار بورزید، -مثل عده‌ای که با افسوس به آن نگاه می‌کنند،- به نظر پیر و مستعمل می‌آیید. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

یک وقتی بعدها در مترو یا کافه‌ی شهر با هم رو در رو خواهیم شد و سعی خواهیم کرد همدیگر را نشناسیم یا نگاهمان را از هم بدزدیم. سریع رویمان را برخواهیم گرداند. از خودمان شرمنده خواهیم شد که چه به سرمان آمده و چه از ما باقی مانده. هیچی. دو تا آدم غریبه از هم با گذشته‌ای مشترک و درخشان که بی‌شرمانه خود را با آن گول زده بودند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

آدم در نوزده‌سالگی با یک مرد آشنا می‌شود، از لحاظ ظاهری زیبا و از درون خالی؛ به خصوص بخش مغز. دو سال تکان‌دهنده انتظار و امید سپری می‌شوند تا این که او بالاخره لب می‌گشاید و آن‌گاه تمام جادو به پایان می‌رسد. حالا بیست و یک ساله هستی و طبیعتا با یک جعبه بسیار زیبا بسته‌بندی شده‎‌ی دیگر آشنا می‌شوی و فکر می‌کنی این بار حتما محتوای بیشتری در درون آن هست، اما این طور نیست و تلاش بعدی. به این ترتیب نوعی سرنوشت کلاسیک زنان شکل می‌گیرد: او فکر می‌کند که همیشه به تیپی از مردان نیازمند است تا بتواند اشتباه بار اول را تصحیح کند؛ اما اشتباهات بعدی، او را بیشتر به این تیپ مردان وابسته می‌کند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

من آدمی هستم که باید همیشه انتظار بدترین وضعیت ممکن را داشته باشم تا قدرت ایمنی خود ر ا بازسازی و قوی کنم. این طوری وقتی هم واقعا مسئله‌ای پیش بیاید، می‌توانم تحمل کنم. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

انسان در زندگی واقعی چنانچه مجبور باشد، اگر بخواهد دوام بیاورد و از نفس نیفتد، دائما احساسات خود را با اوضاع اطرافش تطبیق می‌دهد، با آن‌ها محتاط رفتار می‌کند، آنچه را دوست می‌دارد در قالب صدها نقش کوچک روزمره بروز می‌دهد، آن‌ها را موزون و متعادل می‌کند، برای این که ساختار کلی از هم نپاشد. چون خود جزئی از آن است. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

بی‌خبر درست نیست. غیرمنصفانه است! مثل این است که یک مرد صبح از خواب برخیزد و آنچه را شب قبل سرمست و عاشقانه در گوش یک زن زمزمه کرده، فراموش و انکار کند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

اگر در همان شب وقت داشتید، امروز همه چیز بین ما طوری دیگر بود. تمام اسرار برملا می‌شدند و تمام معماها حل شده بود. بلافاصله بعد از سلام و خوشامدگویی به دوش شما کوله‌باری از مسائل خانوادگی می‌گذاشتم که هر دو با هم از سنگینی بار به زانو درمی‌آمدیم. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

دلم با شماست. می‌توانم تصور کنم به شما چه می‌گذرد. حتی جرئت نمی‌کنم به شما شب‌خوش بگویم چرا که می‌دانم حتما شب خوبی نیست. اما فردا شب می‌خواهم برای شما تکیه‌گاهی باشم. (با وجود اوضاع و مشکلات وحشتناک: خوشحالم که شما را می‌بینم!) مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

یک روز که برایتان هیچ ایمیلی نمی‌نویسم، شکایت می‌کنید و اگر در عرض پنج ساعت، چهارده ایمیل برایتان بفرستم، باز هم شکایت می‌کنید. به نظرم در حال حاضر هیچ‌کدام از کارهای من از نظر شما درست نیست. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

یک جواب نصفه و نیمه هم یک جواب است. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

فکر می‌کنم ما باید تمامش کنیم. من خودم را به شما وابسته می‌کنم. من نمی‌توانم تمام روز منتظر دریافت پیغام از مردی باشم که وقتی می‌خواهد مرا ملاقات کند، رویش را برمی‌گرداند، که نمی‌‌خواهد با من آشنا شود و فقط از من پیغام نوشتاری می‌خواهد تا از لغات آن یک زن خیالی بیافریند، چرا که احتمالا زنانی را که در واقعیت با آنها سر و کار دارد بسیار عذاب می‌دهد. این‌طوری دیگر ادامه نمی‌دهم. این وضع رضایت‌بخش و خرسندکننده نیست. متوجه‌اید؟ مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

من عملا یکی از آن سه نفر هستم. اما متفاوت‌تر از آنچه شما تشریح کردید سه نفر نمی‌توانند با شماره کفش مشابه باشند. من متعجبم که برای شما در یک زمان هر سه آنها جذاب و جالبند. اما شما مردها این‌طوری هستید دیگر. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

خیلی وقت است برای من روشن است که شما یک زن خوشگل لعنتی هستید. «لعنت» شما می‌دانید که خوشگلید و تقریبا می‌خواهید دیگران هم بدانند که شما از خوشگلی خودتان باخبرید. شما بارها و بارها و گاهی هم در لابلای سطور، خود را این‌طور می‌نویسید. زنی که صد در صد مطمئن نباشد در این مورد بلوف نمی‌زند. حتی شما احساس توهین می‌کنید وقتی که آدم به خاطر شما که زنی چشمگیر و جالبید، بقیه خانم‌های حاضر را فورا فراموش نکند. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

امی عزیز، امروز دیگر برای من ایمیل نمی‌نویسید؟ خیلی از محدود بودن قدرت تصور در مورد ظاهر افراد در خودتان رنج می‌برید؟ حالا دیگر برایتان فرقی نمی‌کند که من سرتاسر شب به کافه مخملی بروم یا با چه کسی؟ مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

امی عزیز، حواستان هست که ما مطلقا چیزی از همدیگر نمی‌دانیم؟ ما موجودات خیالی و انتزاعی می‌آفرینیم. تصاویر موهوم و خیالی از هم می‌سازیم. سوال‌هایی می‌پرسیم که همه جذابیتشان به این است که جواب داده نشوند. سعی می‌کنیم کنجکاوی همدیگر را تحریک کنیم. این کنجکاوی را تشدید بدهیم، به این شکل که قاطعانه آن را ناکام کنیم. سعی می‌کنیم در لابه‌لای سطور، لغات و در آینده حتما در بین حروف جوابمان را پیدا کنیم. با همه قوا سعی داریم دیگری را درست برآورد کنیم و همزمان با اهتمام زیاد مواظبیم که چیز زیادی را در مورد خودمان لو ندهیم. اصلا چه چیزی مهم است؟ هیچ چیز. ما هنوز چیزی در مورد زندگیمان نگفتیم؛ هیچ چیزی که زندگی روزمره از آن ساخته شده، چیزی که شاید برای یکی از ما ممکن بود مهم باشد… مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

لئوی عزیز، می‌ترسم در این مورد وارد جزئیات شوم. فقط لطفا به من بگویید: که شما احتمالا (آه) ، چطور بگویم، آن مردی نبودید که با بدنی مودار و هیکلی و قدی کوتاه و یک تی‌شرت سفید کهنه و یک پلیور تقلبی بنفش اسکی بسته به کمر و در گوشه کافه یک فنجان قهوه یا چیزی مثل این می‌نوشید؟ اگر شما او بودید، فقط بگویم که سلیقه‌ها فرق می‌کند. حتما زنان زیادی هستند که این تیپ مردها برایشان جالب است و فکر می‌کنم بالاخره یک زنی هم برای زندگی‌کردن با چنین مردانی پیدا می‌شود. اما باید اعتراف کنم: متاسفم، شما ممکن نبود تیپ مورد علاقه من باشید. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

من دو دسته از مردان را نمی‌توانم تحمل کنم: کسانی که از این ور بام افتاده‌اند و کسانی که از آن ور بام. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

آدم از خودش راحت‌تر خوشش می‌آید وقتی دیگران هم از او خوششان بیاید. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

لئوی عزیز، یک مشکلی هست: وقتی شما مرا شناسایی کنید، می‌دانید من چه شکلی هستم. وقتی من شما را شناسایی کنم، می‌دانم شما چه شکلی هستم. اما شما اصلا نمی‌خواهید بدانید من چه شکلی هستم و نگرانم که از قیافه شما خوشم نیاید. آیا این پایان داستان مهیج مشترک ماست؟ یا به نوعی دیگر بپرسم: آیا به یکباره می‌خواهیم ضرورتا همدیگر را شناسایی کنیم، تا این که دیگر برای هم ننویسیم؟ این هزینه بالایی برای کنجکاوی من است. به همین دلیل ترجیح می‌دهم ناشناخته باقی بمانم و تا آخر عمرم از شما پیغام دریافت کنم. مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

چه کسی زمانی را که ما با هم و بدون هم می‌گذرانیم به ما برمی‌گرداند؟ مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

هر مردی می‌خواهد بداند زنی که با او حرف می‌زند چه شکلی است. حتی می‌خواهد هر چه سریع‌تر این را بداند. چون تازه بعد از آن متوجه می‌شود آیا می‌خواهد باز هم با او حرف بزند یا نه. این‌طور نیست؟ مفید در برابر باد شمالی دانیل گلاتائور

به این فکر می‌کنم که برای انسان‌ها چقدر آسان است که وقتی از بیرون به موقعیتی نگاه می‌کنند، در مورد آن قضاوت کنند. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

این که نگذاری قلبت کسی را که دوستش داری، ببخشد، خیلی خیلی سخت‌تر از آن است که او را ببخشی. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

الگوها وجود دارند زیرا شکستن آنها دردناک است. برای تغییر الگویی که به آن عادت داریم، به توانایی تحمل رنج و شجاعت خیلی زیادی نیاز است. گاهی اوقات، به نظر می‌رسد ادامه‌ی همان روال همیشگی، آسان‌تر از رو به رو شدن با ترسی شبیه آن است که بالا بپریم در حالی که احتمال دارد دیگر روی پاهایمان فرود نیاییم. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

وقتی ما خارج گود هستیم، برایمان آسان است که باور کنیم اگر ما بودیم و کسی با ما بدرفتاری می‌کرد، بدون لحظه‌ای فکر کردن، او را ترک می‌کردیم. آسان است که بگوییم اگر کسی با ما بدرفتاری می‌کرد، دیگر نمی‌توانستیم او را دوست داشته باشیم، در حالی که ما جای آن شخصی نیستیم که آن فرد بدرفتار را دوست دارد.
وقتی اولین بار، چنین چیزی را تجربه می‌کنیم، این که از فردی که با ما بدرفتاری کرده، متنفر شویم، کار چندان آسانی نیست زیرا بیشتر وقت‌ها آنها برای ما یک موهبت هستند. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

تو آدم بدی نیستی، رایل. من اینو می‌دونم. تو هنوز می‌تونی از من مراقبت کنی. وقتی ناراحتی، بذار برو. منم می‌رم. ما اون موقعیت رو ترک می‌کنیم تا این که تو اون قدر آروم بشی که بتونیم راجع به اون مسئله صحبت کنیم، باشه؟ تو هیولا نیستی. تو یه انسانی و ما به عنوان انسان، نمی‌تونیم انتظار داشته باشیم همه‌ی رنجی رو که داریم، تنهایی به دوش بکشیم. گاهی اوقات، می‌تونیم اونا رو با آدمایی که دوستمون دارن، تقسیم کنیم تا زیر بار تمام اونا خرد نشیم… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

من نمی‌تونم بهت کمک کنم مگر این که بدونم تو به کمکم نیاز داری… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

گاهی اوقات، دختر درونم واقعا یک‌دنده می‌شود و به من می‌گوید که نباید او را می‌بخشیدم. می‌گوید که باید همان بار اول، او را ترک می‌کردم و من گاهی اوقات، حرف‌هایش را باور می‌کنم اما بعد، آن بخشی از وجودم که رایل را می‌شناسد، متوجه می‌شود که هیچ ازدواجی کامل نیست. گاهی اوقات، لحظاتی هست که هر دو طرف، پشیمان می‌شوند و من نمی‌دانم اگر همان بار اول او را ترک می‌کردم، در مورد خودم چه احساسی پیدا می‌کردم. او هرگز نباید مرا هل می‌داد اما من هم کارهایی انجام دادم که چندان افتخارآمیز نبود. اگر همان موقع، او را ترک می‌کردم، آیا پیمان ازدواجمان را نشکسته بودم؟ در سختی و آسانی، من ازدواجم را به این سادگی خراب نمی‌کنم. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

زندگی چیز عجیبیه. ما چند سال وقت داریم که زندگی کنیم. پس باید هر کاری که می‌تونیم انجام بدیم تا مطمئن بشیم از این سال‌ها نهایت استفاده رو بردیم. نباید وقتمونو برای چیزایی تلف کنیم که شاید یه روزی اتفاق بیفتن یا شایدم اصلا هیچ‌وقت اتفاق نیفتن. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

احساس می‌کردم بین ما پیوندی وجود دارد که حتی آتش جهنم هم نمی‌تواند آن را از بین ببرد… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

ازدواج یک مصالحه است. ازدواج به معنای آن است کاری انجام شود که برای هر دو طرف، بهترین باشد نه فقط برای یکی از طرفین… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

ما باید از مقایسه‌ی خودمان با بقیه دست برداریم. شخصیت هر شخص، منحصر به فرد و شرایطی که در آن قرار داریم، کاملا متفاوت است. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

تمام آدم‌هایی را که در زندگی‌ات دیده‌ای، مجسم کن. تعدادشان خیلی زیاد است. آنها مثل موج می‌آیند و جلو و عقب می‌روند. بعضی از موج‌ها خیلی بزرگ‌ترند. چیزهایی را از عمق دریا با خودشان می‌آورند و همان‌جا در ساحل رها می‌کنند. میان ذرات ریز ماسه، آثاری به جای می‌گذارند که حتی مدت‌ها بعد از آن که موج عقب‌نشینی می‌کند، نشان می‌دهد امواج آنجا بوده‌اند. گاهی اوقات، یک موج غیرمنتظره از راه می‌رسد، آدم را بالا می‌برد و دیگر برنمی‌‌گرداند. رایل، موج غیرمنتظره‌ی من بود و من همین حالا دارم بر فراز مکانی زیبا سُر می‌خورم. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

تفاوتی که بین این احساس و مرگ وجود دارد، حضور حس دیگری است که در شرایطی که مرگ واقعی اتفاق می‌افتد، وجود ندارد. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

هر انسانی سزاوار آن است که به او فرصت دوباره‌ای داده شود؛ به خصوص کسانی که برایمان از هر شخص دیگری عزیزتر هستند. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

همه‌ی انسان‌ها اشتباه می‌کنند. چیزی که شخصیت ما را می‌سازد، اشتباهات ما نیست، بلکه نحوه‌ی برخوردمان با آن اشتباهات و درس‌گرفتن از آنها، به جای توجیه‌تراشی است. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

اگر کسی بداند که فرد دیگری نیاز به کمک دارد، به عنوان یک انسان، مسئول نیست به او کمک کند؟ ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

مطمئنم که در عشق میان دو بزرگسال نسبت به عشق میان دو نوجوان، حقیقت بیشتری وجود دارد. احتمالا پختگی، احترام و احساس مسئولیت بیشتری هم وجود دارد اما صرف نظر از این که عشق در سنین مختلف، در زندگی یک انسان، ماهیت مختلفی دارد، می‌دانم که به هر حال، همان تاثیر را دارد و بار آن روی شانه ها، دل و قلب انسان در هر سنی که باشد، احساس می‌شود. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

تو باعث می‌شی دلم بخواد آدم متفاوتی بشم اما اگه ندونم چطور اونی که تو می‌خوای بشم، چی؟ همه‌ی اینا برای من جدیده و می‌خوام بهت ثابت کنم که خیلی برام اهمیت داری. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

لبخند می‌زنم. چشم‌هایش را می‌بندد اما من چشم‌هایم را باز نگه می‌دارم و به او خیره می‌شوم. چهره‌اش از آن چهره‌هایی است که آدم از نگاه کردن به آن اکراه دارد، چرا که آدم را در خود غرق می‌کند. وقتی فکرش را می‌کنم، می‌بینم می‌توانم دائم نگاهش کنم. نمی‌توانم عادی باشم و نگاهم را از او برگردانم زیرا او مال من است. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

شاید اگه چند ماه پیش بود، می‌تونستیم به همین روابط سرسری ادامه بدیم. تو می‌تونستی بری و منم به راحتی می‌تونستم برم سر زندگیم اما موضوع مال چند ماه پیش نیست. تو خیلی صبر کردی و اجزای زیادی از من، توی وجودت انباشته شده… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

سرم را تکان می‌دهم و همان‌طور که صدایم را پایین می‌آورم، می‌گویم: «متوجه نمی‌شی، مگه نه؟» در حال حاضر، شکست خورده‌تر از آنم که بتوانم به فریاد زدن بر سر او ادامه بدهم. «رایل، من دوستت دارم. شاید اگه چند ماه پیش بود، می‌تونستیم به همین روابط سرسری ادامه بدیم. تو می‌تونستی بری و منم به راحتی می‌تونستم برم سر زندگیم اما موضوع مال چند ماه پیش نیست. تو خیلی صبر کردی و اجزای زیادی از من، توی وجودت انباشته شده…» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

بله، دارم گریه می‌کنم اما احساس بهتری پیدا خواهم کرد. این طبیعت انسان است که یک زخم کهنه را درمان می‌کند و خودش را برای بستن یک پوسته‌ی جدید آماده می‌سازد. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

نگران بودم که رابطه با تو، به مسئولیت‌هام اضافه کنه. همه‌ی عمرم از این مسئله دوری می‌کردم. شکست بعضی از مردم توی ازدواج، باعث شده بود اصلا حاضر نباشم توی چنین روابطی نقشی داشته باشم اما امشب متوجه شدم که خیلی از آدما دارن اون کارو اشتباه انجام می‌دن. چون اتفاقی که داره بین ما می‌افته، شبیه مسئولیت نیست. احساس می‌کنم مثل یه پاداشه و من در حالی به خواب می‌رم که فکر می‌کنم چی کار کردم که سزاوار چنین پاداشی بودم. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

من هدف‌های خودم را دارم و فعلا باید نگران آنها باشم. از اعماق قلب برایشان هیجان دارم. به هرحال، واقعا در زندگی‌ام برای یک مرد وقت ندارم. هیچ وقتی ندارم، نه. این جا دختری هست که سرش شلوغ است. من دختری هستم که برای خودش کار می‌کند و سر سوزنی به مردانی که بلوز و شلوار پزشک بیمارستان پوشیده‌اند، اهمیت نمی‌دهد. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

نفس عمیقی می‌کشم که آرام شوم. بادقت می‌گویم: «رایل، واقعا درِ بیست و نه تا خونه رو زدی که بتونی به من بگی فکر من زندگیتو جهنم کرده و دلت می‌خواد اصلا به من فکر نکنی؟ داری شوخی می‌کنی؟»
لب‌هایش را به هم فشار می‌دهد و پس از آن‌که حدود پنج ثانیه فکر می‌کند، آهسته سر تکان می‌دهد. «خب… آره» ؛ اما وقتی به زبون میاد، بدتر به نظر می‌رسه.
در حالی که عصبانی‌ام، می‌خندم. «برای این که خنده داره، رایل.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«اگه خونه‌ات اون‌جاست، این‌جا چی‌کار می‌کنی؟ دوست پسرت یا کس و کار دیگه‌ات این‌جا زندگی می‌کنن؟»
این جمله‌اش موجب می‌شود احساس کوچکی کنم. این نوع سر صحبت را باز کردن، خیلی دم دستی و ناشیانه است اما از ظاهر این مرد معلوم است که تبحرش در این کار، بیش از این‌هاست. برای همین، باعث می‌شود فکر کنم تبحرش را برای زنانی نگه داشته است که احساس می‌کند ارزشش را دارند. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«من واقعا فکر می‌کنم این قابل احترامه، رایل. خیلی از مردم حاضر نیستن اعتراف کنن که اون‌قدر خودخواه هستن که نمی‌خوان بچه داشته باشن.»
سرش را تکان می‌دهد. «آره، من خیلی خودخواه‌تر از اونم که بتونم بچه داشته باشم و مطمئنا خیلی خودخواه‌تر از اونم که با کسی وارد رابطه بشم.»
«خب، چطوری جلوشو می‌گیری؟»
«هیچ‌وقت عشقی رو احساس نکردم. بیشتر برام مثل یه بار اضافی بوده.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

وقتی رفتم به اتاق انتظار که به والدینش بگم بچه‌اشون زنده نمی‌مونه، اصلا دلم براشون نسوخت. دلم می‌خواست رنج بکشن. می‌خواستم به خاطر سهل‌انگاریشون و نگه داشتن یه تفنگ پر در جایی که دو تا بچه‌ی بی‌گناه بتونن بهش دسترسی داشته باشن، زجر بکشن. می‌خواستم بدونن که نه تنها یه بچه‌اشونو از دست دادن، بلکه کل زندگی بچه‌ای که تصادفی ماشه رو کشیده، خراب کردن. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«وقتی خواهرم گفت چه اتفاقی افتاده، تنها چیزی که تونستم بهش فکر کنم، این بود که تونسته عکسشو بگیره یا نه. امیدوار بودم دوربین با خودش نیفتاده باشه پایین. چون می‌دونی، در این صورت، همه چیز بیهوده بوده. برای عشقت به عکاسی بمیری اما حتی نتونی آخرین عکستو که به قیمت جونت تموم شده، بگیری.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

من این عقیده رو دارم که یه مرد کاملی برام وجود داره. خیلی زود از رابطه‌ای خسته می‌شم چون هیچ‌وقت کسی با معیارهام مطابقت نمی‌کنه. احساس می‌کنم دارم یه جستجوی تموم‌نشدنی برای جام مقدس انجام می‌دم… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

قبلا بهترین روش تخلیه‌ی خشم برای من باغبانی بود. هر وقت دچار استرس می‌شدم، به حیاط خلوت می‌رفتم و هر گیاه هرزی پیدا می‌کردم، بیرون می‌کشیدم. اما از دو سال پیش که به بوستون نقل مکان کردم، حیاط خلوت و پاسیو ندارم و علف هرزی در دسترسم نیست. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

آرام آه می‌کشم، چشم‌هایم را می‌بندم و سرم را به دیوار گچی پشتم تکیه می‌دهم. به دنیا ناسزا می‌گویم که این آرامش تأمل برانگیز را از من دریغ کرد. حداقل کاری که دنیا می‌تواند در ساعت‌های پایانی امروز برایم انجام دهد، آن است که صدای پا، متعلق به یک زن باشد، نه یک مرد. اگر قرار است با کسی مصاحبت داشته باشم، ترجیح می‌دهم زن باشد. من به اندازه‌ی کافی قوی هستم و احتمالا در بیشتر موارد، می‌توانم خودم را کنترل کنم اما در حال حاضر، آن قدر راحتم که دلم نمی‌خواهد نصفه شبی، با یک مرد عجیب، روی پشت بام تنها باشم و آرامشم را از دست بدهم. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«یه دختر دو ساله هر قدر هم بزرگ بشه، همون اسم براش می‌مونه. اسم، برای آدم کوچیک نمی‌شه، لی‌لی بلوم.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

از فکر ازدواج بیزارم. تقریبا سی‌سالمه اما هیچ علاقه‌ای به همسر داشتن ندارم. مخصوصا این که بچه نمی‌خوام. تنها چیزی که از زندگی می‌خوام، موفقیته؛ موفقیت زیاد. اما اگه اینو پیش کسی اعتراف کنم، خودخواه به نظر می‌رسم… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

من فکر نمی‌کنم یه کم ملاحظه‌کاری چیز بدی باشه. واقعیت بی‌پرده همیشه قشنگ نیست… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

با لحن معناداری می‌گوید: «لی‌لی، آدم بد وجود نداره. همه‌ی ما آدمایی هستیم که گاهی اوقات، کارای بد انجام می‌دیم.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

می‌گوید: «هیچ‌وقت آرزو کردی که کاش مردم روراست‌تر بودن؟»
«یعنی چطوری؟»
انگشتش را داخل شکاف دیوار گچی فرو می‌کند، با شستش آن را می‌تراشد و روی سکو می‌تکاند. «من احساس می‌کنم همه، خود جعلیشون رو نشون می‌دن. همه‌ی ما تو عمق وجودمون خراب و داغونیم. فقط، بعضیامون می‌تونیم اینو بهتر از بقیه پنهان کنیم.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«آدم بد وجود نداره. همه‌ی ما آدمایی هستیم که گاهی اوقات، کارای بد انجام می‌دیم.» فکر می‌کنم از بعضی جهات، حرفش درست باشد. هیچ‌کس به طور مطلق بد نیست و هیچ‌کس هم به طور مطلق خوب نیست. بعضی از آدم‌ها باید بیشتر سعی کنند که بدی‌هایشان را سرکوب کنند. ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

یک پایم را روی لبه پشت بام گذاشته‌ام و از طبقه‌ی دوازدهم، خیابان‌های بوستون را نگاه می‌کنم. نمی‌توانم به خودکشی فکر نکنم. نه، نه در مورد خودم. زندگی‌ام را آن قدر دوست دارم که بخواهم ادامه‌اش بدهم. بیشتر در مورد دیگران فکر می‌کنم و این‌که در نهایت، چطور تصمیم می‌گیرند به زندگیشان پایان بدهند. آیا بعدا برای این تصمیمشان تأسف می‌خورند؟ حتما درست پس از آن‌که به این کار اقدام می‌کنند و یک لحظه پس از آن که کار شروع می‌شود، هنگام سقوط آزاد سریع، کمی احساس پشیمانی می‌کنند. آیا در حالی که زمین به سرعت به طرفشان می‌آید، به زمین نگاه می‌کنند و می‌گویند: «عجب گندی زدم. چه فکر مزخرفی بود؟» فکر نمی‌کنم این طور باشد… ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

هرگز نمی‌گویم خیلی دیر شده؛ خیلی دیر، همیشه یک‌جور بهانه است. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

بعضی لحظه‌ها به تلخی یاد آدم می‌آورد که زمان چه زود می‌گذرد و همه چیز عوض می‌شود و چطور دوست جان‌جانی امروز بدل به غریبه‌ی فردا می‌شود که در جای‌جای جهان پراکنده است. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

دوستانه با هم خداحافظی کردیم، اما انگار خداحافظی واقعی ما قبلا انجام شده بود. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

امیدوارم که زنت برگردد؛ واقعا، اما اگر برنگشت، خب تو باید به فکر آینده‌ات باشی. شاید زن فوق‌العاده‌ای باشد، اما زندگی بزرگ‌تر از عاشق‌بودن است. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

مشکل آدم‌هایی مثل تو درست به علت این که خداوند موهبت خاصی به شما داده، این است که خودتان را سزاوار همه‌چیز می‌دانید. چون بهتر از بقیه هستید، خیال می‌کنید که همیشه باید اول صف باشید. نمی‌بینید عده‌ی زیادی به اندازه شما خوشبخت نیستند؛ اما واقعا برای پیداکردن جایشان در این دنیا جان می‌کنند. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

زمان می‌گذرد و وصال طعم اندوه دارد، زمان می‌گذرد و فراق رد اندوه به جا می‌گذارد، زمان می‌گذرد و شکست و موفقیت در عیار آنچه گذشته و دیگر نیست با تراز اندوه سنجیده می‌شود. تنها چیزی که به جا می‌ماند، موسیقی و ترانه‌ای است که فقط به قدر چند دقیقه، سیلاب‌های زمان و جوانی حرام‌شده را مهار می‌کند. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

اگر در خانه تنها باشم، دم به دم بی‌قرارتر می‌شوم و این فکر آزارم می‌دهد که دارم یک‌جایی برخورد مهمی را از دست می‌دهم؛ اما اگر در جای دیگری مرا به حال خود بگذارند، اغلب این احساس خوب را دارم که در آرامش به سر می‌برم. دوست دارم که با هر کتابی که دم دست باشد، توی کاناپه ناآشنایی فرو بروم. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

منظورت از این که تازه چهل‌وهفت سالت شده چیه؟ این ”تازه “چیزی است که زندگی‌ات را خراب کرده. تازه، تازه، تازه! تازه برایم بهترین کار را می‌کند! تازه چهل‌وهفت سال! طولی نمی‌کشد که شصت‌وهفت سالت بشود و” تازه“ در محافل کوفتی بگردی و سعی کنی یک سقف‌کوفتی بالای سرت داشته باشی! ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

آدم‌های زیادی می‌توانند به تو پیشنهاد بدهند. از یک نقطه‌ی معین به بعد، خودت باید مسئولیت زندگی‌ات را برعهده بگیری. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

اگر دو نفر همدیگر را دوست نداشته باشند و ناچار به جدایی شوند، غم‌انگیز است؛ اما اگر یکدیگر را دوست داشته باشند، باید تا ابد با هم باشند. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

برگشتن کار ساده‌ای نیست. باید آمادگی تغییرات زیادی را داشته باشی که بعضی‌های آن سخت است. باید روش خودت را -حتی بعضی چیز‌ها را که دوست داری- عوض کنی. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

مدیرهای کافه همیشه به ما می‌گویند: فقط سازت را بزن و دهنت را ببند. این‌جوری جهانگردها متوجه نمی‌شوند ایتالیایی نیستی. لباست را بپوش، عینکت را بزن، موهایت را به پشت سر شانه کن، هیچ‌کس فرقش را نمی‌فهمد. فقط دهن وا نکن. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

خیلی از زوج‌ها اول همدیگر را دوست دارند، بعد از هم خسته می‌شوند و دست آخر از هم بدشان می‌آید. هرچند گاهی هم، خلاف این می‌شود. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

نجابتت را خواهم سرود؛ با کلماتی که می‌نالند…
لورکا ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

چیزی‌که مردم نمی‌دانند این است که زیبایی نصف موضوع است. کافی است از آن درست استفاده نکنی، آن‌وقت با تو مثل روسپی‌ها رفتار می‌کنند. ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

مردی امریکایی زنش را ترک می‌کند. از یک‌یک شهرها که می‌گذرد، فینکس، آلبو کرک، اکلاهما، مصرع‌به‌مصرع مدام به یاد اوست؛ در جاده‌ای طولانی می‌راند، طوری‌که مادرم هرگز نمی‌توانست. مطمئنم که مادرم این‌طور فکر می‌کرد: کاش ما هم می‌توانستیم این‌جور همه‌چیز را ترک کنیم! کاش غم و غصه همین بود! ترانه‌های شبانه کازوئو ایشی‌گورو

درست زمانی که آدم از وضعیتش راضی نیست و درمی‌یابد شرایط را باید تغییر بدهد، راه چاره‌ای ندارد. این‌طور نیست؟ آدم چه باید بکند که کس دیگری شود؟ امکان ندارد… باید دیگر هیچ‌کس نباشد. سقوط آلبر کامو

نگاهی به همسایه‌هایتان بیندازید، اگر برحسب اتفاق یکی در ساختمان بمیرد؛ به‌طور مثال سرایدار ناگهان بمیرد. بی‌درنگ همگی از خواب خرگوشی بیدار می‌شوند، به جنب‌وجوش می‌افتند، از این و آن سوال می‌کنند، دل می‌سوزانند، خبر مرگش در دست چاپ است و نمایش سرانجام آغاز می‌شود… سقوط آلبر کامو

آدم‌هایی را می‌شناسم که ظاهر آراسته‌ای داشتند، ولی نه وفادار بودند و نه صمیمی. سقوط آلبر کامو

به راستی مگر بی هیچ دردسری زندگی کردن، بهشت نیست؟ سقوط آلبر کامو

قضاوتی که درباره دیگران کرده‌اید، سرانجام یک‌راست به خودتان برخواهد گشت، مانند سیلی به صورتتان می‌خورد و آسیب‌هایی به بار می‌آورد… سقوط آلبر کامو

هر فرد برای بدست‌آوردن حق داوری درباره دیگران، می‌بایست اول خودش را مورد داوری قرار دهد. از آنجا که کار هر داوری سرانجام به توبه‌کردن می‌رسد، باید راهی معکوس در پیش گیرد تا بتواند پس از توبه‌کردن، به داوری درباره دیگران بپردازد. سقوط آلبر کامو

در تالاری غم‌انگیز، در جایگاه متهمان، در برابر داوران و در برابر خودتان برای تصمیم‌گیری یا در برابر قضاوت دیگران تنها هستید؛ به‌ویژه هنگامی که آدم در آتش تب می‌سوزد، رنج می‌برد و یا هیچ‌کس را دوست ندارد… سقوط آلبر کامو

در پایان هر آزادی، حکمی صادرشده؛ به همین دلیل است که آزادی برای حمل‌کردن بسیارسنگین است. سقوط آلبر کامو

اصل این است که آدم از داوری‌کردن بپرهیزد و بتواند هر چندوقت یک‌بار با صدای بلند به بی‌لیاقتی و ناشایستگی‌اش اعتراف کند. سقوط آلبر کامو

گاهی وقت‌ها آدم در کسانی که دروغ می‌گویند تا آنهایی که راستگو هستند، بیشتر به معنی مطالب پی می‌برد. حقیقت همچون روشنایی چشم را کور می‌کند؛ برعکس، دروغ غروب زیبایی است که هر چیزی را به روشنی مشخص می‌سازد. سقوط آلبر کامو

لذت‌های جسمانی، مسائل مادی و به طور خلاصه، آنچه مربوط به جنبه‌های مادی زندگی می‌شود، بسیاری از آدم‌ها را در عشق با تنهایی دچار سرگشتگی و پریشان‌حالی می‌کند. سقوط آلبر کامو

آدم گاهی سرگردان می‌شود، راهش را گم می‌کند، در مسائل قطعی و آشکار هم دچار تردید می‌شود، حتی موقعی که به رازهای زندگی‌ای خوش و شادمانه پی برده است… سقوط آلبر کامو

شما از روز داوری الهی سخن می‌گویید. من چیزی را دیده‌ام که به مراتب از آن سخت‌تر است و آن، داوری آدم‌هاست. برای این‌ها شرایط تخفیف مجازات وجود ندارد. حتی اگر خطایی بدون سوء‌نیت صورت گرفته باشد، جرم محسوب می‌شود. سقوط آلبر کامو

ما هرگز نمی‌توانیم بی‌گناهی فردی را ثابت کنیم و برعکس، هر لحظه قادریم تایید کنیم همه افراد گناهکارند. هر آدمی می‌تواند شاهد ارتکاب جرم همه افراد دیگر باشد. سقوط آلبر کامو

یکی از اطرافیانم آدم‌ها را به سه گروه تقسیم می‌کرد: آنهایی که ترجیح می‌دهند هیچ چیزی برای پنهان‌کردن در دل نداشته باشند تا مجبور به دروغ‌گفتن نشوند، آنهایی که دروغ‌گفتن را به نداشتن چیزی برای پنهان‌کردن ترجیح می‌دهند و سرانجام، کسانی که دوست دارند هم دروغ بگویند و هم رازهای درونیشان را برای خودشان نگه دارند. سقوط آلبر کامو

حسادت جسمانی، زاده قوه تخیل و همزمان قضاوتی است که آدم‌ها درباره خود می‌کنند. نسبت‌های ناروایی را به رقیب نسبت می‌دهند که خودشان هم آنها را در شرایط مشابه دارا هستند. سقوط آلبر کامو

بله، آدم می‌تواند در این دنیا بجنگد، ادای عاشق‌شدن درآورد، به هم‌نوعش آسیب برساند، توی روزنامه‌ها لاف بزند و خودنمایی کند، خیلی ساده در حال بافتن چیزی از همسایه‌اش بدگویی کند یا بعضی کارها را ادامه دهد فقط برای این که ادامه داده باشد… سقوط آلبر کامو

ما راز دلمان را کمتر با آنهایی که از خودمان بهتر هستند در میان می‌گذاریم و بیشتر از هم‌نشینی با آنها می‌گریزیم. برعکس، خیلی‌وقت‌ها با کسانی درددل می‌کنیم که شبیه خودمان هستند و همان نقطه‌ضعف‌های ما را دارند. بنابراین نه در اصلاح خودمان می‌کوشیم و نه می‌خواهیم آدم بهتری بشویم؛ چون در این صورت باید به ناتوانیمان اعتراف‌کنیم. ما فقط دلمان می‌خواهد دیگران دل به حالمان بسوزانند و در راهی که در پیش گرفته‌ایم، تشویقمان کنند. به‌طورخلاصه دوست داریم همزمان، هم مقصر نباشیم و نه چندان بافضیلت. نه توان آسیب‌رساندن را داشته‌باشیم و نه نیروی نیکی‌کردن را. سقوط آلبر کامو

بدبختی هنگامی به سراغتان می‌آید که همه از شما تعریف می‌کنند. سقوط آلبر کامو

ما همگی جزو همین موردهای استثنائی هستیم. همیشه می‌خواهیم درمورد چیزی، تقاضای تجدیدنظر کنیم. هر کسی می‌خواهد به هر بهایی شده، -حتی اگر لازم شود زمین و زمان را متهم کند- در اثبات بی‌گناهی‌اش بکوشد. سقوط آلبر کامو

ثروت، شما را از میان جمعیت انبوه توی مترو رها می‌سازد تا ببرد در خودرومجللی سوارتان کند، ببردتان در باغ‌هایی محافظت‌شده یا در واگن‌های تخت‌خواب‌دار قطار یا اتاقک‌های شکوهمند کشتی‌ای مسافربری از شما نگهداری کند. البته داشتن ثروت، هنوز دلیل بر تبرئه‌شدن نیست، بلکه مهلتی است برای به تعویق‌انداختن حکم محکومیت که بدست‌آوردنش همواره ارزشمند است. سقوط آلبر کامو

مردانی که به راستی از حسادت رنج می‌برند، هیچ‌کاری برایشان فوری‌تر و حیاتی‌تر از عشق‌ورزیدن به زنی که گمان می‌کنند آنها را ترک‌کرده نیست. البته می‌خواهند بار دیگر مطمئن شوند گنجینه ارزشمندشان همچنان به خودشان تعلق دارد. به گونه‌‌ای می‌خواهند آن را در تصاحب خود داشته باشند. اما این واقعیت هم وجود دارد که بی‌درنگ پس از آن کمتر احساس حسادت می‌کنند. سقوط آلبر کامو

خداوند نیازی به خلق گناهان یا تنبیه خطاکاران ندارد. خود هم‌نوعان ما برای این کار کافی‌اند، ما هم کمکشان می‌کنیم. سقوط آلبر کامو

آدم خوش‌گذران فقط صاحب خودش است و خوش‌گذرانی تنها مشغولیت مورد دلخواه عشاق بزرگی است که فقط به خودشان علاقه دارند. عیاشی، جنگلی است بدون آینده و گذشته و به ویژه بدون هیچ نویدی و نه هیچ تنبیهی. سقوط آلبر کامو

اگر آدمی را برای تلاش‌هایی که به خرج داده تا هوشمند یا سخاوتمند شود اندکی تحسین کنید، باعث خوشحالی‌اش می‌شوید؛ اما برعکس، اگر از سخاوتمندی ذاتی‌اش تعریف کنید، شکوفا می‌شود. همچنین به طرز معکوس اگر به جنایتکاری بگویید جرمی که مرتکب شده، ناشی از سرشت و شخصیتش نیست بلکه به علت شرایط ناگواری بوده که در آن قرارگرفته، به شدت از شما سپاسگزار خواهد شد. هنگامی هم که در دادگاه از او دفاع می‌کنید، موقعیت را برای گریه‌کردن مناسب می‌بیند. سقوط آلبر کامو

صمیمیت چگونه می‌تواند شرط دوستی باشد؟ اشتیاق دست‌یافتن به حقیقت به هر قیمتی که شده، سودایی است که از هیچ‌چیز چشم نمی‌پوشد وهیچ‌چیز هم نمی‌تواند در برابرش ایستادگی کند. این یک معضل است، گاهی آسایش فکری و گاهی هم خودخواهی. سقوط آلبر کامو

هرگز به دوستانتان زمانی که از شما می‌خواهند با آنها روراست و صمیمی باشید، اعتماد نکنید. آنها فقط امیدوارند در حسن‌نظری که درمورد خودشان دارند، تاییدشان کنید و علاوه بر این به آنها اطمینان بدهید می‌توانند به قولی که داده‌اید تا با آنها روراست و صمیمی باشید، حساب کنند. سقوط آلبر کامو

اگر دوستی از شما خواست با او روراست و صمیمی باشید، در چنین موقعیتی تردیدی به دل راه ندهید، قول بدهید که راستگو باشید اما به بهترین شکلی که ممکن است دروغ تحویلشان بدهید. به این ترتیب هم به علاقه‌ی فراوانشان پاسخ می‌دهید و هم محبتشان را به شیوه‌ای دوگانه به آنها ثابت می‌کنید! سقوط آلبر کامو

شرافتمند یا باهوش‌بودن مادرزادی درخور تمجید نیست؛ همچنین مسئولیت کسی‌ که سرشت جنایتکاری دارد از کسی که برحسب تصادف مرتکب جنایتی شده، کمتر نیست. اما این حقه‌بازها در پی بخشیده‌شدن هستند؛ یعنی نداشتن هیچ‌گونه مسئولیتی بی‌آنکه شرمنده باشند. بنابراین توجیه‌هایی از طبیعت و عذر و بهانه‌هایی از موقعیت‌ها را حتی اگر با هم متضاد باشند، پیش می‌کشند. مهم برایشان این است که بی‌گناه شناخته شوند، فضیلت‌های مادرزادیشان مورد تردید قرارنگیرد و خطایشان که از بداقبالی تصادفی ناشی شده، زودگذر و بی‌اهمیت تلقی پشود. سقوط آلبر کامو

مردم، شتاب‌زده درباره‌‌تان داوری می‌کنند تا خودشان مورد داوری قرارنگیرند. طبیعی‌ترین فکری که در چنین موردهایی به ذهن آدم می‌رسد، فکری ساده‌دلانه که انگار از ژرفای وجود به سراغش می‌آید، مسئله‌ی بی‌گناه‌بودنش است. از این دیدگاه مانند آن فرانسوی بی‌نوا و ساده‌دلی هستیم که در بوخنوالد، یعنی اردوگاه مرگ‌نازی‌ها، پافشاری می‌کرد درخواست‌نامه‌ای تسلیم منشی آنجا که خودش هم جزو زندانی‌ها بود بکند تا نامش را در دفتر تازه‌واردها به اردوگاه ثبت‌کنند. درخواست‌نامه؟ منشی و رفقایش به او می‌خندیدند: ”فایده‌ای ندارد رفیق! اینجا کسی هیچ‌درخواستی نمی‌تواندبکند. “فرانسوی ساده‌دل هم می‌گفت:” آخر می‌دانید، مورد من کاملا استثنائی است، من بی‌گناهم! “ سقوط آلبر کامو

دانته معتقد است فرشتگان در نبرد میان پروردگار و اهریمن بی‌طرفند و جایشان در برزخ است که دالانی است به سوی دوزخ. سقوط آلبر کامو

زمین، تیره و تار است؛ تابوت‌، ضخیم و کفن‌، مات و از ورای آن چیزی دیده نمی‌شود؛ مگر با چشم روح… آن هم روحی دارای دو چشم! سقوط آلبر کامو

آدم‌ها با دلیل‌هایتان، با درستی گفتارتان و وخیم‌بودن درد و رنج‌هایتان متقاعد نمی‌شوند، مگر هنگامی که بمیرید. تا زمانی که زنده هستید، به شما بدگمانند. فقط این حق را دارید که مورد تردید و سوء‌ظنشان قرار بگیرید. آنوقت اگر فقط این اطمینان خاطر وجود می‌داشت که بتوانید از تماشای این نمایش لذت ببرید، به زحمتش می‌ارزید که به آنها، آن‌چه را نمی‌خواهند باور کنند، ثابت و با این کار حیرت‌زده‌شان کنید. سقوط آلبر کامو

شما می‌میرید و آشنایان، از موقعیت استفاده می‌کنند تا برای این اقدامتان انگیزه‌هایی ابلهانه یا پیش پا افتاده بتراشند. کسانی که جانشان را فدا می‌کنند، باید میان از یادها رفتن، مسخره‌شدن یا مورد سوء‌استفاده قرارگرفتن یکی‌اش را انتخاب کنند؛ اما این که به انگیزه‌ی واقعی مردم پی‌ببرند، هرگز. سقوط آلبر کامو

مردم در حرف‌درآوردن برای دیگران چقدر ضعیفند. گمان می‌کنند که آدم همیشه و به خاطر موضوعی خاص خودکشی می‌کند. البته نه با یک، بلکه با دو دلیل هم می‌توانند دست به خودکشی بزنند. سقوط آلبر کامو

افرادی را می‌دیدم؛ به ویژه آنهایی که دورادور شناخت اندکی ازمن داشتند، بی‌آنکه من شناختی از آنها داشته باشم. بی‌شک گمان می‌کردند غرق در خوشبختی، زندگی شاد و کاملا آزادی را می‌گذرانم. این اشتباه، دیگر بخشودنی نیست… سقوط آلبر کامو

خیلی‌ها بر این باورند که که با مردن، عزیزانشان را تنبیه می‌کنند، ولی در اشتباهند؛ چون آزادیشان را به آنها برمی‌گردانند! پس همان بهتر که شاهد این امر نباشند. البته بدون درنظرگرفتن اظهارنظرهای ناخوشایندی که دیگران نسبت به این کار آدم می‌کنند؛ حرف‌هایی از قبیل: ”خود را کشت چون نتوانست تحمل کند…“ سقوط آلبر کامو

آدم‌ها خوشبختی و موفقیت‌هایی را که نصیبتان می‌شود، به شما نمی‌بخشند؛ مگر این که آنها را سهیم کنید. سقوط آلبر کامو

برای خوشبخت‌بودن، آدم نمی‌تواند زیادی برای دیگران وقت صرف کند. به محض انجام این کار، همه‌‌ی راه‌های گریز بسته می‌شوند. آدم یا خوشبخت می‌ماند و محکوم می‌شود یا تیره‌روز و تبرئه. سقوط آلبر کامو

زندگی‌ام چنان از کارهای گوناگون پر بود که داشت منفجر می‌شد و به علت نداشتن وقت کافی، دست رد به سینه‌ی آدم‌های بسیاری می‌زدم که مشتاق دوستی با من بودند. بعد هم به همان دلیل، این ردکردن‌ها را از یاد می‌بردم… سقوط آلبر کامو

شما خودتان را می‌کشید و برایتان اهمیت ندارد باورتان کنند یا نه؛ چون دیگر زنده نیستید که شاهد تعجب یا پشیمانی اطرافیان که زودگذر هم هست باشید و نیز نمی‌توانید در مراسم تشییع و خاک‌سپاریتان که همه آرزو دارند به چشم خود ببینند، شرکت کنید. برای این که آدم دیگر مورد بدگمانی نباشد، خیلی ساده باید بمیرد. سقوط آلبر کامو

عشق‌ورزی به طور مثال گونه‌ای اعتراف است؛ غرور آشکارا در آن فریاد می‌زند، خودخواهی خود را در معرض نمایش می‌گذارد و بزرگواری و کرامت واقعی در آن متجلی می‌شود. سقوط آلبر کامو

نمی‌دانم جایی خوانده‌ام یا به فکر خودم رسیده که هیچ آدمی در لذت‌بردن‌هایش ریاکار نیست. سقوط آلبر کامو

در مورد من، به هر حال آن راهبه‌ی پرتغالی نبودم که نامه‌های پرسوزوگدازی برای افسری فرانسوی که او را فریفته بود می‌نوشت. البته آدم خشک و بی‌احساسی هم نبودم، اگرچه باید این‌گونه می‌بودم. برعکس، فردی دل‌نازک بودم که با کوچکترین احساس تأثری، اشکم جاری می‌شد… سقوط آلبر کامو

افسوس که وقتی آدم به سن و سال خاصی می‌رسد، دیگر نمی‌تواند مسئول چهره‌اش باشد… سقوط آلبر کامو

نه می‌شود برای همه‌ی مردم دنیا آرزوی مرگ کرد و نه برای بهره بردن از آزادی‌ای وصف‌ناپذیر، به جز خالی شدن دنیا از مردمانش راه دیگری یافت… سقوط آلبر کامو

زن‌ها هم دوست ندارند برای همیشه، غصه‌ی یک شکست را در دل نگه دارند… سقوط آلبر کامو

روزی به راننده‌ای که از من تشکر کرد چون کمکش کرده بودم، جواب‌دادم: هیچ‌کس این کار نمی‌کرد! البته منظورم این بود که هر کسی می‌توانست این کار را بکند. اما این اشتباه لفظی مانند بار سنگینی روی دلم ماند. از نظر شکسته‌نفسی به‌راستی رودست نداشتم… سقوط آلبر کامو

جذاب‌بودن یعنی روشی برای دریافت پاسخ مثبت بدون مطرح‌کردن هیچ‌گونه پرسش مشخصی. سقوط آلبر کامو

آدم روزی در موقعیتی قرار می‌گیرد که بدون میلی واقعی درصدد تصاحب زنی برمی‌آید. باور کنید، دست کم برای عده‌ای تصاحب نکردن چیزی که میلی به آن ندارند، دشوارترین کارها در دنیاست. سقوط آلبر کامو

عده‌ای فریاد می‌زنند: ”دوستم داشته باش. “گروهی دیگر می‌گویند:” دوستم نداشته باش! “اما دسته‌ی سومی هم هستند؛ بدترین و بدبخت‌ترینشان که اظهار می‌کنند:” می‌توانی دوستم نداشته باشی، ولی به من وفادار باش! “ سقوط آلبر کامو

عشق حقیقی امری است استثنائی، به احتمال دو یا سه مورد طی یک قرن. بقیه‌ی عشق‌ها یا از روی خودخواهی است یا ملال. سقوط آلبر کامو

باور کن همان چیزی که از دست دادنش برای انسان، سخت‌ترین کارهاست، سرانجام همانی است که دیگر رغبتی به آن ندارد. سقوط آلبر کامو

حقیقت این است که هر آدمی، -همان‌طور که می‌دانید- در این خواب‌وخیال است که هفت‌تیرکش و دزد سرگردنه‌ای گردن‌کلفت باشد و فقط با خشونت به جامعه حکم براند. چه اهمیتی دارد؟ مگر این‌طور نیست که آدم با سرشکسته‌کردن روحش به هدفش برسد و بر دنیایی حکم‌روایی کند؟ پس از چنین کاری، به راستی دشوار است آدم خود را دوستدار عدالت و پشتیبان برگزیده‌ی بیوه‌زنان و بچه‌های یتیم بداند… سقوط آلبر کامو

من از آن تافته‌های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشم، ولی سرانجام آنها را از یاد می‌بردم. آن کس که گمان می‌کرد از او متنفرم، وقتی می‌دید لبخندزنان و با رویی گشاده به او سلام می‌کنم، غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند. در این حال، بر حسب خلق‌وخوی خودش، بزرگواری و اعتلای روحم را تحسین یا بی‌غیرتی‌ام را تحقیر می‌کرد، بی آن که فکر کند انگیزه‌ی من ساده‌تر از این‌ها بود؛ من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم. سقوط آلبر کامو

نباید برده‌داری را تایید کنیم. کسی که نمی‌تواند از خدمت برده‌ها چشم بپوشد، بهتر نیست آنها را انسان‌هایی آزاد بنامد؟ اول برای مسائل اخلاقی و دوم برای پرهیز از نومیدکردنشان. سقوط آلبر کامو

شما که با این جمله آشنایی دارید؟: ”آدم جواب پدرش را نمی‌دهد! “ از نظری این جمله عجیب و غیرعادی است. آدم در این دنیا به چه کسی جز آن که دوستش دارد جواب می‌دهد؟ از طرف دیگر حرفی است متقاعدکننده. باید به هر حال یک نفر باشد که حرف آخر را بزند. در غیر اینصورت، هر کسی می‌تواند با هر استدلالی مخالفت کند، آخر سر هم به جایی نخواهد رسید. برعکس، اقتدار همه چیز را حل و فصل می‌کند. سقوط آلبر کامو

به طور حتم متوجه شده‌اید آدم‌هایی هستند که اعتقاد درونیشان بر این پایه است که همه‌ی توهین‌ها و آزارها را ببخشند و به راستی هم همین کار را می‌کنند، ولی هرگز از یاد نمی‌برند. سقوط آلبر کامو

اگر دزدها و آدم‌های فاسد همیشه همه جا محکوم می‌شدند، آدم‌های درستکار مدام خود را پاک و منزه می‌داشتند. به عقیده‌ی من از همین طرز فکر باید پرهیز کرد. سقوط آلبر کامو

با مردی آشنا بودم که بیست سال از عمرش برای زنی خنگ هدر داد. همه چیزش را فدای او کرد؛ دوستانش، کارش، حتی نواخت منظم زندگی‌اش را و یک شب هم به من اعتراف کرد هرگز آن زن را دوست نداشته. فقط از تنها بودن کسل می‌شده، مانند بسیاری از آدم‌ها. بنابراین زندگی پر دردسر و فاجعه‌باری برای خودش درست کرده بود. توضیحی که بیشتر آدم‌ها درمورد این‌گونه کارها و رفتارهایشان می‌دهند، این است که به هر حال باید رویدادهایی در زندگی وجود داشته باشد تا زندگی به صورت یکنواخت و کسل‌کننده درنیاید، ولو پایبندی و اسارت بدون عشق؛ حتی جنگ یا مرگ باشد. بنابراین زنده باد به خاک‌سپاری‌ها… سقوط آلبر کامو

چه دوستانی که نیمه‌دوست رها شده‌اند، چه شهرهایی که نیمه‌دیده از آنها گذشته‌ایم و چه معشوقه‌هایی که نیمه آشناشده ترک کرده‌ایم… سقوط آلبر کامو

هنگامی که دل غمگین است، بدن هم ملول می‌شود. سقوط آلبر کامو

آیا تا به حال برایتان پیش آمده که ناگهان به همدلی، به کمک و به دوستی احتیاج پیدا کرده باشید؟ من یاد گرفته‌ام به ابراز همدلی دیگران بسنده کنم؛ این‌گونه همدلی را خیلی آسان‌تر می‌توان به دست آورد و هیچ تعهد یا مسئولیتی ایجاد نمی‌کند. سقوط آلبر کامو

می‌دانید چرا نسبت به کسانی که از دنیا رفته‌اند، منصف‌تر و بخشنده‌تر می‌شویم؟ دلیلش خیلی روشن است: چون نسبت به آنها دیگر دینی نداریم! ما را آزاد می‌گذارند، می‌توانیم از وقتمان هرطور که می‌خواهیم، استفاده کنیم. به طور خلاصه در یک مجلس مهمانی یا هم‌نشینی با یاری مهربان، به تحسین از فرد درگذشته بپردازیم اما اگر مجبور به انجام چنین کاری شویم، فقط از راه مراجعه به حافظه انجام خواهد گرفت و حافظه هم در این‌گونه موارد، ضعیف است. سقوط آلبر کامو

دوستی با فراموشکاری یا دست کم ناتوانی همراه است. آنچه را می‌خواهد نمی‌تواند انجام دهد؛ شاید هم از همه چیز گذشته، به اندازه‌ی کافی مایل نیست؟! سقوط آلبر کامو

آدمیزاد این گونه است: دو چهره دارد؛ دو شخصیتی است و تا به خودش علاقه‌مند نباشد، نمی‌تواند کسی را دوست بدارد. سقوط آلبر کامو

به دست آوردن دوستی چندان ساده نیست. کسب آن، زمان زیادی لازم دارد و دشوار هم هست؛ اما وقتی به دست آمد، دیگر امکان از دست دادنش وجود ندارد، باید با آن مواجه شد. به ویژه باورتان نشود که دوستانتان وظیفه‌دارند هر شب به شما تلفن کنند تا بدانند به راستی آن شب قصد خودکشی ندارید یا ساده‌تر از این هم‌نشین و هم‌صحبتی نمی‌خواهید یا تصمیم نگرفته‌اید از خانه بیرون بروید. اما نه! اگر آنها تلفن کنند خیالتان آسوده، شبی خواهدبود که می‌دانید تنها نیستید یا به شما خوش می‌گذرد و زندگی بر وفق مرادتان است. سقوط آلبر کامو

در گفت‌وگویی درونی بیش از همه چیز، آدم به خودش می‌گوید: ”حالا بپردازیم به موضوعات دیگر. “ این حرفی است که هر نخست وزیری پس از رویدادهای فاجعه‌آمیز به زبان می‌آورد و به آسانی هم دیگران را متقاعد می‌سازد. سقوط آلبر کامو

ما فقط مرگی را که به تازگی، عزیزی را از ما ربوده دوست داریم؛ به مرگی دلخراش، به تأثرمان و درحقیقت به خودمان علاقه‌مندیم… سقوط آلبر کامو

راه درستی را در پیش گرفته بودم و همین هم برای آرامش وجدانم کافی بود. احساس حقانیت، خشنودی به‌خاطر حق به جانب بودن، شادی برای خود احترام قائل بودن، انگیزه‌های قدرتمندی هستند که ما را سرپا نگه می‌دارند یا به پیشرفتمان کمک می‌کنند. سقوط آلبر کامو

کسانی هستند که مشکلشان پناه‌بردن به دیگران یا دست کم کنار آمدن با آنهاست. برای من، این کنار‌آمدن صورت گرفته بود. سقوط آلبر کامو

برای من ماجرای مردی را نقل کردند که دوستش به زندان افتاده بود و او شب‌ها روی زمین می‌خوابید تا از آسایشی لذت نبرد که دوستش از آن محروم شده است. چه کسی؟ چه کسی به‌خاطر ما روی زمین خواهد خوابید؟ سقوط آلبر کامو

بر فراز دیگران قرار گرفتن و زیستن، هنوز تنها وسیله‌ای است برای به چشم دیگران آمدن و مورد تکریم و احترام قرارگرفتن از سوی اکثریت مردم. سقوط آلبر کامو

اگر آدم‌ها را از انگیزه‌هایشان محروم سازید، تبدیلشان می‌کنید به موجوداتی هار و پاچه‌گیر. سقوط آلبر کامو

آن‌طور که کشیش می‌گفت عدالت انسانی مهم نبود و عدالت الهی بود که اهمیت داشت. بیگانه آلبر کامو

بعضی وقت‌ها آدم خیال می‌کند از چیزی مطمئن است؛ در حالی که واقعا مطمئن نیست. به هر حال، من مطمئن نبودم که واقعا چه چیزی برایم جالب است اما کاملا مطمئن بودم که چه چیزهایی برایم جالب نیست. بیگانه آلبر کامو

روزها بود که دیگر نامه‌ای نفرستاده بود. آن شب به این مسئله فکر کردم و به خودم گفتم شاید از این‌که معشوقه‌ی یک مرد محکوم به مرگ باشد، خسته شده است. درضمن از ذهنم گذشت که شاید مریض شده یا مرده باشد. این چیزها پیش می‌آیند. تازه از کجا می‌توانستم بدانم، چون سوای تنمان که حالا از هم جدا بود، چیزی نبود که ما را به هم مربوط کند یا حتی ما را به یاد هم بیندازد. به هر حال، از آن لحظه به بعد، یاد کردن ماری دیگر برایم معنایی نداشت. من به مرده‌ی او علاقه‌ای نداشتم. به نظرم این کاملا طبیعی است؛ درست همانقدر طبیعی که می‌دانستم وقتی من هم بمیرم، همه فراموشم می‌کنند. بیگانه آلبر کامو

فرقی نمی‌کند در سی‌سالگی بمیری یا در هفتادسالگی، چون در هر حال آدم‌های دیگر همچنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد، شاید هزاران هزار سال. بیگانه آلبر کامو

جایی خوانده بودم که آدم در زندان، بالأخره زمان را گم می‌کند. اما وقتی این را خوانده بودم خیلی معنایش را متوجه نشدم، متوجه نشدم چطور روزها می‌توانند در آن واحد هم کوتاه باشند، هم طولانی. بی‌تردید طولانی برای گذراندن، اما آن‌قدر کش‌دار که دست‌آخر با هم قاطی می‌شوند. دیگر اسم ندارند. تنها کلماتی که برایم معنا داشتند، دیروز و فردا بود. بیگانه آلبر کامو

بالأخره یک چیزی پیدا می‌کنی که باعث شادی‌ات شود. بیگانه آلبر کامو

آدم همیشه تصورهای اغراق‌آمیزی راجع به چیزهایی دارد که هیچ درباره‌شان نمی‌داند. بیگانه آلبر کامو

یک بار خواستند مشخصات شخصی‌ام را بیان کنم و اگر چه این می‌رفت روی اعصابم، متوجه بودم که موضوعی کاملا طبیعی است؛ چون هیچ چیزی بدتر از محاکمه کردن یک آدم به جای آدم دیگر نیست. بیگانه آلبر کامو

آدمی که حتی فقط یک روز واقعا زندگی کرده باشد، می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند. آنقدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود. بیگانه آلبر کامو

گفتم آدم‌ها هیچ‌وقت نمی‌توانند زندگیشان را عوض کنند. هر زندگی حسن خودش را دارد و من از زندگی‌ام، این‌جا، به هیچ‌وجه ناراضی نیستم. دمغ شد و گفت: هیچ‌وقت به هیچ سوالی جواب سرراست نمی‌دهم، هیچ جاه‌طلبی ندارم و همین کارم را خراب می‌کند. بیگانه آلبر کامو

همه‌‌ی آدم‌های معمولی گاهی آرزو می‌کنند کاش کسی که دوستش دارند، می‌مرد. بیگانه آلبر کامو

گفت که من یک‌جورهایی عجیب و غریب هستم. شاید برای همین از من خوشش می‌آید و عاشقم شده و البته شاید هم یک روز به همین دلیل از من بیزار شود. بیگانه آلبر کامو

مردها همیشه حرف هم را می‌فهمند. بیگانه آلبر کامو

مردم می‌گویند من آدمی کم‌حرف و گوشه‌گیر هستم. می‌خواست بداند خودم راجع به این مسئله چه فکر می‌کنم. جواب دادم راستش دوست دارم ساکت بمانم؛ مگر اینکه حرفی برای گفتن داشته باشم. بیگانه آلبر کامو

ماری آمد پیشم و پرسید که آیا حاضرم با او ازدواج کنم؟ جواب دادم برایم فرقی ندارد، اما اگر او بخواهد ازدواج می‌کنیم. بعد پرسید که دوستش دارم یا نه. همان جواب دفعه ی پیش را به او دادم و گفتم راستش را نمی‌دانم، اما گمانم دوستش ندارم. گفت در این صورت پس چرا با من ازدواج می‌کنی؟ برایش توضیح دادم این امر هیچ اهمیتی ندارد، اما اگر او مایل باشد ما می‌توانیم ازدواج کنیم. تازه، او بود که پیش‌قدم شده بود و می‌خواست با من ازدواج کند و تنها کاری که از من برمی‌آمد این بود که بگویم باشه! بعد او خاطرنشان کرد که ازدواج امر مهمی است. بیگانه آلبر کامو

هیچ انسانی آن‌قدر گناه‌کار نیست که خدا او را نبخشد. اما برای آن که خدا گناه کسی را ببخشد، آن شخص باید توبه کند و با توبه‌اش شبیه کودکی شود که دلش پاک است و می‌تواند همه چیز را بپذیرد. بیگانه آلبر کامو

همه‌ی آدم‌ها به خدا معتقدند؛ حتی آنهایی که او را انکار می‌کنند. بیگانه آلبر کامو

این عقیده مامان بود و مدام تکرارش می‌کرد که آدم، دست آخر به همه چیز عادت می‌کند. بیگانه آلبر کامو

اوایل که زندانی شدم، سخت‌ترین چیز این بود که فکرهایی که می‌کردم فکر یک آدم آزاد بود. اما این حال چند ماهی بیشتر دوام نداشت. بعد از آن، همه‌ی فکرهای من فکرهای یک آدم زندانی بود. بیگانه آلبر کامو

آدم همیشه کمی احساس تقصیر و گناه می‌کند. بیگانه آلبر کامو

لباس بر روی چوب‌لباسی، پژمرده و پلاسیده می‌شود و همان‌طور زندگیمان وقتی در انتظار به سر می‌بریم. بله، در انتظار ماندن، زندگی را به پژمردگی می‌کشد، انتظار هر چه باشد. مثلا منتظر یک حرکت ساده یا باز شدن دری یا آن چیز که نمی‌خواهم حتی نامش را بر لب بیاورم. (منظور عشق است) سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

خوشبختانه هنوز سبکسری وجود دارد و ما را از ناملایمت‌های روزگار نجات می‌دهد. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

زمانی که برمی‌گردیم، فقط به طور گذرا چهره‌ها را می‌بینیم و حواسمان زود می‌رود جای دیگر. یعنی نگاهی که به پشت سرمان می‌اندازیم، حرکتی سطحی است؛ چون جسم چندان دخالتی ندارد. از روبرو جریان فرق دارد؛ زیرا حتی وقتی از او دور شدی، ناخواسته حس می‌کنی روح و جانت خمیده می‌شود و یک احساس تاسف و پشیمانی وجودت را به شدت فرامی‌گیرد. دلیلش را هم نمی‌دانی، تاسف برای چه؟ چرا باید حتی وقتی دور شدیم، در برابر آن لپ‌های باد کرده، گردن فرورفته در قوس لباس و پالتو مقاومت کنیم؟ چرا به این حصار انسانی که در حال نوسان است و به ما لبخند می‌زند توجه نکنیم؟ سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

روزی دارید توی خیابان برای خودتان قدم می‌زنید که ناگهان چهره‌ای شما را جذب و گرفتار می‌کند. ما در زندگی، مدام جذب چهره‌ها می‌شویم و نمی‌دانیم چرا چشم‌بسته تن به آن جاذبه می‌دهیم. چه امید و انتظاری داریم؟ هیچ مکانی نیست که این‌چنین دست‌نیافتنی باشد و آن‌چه که خیال می‌کنیم نزدیک است، نزدیک نیست. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

آری، ما سعی داریم با برس، سوزن و سایر لوازم آرایش همراه خود، نقص صورتمان را پنهان کنیم تا با ترمیم ظاهرمان از آشفتگی و جنون فاصله بگیریم. سابق، وقتی چهره‌ای فاقد لطف و زیبایی بود، آن را سامان‌دهی می‌کردند. یعنی چارچوب مناسبی برای آن قیافه به وجود می‌آوردند و به صاف‌کاری می‌پرداختند؛ اما زیر و بم‌سازی‌شان غلط یا ناجور از کار درمی‌آمد، زیرا قادر نبودند پیوند میان چهره، بینی و تنهایی نگاه را درست ترمیم کنند. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

وقتی آدم می‌داند که قادر نیست در خیابان درست راه برود و مزاحم عابران دیگر می‌شود، حداقل باید نزاکت به خرج دهد؛ یعنی تا صدای پایی را پشت سر خود شنید، مودبانه کنار برود و راه باز کند. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

سن و سال، هر چیزی را توجیه نمی‌کند. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

آیا در زندگی واقعی چنین رفتار مملو از پشیمانی که در کتاب‌ها و فیلم‌ها می‌بینیم، مشاهده می‌شود؟ آیا در زندگی واقعی، مردی وجود دارد که از قطار پایین بپرد و با عجله از پله‌های منزلش بالا رود تا پیش زنش بازگردد؟ خیر، من چنین بازگشت و مراجعتی را باور نمی‌کنم. ما در زندگی واقعی هرگز به موقع برنمی‌گردیم. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

وقتی دعوایمان می‌شد، شوهرم از اتاق بیرون می‌رفت. بله، آریل همیشه اتاق را ترک می‌کرد. بگو نگو که پیش می‌آید، مردها اتاق را ترک می‌کنند. مثل این‌که نمی‌خواهند حرفی بزنند و استدلال کنند. آنها اتاق را ترک می‌کنند تا شاید عدم حضورشان ما را نابود کند. گاهی آریل، نه تنها از اتاق، بلکه از خانه بیرون می‌رفت. او عمدا در خانه را به شدت می‌کوبید، دوست داشت دیوارها بلرزند. آریل هرگز برنمی‌گشت؛ چون به جا و به موقع برنمی‌گشت. منظورم این است او زمانی به خانه بازمی‌گشت که مراجعتش مفهوم پشیمانی و تاسف را نداشته باشد. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

ممکن است روزی احساس پیری کنم و دیگر چیزی نخواهم؛ مگر گربه‌ای، گلی و ریحانی… سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

دیرزمانی به فعالیتی که کار می‌نامیم، باور داشتم. ولی بالأخره متوجه شدم این هم شگردی است برای فراموش کردن مرگ. فعالیت و کار، جنب و جوش و بدو بدوهای بی‌وقفه می‌تواند ما را مدتی سرگرم یا مشهور کند، اما روزی می‌رسد که کار دیگر قادر نیست نجاتمان دهد و می‌بینی که سمینار، تدریس و سخنرانی از چشمت می‌افتد و بازی به پایان می‌رسد. تو می‌نشینی و پرونده‌ها، اوراق انباشته شده، مجلات، چک‌نویس‌ها، رساله‌ها و کاغذها را می‌گردی. بله و تو با مشاهده ی کاغذها، نامه‌ها، دعوت‌نامه‌ها، تجلیل‌ها، کارت عضویت فلان‌جا و همه‌جا، برنامه این یا آن فردا، احساس می‌کنی که شدیدا دلت گرفته… سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

انسان مسئول ساختار ذهنی خود است و می‌تواند به خوشبختی روی خوش نشان دهد (بیشتر آدم‌ها خلاف آن را انجام می‌دهند) و فکر می‌کنم که این تنها پاسخی به پوچی است. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

انسان مسئول ساختار ذهنی خود است و می‌تواند به خوشبختی روی خوش نشان دهد (بیشتر آدم‌ها خلاف آن را انجام می‌دهند) و فکر می‌کنم که این تنها پاسخی به پوچی است. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

هر کسی می‌تواند با یک شلوارک و یک جفت کفش ورزشی صدمتر را خوب بدود، ولی اگر بار و بندیل به دونده‌ها آویزان کنید، کسانی از خط پایان عبور می‌کنند که توانمندی بیشتری دارند. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

آدم می‌تواند جهت و آهنگ زیستن خویش را شکل بدهد؛ اما در نهایت، از جاده خارج می‌شود. یعنی ما در برابر ناتوانی‌ها و آشفتگی‌ها مدتی می‌ایستیم و مسیر و روندی را دنبال می‌کنیم؛ ولی روزی می‌رسد که همه چیز را به هم می‌زنیم. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

هرگز پزشکان، وضعیت واقعی بیمار خود را مشاهده نمی‌کنند؛ زیرا اغلب بیماران تظاهر می‌کنند، نه به خاطر بزرگ‌منشی، تکبر یا حتی جسارتشان بلکه برعکس، به دلیل ناتوانی‌شان. آنان تظاهر می‌کنند چون مایلند خاطرجمع و مطمئن شوند و به تشخیص پزشک، کم اهمیت جلوه بدهند. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

زمانی که ساندرین مرا تنها گذاشت، با خودم گفتم که باید ده کیلو لاغر شوم و تمام کتاب «کمدی انسانی بالزاک» را بخوانم. آری، همین کار را کردم و نتیجه‌اش ماری کلود بود. پس می‌بینی، مثبت بودن ضرر ندارد. حاصلش عشق شد. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

عشق، دستاورد زندگی است؛ چیزی گویا است که به خود اعتبار و معنا می‌بخشد. خیلی چیزها می‌تواند گویا و حاوی معنا باشد، اما زندگی در کل بی‌معناست. در واقع، کل هیچ مفهومی ندارد ولی هر جزء معنادار است. گفتارم منطقی و از هر چیزی محکم‌تر است. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

زمانی که کودک هستی، تسلی می‌یابی. کودک می‌تواند دلداری شود؛ اما پس از دوران کودکی، انسان هرگز تسلی نمی‌یابد… سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

انسان تسلی نمی‌یابد و نبایست ما را دلداری دهند، باید غصه را تک و تنها خورد. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

چه خطای شومی می‌کنیم وقتی عشق را در مرکز ثقل ازدواج قرار می‌دهیم. عشق و ازدواج هیچ ارتباطی با هم ندارند؛ عشق و خانواده نیز… در زندگی زناشویی آن احساس و علاقه میان زن و مرد، محکوم به ویرانی است. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

کلا من آدم‌هایی که مشت بر روی میز می‌کوبند، تحمل نمی‌کنم. کسانی که برای تصریح یا تایید افکارشان متوسل به ساعدها و کف دست خود می‌شوند، ابلهانه‌ترین رفتار را دارند. من آدم‌های متواضع را می‌پسندم؛ یعنی اشخاصی که حضورشان نامحسوس و ظریف است. سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

ما آدم‌ها خیال می‌کنیم چیزهای روزمره جزو زندگیمان نیست و همیشه در پی زندگی دیگری هستیم. مگر نه؟ سوار بر سورتمه آرتور شوپنهاور یاسمینا رضا

برخی انسان‌های اندیشمند و رنجدیده که بس بیش از دیگران به روشنی امید افروخته‌اند، خیلی زود به این کشف می‌رسند که افسوس، این روشنی نه از ساعت‌هایی که انتظارشان را می‌کشیم بلکه از دل‌های خود ما برمی‌آید که لبریز از پرتوهایی‌اند که در طبیعت یافت نمی‌شوند و آنها را موج موج بر طبیعت می‌افشانند؛ بی آن که در آن آتشی روشن کنند. این افراد دیگر این نیرو را در خود نمی‌بینند آنچه را که می‌دانند قابل آرزو نیست، آرزو کنند یا بکوشند به رویاهایی برسند که وقتی بخواهند آنها را در بیرون از خود بچینند، در درون دلشان پژمرده خواهد شد. این آمادگی غم‌آلود، هنگام دلدادگی به نحوی استثنایی افزایش می‌یابد و توجیه می‌شود. تخیل پی در پی به سراغ امیدهای عشق می‌رود و در نتیجه دلسردی‌هایش را هرچه حادتر می‌کند. عشق ناکام، هم رسیدن ما را به شادکامی محال می‌کند و هم نمی‌گذارد نیستی‌اش را کشف کنیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

جدایی از او برایم خیلی غصه دارد، اما از آن نوع غصه‌ای که در گذشته خودم را بیشتر از پیش به خودم نزدیک می‌کرد؛ غصه‌ای که فرشته‌ای می‌آمد و در درونم تسکینش می‌داد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اعمال ما فرشتگان نیک و بد مایند. سایه‌هایی سرنوشتی که پا به پای ما می‌آیند.
بومون و فلچر خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ما را نیکی‌ها ده؛ چه خواسته باشیمشان چه نه و بدی‌ها را از ما دور کن حتی اگر خود آنها را از تو بخواهیم.
- به گمانم این دعا زیبا و مطمئن باشد؛ اگر نقصی در آن می‌بینی، پنهان نکن.
افلاطون خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دریا به تخیل ما طراوت می‌دهد؛ چون ما را به فکر زندگی آدمها نمی‌اندازد، اما جانمان را شادمان می‌کند. چون او هم، چون جان ما الهام بیکران و ناتوان است؛ جهشی است که سقوط‌ها بی‌وقفه می‌شکندش؛ شکوه ای ابدی و ملایم است. این‌گونه چون موسیقی افسونمان می‌کنند که اثر چیزها را چون زبان در خود ندارند. از آدمها چیزی به ما نمی‌گوید، بلکه حرکات جانمان را تقلید می‌کند. دل آدمی با موج‌های دریا و موسیقی اوج می‌گیرد و با آنها فرو می‌افتد؛ بدین‌گونه ناتوانی‌های خویش را فراموش می‌کند و از همنوایی درونی اندوه خویش و اندوه دریا تسکین می‌یابد که سرنوشت او و سرنوشت چیزها را با هم یکی می‌کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دریا افسون چیزهایی را دارد که شب‌ها ساکت نمی‌مانند، برای زندگی ناآرام ما رخصت خوابند، قول اینند که همه چیز، هیچ چیز نخواهد شد؛ چون چراغ خواب کودکان که با روشنی‌اش کمتر احساس تنهایی می‌کنند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ساعتی که در آینده است، همین که حال شد، همه‌ی جاذبه‌هایش را از دست می‌دهد، که البته بازشان می‌یابد؛ اگر جان، اندکی گسترده و دارای چشم‌اندازهای روشن فضایی باشد و آن ساعت را پشت سر بر جاده‌های خاطره به جا گذاشته باشیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گرچه این مد عظیم عشق برای همیشه پس نشسته است، هنگامی که در درون خود به گردش می‌رویم، می‌توانیم صدف هایی شگرف و زیبا جمع کنیم؛ سپس گوشمان را به آنها بچسبانیم و با لذتی غم‌آلود و دیگر بدون هیچ دردی آواهای گسترده‌ی گذشته‌ها را بشنویم. آن‌گاه با مهربانی به کسی می‌اندیشیم که بیشتر از آن که دوستمان داشت، دوستش می‌داشتیم و دیگر برایمان «مرده‌تر از مرده» نیست؛ فقط مرده‌ای است که با مهربانی به یادش می‌آوریم. عدالت ایجاب می‌کند برداشتی را که از او داشتیم، اصلاح کنیم و به قدرت متعال حق، روح دلدار در دلمان دوباره جان می‌گیرد تا در برابر محکمه‌ی آخرتی ظاهر شود که دور از او با آرامش، با چشمان پر از اشک برپا می‌کنیم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آدمی، پس از آن که به ما رنج بسیار داده، دیگر برایمان هیچ چیز نیست. بنابراین می‌توان گفت که به اصطلاح عوام، «برای ما مرده است.» مردگان را هنوز دوست داریم و برایشان گریه می‌کنیم، دیرزمانی جاذبه‌ی مقاومت‌ناپذیر افسونی را حس می‌کنیم که بعد از خودشان باقی می‌ماند و اغلب ما را به گورستان می‌کشاند. در عوض آدمی که همه بدی در حقمان کرده و از جوهره‌اش اشباع شده ایم، دیگر نمی‌تواند حتی سایه‌ی رنج یا شادمانی‌ای را روی ما بیندازد. برایمان از مرده هم، مرده‌تر است. پس از آن که او را تنها چیز ارزشمند این جهان دانستیم، پس از آن که لعنتش کردیم، پس از آن که خوارش شمردیم، دیگر محال است بتوانیم داوری‌اش کنیم و خطوط چهره‌اش را چشم حافظه‌مان دیگر به زحمت تشخیص می‌دهد، بس که زمانی طولانی بیش از حد به آنها خیره بوده و خسته شده است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

می گویند مرگ آنهایی را که می‌برد، زیبا و حسن هایشان را دو چندان می‌کند؛ اما باید گفت که معمولا این زندگی بوده که به آنان لطمه می‌زده است. مرگ، این شاهد پارسا و پاکدامن، بر اساس حقیقت و نیکوکاری به ما می‌آموزد که در هر انسانی، معمولا خوبی بیشتر از بدی است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گاهی هم، آدم‌های شاد و بی‌اعتنا چشمانی از هم گشوده و کدر دارند؛ همچنان که غصه‌هایی. انگار که صافی‌ای میان جان و چشمانشان قرار داشته باشد و به تعبیری همه‌ی محتوای زنده‌ی جانشان را به چشمشان رد کرده باشند و از این پس، جان برهوتشان که دیگر فقط از حرارت خودخواهی گرمی می‌گیرد، چیزی جز کانونی ساختگی برای دسیسه‌چینی نیست. اما چشمشان که بی وقفه از عشق شعله‌ور است و شبنمی از اندوه آنها را خیس می‌کند، برق می‌اندازد، در خود شناور و غرق می‌کند؛ بی آنکه بتوانند خاموششان کند، با فروزش فاجعه آمیزشان همه‌ی عالم را به حیرت می‌اندازند. این کره‌های دوگانه‌ی دیگر مستقل از جانشان، کره‌های عشق، ستاره‌های فروزان سیاره‌ای برای همیشه سرد شده، همچنان تا دم مرگشان نوری شگرف و گمراه‌کننده می‌افشانند؛ این پیام‌آوران دروغین، خیانت‌پیشه، دهندگان وعده‌ی عشقی که دل به آن وفا نخواهد کرد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در زندگی خوش، سرنوشت همگنانمان را در واقعیتشان نمی‌بینیم، چه منفعت بر آنها نقاب می‌زند و تمنا دگرگون و زیبایشان می‌کند. اما در بی‌نیازی ناشی از رنج، در زندگی و در حس زیبایی دردناک، در تئاتر، سرنوشت دیگر آدمیان و سرنوشت خودمان سرانجام پیام ازلی ناشنیده‌ی وظیفه و حقیقت را به گوش جان هوشیارمان می‌رسانند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

افسوس آنچه را که احساس آورد، هوس می‌برد و اندوه برتر از شادی، پایداری نیکی ندارد. امروز صبح از یاد می‌بریم فاجعه ای را که دیشب چنان اعتلایمان داد که زندگیمان را در مجموع و در واقعیتش با ترحمی روشن‌بینانه و صمیمانه از نظر گذراندیم. شاید تا یک سال دیگر، غم خیانت کسی یا مرگ دوستی را فراموش کنیم. در میان این آوار آرزوها و رویاها، در این تل شادکامی‌های پژمرده و پوسیده، باد، بذر بارآوری را زیر موجی از اشک می‌کارد؛ اما اشک‌ها زود خشک می‌شوند و دانه فرصت جوانه‌زدن نمی‌یابد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آبراهه‌ای که پرگون‌ترین کسان چون به آن می‌رسند، به فکر فرو می‌روند و من در کنارش، چه شاد باشم و چه غمگین، همیشه شادکامم.
از نامه‌های بالزاک به خانم باموت اگرون خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اثر غمگین یک هنرمند واقعی با لهجه‌ی خاص کسانی سخن می‌گوید که رنج کشیده‌اند و هر کسی را که رنج کشیده باشد، وامی‌دارند هر چیز دیگری را وابگذارد و فقط گوش کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

قدر کسانی را که شادکاممان می‌کنند، بدانیم. باغبانان دلنوازی‌اند که جان‌هایمان را شکوفا می‌کنند؛ اما از این بیشتر، قدر بدسگالان یا فقط بی‌اعتنایان و دوستان بی‌رحمی را بدانیم که غصه‌دارمان کرده اند. اینان ویرانگر دل ما بوده‌اند که اکنون آکنده از آوارهایی ناشناختنی است؛ چون توفان بلایی که درختان را از ریشه کنده و نازک‌ترین شاخه‌ها را شکسته‌اند؛ اما این توفان، بذرهای بارآور خرمنی نامعلوم را نیز کاشته است. اینان با درهم شکستن همه‌ی شادکامی‌های کوچکی که فقدان بزرگمان را از چشممان پنهان می‌داشت، با تبدیل دلمان به میدان غمبار برهنه‌ای، امکان داده‌اند آنها را سرانجام تماشا و داوری کنیم. نمایش‌های غمگین شبیه همین کار نیک را با ما می‌کنند؛ از این رو باید آنها را برتر از نمایش‌های شاد دانست که عطش را به جای سیراب کردن، گمراه می‌کنند: نانی که باید سیرمان کند، تلخ است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

چه خوش است هنگامی که غمی به دل داری، به گرمای بستر پناه ببری و آنجا فارغ از هر کوشش و هر مقاومتی، حتی سر به زیر پتوها فرو برده و چون شاخه‌ها در باد پاییز، بنالی. اما بستری از این بهتر هست؛ آکنده از بوهای ملکوتی و آن بستر نرم و شیرین، بستر رخنه‌ناپذیر دوستی ماست. دلم را وقتی سرد و غمگین است، لرزان از سرما بر آن می‌خوابانم. حتی اندیشه‌ام را هم در بستر محبت گرممان دفن می‌کنم. دیگر چیزی از بیرون درنمی‌یابم و دیگر سر دفاع از خود ندارم، خلع سلاحم؛ اما به معجزه‌ی محبتمان در جا دژنشین و شکست‌ناپذیر می‌شوم و از دردم و از شادی داشتن اعتمادی که دردم را در آن پنهان کنم، می‌گریم. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

این تضاد میان عشق عظیم گذشته و بی‌اعتنایی مطلق کنونی ما که هزار نشانه‌ی مادی ما را از آن آگاه می‌کند، -مثلا نامی که در بحثی به یادمان می‌آید یا نامه ای که در کشویی پیدا می‌کنیم یا دیدار یا حتی تصاحب کسی پس از آن که دیگر دوستش نداریم- این تضاد را که در یک اثر هنری بسیار تاسف‌انگیز و آکنده از اشک‌های نریخته است، در زندگی واقعی با خونسردی از نظر می‌گذرانیم؛ به این دلیل ساده که حس کنونیمان، حس بی‌اعتنایی و فراموشی است. عشق و معشوقه در نهایت ما را تنها از دیدگاه زیبایی‌شناختی خوش می‌آیند و بی‌تابی و تحمل رنج عشق همراه با خود آن پایان گرفته است؛ بنابراین اندوه گزنده‌ی این تضاد، چیزی جز واقعیت اخلاقی نیست. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در واقع اغلب، زمانی که عشقی را آغاز می‌کنیم، تجربه و عقلمان -به رغم اعتراض‌های دل که این حس یا شاید توهم را دارد که عشقش ابدی است- به ما می‌گویند روزی به دلداری که امروز فقط به اندیشه ی او زنده ایم، همان اندازه بی اعتنا می‌شویم که امروزه به هر کسی جز او هستیم. روزی نامش را می‌شنویم و دیگر دچار هیچ لذت دردآلودی نمی‌شویم، خطش را می‌خوانیم و دیگر نمی‌لرزیم، در خیابان راهمان را کج نمی‌کنیم تا او را ببینیم، به او برمی‌خوریم و دست و پایمان را گم نمی‌کنیم، به او دست می‌یابیم و از خود بی خود نمی‌شویم. آن‌گاه این آگاهی بی تردید آینده، به رغم این حس بی‌اساس اما بسیار نیرومند که شاید او را همواره دوست داشته باشیم، ما را به گریه می‌اندازد و عشق، عشقی که هنوز چون بامدادی ملکوتی بی‌نهایت اسرارآمیز و غم‌انگیز بر سر ما گسترده خواهد بود، کمی از افق‌های عظیم و شگرف و بسیار ژرفش، اندکی از برهوت افسونگرش را در برابر درد ما خواهد گشود. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

مبادا تمنا محو شود و چیزی نماند جز حس کسالتی و رنج رویایی که دیگر نداند انگیزه‌شان چیست، دیگر آن را حتی در اندیشه‌ی خود نیز باز نیابد و نتواند در دل عزیزش بدارد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دنیای تئاتر هم بفهمی نفهمی عین این یکی است؛ هیچ نوع زندگی خانوادگی درش مفهومی ندارد، همه دمدمی‌مزاح و تا دلت بخواهد دست و دل بازند، بازیگران با همه‌ی خودپسندی و حسادتی که دارند، مدام به رفقایشان کمک می‌رسانند، برای موفقیتشان کف می‌زنند، بچه‌های هنرپیشه‌های مسلول یا درمانده را به فرزندی قبول می‌کنند و در محافل خیلی جلوه دارند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

با این همه، انسان شریفی هستید. آنقدر دارایی دارید که اگر به نظر خودتان برای نبوغتان لازم نبود، می‌شد بی بدهکاری سر کنید؛ آنقدر عاطفه دارید که ناراحت شوید از رنجاندن همسرتان، اگر نرنجاندنش به نظرتان بورژوازی نمی‌آمد؛ از جمع گریزان نیستید؛ حضورتان خوشایند است و همان ذوق و نکته سنجی تان، بدون نیاز به موهای بلند و آشفته، برای جلب توجه بس است. اشتهایتان خوب است؛ پیش از رفتن به مهمانی خوب می‌خورید و درآن جا چموشی می‌کنید و لب به چیزی نمی‌زنید. تنها بیماری‌ای که دارید، ناشی از گردش‌های شبانه است که برای نشان دادن تکروی‌تان به خود تحمیل می‌کنید. آنقدر تخیل دارید که برای باراندن برف یا سوزاندن دارچین احتیاجی به زمستان یا عطرسوز نداشته باشید؛ آن قدر با ادبیات و موسیقی آشنایی دارید که لامارتین و واگنر را صادقانه از دل و جان دوست داشته باشید. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

آداب و رسوم ظریف دوستی، اگر صادقانه باشد دل را صفا می‌دهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

پکوشه معتقد بود که باید با اشراف قلابی سختگیری کرد و به عمد هم که شده روی پاکت نامه و وقت حرف زدن با خدمتکارهایشان عنوان اشرافی را از جلوی اسمشان برداشت. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

اگر آن مرد به راستی اصیل و نوآور باشد و هیچکدام از شخصیت‌هایی که به او داده می‌شود در حد و اندازه اش نباشد، جامعه چون نمی‌تواند تن به کوشش برای درک او بدهد و شخصیت هم‌اندازه‌ی او هم ندارد، طردش می‌کند؛ مگر این که بتواند به خوبی نقش جوان اول را بازی کند که همیشه کمبودی حس می‌شود. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

در دل فراموشی که در خوشی‌های واهی می‌جوییم، شیرین عطر غمین یاسمن، از ورای مستی‌ها بکرتر بازمی‌آید.
هانری دو رنیه خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هیچوقت نباید به کار اشتباه فرصت داد؛ هر چقدر هم که فرصتش کوتاه باشد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

خیابان‌های اسرارآمیزی در درون هر انسانی هست و هر شب شاید در تهشان خورشیدی غروب می‌کند که معلوم نیست خورشید شادمانی باشد یا غصه. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هواهای نفسانی آدمی را به هر سو می‌کشاند. اما چون سپری شد شما را چه می‌ماند؟ عذاب وجدان و اضمحلال روان. شادمانه می‌رویم و غمین بازمی‌آییم و خوشی‌های شام، اندوه بامداد است. این چنین، کام دل اول خوش می‌آید؛ اما عاقبت می‌آزرد و می‌کشد.
تقلید عیسی مسیح، کتاب اول فصل هجدهم خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

محیط برازنده محیطی است که عقیده هر کسی پیرو عقیده همه است. اگر عقیده‌اش عکس عقیده دیگران بود چه؟ به آن می‌گویند محیط ادبی. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

وقتی می‌بینی که اسلحه همان اسلحه و نیروی دو طرف، یا به عبارت بهتر، ضعف دو طرف کمابیش مساوی است، دیگر جایی برای ستایش از آن که شلیک می‌کند و تحقیر آن که هدف قرار گرفته، باقی نمی‌ماند. این مرحله شروع فرزانگی است. خود فرزانگی این است که با هر دو، قطع رابطه کنی. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ساعت کوچک آونگی: دوستت آدم دقیقی نیست. عقربه‌ی من از روی دقیقه‌ای که آن همه آرزویش را داشتی و او باید از راه می‌رسید، گذشته. گویا حالا حالاها باید با تیک‌تاک یکنواختم انتظار غم‌آلود و هوسناک تو را همراهی کنم. با این که به زمان واردم، از زندگی هیچ چیز نمی‌فهمم؛ ساعت‌های غمبار جای دقیقه‌های خوش را می‌گیرند و توی من مثل زنبورهایی در کندو در هم وول می‌زنند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

تنها کسی که در این میان لطمه می‌خورد، دوست خیانت‌دیده است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

زندگی، سهولت و شیرینی شگرفی دارد با برخی کسانی که منزلت طبیعی، عاطفی و معنوی بزرگی دارند اما می‌توانند هر عیب و کژی هم داشته باشند. هر چند که هیچکدام از اینها را در ملا عام بروز نمی‌دهند و نمی‌توان به یقین گفت که حتی یکی‌اش را دارند. در این افراد، حالتی انعطاف‌آمیز و نهانی هست و کژی به بی‌گناهانه‌ترین کارهایشان مثلا شب‌ها در باغ‌ها گشتن، جاذبه‌ی خاصی می‌دهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

برخی زنان جویای نام یا پیرزنان دوباره گرفتار، با رغبت از شیکی که دیگران دارند یا از این بهتر هم ندارند، حرف می‌زنند. حقیقت این است که اگر حرف زدن از شیکی‌ای که دیگران ندارند ایشان را بیشتر خوشحال می‌کند، حرف زدن از شیکی‌ای که دیگران دارند، بیشتر به کارشان می‌آید و به تعبیری به تخیل گرسنه‌شان، خوراکی واقعی‌تر می‌رساند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ویولانت هر چه بیشتر دچار ملال می‌شد، دیگر هیچ گاه خودش نبود. آن گاه، بی‌سیرتی دنیای اشراف که تا آن زمان اعتنایی به آن نداشت، بر او گران آمد و او را سخت آزرد؛ همچنان که سختی فصل‌ها بدن ناتوان از بیماری را از پای در‌می‌آورد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

علاقه‌‌ی شما به موسیقی، تفکر، کار خیر، تنهایی و به روستا دیگر جایی در زندگیتان ندارد. موفقیت و خوش‌گذرانی همه‌ی وقتتان را می‌گیرد. اما آدم فقط وقتی احساس خوشبختی می‌کند که کاری را که با گرایش‌های عمیق وجودش دوست دارد انجام بدهد. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

فرشته نگهبان اونوره: دوست عزیز، من از آسمان آمده‌ام که به تو امداد برسانم و خوشبختیت به دست خودت است. اگر مدت یک ماه با کسی که دوست داری، سر سنگین شوی -البته با این خطر که این رفتار تصنعی، شادکامی‌ای را که در شروع این عشق به خودت وعده می‌دادی، خراب کند- و بتوانی ناز کنی و از خودت بی‌اعتنایی نشان دهی، بردباری خلل ناپذیرت مبنای یک عشق دوطرفه و وفادارانه می‌شود که تا ابد هم دوام پیدا می‌کند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

ویولانت هنوز عشق را نمی‌شناخت. کمی پس از آن به رنج عشق دچار شد که تنها شیوه‌ی شناخت آن است. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

فردا، باز فردا و باز فردا چنین دامن کشان می‌گذرد تا واپسین هجایی که زمان بر دفتر خویش می‌نگارد و دیروزهای ما همه‌ی روشنی راه مرگ خاک آلوده بود، برای ابلهانی. فرو میر! فرو میر ای شعله‌ی بی‌توان! زندگی سایه‌ی سرگردانی بیش نیست، بازیگر بی‌نوایی که ساعتی بر صحنه می‌خرامد و می‌نالد و دیگر خبری از او نمی‌شود. قصه‌ای است از زبان سفیهی، سراسر خشم و هیاهو، موهوم.
شکسپیر ، مکبث خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

چنان بی شمار عهدها با زندگی می‌بندیم که سرانجام ساعتی فرا می‌رسد که از توان عمل به همه‌ی آنها مایوس می‌شویم و رو به گورها می‌رویم، مرگ را فرا می‌خوانیم؛ مرگی که به یاری تقدیرهایی می‌شتابد که توان تحقق ندارند. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

گرچه مرگ از تعهدهایمان به زندگی می‌تواند آزادمان کند، از تعهدهایمان به خودمان نمی‌تواند، به ویژه از نخستینشان؛ یعنی زندگی برای ارج و هنروری. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

هرگز به نیی تکیه مکنید که با بادی می‌جنبد و اعتماد را نمی‌شاید؛ چه جسم آدمی چون علف و جلالش چون گل خودرو بی بقاست.
تقلید عیسی مسیح خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

از درون دل خدا که در آن خفته ای، حقیقت هایی را نشانم ده که بر مرگ چیره اند؛ چنان می‌کنند کز آن نترسی و شاید حتی دوستش بداری. خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

دل پاکی اینک شکست. شب خوش شهزاده ی دلنواز، باشد که فوج فرشتگان بخوانند و گهواره ی خوابت را بجنبانند.
شکسپیر ، هملت خوشی‌ها و روزها مارسل پروست

شما می‌توانید کل نژاد بشریت را به بشریتی دیگر تبدیل کنید و با این وجود، سیر تکاملی که از دوچرخه آغاز و به موشک منتهی می‌شود، کاملا یکسان خواهد بود. انسان فقط مجری این تکامل است، نه خالق و آفریننده‌ی آن. انسان، مجری حقیر و ناچیزی در این زمینه است؛ زیرا از مفهوم و معنای آنچه که اجرا می‌کند، ناآگاه است. آن معنا و مفهوم به ما تعلق ندارد، تنها به خدا تعلق دارد و ما فقط اینجا هستیم تا از او اطاعت کنیم. خدا می‌تواند هر آنچه را که می‌خواهد، انجام دهد. هویت میلان کوندرا

عیاشان بیچاره که به سمت عمارت فساد و عیاشی می‌شتابند، بی‌خبرند که در آنجا به شکل گاو باقی خواهند ماند. هویت میلان کوندرا

من موافقم که همه‌ی تغییرات، مضر و نافرجامند. بنابراین، وظیفه‌ی ما است که از جهان در مقابل تغییرات محافظت کنیم. افسوس که جهان قادر نیست حرکت شدید و دیوانه‌وار دگرگونی‌هایش را متوقف سازد. هویت میلان کوندرا

آنچه که مردم به‌عنوان یک راز، پنهان نگه می‌دارند، عمومی‌ترین، عادی‌ترین و غالب‌ترین چیز است. هویت میلان کوندرا

اگر هیچ بلندپروازی نداشته باشی، اگر مشتاق موفقیت نباشی، اگر نخواهی به رسمیت شناخته شوی، در این‌ صورت خودت را در آستانه‌ی سقوط و لبه‌ی پرتگاه قرار داده‌ای. هویت میلان کوندرا

تو نمی‌توانی محبت دوجانبه‌ی دو انسان را به واسطه‌ی تعداد کلماتی که آنها رد و بدل می‌کنند بسنجی. این وضع فقط به معنای این است که آنها چیزی در ذهن خود ندارند یا به عبارت‌دیگر، حرفی برای گفتن ندارند. حتی شاید از درایت آنها باشد که چون چیزی برای گفتن ندارند، از حرف زدن امتناع می‌ورزند. هویت میلان کوندرا

من زندگی پیش رویم را مثل یک درخت تصور می‌کنم. سابقا آن را درخت امکانات می‌نامیدم. ما فقط مدت‌کوتاهی را بدین‌گونه تصور می‌کنیم. پس از آن، زندگی مثل راهی به نظر می‌رسد که یک‌باره و برای همیشه تحمیل شده است. هویت میلان کوندرا

پاشنه‌های کفشتان که به پیاده‌رو ضربه می‌زند، مرا وادار می‌کند تا به جاده‌هایی فکر کنم که هرگز به آن‌جا سفر نکرده‌ام، راه‌هایی که مثل شاخه‌های یک درخت به دوردست‌ها گسترش می‌یابد. هویت میلان کوندرا

احساس می‌کرد خود را در سکو ی ایستگاهی که همه‌ی قطارها آن‌جا را ترک کرده‌اند، تنها خواهد یافت. هویت میلان کوندرا

چشم: پنجره‌ی روح، مرکز زیبایی چهره، نقطه‌ای که هویت فرد در آن‌جا متمرکز شده است؛ اما در عین‌حال یک وسیله‌ی بینایی است که باید توسط یک مایع مخصوص نمکی دائما شسته و مرطوب نگه داشته شود. بنابراین نگاه، بزرگ‌ترین شگفتی‌‌ست که انسان دارای آن است. هویت میلان کوندرا

آتشی که اجساد را می‌سوزاند و خاکستر می‌کند، تنها راه گریز بدن‌های ما از دست بازماندگان است. هویت میلان کوندرا

غیرممکن است که فرزندی داشته باشی و جهان را بدان‌گونه که هست، خوار شماری؛ زیرا این همان جهانی است که ما فرزندمان را روانه‌ی آن کرده‌ایم. بچه، ما را وادار می‌کند تا در مورد آینده‌ی جهان فکر کنیم، با میل و رغبت در قیل و قال دنیا و آشفتگی‌هایش مشارکت‌کنیم و حماقت علاج‌ناپذیر آن را جدی بگیریم. هویت میلان کوندرا

او به خود می‌بالید که تسلیم جو خصمانه‌ی غالب ضد من نشد و هیچ سخنی که بتواند صدمه‌ای به من بزند نگفته است؛ بنابراین، وجدان او پاک و یک‌رنگ بود. هویت میلان کوندرا

دشمنان همیشه وجود خواهند داشت. هویت میلان کوندرا

می‌خواستم ببینم که آیا پلک چشمانت قرنیه‌هایت را می‌شوید، همانند برف پاک‌کنی که شیشه جلوی اتومبیل را می‌شوید؟ هویت میلان کوندرا

حتی در شکم مادر که می‌گویند مقدس است، خارج از دسترس نیستی. از تو فیلم برمی‌دارند، جاسوسی‌ات را می‌کنند، می‌توانند همه‌ی کارهایت را ببینند. همه می‌دانند مادامیکه زنده هستی، هرگز نمی‌توانی از آنها بگریزی؛ همانطور که قبل از به دنیا آمدن و پس از مرگ هم نمی‌توانی از آنها فرار کنی! هویت میلان کوندرا

دوستی را دیگر نمی‌توان با برخی رفتارها و کردارها اثبات کرد. دیگر موقعیتی برای جستجوی دوست زخمی در میدان نبرد یا از غلاف بیرون‌کشیدن شمشیر جهت دفاع از دوست در مقابل راهزنان پیش نمی‌آید. ما به زندگیمان بدون مخاطرات بزرگ و دوستی نیز ادامه می‌دهیم. هویت میلان کوندرا

مسائل این گونه‌اند: همگی دال بر این هستند که شما باید آن مسئله را بدون تلخی، بدون کنایه و تمسخر بیان کنید. هویت میلان کوندرا

اگر شما در معرض نفرت دیگران قرار گیرید، اگر متهم شوید، اگر شما را جلوی شیرها بیندازند، می‌توانید یکی از این دو واکنش را از سوی افرادی که شما را می‌شناسند انتظار داشته باشید: برخی از آنها با جماعت همرنگ خواهند شد، برخی دیگر خیلی محتاطانه وانمود می‌کنند که هیچ نمی‌دانند و هیچ چیزی نمی‌شنوند؛ به‌گونه‌ای که تو می‌توانی به گفتگو با آنها و دیدنشان ادامه دهی. آن گروه دوم که محتاط و مبادی آداب هستند، دوستان تواند؛ دوستانی به معنای نوین کلمه. هویت میلان کوندرا

تو با مرگت مرا از لذت بودن با خودت محروم کردی، ولی در عین‌حال آزاد شده‌ام؛ آزادم در رویا با جهانی که دوستش ندارم و اگر می‌توانم به خودم اجازه دهم که این جهان را دوست نداشته باشم، به آن خاطر است که تو دیگر اینجا نیستی… هویت میلان کوندرا

قطعا دوستی به عنوان اتحادی علیه فلاکت و بدبختی است؛ اتحادی که بدون آن، انسان در مقابل دشمنانش درمانده می‌شود. هویت میلان کوندرا

انسان، جهت کارکردن مناسب حافظه‌اش، نیازمند دوستی است. به یاد آوردن گذشته‌مان که آن را همیشه با خود باید همراه داشته باشیم، شاید شرط ضروری برای حفظ آن چیزی است که کلیت وجود «من» آدمی نامیده می‌شود. برای این که این وجود کوچک نشود، برای این که این وجود حجمش را حفظ کند، خاطرات باید مثل گل‌های داخل گلدان آبیاری شوند و این آبیاری مستلزم تماس منظم با شاهدان گذشته، یعنی دوستان است. هویت میلان کوندرا

می‌توانیم خودمان را به خاطر عمل یا اظهارنظری سرزنش کنیم، اما نمی‌توانیم خود را به خاطر یک احساس سرزنش‌کنیم. کاملا ساده است: چون ما ابدا هیچ کنترلی بر روی احساساتمان نداریم. هویت میلان کوندرا

این ابیات بودلر را حتما می‌دانی:
ای مرگ،
ناخدای‌پیر،
وقت حرکت فرا رسیده است!
بیایید لنگر را بکشیم
این سرزمین،
ما را خسته و ملول می‌کند،
ای‌مرگ،
بیایید بادبان را برافرازیم و
حرکت آغاز کنیم. هویت میلان کوندرا

نیک به خاطر بسپار: دین ما زندگی را ستایش می‌کند. واژه‌ی زندگی، پادشاه واژه‌ها است. شاه واژه‌ها با واژگان عظیم و پرطمطراق دیگری احاطه شده است. واژه‌ی «ماجرا» ، واژه‌ی «آینده» و واژه‌ی «امید»! هویت میلان کوندرا

هر زنی به واسطه‌ی علاقه یا عدم علاقه‌ای که سایر مردها به او نشان می‌دهند، سن و سال خود را می‌سنجد. آیا ناراحت و رنجیده‌خاطر شدن به خاطر این موضوع، مضحک و مسخره نیست؟ هویت میلان کوندرا

دوستان، آیینه‌ی ما هستند، حافظه‌ی ما هستند، هیچ‌چیزی از آنها نمی‌خواهیم به جز این که هر چند وقت یک‌بار این آیینه را جلا بدهند؛ به‌طوری‌که ما بتوانیم خودمان را در آن ببینیم. هویت میلان کوندرا

شانتال دریافت که باید شدت عشقش را پنهان نگه دارد تا از برانگیختن خشم مردم بدخواه برحذر باشد. هویت میلان کوندرا

من کاملا او را بخشوده‌ام؛ اما مسئله بخشودن نیست. از زمان بازگشتم از آنجا تصمیم گرفتم که دیگر او را نبینم. در آن هنگام، احساس نشاط و غریبی به من دست داد. در مورد این احساس برایت صحبت کرده‌ام. من مثل یک قطعه‌ی یخ، سرد بودم و این وضعیت مرا خوشحال می‌ساخت. خب، مرگش این احساس را اصلا و ابدا تغییر نداده است. هویت میلان کوندرا

به نظرمن، دوستی نشانه‌ی وجود چیزی قوی‌تراز ایدئولوژی، نیرومندتر از آئین و قوی‌تر از ملیت بود. هویت میلان کوندرا

شما همه چیز را می‌دانید و همه چیز را می‌شنوید، اما آنها -پزشکان- این را نمی‌فهمند و همه چیز را در مقابل شما می‌گویند؛ حتی چیزهایی که شما نباید بشنوید: این که شما دیگر از دست رفته‌اید یا این که مغزتان به پایان کار خود رسیده است! هویت میلان کوندرا

حتی نمی‌تواند خودش را بکشد؛ چون خودکشی خیانت محسوب می‌شود. خودکشی، فقدان صبر و رد کردن انتظار است. هویت میلان کوندرا

تصور کنید کسی که عاشقش هستید ناپدید می‌شود و شما هرگز نخواهید فهمید که چه اتفاقی برایش افتاده است. این اتفاق می‌تواند انسان را به جنون وادارد. هویت میلان کوندرا

دیدن یک دوست قدیمی، ناراحت‌کننده است. هویت میلان کوندرا

من سابقا از مردن هراسی نداشتم اما اکنون می‌ترسم؛ از این تصور که پس از مرگ، همچنان زنده بمانیم رهایی ندارم. انگار مردن به معنای زندگی در یک کابوس‌دائمی است… هویت میلان کوندرا

خیلی سخت است که در کارتان کمال‌گرا باشید و در عین حال، از خوار شمردن آن کار بدتان بیاید. هویت میلان کوندرا

بله، من می‌توانم دو چهره داشته باشم، اما نمی‌توانم هر دو چهره را در آن واحد داشته باشم! هویت میلان کوندرا

بله، من می‌توانم دو چهره داشته باشم، اما نمی‌توانم هر دو چهره را در آن واحد داشته باشم! هویت میلان کوندرا

هر چند وقت یک‌بار رویا به کابوس تبدیل می‌شود. فقط در زندگی واقعی، کابوس خیلی زود پایان می‌یابد؛ چرا که شما شروع می‌کنید به داد و فریاد کردن و از خواب بیدار می‌شوید. هویت میلان کوندرا

اگر در زندگی، چیزی واقعا برایت مهم است، تمام تلاشت را کن تا آن را از دست ندهی. زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

چقدر بدجنس بودن، وقتی آدم ذاتا مهربان است، سخت است. چقدر ترک‌کردن کسی مشکل است. جمع‌آوری چیزهای لازم سخت است، دوباره کنار هم چید‌نشان و وقتی مستبد بودن را دوست نداری، چقدر صحبت کردن یک‌جانبه و پذیرفتن چیزهای مهم، برای تصمیم‌گیری یک‌طرفه در مورد تغییر زندگی یک انسان مشکل است. زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

من از انگشت‌های شکسته‌ی پایت حرف می‌زنم، از اشک‌های یک مرد گنده که خسته و بی‌نواست و از رنجی که کسی از آن خبر ندارد. از لبخندهایت، از ملاحظه‌ات، آگاهی و بینشت و بالأخره از ادبت، که من آن را سرزنش می‌کنم، همان ادبی که در تمدن امروز ما، به هیچ دردی نمی‌خورد. مطمئنم. از نزاکت صحبت می‌کنم. بله، نزاکتت. به آدم‌ها اجازه نده تمام این‌ها را تباه کنند، وگرنه چه چیزی از تو باقی خواهد ماند؟ اگر تو و کسانی مثل تو از لانه‌شان محافظت نکنند، خب چه بلایی بر سر این دنیا خواهد آمد؟ زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

لحظه‌ای می‌رسد که باید تقدیر را وادار به انجام کاری کنید، وادارش کنید که شجاعانه برخورد کند. بله، همیشه لحظه‌ای می‌رسد که باید رفت و شانس را با شجاعت و انرژی دنبال کرد و با تمام وجود تلاش کرد. تمام مهره‌ها، همه‌ی پول‌ها، همه‌ی قرارهای مزایده، راحتی، بازنشستگی و احترام آدم‌های هم‌رتبه، هم‌‌شأن و مقام، همه چیز. این «رهایش کن شاید مال تو باشد» درست نیست. این درست است: «دنبالش کن و شاید کائنات از تو تقدیر کنند». زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

تأثیرگذارترین چیزها، خودشان را به نمایش نمی‌گذارند، این نگاه است که آنها را بیدار می‌کند و باقی… چیزی که باقی می‌ماند، کمترین جذابیتی ندارد. زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

زندگی کوتاه بود. ترجیح می‌دادم حتی به حومه تبعید شوم تا این که با کسانی زندگی کنم که زندگی را برایم سخت‌تر می‌کنند. زندگی بهتر (مجموعه 2 داستان) مجموعه داستان آنا گاوالدا

زندگی هنوز چند روز مرخصی برایمان اندوخته بود؟ و نیز چند تا دماغ سوخته؟ چند تا دلخوشی کوچک؟ کی همدیگر را از دست می‌دادیم و رشته‌ها چگونه می‌گسستند؟ هنوز چند سال دیگر زمان داشتیم پیش از آن که پیر شویم؟ می‌دانستیم که در پای این قصر رو به ویرانی چند روز با هم بودن را زندگی می‌کردیم و ساعت دوباره از تنهایی پوست انداختن، نزدیک می‌شد. که این تبانی، این مهربانی، این عشق کمی نخراشیده باید آخر رو شود. باید از بند رها شود. مشت‌هایش را باز کند و بال و پر بگیرد. گریز دلپذیر آنا گاوالدا

زمان، آنان را که همدیگر را دوست دارند، از هم جدا می‌کند و هیچ چیز دیری نمی‌پاید. گریز دلپذیر آنا گاوالدا

احساس هر دوی ما از بودن، بر مفهوم نیمی از همه چیز، استوار است و جالب آن که هر یک از ما بدون آن دیگری نیمه‌کاره است. با این همه، بسیار از یکدیگر متفاوتیم… او نمی‌تواند با کسی باشد مگر آن که عاشق شود، من نمی‌توانم با کسی باشم مگر آن که مطمئن شوم بیماری خاصی ندارد. او به من نیاز دارد و من به او. گریز دلپذیر آنا گاوالدا

این داستان دستمال‌های ضدعفونی کننده مرا بسیار آزار می‌دهد. این که همیشه دیگری را مثل کیسه‌ای پر از میکروب ببینی، همیشه موقع دست دادن ناخن‌هایش را نگاه کنی، همیشه خودت را پشت شال گردنت پنهان کنی، همیشه دور بچه‌هایت حفاظ بکشی: دست نزن کثیف است! دست‌هایت را از آن جا بردار! غذایت را با کسی شریک نشو! کوچه نرو! روی زمین ننشین! فقط جایی بنشین که برایت برچسب چسبانده‌ام! گریز دلپذیر آنا گاوالدا

وقتی تو تار عنکبوت گیر می‌افتیم -بین اولین و دومین شانس زندگی- همون‌طور که خیال‌بافی می‌کنیم، حاضریم به کمترین‌ها، حتی به شنیدن صداش بسنده کنیم. -انگار این خود زمانه که بین اون دو شانس زندگی قرار می‌گیره. - بوییدنش، تماشا کردنش، حس حضورش، اطمینان از این که هنوز در افق ماست و به کل ناپدید نشده برامون کافیه. غافل از این که چنان دور شده که حتی به گرد پاهای گریزونش هم نمی‌رسیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مهم نیست که بعضی اعمال آدم‌ها بنا به عرف، ثبت نشده و نادیده گرفته می‌شه. آدم‌ها همیشه می‌خوان روی هم تأثیر بذارن، هر چند غالبا شکست می‌خورن. روی پوستی، داغ گل زنبقی بذارن که جاودان بمونه و متهم رو محکوم کنه و احتمالا جنایات بیشتری رو دامن بزنه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

جنایت‌ها در زندگی روزمره پراکنده‌تر و بافاصله‌تر شده‌اند، یکی این جا، یکی آن جا. چون به تدریج روی وجدانمان تأثیر می‌گذارند، کمتر باعث خشم یا برانگیختن موجی از اعتراض می‌شوند، هر قدر هم بی‌وقفه رخ داده باشند. در غیر این صورت جامعه چه‌طور می‌توانست با وجود آنها دوام بیاورد؟ جامعه‌ای که از روز ازل تا کنون از افرادی شبیه به آنها با همین ماهیت اشباع شده است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

خیلی بد است که هر کشوری این‌همه آدم ناهمخوان در سنین مختلف دارد که هر کدام به حال خود رها شده‌اند و در کل درد مشترکی ندارند. کیلومترها یا چه بسا سال‌ها و قرن‌ها از هم دورند. هر کدام با افکار و هدف‌های خاص خودشان تنها هستند و به روش‌های مشابهی برای دزدی، فریب، قتل یا خیانت به دوستان، همکاران، برادرها، خواهرها، زوج‌ها، بچه‌ها، شوهرها، همسرها یا معشوق‌هایشان که زمانی بسیار آنان را دوست داشتند، روی می‌آورند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

جرایم بی مجازات مونده بیشتر از جرایمین که مجازات شدن. غیر از اون‌هایی که اتفاق افتادن و ما از اون‌ها بی‌خبریم یا همچنان پنهون موندن. چون به ناچار، جرایم پنهان بیشتر از اون‌هایین که ثبت شدن و از اون‌ها مطلع هستیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما زن‌ها بلافاصله می‌فهمیم اگه زنی که داره میاد تا به مردی که باهاش هستیم سلام کنه، قبلا باهاش رابطه‌ای داشته یا نه. مگه این که عشاق قدیمی ادای آدم‌حسابی‌ها رو دربیارن و چیزی رو لو ندن. مگه این که اون آدم رو اشتباه گرفته باشیم، چون این هم درسته که بعضی از ما زن‌ها مثل آب خوردن خیل عظیمی از عشق‌های قدیمی رو، اغلب به اشتباه، به ریش همسرانمون می‌بندیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم به اجبار تلاش و اراده‌اش را به کار می‌گیرد تا اسیر وسوسه‌ی خاطره نشود. خاطره‌ای که هر از گاهی برمی‌گردد و زیر نقابی جان‌پناه، خود را به تو می‌نمایاند. زمانی که از خیابانی خاص رد می‌شوی یا بوی ادکلنی به مشامت می‌رسد، موسیقی‌ای می‌شنوی یا فیلمی را در تلویزیون می‌بینی که یک بار با او دیده بودی… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

«چرا باید برام مهم باشه، چه فایده‌ای برام داره؟» این فکر همیشه در مواجهه با موقعیت جدید به ذهن خطور می‌کند. به خصوص اگر نزدیک و جدی هم باشد و آدم نتواند خود را از آن خلاص کند. چون از آن تغذیه می‌کند و می‌فهمد که دارد به زندگی‌اش معنا می‌دهد. شبیه همان‌هایی می‌شود که بار سخت مرده را با خوشحالی به دوش می‌کشند و همیشه متر صد نشانه‌ای هستند تا ثابت کنند کسی می‌خواهد بارش را بر دوش آنها بگذارد. چون همگی به گمان خود شوبرتی هستند که با وجود همه‌ی پس‌زده شدن‌ها و انکارها و دهن‌کجی‌هایی که بهشان می‌شود، جرئت می‌کنند و بازمی‌گردند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

داشتم کم‌کم عادت می‌کردم اسم کوچکش را نگویم. اسمی که به ندرت به زبان آوردم یا در گوشش نجوا کردم و بیشتر نام فامیلش را گفتم. کار بچگانه‌ای است اما کمکمان می‌کند فاصله‌مان را با کسانی که زمانی دوستشان داشتیم، حفظ کنیم… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما تمام نشانه‌ها را حذف نمی‌کنیم. هیچ‌وقت نمی‌توانیم به‌درستی و یک بار برای همیشه، موضوعات گذشته را در ذهن خفه کنیم و گاهی تنفس نامحسوسی را می‌شنویم؛ مثل سرباز محتضری که عریان داخل قبری در کنار هم‌رزمان مرده‌‌اش افتاده یا شاید مثل ناله‌ی خیالی آن هم‌رزم‌ها، مثل آه‌های خفه‌شده‌ای که برخی شب‌ها گمان می‌کرد هنوز به گوشش می‌رسد… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

موضوعات گذشته، موضوعات گنگ تا حدودی نامکشوف تا حدی فاقد معنا، پسمانده‌های مزخرفی‌اند که بی‌دلیل حفظ شده‌اند؛ چون هیچ‌وقت دوباره سرهم نمی‌شوند و به نتیجه‌ی خاصی نمی‌رسند یا آن‌قدر خاطره نیستند که فراموش شوند… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آری، درست است که همه چیز به سمت ضعف و سستی می‌رود اما این هم درست است که هیچ چیزی به کل، محو و نابود نمی‌شود. پژواک‌های ضعیف و خاطرات گریزپا می‌مانند. مثل اجزای سنگ قبرهایی در اتاقی در موزه‌ای که هیچ بازدیدکننده‌ای ندارد، همواره جلوی چشم هستند. مثل طبلی پاره که حروف حک‌شده روی آن کمرنگ شده باشد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم به خاطر کسی که دوست داره دست به هر کاری می‌زنه. کمک یا حمایتش می‌کنه. چه‌طورش مهم نیست. حتی شاید لازم باشه دست به کاری بزنه که پای جونش وسط باشه. بخواد یکی رو از بین ببره، می‌دونی که دلایل خودش رو داره و هیچ چاره‌ی دیگه‌ای هم نیست و تو هر کاری رو که اون بگه انجام می‌دی. چنین آدمی دیگه به معنای واقعی کلمه برای تو دلبری نمی‌کنه بلکه حس می‌کنی به‌شدت به اون وابسته‌ای و این حس، مرتبا قوی‌تر و طولانی‌تر می‌شه. همه می‌دونیم این بی قید و شرط بودن هیچ دلیل و منطق خاصی نداره. واقعا خیلی عجیبه، چون تأثیر بسیار عمیقی داره و هیچ دلیل واقعی‌ای نداره؛ دست‌کم دلیلی عادی و معمولی که بشه توضیحش داد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

دست‌آخر همه چیز به سمت میرایی می‌رود؛ گاه اندک اندک و بر اثر تلاش زیاد و اراده‌ی خودمان، گاه با سرعتی غیرمنتظره و خلاف میلمان. گاه بیهوده می‌کوشیم تا چهره‌‌مان را از محو شدن و از جلوه افتادن و رفتار و گفتارمان را از بدل شدن به چیزهایی نامشخص که در حافظه‌مان به این‌سو و آن‌سو می‌رود حفظ کنیم؛ موضوعاتی به همان اندازه کم‌ارزش که در رمان‌ها خوانده‌ایم یا در فیلم‌ها دیده‌ایم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بهتره شجاعت به خرج بدیم و سپاسگزار باشیم و بگیم: “هر چند این فرصت مال ما بود اما تموم شد و حتی اگه اختیار پایان چیزی به دست ما بود، همه چیز تا ابد ادامه پیدا می‌کرد، پست و زننده می‌شد و هیچ موجود زنده‌ای نمی‌مرد.” هم باید به مرده‌ها زمانی که سعی می‌کنن بمونن اجازه‌ی رفتن بدیم و هم گاهی باید بذاریم زنده‌ها هم ما رو ترک کنن… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همیشه آرزوی بیش‌تر موندن، یک سال، چند ماه، چند هفته یا چند ساعت برای همه مطلوب نیست. درست نیست که فکر کنیم تموم شدن چیزی یا مردن کسی، همیشه زود بوده. این هم درست نیست که تصور کنیم هیچ‌وقت این اتفاق در زمان درست و دقیقش نیفتاده و زود بوده، چون زمان‌هایی می‌رسه که با خودمون می‌گیم: “خوبه، کافیه. اتفاقی که بعدش می‌افته بدتره، تحقیره، بدنامیه، ننگه.” شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

موقعی که فرآیند وداع شروع می‌شه، دیگه بازگشتی در کار نیست. اون لحظه، -لحظه‌ی وداع نهایی- کاملا ذهنیه و وجدان ما رو درگیر می‌کنه چون این حس رو بهمون می‌ده که انگار داریم مُرده‌امون رو دور می‌اندازیم. اتفاقا درست هم هست. ممکنه موقتا یک گام به عقب برداریم. بستگی به این داره که اوضاع چه‌طور پیش بره؛ شاید ضربه بخوریم یا بدشانسی بیاریم اما تموم می‌شه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

«اتفاقی که افتاد، کمترین اهمیتی نداشت. موقعی که رمان تموم می‌شه، اتفاقات داخلش دیگه اهمیتی نداره و زود فراموش می‌شه.» شاید در مورد اتفاقات واقعی، -اتفاقاتی که در زندگی خودمان می‌افتد- هم همین‌طور فکر می‌کند. شاید برای کسی که آن را از سر می‌گذراند این‌طور باشد اما برای دیگران این‌طور نیست. هر چیزی، داستانی می‌شود و با میل به سمت همان فضا پایان می‌یابد، بعد تمایز بین واقعیت و تخیل محض سخت می‌شود. هر چیزی به یک روایت بدل می‌شود و حتی اگر واقعیت باشد، رنگ و بوی غیرواقعی می‌گیرد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

چه‌قدر سخت است که آدم خودش را در شرایط پیش‌نیامده قرار بدهد. نمی‌دانم بعضی‌ها چه‌طور در طول عمرشان این‌همه تظاهر می‌کنند، چون نمی‌شود تمام جزئیات را به ذهن سپرد؛ از اول تا آخر، جزئیات غیرواقعی. به‌‌خصوص که عملا جزئیاتی در کار نیست و همه‌اش ساختگی است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم‌ها بالأخره یک روزی اجازه می‌دن مرد‌ه‌‌ها ازشون جدا بشن، هر قدر هم که به اون‌ها علاقه داشته باشن و زمانی این اتفاق می‌افته که متوجه می‌شن زندگی و بقای خودشون به مخاطره افتاده و فرد در گذشته مانع بزرگی جلوی راه زندگیشونه. بدترین کاری که مرده می‌تونه انجام بده مقاومت کردنه؛ این که به زنده‌ها بچسبه و جلوی حرکتشون رو به سمت جلو بگیره یا حتی اگه بتونه اون‌ها رو به عقب برگردونه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم‌ها زیاده‌روی‌های عشاق را می‌پذیرند، البته نه همه‌ی آنها را. در مواقعی عشق به قدری زیاد می‌شود که دلایل دیگر، نامربوط به نظر می‌رسد. مثلا می‌گویند «آن‌‌قدر دوستش داشتم که نفهمیدم دارم چه‌کار می‌کنم.» دیگران با شنیدن این حرف، مثل پیرهای فرزانه سر تکان می‌دهند. انگار این حس برای همه آشناست. «اون زن کلا به خاطر اون مرد زنده بود. مرد تمام دارایی زن بود. می‌تونست همه چیز رو فدای اون کنه. هیچ چیزی براش مهم نبود.» و این توجیهی می‌شود برای تمام اعمال بد و خفت‌بار و حتی دلیلی برای بخشش آن فرد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی سیاستمداری توی تلویزیون یا مطبوعات، تأثیر بمباران‌هایی رو که راه انداخته می‌بینه یا از قساوت‌هایی که ارتشش به بار آورده باخبر می‌شه، سرش رو به علامت نارضایتی و مخالفت تکان می‌ده. تعجب می‌کنه از میزان حماقت و بی‌لیاقتی فرمانده‌هاش که چرا وقتی جنگ شروع می‌شه افرادشون رو کنترل نمی‌کنن و اون‌ها رو به حال خودشون رها می‌کنن اما هیچ‌وقت خودش رو مسئول اتفاقی که هزاران کیلومتر اون‌طرف‌تر داره می‌افته نمی‌دونه، چون مستقیما درگیر حوادث یا شاهد اون‌ها نیست… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مردی که خواهان طلاقه، آخر خودش رو این‌طور راضی می‌کنه که این درخواست خودخواهانه از طرف اون نیست بلکه وکیلش درخواست کرده. بازیگرهای معروف، گاوبازها و بوکسورها به خاطر اهداف اقتصادی نماینده‌هاشون یا مشکلاتی که اون‌ها به وجود میارن عذرخواهی می‌کنن. انگار نه انگار نماینده‌ها، خواست خود اون‌ها رو اجرا می‌کنن و کاری رو که بهشون گفته شده انجام می‌دن. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

فکر می‌کنی چرا سیاستمدارها سربازها رو به جنگی که اعلام کردن می‌فرستن؟ حتی زحمت اعلان جنگ رو به خودشون نمی‌دن؛ هر چند اون‌ها برعکس جنایتکارهای حرفه‌ای بلد نیستن جای سربازها بجنگن. در تمام این موارد، حضور واسطه‌ها، حفظ فاصله از حوادث واقعی و برخورداری از حق امتیاز حضور نداشتن در صحنه، همگی فرصت زیادی برای تلقین به نفس ایجاد می‌کنه. به نظر باورنکردنی میاد اما واقعیت همینه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همه‌ی آدم‌ها وقتی با موقعیتی مواجه می‌شن که براشون سخت یا ناراحت‌کننده است، اگه بتونن کار رو به نماینده واگذار می‌کنن. فکر می‌کنی چرا هر جا درگیری یا طلاقی هست پای وکلا وسط میاد؟ مسئله فقط استفاده از دانش و مهارت اون‌ها نیست. فکر می‌کنی برای چی بازیگرها و نویسنده‌ها، نماینده و گاوبازها و بوکسورها مدیر برنامه دارن؟ اون هم وقتی بوکس هنوز وجود داره. این خشکه‌مقدس‌های مدرن هر کاری رو به این شکل انجام می‌دن. چرا فکر می‌کنی تاجرها برای خودشون نماینده استخدام می‌کنن یا چرا جنایتکاری که پول کافی داره مأمور در خونه‌ی آدم‌ها می‌فرسته یا آدم‌کش استخدام می‌کنه؟ نه این که واقعا نخوان دستشون به این کار آلوده بشه، نه این‌که می‌ترسن، نه این‌که نخوان با عواقبش روبه‌رو بشن یا بترسن که بلایی سرشون بیاد. بیشتر اون‌هایی که به این‌جور آدم‌ها رو میارن، خودشون کار کثیفشون رو شروع کردن و خیلی هم حرفه‌این؛ به زدن و کشتن آدم‌ها عادت دارن و این‌جور برخوردها براشون کهنه شده… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همه چیز مثل دیروز است -توازن قدرت- که چیزی به دست نیامده و چیزی از دست نرفته. صورتمان همان است که بود؛ همین‌طور موها و انداممان. کسی که از ما بیزار بود همچنان بیزار است و آن که دوستمان داشت هنوز دوستمان دارد. درحالی‌که واقعیت چیز دیگری است اما زمان این را با دقایق نابکار و ثانیه‌های حیله‌گرش از ما مخفی می‌کند تا سرانجام، روز عجیب و غریبی از راه می‌رسد که در آن هیچ چیزی مثل قبل نیست… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

گذر زمان هر توفانی را وخیم‌تر می‌کند. حتی اگر در آغاز، کوچک‌ترین ابری در افق نبوده باشد. نمی‌دانیم زمان با لایه‌های متعدد، نامتمایز و ظریفش چه بر سر ما می‌آورد. نمی‌دانیم از ما چه می‌سازد. دزدانه به پیش می‌رود، روز به روز و ساعت به ساعت و گامی مسموم از پی گامی دیگر. هیچ توجهی به کارگران پنهان خود ندارد؛ آن‌قدر محترمانه و محتاط رفتار می‌کند تا نکند شوکی ناگهانی یا ترسی جان‌فرسا به ما تحمیل شود. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

حتی شیدایی‌های بسیار جزئی و گذرا هم دلیل واقعی ندارن و فقط احساسات راستین خیلی عمیق هستن؛ به مراتب عمیق‌تر از این‌ها… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

تقریبا هیچ‌کس نمی‌تونه به سؤال‌هایی که دیگران ازش می‌پرسن (چرا عاشق این زن شدی؟ چه چیزی توی اون دیدی؟) جواب بده. به‌خصوص وقتی اون فرد، آدم غیر قابل تحملی هم باشه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بعضی‌ها فکر می‌کنن عاشق بودن یا شیفتگی، اختراع مدرنیه که فقط توی رمان‌ها پیدا می‌شه. بذار این‌طور فکر کنن اما این حس، این اختراع، این کلمه و ظرفیت ما برای پذیرشش وجود داره و دروغ نیست. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بچه‌ها از بدو تولد موجودات ضعیف و آسیب‌پذیرین؛ دقیقا از همون لحظه‌ی اول. دلبستگی ما به اون‌ها در بی‌پناهی مطلقشون ریشه داره و ظاهرا این احساس قطع نمی‌شه. هر چند به طور کلی آدم‌ها این حس رو به آدم‌بزرگ‌ها ندارن. نمی‌شه ازشون چنین توقعی هم داشت. انتظار بلد نیستن، بی‌تابی می‌کنن، خسته‌کننده‌ان، حتی نمی‌خوان اون حس رو تجربه کنن چون به نظر میاد راضیشون نمی‌کنه. به همین دلیل با اولین کسی که آشنا می‌شن، زود بهش نزدیک می‌شن یا ازدواج می‌کنن که چندان هم عجیب نیست. در واقع خیلی هم عادیه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

نیروی عادت، خیلی قدرتمنده و به جابه‌جا کردن یا حتی جانشین کردن هر چیزی منتهی می‌شه. مثلا می‌تونه برای عشق، جانشین پیدا کنه اما برای عاشق شدن نه. این دو تا با هم خیلی فرق دارن. آدم‌ها به وفور این‌ها رو با هم اشتباه می‌گیرن در حالی که یکی نیستن. به ندرت بتونی به کسی دلبستگی داشته باشی؛ یک دلبستگی واقعی به اون آدمی که حس دلبستگی رو در تو بیدار کنه. این عامل تعیین‌کننده‌ایه. اون آدم بی‌طرف ما رو از بین می‌بره و ما رو تا ابد خلع‌سلاح می‌کنه. بنابراین به هر نزاعی تسلیم می‌شیم… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما آدم‌های جالب زیادی رو می‌شناسیم؛ کسانی که سرمون رو گرم می‌کنن و احساسات یا حتی عواطف ما رو برمی‌انگیزن، خوشحالمون می‌کنن، دلمون رو می‌برن و حتی می‌تونن لحظه به لحظه ما رو به مرز جنون برسونن. ما از حضورشون، همراهیشون یا از هر دوی این‌ها لذت می‌بریم ولی بعضی‌ها برای ما ضرورت می‌شن… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

دنیا پر از آدم‌های تنبل و خوش‌بینیه که هیچ‌وقت چیزی به دست نمیارن چون تن به کار نمی‌دن اما مرتب غر می‌زنن و خسته‌‌ان و عصبانیتشون رو سر بقیه خالی می‌کنن. برای همین بیشتر آدم‌ها شبیه احمق‌های بی‌کارین که از همون روز ازل با روشی که برای زندگی انتخاب کردن، با خودشون در تعارضن. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

کافی است داستانت را طوری تعریف کنی که باورنکردنی به نظر برسد یا باورش آن‌قدر سخت باشد که شنونده چاره‌ای جز انکار آن نداشته باشد. واقعیت بعید، مفید است و زندگی مملو از آن، بسیار بیشتر از داستان‌های مزخرف‌ترین رمان‌هاست. هیچ رمانی نتوانسته به شانس‌ها و اتفاق‌های پرشماری که ممکن است در زندگی آدم رخ بدهد بپردازد، چه برسد به آنها که اتفاق افتاده‌اند و همچنان اتفاق می‌افتند. شرم‌آور است که واقعیت هیچ حد و مرزی نمی‌شناسد… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

فکر کن چه مردها یا حتی بدتر چه زن‌هایی بودن که هیچ تصوری از آینده‌ی فلاکت‌بارشون نداشتن. نگاهی گذرا به گذشته‌ی آدم‌ها همیشه دردناکه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

غالبا همون‌هایی که بیشتر از همه اذیت شدن و از همه نزدیک‌ترن، دیرتر از همه باخبر می‌شن. بچه‌ها نمی‌خوان بدونن پدر و مادرشون چه‌کار کردن؛ همون‌طور که پدر و مادرها تمایل ندارن بدونن بچه‌هاشون چه کاری انجام دادن… افشاسازی تحمیلی… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

تمثالی از عدالت وجود داشت و صاحبان قدرت دست‌کم به طور علنی و شاید به ظاهر وانمود می‌کردن که تمامی جنایت‌ها رو تعقیب می‌کنن و اتفاقا رد بعضی از اون‌ها رو می‌گرفتن و هر پرونده‌ای که به نتیجه نرسیده بود به حالت تعلیق درمی‌اومد، مثل الان نبود. این همه پرونده‌ای که هیچ‌کدوم به نتیجه نرسیدن یا صاحبان پرونده‌ها نمی‌خوان به نتیجه برسن یا گمان می‌کنن ارزش وقت و تلاش رو نداره. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ساکت موندن خیلی راحت‌تره… دلیلی نداره دنیا رو با داستان آدم‌هایی به هم بریزیم که خودشون الان جسدن و باید براشون دل سوزوند و بهشون ترحم کرد. حتی به خاطر این که نتونستن راهشون رو تا آخر برن، تموم شدن و دیگه وجود ندارن. گذشت اون دوره‌ای که همه چیز رو قضاوت می‌کردیم یا دست‌کم می‌خواستیم از همه چیز سر دربیاریم. جنایت‌های بی‌شماری نامکشوف یا بدون مجازات موندن چون کسی نمی‌دونه کی اون‌ها رو مرتکب شده… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی پی می‌بریم هنوز هوا و زمان را با همان شخصی سهیم هستیم که دلمان را شکسته یا فریبمان داده یا به ما خیانت کرده، کسی که زندگیمان را زیر و رو کرده یا چشممان را زیادی باز کرده یا به شدت بدبینمان کرده، زندگی برایمان غیر قابل تحمل می‌شود. وقتی می‌فهمیم آن موجود هنوز زنده است، ضربه نخورده یا از درخت حلق‌آویز نشده و به همین دلیل سروکله‌اش دوباره پیدا شده، هاج و واج می‌مانیم. یک دلیل دیگر برای این که مُرده‌ها نباید برگردند همین است. دست‌کم آنها که مرگشان باعث تسلای خاطرمان شده و مجال ادامه‌ی زندگی به ما داده چون گذاشته که خود قبلیمان را مثل مُرده دفن کنیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مرگ کسی که به ما آسیب زده یا زندگی ما را به مرگ‌زیستی بدل کرده -تعبیری غلوآمیز که دیگر کلیشه‌ای شده- نه درمانی تمام و کمال است نه کمکمان می‌کند که فراموش کنیم. خود آتوس نیز بار غم کهنه‌اش را در پوشش تفنگ‌دار و شخصیت تازه‌اش تحمل می‌کرد. این کار دردمان را فرو می‌نشاند و اجازه‌ی زیستن به ما می‌دهد. نفس کشیدن راحت‌تر می‌شود وقتی یک خاطره‌ی سست و کمرنگ برایمان مانده باشد و حسی که انگار با این کار بدهیمان را به دنیا پرداخته‌ایم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما با حسی شبیه آرامش می‌توانیم زندگی کنیم یا دست‌کم وقتی باور کنیم آدمی که باعث درد و رنجمان شده، مُرده و دیگر روی زمین نیست، می‌توانیم به زندگی ادامه بدهیم. وقتی که او دیگر فقط یک خاطره است نه یک موجود زنده. دیگر زنده نیست که نفس بکشد و بتواند زمین را با گام‌هایش آلوده کند و امکانش باشد که دوباره او را ببینیم. در این صورت اگر می‌دانستیم روزی پیدایش می‌شود و اگر می‌دانستیم هنوز زنده است به هر قیمتی از او می‌گریختیم یا حتی بدتر از آن، کاری می‌کردیم که سزای اعمال بدش را بپردازد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

باور قساوت برای مردم سخت است، اما اگر خیلی عجیب باشد، این‌طور نیست. چون بعید به نظر می‌رسد. اکثر آدم‌ها خوششان می‌آید آن را برای هم تعریف کنند. خوششان می‌آید آدم‌ها را لو بدهند، تهمت بزنند و آبرویشان را ببرند. به دوستان، همسایگان، بالادستی‌ها و رؤسا، پلیس و مقامات نارو بزنند. از گناه دیگران پرده بردارند و آن را افشا کنند، حتی در خیال. اگر از دستشان بربیاید زندگی دیگران را نابود یا دست‌کم اوضاع را وخیم کنند، تمام تلاششان را می‌کنند تا آنها مطرود، واخورده و پس‌زده شوند. همه‌جور ادبار و بدبختی بر سرشان ببارد و از جامعه حذف شوند. انگار اگر بتوانند بعد از هر قربانی یا هر سکه‌ای بگویند «اوضاعش خراب بود، از بیخ و بن ورافتاد ولی من نه» ، خیالشان راحت می‌شود. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هر قدر داستان پیچیده‌تر و ناجورتر، باورش سخت‌تر. این همان بهانه برای مجرمان و جنایتکارهاست. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

تغییر احساسات به قدری کند و تدریجی است که حرص آدم را درمی‌آورد. آدم به آن احساسات خو می‌گیرد و دور شدن از آن به این سادگی‌ها نیست. تو به فکر کردن به کسی عادت می‌کنی -و همین‌طور به خواستنش- به شیوه‌ای خاص و همیشگی. برای همین نمی‌توانی یک‌روزه آن را کنار بگذاری. حتی شاید ماه‌ها و سال‌ها طول بکشد. احساسات بسیار ماندگارند. اگر ناامیدی به جانت بیفتد، اول با آن می‌جنگی، هر قدر هم مسخره به نظر برسد می‌کوشی آن را به حداقل برسانی، انکارش کنی و به فراموشی بسپاری. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما در مدت غیبت موقت یا نامحتوم دیگری همسر یا معشوق منتظر گذشت زمان می‌مونیم. همین‌طور در مدت غیبتی که هنوز محتوم نشده اما تمام نشونه‌های حتمی بودن رو داره. همزمان چیزی از درون مرتبا در گوشمون نجوا می‌کنه که به اون صدا می‌گیم: «ساکت باش، ساکت باش، ساکت بمون، نمی‌خوام صدات رو بشنوم، هنوز ا‌ون‌قدر قوی نشد‌م، آماده نیستم.» وقتی به حال خودت رها می‌شی، در مورد برگشتنش فکر و خیال می‌کنی، تصور می‌کنی اونی که رفته ناگهان متوجه همه چیز می‌شه و برمی‌گرده تا سر بر بالین تو بذاره، حتی اگر بدونی کسی رو جانشین تو کرده و دلش با زن دیگه و داستان دیگه‌ایه و فقط زمانی به یاد تو می‌افته که اون رابطه‌ی جدید به تلخی گراییده باشه یا به اصرار کاری کنی که به‌رغم میل باطنیش حضورت رو حس کنه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

در تمام روابط نامتعادل، همیشه یک نفر پیش‌قدم می‌شود، تلفن می‌زند تا وعده‌ی دیداری بگذارد. درحالیکه آن یکی فقط دو راه برای رسیدن به همان هدف طرف اول، یعنی ناپدید نشدن بلد است. یک راه این است که دست روی دست بگذارد و هیچ‌کاری نکند. خیالش راحت است که طرف دیگر بالأخره دلش تنگ می‌شود. سکوت و نبودن از یک جایی به بعد غیرقابل‌تحمل یا حتی نگران‌کننده می‌شود، چون همه‌ی ما به‌سرعت به چیزی که بهمان داده می‌شود یا چیزی که هست عادت می‌کنیم. راه دوم تلاش کردن است. ماهرانه در زندگی روزمره‌ی طرف مقابل نفوذ و برای خودت جا باز کنی. بدون پیله کردن ادامه بدهی، تلفن بزنی که چیزی بپرسی، مشورت بگیری یا بخواهی لطفی به تو بکند، بگذاری بفهمد که در زندگی‌ات چه خبر است؛ حضور داشته باشی و با رفتارت حضورت را به او یادآوری کنی. از دور زمزمه‌هایی به گوشش بخوانی و در عین‌حال عادتی ایجاد کنی که نامحسوس و پنهانی در زندگی‌اش جا بیفتد تا روزی که دلش برای یک تلفن ساده‌ات تنگ شود، تا حدی که از دوری‌ات برنجد. آن‌موقع بی‌تابی بر او غلبه می‌کند، بهانه‌های الکی می‌آورد، ناشیانه رفتار می‌کند، تلفن را برمی‌دارد و می‌بیند که بی‌اختیار دارد شماره‌ات را می‌گیرد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

«بخش‌های خاصی در آناتومی زنانه هست که وقتی ما زن‌ها بیست و پنج، سی سالمونه با اون‌ها سنجیده می‌شیم. چه برسه به ده سال بعدش. خودمون رو با قبل مقایسه می‌کنیم. یاد تک‌تک سال‌هایی که گذشت می‌افتیم. برای همین ترجیح می‌دیم اون قسمت‌ها خیلی دیده نشه و جلب توجه نکنه. البته این نظر منه. خیلی از زن‌ها به این موضوع اهمیتی نمی‌دن. بعضی‌ها هم که به جراحی و پروتز رو میارن و خیال می‌کنن مشکل رو حل کردن. راستش، من که چندشم می‌شه.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هر عاشقی نقطه‌ضعف طرف مقابلش را می‌داند و مرد در حضور زن، نمی‌تواند تظاهر کند ظاهر زن برایش جذاب نیست یا زن برایش بی‌اهمیت یا منزجرکننده است. دیگر نمی‌تواند تظاهر کند، او را تحقیر یا طرد می‌کند البته به جز حوزه‌ی روابط جسمی، -حوزه‌ای عمیقا ملال‌آور- که در کمال پشیمانی زن‌ها، متأسفانه بیشتر مردها دوست دارند آن‌قدر در آن بمانند تا به ما عادت کنند و احساساتشان بروز کند. در واقع شانس بیاوریم اگر برخوردهایمان با آنها حاشیه‌ی باریکی از شوخی و مطایبه داشته باشد که اغلب، اولین قدم به سمت نرم کردن حتی بد قلق‌ترین مردان است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هیچ‌وقت جرئت نمی‌کنیم مرگ کسی را آرزو کنیم چه برسد به آن که فرد مورد نظر از نزدیکانمان باشد. اما به طور حسی می‌دانیم اگر قرار باشد شخص خاصی تا پایان عمرش دچار سانحه‌ی رانندگی یا بیماری شود، این مسئله به شکلی باعث بهبود جهان و به طریقی موقعیت خود ما می‌شد. ممکن است با خودمان بگوییم «اگه اون مرد یا اون زن نبود، چه‌قدر همه‌چیز عوض می‌شد. چه‌قدر بارم سبک می‌شد. دیگه درد و رنجی نداشتم. دیگه مجبور نبودم زیر سایه‌ی اون آدم زندگی کنم.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

اصولا ما مرگ نزدیکانمان را آرزو نمی‌کنیم. آنها بخشی از زندگی ما هستند، اما گاهی از تصور این که اگر یکی از آنها نباشد چه می‌شود، حیرت می‌کنیم. در بعضی موقعیت‌ها، بر اثر هراس، وحشت، علاقه‌ی وافرمان به آن‌ها و ترس از دست دادنشان به این فکرها می‌افتیم. مثلا «من بدون شوهرم چه‌کار کنم؟ بدون زنم چه‌کار کنم؟ از من چی می‌مونه؟ زنده نمی‌مونم. دلم می‌خواد من هم با اون بمیرم.» خود این فکر باعث می‌شود سرمان گیج برود و معمولا با لرزش تیره‌ی پشت و حس دروغین بودن آن موقعیت بلافاصله فراموشش کنیم. مثل وقتی که بر اثر دیدن کابوسی از خواب می‌پریم، کابوسی که وقتی بیدار می‌شویم هم تمام نمی‌شود… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما ممکن است به اشتباه یا بی اختیار مانعی برای کسی باشیم. شاید کاملا بی اختیار سر راه کسی بایستیم یا راهش را سد کنیم. این یعنی هیچ‌کس در امان نیست. همه‌ی ما می‌توانیم مایه‌ی نفرت یا خشم و کینه‌ی کسی باشیم، حتی مفلوک‌ترین و بی‌آزارترینمان… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

واقعیت این است که هر کسی می‌تواند ما را از بین ببرد. همان‌طور که هر کسی می‌تواند بر ما پیروز شود. آسیب‌پذیری جزئی از وجود ماست. اگر کسی تصمیم بگیرد ما را از بین ببرد، خیلی سخت می‌توان جلوی آن آسیب را گرفت، مگر این‌که همه‌چیز را رها کنیم و صرفا روی همین موضوع متمرکز شویم. بنابراین لازم است از وجود چنین تصمیمات مخربی آگاه باشیم چون اغلب، به آنها بی‌توجه‌ایم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی ناآموختگان بی‌فرهنگ به طبقه‌ی فرهیخته‌ی جامعه حکم می‌کنند و هر چه بپوشند، مردم نیز به دلایلی مرموز شیفته‌وار به حرفشان گردن می‌نهند؛ وقتی مردان و زنانی ناخوشایند، بدترکیب و بدنهاد به هر جا می‌روند عاشق سینه‌چاک دارند؛ وقتی معشوق‌هایی با ادعاهای مضحک و ظاهرا محکوم به شکست کم ندارند، در آخر با وجود تمام مشکلات و دلایل موجود به پیروزی می‌رسند، یقین پیدا می‌کنیم که همه‌چیز ممکن است؛ هر اتفاقی. بیشتر ما هم این را می‌دانیم. برای همین کم‌تر کسی پیدا می‌شود که کار مهمی را نادیده بگیرد، مگر آن‌که کار نکند یا موقتا متوجه این موقعیت نشده باشد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

اطرافمان پر است از آدم‌های بی‌استعدادی که توانسته‌اند هم‌سن و سالانشان را متقاعد کنند استعداد بالایی دارند یا احمق‌ها و چاپلوس‌هایی که نیم یا بیش از نیمی از عمرشان به‌خوبی نقش افراد باهوش را بازی کرده‌اند و دیگران طوری حرف‌شان را می‌پذیرند که گویی وحی مُنزَل است. با این که در همان کاری که انجام می‌دهند هم بسیار بی‌استعدادند، اما شغل‌های عالی نصیب‌شان می‌شود که تحسین همگان را برمی‌انگیزد، دست‌کم تا زمانی که از این دنیا بروند و بلافاصله فراموش شوند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم به انتظار رسیدن به موقعیتی محال خو می‌کند. عمق وجودش امن و آرام و منفعل است و باور نمی‌کند که آن موقعیت هرگز پیش نمی‌آید. اما درعین‌حال هیچ‌کس به کل ناامید نمی‌شود. این بی‌قراری، ما را هوشیار نگه می‌دارد و نمی‌گذارد راحت و آسوده به خواب برویم. بالأخره بعید‌ترین اتفاقات هم یک روز رخ داده‌اند و این را هر کسی می‌فهمد. حتی آنها که از تاریخ یا حوادث دنیای قبل یا حتی دنیای حال چیزی نمی‌دانند؛ دنیایی که هم‌گام با تردیدآن‌ها پیش می‌رود… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی زمانی طولانی خواهان چیزی هستی، به‌سختی می‌توانی جلوِ خواسته‌ات را بگیری، یعنی نمی‌توانی بپذیری یا بفهمی که دیگر آن را نمی‌خواهی یا چیزی دیگر را ترجیح می‌دهی. انتظار به آن خواسته پر و بال می‌دهد و بارورش می‌کند. انتظار، برای موضوع مورد انتظار فزاینده است. چنان که وقتی طول می‌کشد، میل و خواسته را سخت کرده و آن را مثل سنگ می‌کند. برای همین در برابر تأیید این مسئله که سال‌ها در انتظار یک نشانه وقت‌مان را تلف کردیم مقاومت می‌کنیم. نشانه‌ای که آن‌قدر دیر می‌آید که دیگر ما را برنمی‌انگیزد. همان‌طور که برای جواب دادن به یک تماس تلفنی دیرهنگام که اکنون اهمیتش را از دست داده، خودمان را به زحمت نمی‌اندازیم. شاید به این دلیل که دیگر برایمان آن‌قدرها جذاب نیست… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما زن‌ها در ابتدا خودمان را در خدمت یا اختیار کسی قرار می‌دهیم که اتفاقا عاشقش شده‌ایم و اغلب، این کار را از روی سادگی انجام می‌دهیم. یعنی نمی‌دانیم روزی می‌رسد که آن‌قدر محکم و مستقل می‌شویم که او با ناامیدی و حیرت نگاه‌مان می‌کند چون این حس را فهمیده. در واقع، کسی که روزگاری ما را برمی‌انگیخت از چشممان افتاده، از حرف‌هایش خسته شده‌ایم. با این‌که موضوع صحبت‌هایش را عوض نکرده، اما دیگر مثل آن وقت‌ها برایمان جذاب نیست. این یعنی ما از تلاش برای حفظ آن هیجان و شور و شوق اولیه دست کشیده‌ایم اما معنی‌اش این نیست که آن موقع تظاهر می‌کردیم یا از همان اول اشتباه کرده‌ایم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هیچ‌چیزی وسوسه‌انگیزتر از آن نیست که خودت را به دیگری بسپری حتی در تخیل و مشکلاتش را از خود بدانی و خودت را در وجود او غرق کنی. چون آن مشکلات مال تو نیست، تحملش آسان‌تر به نظر می‌رسد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی کسی عاشق می‌شود یا دقیق‌تر بگویم وقتی زنی عاشق می‌شود و در اوایل رابطه قرار دارد، یعنی موقعی که هنوز جذابیت‌های تازه و هیجان رابطه از بین نرفته، معمولا می‌تواند به تمام چیزهایی که عشقش به آن علاقه‌مند است یا درباره‌اش حرف می‌زند، علاقه پیدا کند. این کار را برای خوشایند مرد یا به دست آوردنش یا ایجاد یک موقعیت امن و بی‌خطر انجام نمی‌دهد، هر چند در این کارش ردی از تظاهر موج می‌زند اما واقعا توجه می‌کند و خودش را حقیقتا با احساسات و حرف‌های او درگیر می‌کند. چه ذوق باشد، چه نفرت، چه هم‌دردی، چه ترس، چه اضطراب یا حتی درگیری ذهنی. به‌علاوه، همراهی با مرد در دُرفشانی‌های بداهه‌اش بیش از هر چیز دیگری زن را اسیر و مجذوب خود می‌کند، چون در لحظه‌ی تولدشان حضور دارد. آنها را بیرون می‌کشد و می‌بیند چه‌طور کش می‌آیند و پیچ و تاب می‌خورند و بالا و پایین می‌پرند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

کسی که از زندگی دنیوی جدا شده و از اون دست شسته، حتی اگه مرگش برخلاف میلش و مایه‌ی تأسف بوده باشه، شبیه قربانی حادثه، باز هم دوست نداره به شرایط سابق برگرده و رنج طاقت‌فرسای زندگی رو از سر بگیره. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همه، -دیر یا زود- سعی می‌کنن مُرده‌ها رو فراموش کنن. از فکر کردن به‌شون طفره می‌رن و موقعی که بنابه دلایلی از عهده‌ی این کار برنمیان، کم‌کم ناراحت و مکدر می‌شن. از انجام هر کاری که بهش مشغولن دست می‌کشن. چشم‌هاشون پر از اشک می‌شه و مادام که افکار تیره و تارشون رو از بین نبردن یا اون خاطره رو از ذهنشون پاک نکردن نمی‌تونن به زندگی ادامه بدن. باور کن تو درازمدت یا حتی ظرف چند ماه بالأخره آدم‌ها خودشون رو از دست مُرده‌ها خلاص می‌کنن، چون مجبورن. همون‌طور که خودِ مُرده هم حتما موافق بوده چون وضعیت جدیدش رو که امتحان و تجربه کرد دیگه نمی‌خواد به دنیا برگرده. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بدترین اتفاقی که می‌تونه برای هر کسی بیفته، حتی بدتر از خود مرگ و بدترین کاری که دیگران رو به انجام اون وامی‌داره اینه که از جایی که هیچ‌کس برنگشته، برگرده، در زمانی اشتباه به زندگی برگرده. موقعی که دیگه کسی منتظرش نیست، موقعی که دیگه خیلی دیر و نا به جاست، موقعی که زنده‌ها تصور کردن کارش تموم شده و به زندگیشون بدون اون ادامه دادن و دیگه بین اون‌ها جایی نداره. برای کسی‌که برمی‌گرده، هیچ مصیبتی بزرگتر از این نیست که حس کنه اضافیه. حضورش رو نمی‌خوان و داره دنیا رو به هم می‌ریزه. مزاحم آدم‌هایی بشه که دوستشون داره و اون‌ها نمی‌دونن باهاش چه کار کنن. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

طبیعیه که آدم برای دوستش گریه کنه اما جون سالم به در بردن خوشاینده یا بهتر از اون حضور کنار پیکر بی‌جان دوست به جای پیکر بی‌جان خود، توان نگاه کردن به پرتره‌ی تموم‌شده‌ی اون و گفتن قصه‌ش، حمایت و تسلای ماترکش. وقتی دوستات می‌میرن، بیش‌تر آب می‌ری و تنهاتر می‌شی، اما در همون حال پیش خودت حساب می‌کنی، «یکی دیگه هم رفت. زندگی همه‌شون رو تا لحظه‌ی آخر می‌دونم، من تنها کسی‌ام که می‌تونه قصه‌ی زندگی‌شون رو بگه. اما زمانی که من بمیرم کسی شاهد مرگم نخواهد بود یا نمی‌تونه تمام قصه‌ی زندگیم رو تعریف کنه، بنابراین تا ابد ناتمام می‌مونم چون وقتی کسی افتادنم رو ندید، از کجا معلوم که تا ابد به زندگی ادامه ندم؟» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ما هیچ‌وقت مرگ کسی، حتی مرگ دشمنمون رو آرزو نمی‌کنیم. مثلا برای مرگ پدرمون عزاداری می‌کنیم، اما ارثش برا‌مون می‌مونه. خونه‌‌اش، پولش و اشیای دنیوی که اگر برمی‌گشت باید بهش پس می‌دادیم، این موضوع ما رو تو موقعیت ناجوری قرار می‌داد و به شدت آسیب می‌دیدیم. ممکنه برای مرگ زن یا شوهرمون سوگواری کنیم اما یک جایی، هر چند ممکنه مدتی طول بکشه به این می‌رسیم که بدون ا‌ون‌ها خوشحال‌تر و راحت‌تر زندگی کنیم یا اگر خیلی از سنمون نگذشته باشه می‌تونیم زندگی تازه‌ای رو شروع کنیم و کل بشریت رو ارزونی خودمون بدونیم؛ عین وقتی که جوون بودیم، امکان انتخاب داشتن بدون ارتکاب اشتباهات گذشته، خوشحال از این‌که مجبور به کنار اومدن با رفتارهای آزاردهنده‌ی خاصی نیستیم. چون آدمی که کنارمون، مقابلمون، پشتمون یا جلوی چشممون زندگی می‌کنه همیشه چیزی داره که مایه‌ی عذا‌بمون باشه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بدترین نتیجه‌ی گم کردن قوانین کهنه‌ی رفتاری همین است. نمی‌دانیم چه زمانی وارد عمل شویم و از چه قانونی پیروی کنیم، یا خیلی زود است یا خیلی دیر؛ آن‌قدر که نوبتمان را از دست می‌دهیم. مجبوریم به حس خودمان اعتماد کنیم، برای همین به‌سادگی اشتباه می‌کنیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

این زنجیره شاید تا ابد ادامه یابد. مجموعه‌ای از آدم‌ها مثل مهره‌‌های دومینو در انتظار تسلیم یک زن بی‌اعتنا به دنیا در صف ایستاده‌اند تا دریابند نفر بعدی چه کسی است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

نمی‌توانیم تظاهر کنیم که اولین عشق یا محبوب هستیم. ما فقط در دسترسیم. باقی‌مانده، ته‌مانده، بازمانده، پس‌مانده، کالای ته انبار، بزرگترین عشق‌ها هم بر همین پایه و اساس پست و فرومایه بنا می‌شوند و بهترین خانواده‌ها شکل می‌گیرند و ما از دل آن‌ها برمی‌آییم، محصول شانس و هم‌بستری، پس زدن‌ها و بزدلی‌ها و شکست‌های دیگران. بااین‌حال گاهی همه‌چیزمان را می‌دهیم تا کنار کسی بمانیم که از داخل اتاق زیرشیروانی یا حراج قبل از تغییر شغل، نجاتش داده‌ایم یا در بازی او را برده‌ایم یا او ما را از بین پس‌مانده‌ها جدا کرده است؛ ممکن است عجیب به نظر برسد اما عاشقش هم می‌شویم و کم نیستند آنهایی که چیزی بیش‌تر از خرت‌وپرت‌های ته ویلا در پایان تابستان ارزش ندارند و دست تقدیر را در انتخابشان دخیل می‌دانند… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بله، همه‌ی ما نسخه‌های جعلی متوسطی هستیم از کسانی که کاملشان را هیچ‌وقت ندیده‌ایم. کسانی که هیچ‌وقت حتی نزدیکمان نشده‌اند و فقط از زندگی کسانی که امروز دوستشان داریم عبور کرده یا شاید توقف کرده‌اند. اما بعد از مدتی خسته شده و بی‌هیچ ردی ناپدید شده‌اند؛ طوری که کسی به گردشان هم نرسید یا مُردند و بر جان آنها که دوستشان داریم زخم کشنده‌ای زده‌اند که در نهایت خوب شده است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

سخت‌کوش‌ترین و با تدبیرترین مردها هم به‌تدریج تنبل می‌شوند؛ به‌خصوص بعد از خستگی، شکست یا انتظارِ بسیار طولانی و بی‌فایده… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هر چه مردها را بیش‌تر ببینیم آنها را بیش‌تر از خودمان دوست خواهیم داشت. گمان می‌کنیم ما را انتخاب می‌کنند. ای کاش قدرت لازم ماندن در کنارشان را داشتیم، بدون اعتراض و اصرار. شوروحال خاصی را برانگیخته نمی‌کنیم و باور داریم در نهایت، وفاداری و حضور بی‌وقفه‌‌امان پاداش می‌گیرد و ثابت می‌شود وفاداری از هر جذبه، از هر هوسی قوی‌تر و ماندگارتر است. این وقت‌ها می‌دانیم اگر حس کنیم امیدمان واهی است آزرده می‌شویم، مگر آن که خوش‌باورانه‌ترین امیدهای‌مان محقق شود که اگر چنین اتفاقی بیفتد از ته دل احساس پیروزی می‌کنیم. ولی هیچ تضمینی نیست که این اتفاق بیفتد. چون مادام که تلاش و تقلا ادامه دارد، حتی با اعتمادبه‌نفس‌ترین زن‌ها، حتی آنها که یک دنیا خواهان دارند، از طرف مردهایی که از تسلیم سر بازمی‌زنند و تذکرهای نخوت‌بار می‌دهند، به‌شدت سرخورده می‌شوند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مردهایی که اخطار می‌دهند، پیش می‌آید که بعدها حرف‌هایشان را پس می‌گیرند. خیلی از ما زن‌ها هم خوش‌بین هستیم و سر پر سودا داریم. متبحرانه‌تر از خیلی مردها در مورد عشق کوتاه‌مدتی مغرور و ازخودراضی می‌مانیم و مدتی که گذشت این‌طور بودن را فراموش می‌کنیم. فکر می‌کنیم مردها نظر یا باورشان را تغییر می‌دهند و کم‌کم می‌فهمند بدون ما نمی‌توانند زندگی کنند. فکر می‌کنیم بالأخره می‌فهمند که ما در زندگی آن‌ها استثنا هستیم و مهمانانی هستیم که در آخر میهمانی، پیششان می‌مانیم و سرانجام از قرارومدارهای پنهانی با زنان دیگر خسته می‌شوند؛ زن‌هایی که رفته‌رفته به وجودشان شک می‌کنیم یا ترجیح می‌دهیم فکر کنیم وجود ندارند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مردها از همون اول بدون این که بخوای، همه‌چیز رو برات روشن می‌کنن. «بهتره بدونی رابطه‌ی ما چیزی بیش‌تر از اینی که الان هست نمی‌شه. اگه منتظری اتفاق دیگه‌ای بیفته بهتره همین حالا تمومش کنیم.» یا «تو تنها آدم زندگی من نیستی و نخواهی بود. اگه دنبال خاص بودن هستی اشتباه اومدی.» یا شبیه دیاز وارِلا هستن که گفت "من عاشق کسی هستم که هنوز نمی‌دونه می‌تونه عاشق من بشه اما بالأخره وقتش می‌رسه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بالأخره لحظات بد رو هم پشت‌سر می‌ذاریم و از این شرایط بیرون می‌آیم، مگه این‌که مخمون ایرادی پیدا کرده باشه و از سردرگمی‌مون راضی و خوشحال باشیم. بدی مصیبت‌های سنگین، اون‌هایی که ما رو تکه‌پاره می‌کنن و به‌ظاهر غیرقابل‌تحملن اینه که آدم‌های مصیبت‌زده از ته دل آرزو می‌کنن دنیا همون موقع تموم بشه، غافل از این که دنیا هیچ اهمیتی به خواسته‌ی اون‌ها نمی‌ده و راه خودش رو می‌ره و حتی آستین فرد مصیبت‌دیده رو ول نمی‌کنه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

یاد می‌گیریم زمانی می‌رسه که حتی لحظه‌ای به عزیزی فکر نمی‌کنیم که بدون اون نمی‌تونستیم زندگی کنیم، بدون اون نمی‌تونستیم شب‌ها سر روی بالش بذاریم، بدون اون زندگی برامون محال بود و به کلام و حضورش وابسته بودیم. حالا هم اگه خیلی اتفاقی به یادش بیفتیم، فقط شونه بالا می‌ندازیم و آخرش می‌گیم «نمی‌دونم فلانی چی شد.» بدون این‌که ذره‌ای نگران یا کنجکاو باشیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

نمی‌توانستم چشم از لب‌هایش بردارم. معدن تمام فراوانی‌هایی که همه‌چیز از آن جاری است. چیزی که ما را مجاب و اغوا می‌کند. چیزی که ما را تغییر می‌دهد و جادو می‌کند. چیزی که ما را فریب می‌دهد و متقاعد می‌کند. در جایی از انجیل آمده «لب‌ها چیزی را می‌گویند که دل از آن لبریز است.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هیچ‌وقت جرئت نمی‌کنیم اون‌قدر پیش بریم که بگیم «گذشته‌ها گذشته، حتی اگه گذشته‌ی ما باشه.» برای همینه که پایان چیزها دست خودمون نیست، چون اگه این‌طور بود همه‌چیز تا ابد ادامه پیدا می‌کرد. چرک و آلوده می‌شد و هیچ موجود زنده‌ای هیچ‌وقت نمی‌مُرد. » شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همیشه فکر می‌کنیم چیزی که خوشحالمون کنه و بهمون لذت بده، هر چیزی که ما رو آروم کنه و بهمون کمک کنه، هر چیزی که ما رو به جلو هل بده، باید کمی بیشتر عمر کنه؛ چند ساعت، چند هفته، چند ماه، یک سال. همیشه فکر می‌کنیم چیزها یا آدم‌ها چه زود تموم می‌شن، هیچ‌وقت فکر نمی‌کنیم لحظه‌ی درستی وجود داره. همون لحظه‌ای که می‌گیم «خوبه، کافیه. تا همین جا بسه. از حالا به بعد هر اتفاقی می‌خواد، بیفته. اتفاق بد، وخیم، سیاه.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

همیشه امیدواریم آدم‌ها و عادت‌هایی که دوست‌شون داریم هیچ‌وقت نمی‌رن و تموم نشن. نمی‌فهمیم تنها چیزی که اون رفتارها رو سالم و بی‌نقص نگه می‌داره، ترک ناگهانی اون‌هاست؛ بدون هیچ جانشین یا تغییری، قبل از این‌که اون‌ها بتونن ما رو به حال خودمون رها کنن یا ما اون‌ها رو. هر چیزی که ادامه پیدا می‌کنه بد می‌شه، ما رو خسته می‌کنه، بهش پشت می‌کنیم، دل‌زده و فرسوده‌‌امون می‌کنه. چه بسیار افرادی که زمانی جونمون به جونشون بسته بود اما کنار رفتن. چه بسیار روابطی که ضعیف شدن و بی هیچ دلیل محکم یا واضحی از بین رفتن. تنها کسایی که ما رو رها یا ناامید نمی‌کنن اون‌هایی هستن که از ما چیزی بردن. تنها کسایی رو که رها نمی‌کنیم اون‌هایی هستن که ناگهان ناپدید می‌شن و فرصتی ندارن که برای ما درد و ناامیدی بیارن. موقعی که این اتفاق می‌افته موقتا مأیوس می‌شیم، چون فکر می‌کنیم می‌تونستیم زمان طولانی‌تری کنارشون باشیم، بدون هیچ تاریخ انقضای قابل‌پیش‌بینی‌ای. این اشتباه و البته قابل‌درکه. تداوم، همه‌چیز رو تغییر می‌ده؛ مثلا چیزی که دیروز برامون جالب بوده، امروز ممکنه باعث رنج‌وعذاب‌مون باشه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

متولد نشدن مثل مُردن نیست، چون کسی که می‌میره همیشه نشونه‌هایی باقی می‌ذاره و خودش این رو می‌دونه. این رو هم می‌دونه که از اون نشونه‌ها هم چیزی گیرش نمیاد. با این حال اون‌ها رو به شکل خاطره باقی می‌ذاره. می‌دونه که آدم‌ها براش دلتنگی می‌کنن و کسانی که اون رو می‌شناختن نمی‌تونن طوری رفتار کنن که انگار اصلا وجود نداشته. بعضی‌ها درباره‌ا‌ش احساس گناه می‌کنن، بعضی‌ها آرزو می‌کنن کاش موقعی که زنده بود با اون رفتار بهتری می‌داشتن، بعضی‌ها براش سوگواری می‌کنن و نمی‌فهمن چرا غصه خوردن چاره‌ی کار نیست. بعضی‌ها هم از نبودش ناامید و افسرده می‌شن. هیچ‌کس از فقدان کسی که هنوز به دنیا نیومده رنج نمی‌بره، البته غیر از مادری که بچه‌‌اش سقط شده و قطع امید از تولد اون براش سخته و گاهی به بچه‌ای که ممکن بود به دنیا بیاد فکر می‌کنه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ممکنه آدم فکر کنه بچه‌ای که هنوز به دنیا نیومده نگران اتفاقاتیه که داره توی دنیا می‌افته. برای کسی که هنوز وجود نداره چیزی مهم نیست. دقیقا مثل کسی که مُرده. هر دو هیچن، هیچ آگاهی و درکی ندارن. اولی حتی نمی‌دونه زندگیش چه‌طوریه و دومی اون رو به یاد نمیاره، انگار هیچ‌وقت زندگی نکرده. هر دو در موقعیت مشابهی قرار دارن؛ یعنی نه وجود دارن نه چیزی می‌دونن. حالا هر قدر هم که پذیرفتنش برای ما سخت باشه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

خیلی از آدم‌ها بی‌عدالتی بزرگ یا خشمشون رو با این فکر تسلی می‌دن که «اگه امروز برمی‌گشت…» یا «اگه این چیزها رو می‌دونست تنش توی گور می‌لرزید» و یادشون می‌ره که هیچ مُرده‌ای تابه‌حال زنده نشده یا تنش توی گور نلرزیده یا خبردار نمی‌شه که بعد از مرگش چه اتفاقاتی می‌افته. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

کسایی هستن که وانمود می‌کنن فرد در حال موت رو بخشیدن تا اون در آرامش یا با رضایت بیشتری از دنیا بره؛ چه اهمیتی داره اگه صبح روز بعد فرد بخشنده دعا کنه که اون در قعر جهنم بپوسه؟ کسایی بودن که به زن یا شوهردر حال مرگشون به‌دروغ گفتن هیچ‌وقت بهشون خیانت نکردن و همیشه اون‌ها رو دوست داشتن؛ چه اهمیتی داره اگه یک ماه بعد، معشوق قدیمی‌شون رو به خونه بیارن؟ تنها واقعیت قطعی همون چیزیه که فردِ در حال مرگ تا قبل از رفتنش می‌بینه و باور می‌کنه، چون بعد از رفتنش دیگه چیزی براش وجود نداره. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم‌هایی بودن که سعی کردن چاپ کتاب‌شون رو جلو بندازن تا پدرشون بعد از دیدن کتاب فکر کنه پسرش یک نویسنده‌ی خبره است و با خیال راحت بمیره، دیگه چه اهمیتی داره اگه پسر، بعد از رفتن پدرش حتی ده‌تا کتاب بنویسه؟ آدم‌ها تلاش‌های بیهوده‌ای کردن برای آشتی دو نفر تا فردی رو به موت فکر کنه اون‌ها آشتی کردن و همه‌چیز درست و مرتبه. این کار چه اهمیتی داره اگه دو روز بعد از مرگ طرف، اون دو نفر دعوای جدی راه بندازن؟ اون چیزی که قبل از مرگ اتفاق می‌افته مهمه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مهم اون چیزیه که تو فکر می‌کنی اتفاق می‌افته، چون چیزی که تو در لحظه‌ی آخر عمرت می‌بینی و تجربه می‌کنی پایان داستانه؛ پایان داستان شخص تو. می‌دونی که بدون تو هم همه‌چیز ادامه داره و به خاطر نبودن تو متوقف نمی‌شه. اون «بعدش» نیست که باعث نگرانی می‌شه. مهم اینه که تو متوقف می‌شی، چون بعدش همه‌چیز متوقف می‌شه. دنیا در لحظه‌ای که عمر فرد به پایان می‌رسه سرجای خودش می‌ایسته، در حالی که می‌دونیم واقعیت غیر از اینه. اما «واقعیت» مهم نیست. مهم اون لحظه‌ایه که دیگه هیچ لحظه‌ی بعدی نداره، که در اون زمان حال ابدی و تغییرناپذیر به نظر می‌رسه و دیگه شاهد هیچ حادثه یا تغییری نخواهیم بود. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

نظر ما در مورد آدم‌ها مدام در حال تغییره. آدم‌ها با یک دیدگاهی شروع به تماشای چیزی می‌کنن و در آخر دیدشون کاملا برعکس می‌شه. با عشق شروع می‌کنن، با نفرت تموم می‌کنن یا از بی‌علاقگی به علاقه می‌رسن. هیچ‌وقت نمی‌تونیم دقیقا بگیم چی یا کی برامون مهم می‌شه. اعتقادات ما همیشه بی‌ثبات و شکننده‌ا‌ن، حتی اون‌هایی که به تصورمون خیلی قوی هستن. احساساتمون هم همین‌طور. نباید به خودمون این‌قدر اعتماد داشته باشیم. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

من زن‌ها و مردهای داغ‌دیده‌ی زیادی رو می‌شناختم که تا مدت‌ها فکر می‌کردن دیگه نمی‌تونن روی پاشون بایستن. بعدها که حالشون بهتر شد و فرد دیگه‌ای رو پیدا کردن حس کردن این آدم، زوج واقعی و بهترین آدم زندگیشونه و از ته دلشون خوشحالن که فرد قبلی رفته و میدون رو برای رابطه‌ی جدید اون‌ها خالی کرده. این همون قدرت بهت‌آور زمان حاله که وقتی گذشته دور و محو می‌شه، اون رو راحت‌تر درهم می‌شکنه و جعل می‌کنه، بدون این‌که گذشته فرصتی برای حرف، اعتراض، تکذیب یا انکار داشته باشه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

ممکنه به‌ظاهر این‌طور نباشه، ولی خیلی سخته که بتونی بالأخره با یک نفر به ثبات و قرار برسی. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

گمونم به‌محض این‌که ناامیدی و اندوه اولیه‌ا‌ش از بین بره به فکر ازدواج بیفته، البته از بین رفتن هر دوی این‌ها کلی طول می‌کشه. شاید هم به خودش زحمت نده که این مسیر رو تا به انتها ادامه بده. بالأخره با یک آدم جدید آشنا می‌شه و نسخه‌ی خلاصه‌شده و سطحی از داستان زندگیش رو به اون می‌گه، به خودش اجازه‌ی مهرورزی می‌ده یا ابراز احساسات آدمی رو می‌پذیره. قضیه دلگرم‌کننده و جالب می‌شه. خودش رو به بهترین شکل نشون می‌ده. درباره‌ی خودش حرف می‌زنه و پای صحبت‌های طرف مقابل می‌شینه. به هر چی بی‌اعتمادی در درونش مونده غلبه می‌کنه. به آدم دیگه‌ای عادت می‌کنه و می‌ذاره اون هم بهش عادت کنه و چشمش رو روی چیزهای جزئی که ممکنه خوشش نیاد می‌بنده. ممکنه همه‌ی این کارها به نظر خیلی خسته‌کننده بیاد اما خب، برای همه همین‌طوره… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

او گذشته است اما من همچنان حال هستم. اگه من هم گذشته بودم، دست‌کم از این نظر مثل اون بودم و در موقعیتی نبودم که دلم براش تنگ بشه یا مرتب یادش بیفتم. هم‌سطح اون بودم یا در همون بُعد، در همون زمان و توی این جهان نامطمئن تنها نمی‌موندیم، جهانی که توی اون هر چیز آشنایی ازمون سلب می‌شه. اگه این‌جا نباشیم هیچ‌چیزی رو نمی‌تونن ازمون بگیرن. اگه خودمون مُرده باشیم دیگه چیزی برامون نمی‌میره. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

حس می‌کرد موقعیت بی‌ثباتی دارد حتی اگر حقیقتا این‌طور نبود. گویی کل دنیا بعد از مرگ کسی که برایمان مهم است از هم می‌پاشد، انگار هیچ‌چیزی محکم و قابل‌اتکا نیست. کسی که بیش از همه آسیب دیده با خود می‌گوید «چه فایده‌ای داره؟ چرا این موضوع من رو آزار می‌ده؟ فایده‌ی پول یا کار و تموم دردسرهاش چیه؟ چرا باید بریم سر کار؟ چرا باید بچه‌دار بشیم؟ چرا هیچ‌چیزی موندگار نیست؟ همه‌چی تموم می‌شه و موقعی که تموم می‌شه هم کافی نیست، حتی اگه صد سال طول بکشه. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

موقعی که آدم بیوه می‌شود، همیشه اولین قدم کاهش هزینه‌هاست. یک‌جور واکنش در مقابل آسیب‌پذیری و عقب‌نشینی، حتی اگر مال و مکنتی هم به ارث برده باشی. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم‌هایی هستند که ناراحتی را تاب نمی‌آورند؛ نه به این دلیل که احمق یا سبک‌سر هستند. آنها هم در برابر اندوه مصون نیستند و آن را به شدت آدم‌های دیگر درک می‌کنند. اما انگار ذهنشان طوری طراحی شده که اندوه را سریع‌تر و با دردسر کمتری دور می‌ریزند. انگار ذهنشان با چنین موقعیت‌هایی ناسازگار است. ذاتا شاد و خوشحال‌اند و برخلاف اغلب آدم‌های ملال‌آور، هیچ اعتباری برای رنج قائل نیستند. ذاتمان همیشه از ما جلو می‌زند، چون تقریبا هیچ‌چیزی نمی‌تواند آن را درهم بشکند یا خرابش کند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

دنیا بیشتر به زنده‌ها تعلق دارد و کمتر به مُرده‌ها. به این دلیل است که آنها روی زمین می‌مانند و بی‌شمارند. زنده‌ها مایل‌اند فکر کنند مرگ معشوق چیزی است که بیشتر برای آنها رخ می‌دهد نه برای فرد درگذشته که بالأخره مُرده است. اوست که مجبور به خداحافظی شده، کاری که حتما خلاف میلش بوده است. اوست که تمام اتفاقات آینده را از دست داده است. او به اجبار از میل به دانستن و کنجکاوی‌اش دست کشیده و طرح‌های ناتمام و حرف‌های ناگفته‌اش را گذاشته و رفته، چون همیشه فکر می‌کرده وقت دارد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

مرگ باشکوه چنان بر فرد مُرده سایه می‌اندازد که به‌سختی می‌شود او را بدون آن حادثه‌ی نابودکننده‌ی آخرین که بی‌محابا به حافظه‌ی آدم هجوم می‌آورد به یاد آورد یا حتی به خاطر آورد که در تمام آن سال‌ها چه آدمی بود. سال‌هایی که کسی تصور نمی‌کرد آن پرده‌ی سنگین این‌طور ناگهانی بر او بیفتد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

شکل تمام شدن عمر آدم ممکن است بسیار غیرمنتظره یا دردناک، تکان‌دهنده، نا به‌هنگام یا جان‌سوز، گاهی حتی تماشایی، مضحک یا ناگوار باشد و تو بی‌آن‌که تحت تأثیر این مرگ قرار بگیری، به راحتی بتوانی درباره‌ی آن فرد حرف بزنی. بی‌آن‌که شکل دراماتیک آن مرگ، تمام وجود قبلی‌ات را تیره‌وتار کند و حتی نارواتر از آن، وجود قبلی‌ات را از تو برُباید. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بچه‌ها تمام اون لذت‌ها و چیزهای دیگه‌ای که مردم می‌گن، با خودشون میارن ولی نمی‌تونی مدام نگرانشون نباشی. فکر نمی‌کنم وقتی بزرگ شدن هم این حس تغییری بکنه، هر چند کمتر کسی این نگرانی رو بروز می‌ده. آشفتگی بچه‌هات رو که در مواجهه با موقعیت‌های خاص می‌بینی غصه‌دار و ناراحت می‌شی. میل و علاقه‌ی اون‌ها رو به کمک کردن می‌بینی؛ موقعی که می‌خوان مشارکت کنن و سهم خودشون رو بپردازن اما نمی‌تونن. این هم تو رو ناراحت می‌کنه. جدیتشون تو رو ناراحت می‌کنه. همین‌طور لطیفه‌های بی‌مزه و دروغ‌های شاخ‌دارشون، انتظارات و سؤال‌های کاملا منطقیشون و حتی فکرهای گاه منفیشون. ناراحت می‌شی از این‌که فکر می‌کنی کلی چیزها باید یاد بگیرن و چه مسیر طولانی‌ای پیش رو دارن و کسی نمی‌تونه به جای اون‌ها زندگی بکنه. مثل این‌که قرن‌هاست داره زندگی می‌کنه و من نمی‌فهمم چرا هر کس که به دنیا میاد باید این کار رو از اول انجام بده. چه معنی داره که هر کس کم‌وبیش همون غم‌ها رو تجربه کنه و کم‌وبیش به همون کشف‌وشهودها برسه و این مسیر به همین ترتیب تا ابد ادامه پیدا کنه… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

اندوه برای مردم تاریخ انقضای اجتماعی دارد و کسی را یارای ژرف‌نگری در اندوه دیگری نیست که چنین دورنمایی صرفا در کوتاه‌مدت قابل‌تحمل است، چون مادام که شوک و درد باقی است هنوز برای آن‌ها که شاهد ماجرا هستند نقشی وجود دارد؛ نقشی که به گمانشان ضروری، نجات‌بخش و مفید می‌نماید. اما به‌محض این‌که درمی‌یابند فرد داغ‌دار نه بهتر شده و نه از اندوه بیرون آمده، احساس حقارت و اضافی بودن می‌کنند. این رفتار را برخورنده می‌دانند و کناره می‌گیرند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بنابراین دیر یا زود فرد مصیبت‌دیده تنها می‌ماند؛ آن هم موقعی که هنوز سوگوار است یا زمانی که دیگر اجازه ندارد درباره‌ی آن‌چه در دنیای تنهایی برایش باقی مانده حرف بزند، چون آن حرف‌ها برای دیگران غیرقابل‌تحمل و ناخوشایند است. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

اثرات فاجعه روی فرد بازمانده بسیار بیش‌تر از صبوری آنهایی است که آماده‌ی شنیدن حرف و همراهی با او هستند. حمایت بی‌قیدوشرط آدم‌ها آن‌قدرها ادامه نمی‌یابد و سرانجام رنگ یکنواختی به خود می‌گیرد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

داشتم دنبال واژه‌ی «غبطه» می‌گشتم و می‌خواستم با تعریف انگلیسیش مقایسه کنم که برایم با صدای بلند خواند. «متأسفانه غالبا این سم در بطن دوستان نزدیکمان یا آنها که گمان می‌کنیم دوست نزدیکمان هستند تولید می‌شود. معتمدین ما به‌مراتب خطرناک‌تر از دشمنان قسم‌خورده‌ی ما هستند.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

گاهی اتفاقاتی می‌افته که نمی‌شه هیچ‌کس رو به خاطرش مقصر دونست. یا چیزی به اسم بدشانسی وجود داره یا گاهی آدم‌ها از مسیرشون خارج می‌شن، راهشون رو گم می‌کنن و برای خودشون بدبختی و ادبار به بار میارن. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بیشتر آدم‌ها همین‌طور فکر می‌کنن. اتفاقی که جلو وقوعش گرفته شده، به بدی اتفاقی که داره می‌افته نیست و باید بابت این توقف خوشحال باشیم. اتفاقی که افتاده باید کمتر از اتفاقی که قرار بود بیفته ناراحت‌مون کنه یا این‌که اتفاقات، بعد از این‌که افتادن و تموم شدن، یک‌جورهایی قابل‌تحمل‌تر می‌شن، هر قدر هم خوفناک بوده باشن. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

هیچ‌وقت نمی‌فهمی چه کسی در کمین توست یا شکل مرگ منحصربه‌فرد تو چگونه خواهد بود. مرگ تو همیشه منحصربه‌فرده حتی اگه رفتنت از این دنیا، مثل خیلی‌های دیگه، مثل یک بلای ناگهانی باشه. معمولا علامت‌های خطری هست، یه بیماری ارثی یا بیماری همه‌گیر، تصادف اتومبیل، سانحه‌ی هوایی، فرسودگی یکی از اعضای بدن، حمله‌ی تروریستی، رانش زمین، خارج شدن قطار از روی ریل، حمله‌ی قلبی، آتیش‌سوزی، هجوم شبانه به خونه‌ا‌ت، یا گم شدن توی منطقه‌ای خطرناک به محض ورودت به شهری ناشناخته… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

آدم نمی‌تواند غریبه‌ی مُرده‌ای را به اسم کوچک صدا کند. دست‌کم نباید این کار را بکند اما حالا روزگاری شده که آد‌م‌ها کمتر این‌گونه احترام می‌گذارند. امروزه همه زیادی صمیمی هستند. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

تو نمی‌تونی در مورد یک مُرده خیال‌بافی کنی، مگر این که عقلت رو از دست داده باشی. اگرچه هستند کسانی که این کار رو می‌کنن، حتی موقتی. ا‌ون‌ها که به این کار تن می‌دن دارن به خودشون می‌قبولونن اتفاقیه که افتاد. عدم‌امکان و استبعاد، چیزهایی هستن که حتی در محاسبه‌ی احتمالات هم جایی ندارن، ولی ما با اون‌ها سر می‌کنیم تا هر روز صبح بتونیم از خواب بیدار بشیم و اون ابر منحوس سنگین وادارمون نکنه دوباره چشم‌هامون رو ببندیم و به این فکر کنیم که «فایده‌ا‌ش چیه اگه قرار باشه همه‌‌ی ما بالأخره از بین بریم؟ همه‌چیز بیهوده است. هر کاری می‌کنیم فقط انتظاره، به قول یک نفر مثل مُرده‌ی متحرک.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

دنیا شخصیت‌هاش رو به شکلی کاملا بی‌‌حساب‌وکتاب وارد صحنه و از اون خارج می‌کنه. به‌خصوص کسی که توی یک روز به دنیا میاد و توی همون روز هم می‌میره، با فاصله‌ی پنجاه سال؛ دقیقا پنجاه سال بین این دو روز. خیلی بی‌معنیه، دقیقا این‌طوره. می‌تونست این‌طوری نشه. می‌شد توی روزِ دیگه‌ای اتفاق بیفته یا اصلا نیفته. کاش اصلا اتفاق نمی‌افتاد. » شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بیشتر نویسندگان آدم‌های عجیبی‌اند. درست با همان شرایط ذهنی که به خواب رفته‌اند از خواب بیدار می‌شوند و در تخیلاتشان زندگی می‌کنند. هر چند خیال محض است، اما تمام وقتشان را می‌گیرد. آنها که از راه ادبیات و فعالیت‌های مرتبط با آن ارتزاق می‌کنند و در حقیقت شغل مناسبی ندارند، از قضا تعدادشان هم کم نیست. چون برخلاف باور عامه، پول در این کار است. هر چند بیشتر آن نصیب ناشر و توزیع‌کننده می‌شود. به‌ندرت از خانه بیرون می‌آیند و به همین دلیل تنها کاری که انجام می‌دهند نشستن پشت کامپیوتر یا ماشین تحریر است. مجنون‌هایی هستند که هنوز از ماشین تحریر استفاده می‌کنند. برای همین به محض این‌که متن‌های تایپ‌شده‌اشان را تحویل می‌گیریم باید آنها را اسکن کنیم؛ آن هم با یک انضباط شخصیِ عجیب و غریب. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی کسی می‌میرد، صدها هزار چشم آدم‌های دیگر، موقع دیدن این تصاویر با ولعی فروخورده و قطعا خیالی آسوده به این فکر می‌کنند که «این که من نیستم. کسی دیگر است. من نیستم چون می‌توانم صورتش را ببینم و این صورت من نیست. می‌توانم اسمش را توی روزنامه‌ها بخوانم. اسمش هم اسم من نیست. این اتفاق برای کسی دیگر افتاده اما هر کاری توانسته کرده. توی چه دردسری افتاده بوده. چه دِینی به گردنش بوده و چه بلایی به سر کسی آورده که او را به این شکل از پا درآورده است؟ من نه در کار کسی دخالت می‌کنم و نه برای خودم دشمن می‌تراشم. من برای خودم زندگی می‌کنم یا درگیر مسائل خودم هستم و مشکلات خودم را دارم و تا‌به‌حال کسی خفتم نکرده است. خوشبختانه مرده‌ای که این‌جا نشانمان می‌دهند آدمی دیگر است و من نیستم. پس وضعیتم بهتر از دیروز است. دیروز را دررفتم. ولی این بدبخت نه.» شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

به نظرم عکس انداختن از آدم مرده یا در حال مرگ، به‌خصوص کسی که به شیوه‌ی بدی مرده، سوء‌استفاده است. بی‌احترامی فاحش به قربانی یا جنازه‌ی اوست. اگر هنوز در معرض دید است، یعنی هنوز کاملا نمرده یا به گذشته نپیوسته است. در این صورت، باید بگذاریم کامل بمیرد و خروجش از زمان، بدون شاهد ناخواسته و تماشاگر رخ بدهد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

چه راحت آدم‌ها توی هوا ناپدید می‌شوند. کافی است کسی شغل یا خانه‌اش را عوض کند تا به کل بی‌خبر شوی و دیگر او را نبینی. کافی است برنامه‌ی کاری‌اش عوض شود. چه‌قدر آسیب‌پذیر است ارتباط با آدم‌هایی که آنها را از دور می‌شناسی… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

به گمانم آدم‌هایی که اهل شایعه هستند و به بدترین‌ها فکر می‌کنند، همیشه به طریقی چیزی را که دنبالش هستند می‌یابند. به‌خصوص اگر منفی باشد یا نکته‌ی کوبنده‌ای داشته باشد. حتی اگر هیچ ربطی بهشان نداشته باشد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بعضی زوج‌ها، بعد از سال‌ها زندگی مشترک، به هر شکلی می‌خواهند نشان بدهند چه‌قدر همدیگر را دوست دارند. گویی این کار یک‌جورهایی ارزششان را بیشتر یا زیباترشان می‌کند. نه، چیزی بیش از این‌ها بود. تو گویی یقین داشتند که در کنار هم به زندگی ادامه می‌دهند و رفتار درستی با هم داشتند که در آن احترام نهفته بود. یا انگار قبل از ازدواج و زندگی در کنار هم به قدری به هم کشش داشتند که هر اتفاقی هم می‌افتاد، خود‌به‌خود همدیگر را به عنوان همراه یا شریک، دوست یا هم‌صحبت انتخاب می‌کردند فارغ از وظیفه‌ی زن‌وشوهری یا راحتی یا عادت یا حتی وفاداری. بین آنها رفاقت و مهم‌تر از همه، اعتماد موج می‌زد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بعضی‌ها حتی بی‌منظور ما را می‌خندانند. مهم‌ترین دلیلش آن است که حضور لذت‌بخشی دارند. بنابراین، به‌سادگی از دیدنشان و بودن در کنارشان به وجد می‌آییم. کافی است سراپا گوش شویم. حتی اگر حرف جالبی نزنند یا چرند بگویند باز هم به نظرمان جالب است. آن‌طور که پیدا بود هر دوی آن‌ها چنین نقشی را برای هم ایفا می‌کردند. هر چند که خیلی معلوم بود زن‌وشوهر هستند، اما هرگز ندیدم یکیشان رفتار تصنعی یا متظاهرانه به خرج بدهد. شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

وقتی کسی می‌میرد، همیشه به این فکر می‌افتیم که کار از کار چیزهایی یا شاید هم همه‌ی چیزها گذشته است قطعا دیگر خیلی دیر شده که همچنان منتظر بمانیم و به او مثل یک سانحه بی‌توجهی می‌کنیم. برای آنها که به ما خیلی نزدیک‌اند هم همین‌طور است. هر چند پذیرش مرگ‌شان برای ما فوق‌العاده سخت‌تر است، برایشان سوگواری می‌کنیم و تصویرشان در ذهن‌مان می‌ماند، چه وقتی بیرون هستیم و چه موقعی که در خانه‌ایم؛ گویا این‌که تا مدت‌ها باور داریم هیچ‌وقت نمی‌توانیم به نبودشان عادت کنیم. هر چند از همان اول از لحظه‌ی مرگ شخص می‌دانیم که دیگر نمی‌توانیم رویش حساب کنیم. حتی برای چیزهای کوچکی مثل یک تماس تلفنی ساده یا جواب سؤال‌های مسخره‌ای مثل «سوییچ ماشینم رو اون‌جا گذاشتم؟» یا «امروز بچه‌ها کِی از مدرسه تعطیل می‌شن؟» می‌دانیم که دیگر برای هیچ‌چیزی نمی‌توانیم رویشان حساب کنیم. هیچ‌چیز یعنی هیچ‌چیز. اصلا قابل‌درک نیست، چون قطعیتی را القا می‌کند که رسیدن به آن قطعیت مغایر با طبیعت ماست: قطعیت این‌که آن فرد دیگر برنمی‌گردد. دیگر حرف نمی‌زند. قدم از قدم برنمی‌دارد، -نه یک قدم به پس، نه یک قدم به پیش- هیچ‌وقت نگاهمان نمی‌کند یا رویش را برنمی‌گرداند. نمی‌دانم چه‌طور آن قطعیت را تحمل می‌کنیم یا با آن کنار می‌آییم… شیفتگی‌ها خابیر ماریاس

بهم بگو. باید بدونم اگه مردی که دخترمون با تمام وجود دوستش داره، بهش صدمه بزنه، تو به دخترمون چی می‌گی؟
«من بهش می‌گم که ارزشش خیلی بالاتر از ایناس.» ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

«چطور می‌تونه اون مرد رو بعد از اون کاری که باهاش کرد، دوست داشته باشه؟ چطوری می‌تونه دوباره اونو به خونه‌اش راه بده؟»
غم انگیز است که این‌ها اولین افکاری هستند که وقتی کسی مورد آزار قرار می‌گیرد، به ذهنمان خطور می‌کنند. آیا نباید انتقادمان بیشتر از افراد بدرفتار باشد تا کسانی که همچنان آن‌ها را دوست دارند؟ ما تمامش می‌کنیم کالین هوور

تا وقتی که انسان در روستا –در آغوش طبیعت، در میان حیوانات اهلی، پیوسته با فصول و تکرار آنها- زندگی می‌کرد، بارقه‌ای از خیال و خاطره‌ی بهشت در او وجود داشت… بار هستی میلان کوندرا

ما که با اساطیر عهد عتیق بزرگ شده‌ایم، می‌توانیم بگوییم که عشق پاک و ناب، خیال و تصوری است که همچون خاطره‌ای از بهشت در ذهن ما مانده است. زندگی در بهشت، به دویدن بر خطی مستقیم و رفتن به سوی ناشناخته‌ای مجهول شباهت ندارد و یک ماجرا نیست. زندگی در بهشت، دایره‌وار میان چیزهایی شناخته‌شده جریان می‌یابد و یکنواختی آن کسل‌کننده و ملال‌انگیز نخواهد بود، بلکه مایه‌ی خوشبختی است. بار هستی میلان کوندرا

ما هرگز نمی‌توانیم با قاطعیت بگوییم که روابطمان با دیگران تا چه حدی از احساسات ما، از عشق ما، از فقدان عشق ما، از لطف و مهربانی ما و یا از کینه و نفرت ما سرچشمه می‌گیرد و تا چه حد از قدرت و ضعف در میان افراد تاثیر می‌پذیرد. نیکی حقیقی انسان -در کمال خلوص و صفا و بی هیچ‌گونه قید و تکلف- فقط در مورد موجوداتی آشکار می‌شود که هیچ نیرویی را به نمایش نمی‌گذارند. بار هستی میلان کوندرا

همه‌ی ما نیاز به پرتو «نگاه» داریم و بر حسب نوع نگاهی که در زندگی خواستار آنیم، می‌توان ما را به چهار گروه تقسیم کرد:
نخستین گروه، تعداد بیشماری از چشمان ناشناس را می‌طلبند و به عبارت دیگر، خواستار نگاه عموم مردم‌اند. در گروه دوم، کسانی هستند که اگر در پرتو نگاه جمع کثیری از آشنایان نباشند، هرگز نمی‌توانند زندگی کنند. این‌ها خوشبخت‌تر از گروه اول هستند، زیرا افراد گروه اول اگر مستمعین خود را از دست بدهند، تصور می‌کنند که روشنایی در عرصه‌ی هستی آنان خاموش شده است و این چیزی است که دیر یا زود اتفاق می‌افتد. اما اشخاص گروه دوم همیشه موفق می‌شوند برای خود، نگاه‌هایی بدست آورند. پس از آن، گروه سوم است؛ گروه کسانی که نیاز دارند در پرتو چشمان یار دلخواه خود زندگی کنند. وضع آنها به اندازه‌ی افراد گروه اول خطرناک است. کافی است که چشمان یار دلخواه بسته شود تا عرصه‌ی هستی آنها نیز در تاریکی فرو برود. سرانجام گروه چهارم (نادرترین گروه) می‌آید. کسانی که در پرتو نگاه خیالی موجودات غایب زندگی می‌کنند و افراد آن اغلب در رویا به سر می‌برند. بار هستی میلان کوندرا

هیچ‌کس بهتر از سیاستمداران به این موضوع پی نبرده است. به مجرد آن‌که سر و کله‌ی یک عکاس پیدا در نزدیکی آنها پیدا شود، به شتاب به سوی اولین کودکی که دم دستشان است می‌روند، او را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند. بار هستی میلان کوندرا

اگر بشود انسان‌ها را به گروه‌های مختلف تقسیم کند، مسلما این گروه‌بندی باید بر مبنای تمایلات عمیق و بنیادی آنان باشد؛ تمایلاتی که آنان را به سوی فعالیتی می‌برد که زندگی خود را وقف آن می‌کنند. هر فرانسوی با سایر فرانسوی‌ها فرق دارد. اما تمام هنرپیشه‌های جهان –در پاریس، در پراگ و حتی در محقرترین تئاتر شهرستانی- به یکدیگر شبیه هستند. بار هستی میلان کوندرا

سرچشمه‌ی هر دروغی در تفکیک زندگی به دو حوزه‌ی خصوصی و عمومی نهفته است: ما همان آدمیزادی که در زندگی خصوصی هستیم، در زندگی عمومی نیستیم. آندره برتون می‌گوید: بهتر است در یک خانه‌ی شیشه‌ای زندگی کنیم؛ جایی که هیچ چیز پوشیده نیست و همه چیز بر همه‌ی نگاه‌ها آشکار است. بار هستی میلان کوندرا

هر کس خلوت انس خویش را از کف می‌دهد، همه چیزش را باخته است و کسی که با کمال رغبت از آن چشم‌پوشی می‌کند، غولی بیش نیست… بار هستی میلان کوندرا

در حقیقت زیستن –به خود و به دیگران دروغ نگفتن- تنها در صورتی امکان‌پذیر است که انسان با مردم زندگی نکند. به محض این‌که بدانیم کسی شاهد کارهای ما است، خواه‌ناخواه خود را با آن چشمان نظاره‌گر تطبیق می‌دهیم و دیگر هیچ‌یک از کارهایمان صادقانه نیست. با دیگران تماس داشتن و به دیگران اندیشیدن، در دروغ زیستن است. بار هستی میلان کوندرا

دوست داشتن، چشم‌پوشی از قدرت است. بار هستی میلان کوندرا

مرده‌ها مانند کودکان بی‌گناهند. هر چقدر زندگی با بی‌رحمی و درد می‌گذشت، در گورستان، آرامش مطلق و صفای کامل پابرجا بود… بار هستی میلان کوندرا

سرگیجه همان سرمستی از ضعف خویشتن است. آدمی به ضعف خویش آگاهی دارد و نمی‌خواهد در برابرش مقاومت ورزد، بلکه خود را به آن تسلیم می‌کند. آدمی، خود را از ضعف خویشتن سرمست می‌کند، می‌خواهد هر چه ضعیف‌تر شود، می‌خواهد در وسط خیابان جلوی چشم همگان در هم فرو ریزد، می‌خواهد بر زمین بیفتد و از زمین هم پائین‌تر برود… بار هستی میلان کوندرا

کسی که مدام خواهان «ترقی» است، باید منتظر باشد روزی به سرگیجه دچار شود. سرگیجه چیست؟ ترس از افتادن؟ اما چرا روی بلندی حفاظ‌دار ساختمان هم دچار سرگیجه می‌شویم؟ چون سرگیجه، چیزی دیگری غیر از ترس افتادن است. در واقع آوای فضای خالی زیر پایمان ما را به سوی خود جلب می‌کند و تمایل به سقوط –که لحظه‌ای بعد با ترسی در برابرش مقاومت می‌کنیم- سراسر وجود ما را فرا می‌گیرد. بار هستی میلان کوندرا

زندگی بشر همچون یک قطعه‌ی موسیقی ساخته شده است. انسان با پیروی از درک زیبایی، رویداد اتفاقی (موسیقی بتهوون، مرگ در ایستگاه راه‌آهن) را پس و پیش می‌کند تا از آن درون‌مایه‌ای برای قطعه‌ی موسیقی زندگیش بیاید. انسان این درون‌مایه را –همان‌طور که موسیقی‌دانان با زمینه‌های سونات عمل می‌کند- تکرار خواهد کرد، تغییر خواهد داد، شرح و بسط خواهد داد و جابجا خواهد کرد. بار هستی میلان کوندرا

زندگی روزانه‌ی ما پر از اتفاقات و به بیانی دقیق‌تر، پر از برخوردهای تصادفی میان افراد و رویدادهاست. ما این رویدادها را تصادف می‌نامیم. این گونه تصادفات، در اکثر موارد، کاملا نامشهود روی می‌دهد و زمانی اتفاق می‌افتد که دو رویداد نامنتظر در یک زمان به وقوع بپیوندد و به یکدیگر تلاقی کند. بار هستی میلان کوندرا

البته امروز جسم دیگر یک راز و رمز نیست و می‌دانیم آن‌چه به سینه می‌کوبد، قلب است. از زمانی که انسان تمام اجزای تن خویش را می‌شناسد، جسم، او را کمتر نگران می‌کند. دوگانگی تن و روان -که در پشت عبارات علمی پنهان می‌شد- امروز پیش‌داوری ناباب و به‌راستی خنده‌آوری بیش نیست. اما کافی است کسی دیوانه‌وار عاشق شود و سر و صدای روده‌هایش را بشنود تا وحدت تن و روان –پندار الهام‌بخش عصر علم- همان‌دم از ذهنش محو گردد. بار هستی میلان کوندرا

برای همه‌ی ما تصورناپذیر است که یگانه عشقمان چیزی سبک و سست باشد، چیزی فاقد وزن باشد. می‌پنداریم عشق ما آن چیزی است که ناگزیر باید باشد، که بدون آن، زندگی ما از دست رفته است… بار هستی میلان کوندرا

هیچ چیز سخت‌تر از احساس همدردی نیست. حتی تحمل درد خویشتن به سختی دردی نیست که به طور مشترک با کسی دیگر برای یک نفر یا به جای شخص دیگری، می‌کشیم و قوه‌ی تخیل ما به آن صدها بازتاب می‌بخشد. بار هستی میلان کوندرا

کسی که مایل است شهر و دیار خود را ترک گوید، انسان خوشبختی نیست… بار هستی میلان کوندرا

همدردی (احساس مشترک) به معنای شریک‌شدن در مصیبت دیگری و همچنین درک مشترک هرگونه احساس دیگر مانند (شادی، اضطراب، خوشبختی و درد) است. بار هستی میلان کوندرا

در زبان‌های مشتق از زبان لاتین، کلمه‌ی همدردی به این معناست که آدمی نمی‌تواند به رنج دیگران بی‌تفاوت باشد. به عبارت دیگر، انسان در دلش نسبت به کسی که رنج می‌کشد، احساس دوستی می‌کند. بار هستی میلان کوندرا

سنگین‌ترین بار، ما را درهم می‌شکند، به زیر خود خم می‌کند و بر روی زمین می‌فشارد. اما در شعرهای عاشقانه‌ی تمام قرون، زن در اشتیاق تحمل فشار پیکر مردانه است. پس سنگین‌ترین بار، در عین حال نشانه‌ی شدیدترین فعالیت زندگی هم هست. بار هر چه سنگین‌تر باشد، زندگی ما به زمین، نزدیک‌تر، واقعی‌تر و حقیقی‌تر است. در عوض، فقدان کامل بار موجب می‌شود که انسان از هوا هم سبک‌تر شود، به پرواز درآید، از زمین و انسان زمینی دور گردد و به صورت یک موجود نیمه واقعی درآید و حرکاتش، هم آزاد و هم بی‌معنا شود. بار هستی میلان کوندرا

اگر هر لحظه از زندگیمان باید دفعات بی‌شماری تکرار شود، ما همچون مسیح به صلیب و ابدیت میخکوب می‌شویم. چه فکر وحشت‌آوری! در دنیای بازگشت ابدی، هر کاری بار مسئولیت تحمل‌ناپذیری را همراه دارد و به همین دلیل، نیچه اندیشه‌ی بازگشت ابدی را سنگین‌ترین بار می‌دانست. اگر بازگشت ابدی، سنگین‌ترین بار است، زندگی ما می‌تواند با تمام سبکی تابناکش در این دورنما ظاهر شود. بار هستی میلان کوندرا

- من همیشه از اصل فیلسوف دیگری که مدت‌ها قبل می‌زیست، به آر امش رسیده‌ام که می‌گوید: جایی که مرگ آن جا است، من نیستم و جایی که من هستم، مرگ نیست.
- این تفاوتی دارد با وقتی مردی، دیگر مرده‌ای.
- تفاوتی بزرگ. در مرگ، هیچ «تویی» وجود ندارد. «تو» و «مرگ» نمی‌توانید همزیستی داشته باشید. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

پس از اندیشیدن بسیار به مرگ، تسلیم می‌شویم. آن را از ذهنمان بیرون می‌رانیم یا با بی‌باکی زیاد، علنا به مبارزه می‌طلبیمش و بعد درست قبل از این که بزرگ شویم، دوباره زیاد در موردش فکر می‌کنیم و ماتمش را می‌گیریم. گرچه برخی هنوز نمی‌توانند تحملش کنند و از ادامه‌ی زندگی، سرباز می‌زنند اما اغلب ما با غرق کردن خودمان در وظایف بزرگسالی، آگاهی خودمان از مرگ را از بین می‌بریم. یافتن شغل و تشکیل خانواده، رشد فردی، خرید املاک، اعمال قدرت، بردن مسابقه. من حالا در این مرحله از زندگی هستم. بعد از این مرحله، وارد آن دوران بعدی زندگی می‌شویم که در آن آگاهی از مرگ، دوباره ظاهر می‌شود و آن موقع، مرگ به صورتی مشخص، تهدیدکننده است. درواقع قریب‌الوقوع و حتمی است. در این مرحله، این انتخاب را داریم که زیاد به آن فکر کنیم و حداکثر استفاده را از زندگی‌ای که هنوز داریم، ببریم یا این که به طرق مختلف، وانمود کنیم مرگ اصلا نمی‌آید… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

ما انسان‌ها در زندگی، مراحلی را پشت سر می‌گذاریم. در کودکی، زیاد به مرگ فکر می‌کنیم؛ حتی ذهن برخی از ما را به خود مشغول می‌کند. کشف مرگ، سخت نیست. تنها اطرافمان را نگاه می‌کنیم و چیزهای مرده را می‌بینیم: برگ‌ها و سوسن‌ها و مگس‌ها و سوسک‌ها. حیوانات خانگی می‌میرند، ما حیوانات خانگی را می‌خوریم و خیلی زود می‌فهمیم مرگ، به سراغ همه‌ی ما می‌آید -مادربزرگ‌مان، مادر و پدرمان، حتی خودمان-. در خلوت، ماتمش را می‌گیریم. والدین و معلم‌های ما فکر می‌کنند تفکر در مورد مرگ، برای بچه‌ها بد است، در موردش ساکت می‌مانند یا افسانه‌هایی در مورد بهشت و فرشتگان، تجدید دیدار ابدی و روح‌های نامیرا برایمان تعریف می‌کنند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

کارهای زیادی باید انجام بدهیم: کلی معذرت‌خواهی از سوی من و از سوی تو، توضیح و کلی بخشش… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

حتی اگر کار غلطی هم مرتکب نمی‌شوی، خود را درگیر موقعیتی نکن که در آن تصویر کلی تو نشانگر کار غلط باشد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

اگر قرار است درمانگران، معنای حرف بیماران را درک کنند، باید واژه‌های آنها را به تصاویر شخصی خود و بعد به احساساتشان تبدیل کنند. تا پایان این فرایند، چه نوع مطابقه‌ای ممکن است؟ این شانس چه قدر است که یک شخص واقعا بتواند تجربه‌ی دیگری را درک کند؟ یا به بیان دیگر، این که آیا دو فرد متفاوت، به یک شکل حرف طرف دیگر را می‌شنوند؟ مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

سوال: چرا سری که درد نمی‌کند، دستمال ببندیم؟ چرا آتش اضطراب مرگ در زوج‌های داغدیده‌ای را شعله‌ور کنیم که پیش از این، فقدان و غیبت یکی کمر دیگری را خم کرده است؟
پاسخ: چون مواجهه با مرگ خود می‌تواند تحول فردی مثبتی را به ارمغان آورد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

پس از مرگ فرزند، والدین به اشکال مختلف اندوهگین می‌شوند (با توجه به کلیشه‌های جنسیتی، زن، اغلب علنی و احساسی غمگین است؛ در حالی که مرد، رویکردی همراه با واپسزنی و انحراف فعالانه دارد). از نظر بسیاری از زوج‌ها هر یک از این دو الگو به شکلی فعالانه در نوع واکنش دیگری دخالت می‌کند -به عبارتی دقیقا همان دلیل جدایی زوج‌ها با از دست دادن فرزند ایجاد می‌شود-. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

از زمانی که فردی از شدت بیماری به حال مرگ می‌افتد، تنهاست و تنها هم می‌میرد. دوستان تظاهر می‌کنند که تا گور همراه اویند اما پیش از جای‌گرفتن در گور، نظرشان عوض می‌شود و همه تلاششان را می‌کنند تا به مردمان زنده و به چیزهایی که درک می‌کنند، بازگردند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

آن‌قدر در عمق افسردگی فرو رفته بود که نمی‌توانستم او را به حرکت وادارم. نزدیکش هم نمی‌توانستم بشوم. یک‌بار وقتی در مورد میزان دوری یا نزدیکی از او جویا شدم، پاسخ داد: «کیلومترها و کیلومترها دورتر - به زحمت می‌توانم ببینمت.» مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

البته فکر کردن به مرگ، اثرات سودمندی دارد؛ درک می‌کنم که گرچه حقیقت مرگ (جسمانی‌بودن آن) ما را نابود می‌کند، اما تصور مرگ می‌تواند ما را نجات دهد. این حکمتی قدیمی است؛ به همین دلیل است که راهبان طی قرن‌ها در حجره‌هایشان جمجمه‌‌ی یک انسان را نگه می‌داشتند یا مونتنی، زندگی کردن در اتاقی با منظره‌ی قبرستان را توصیه می‌کرد. آگاهی من به مرگ، مدت‌ها در خدمت حیات‌بخشی به زندگی من، کمک به بی‌اهمیت دانستن امور کم‌اهمیت و ارزشمند دانستن امور واقعا باارزش بوده است. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

گاهی پنهانی به بیماران در شرف مرگ غبطه می‌خوردم که جسارت تغییر افراطی زندگی را دارند؛ نقل مکان می‌کنند، شغلشان را ترک می‌کنند، حرفه‌ی خود را عوض می‌کنند، طلاق می‌گیرند و دوباره همه‌چیز را از نو آغاز می‌کنند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

برای افرادی که زندگی خود را در ازدواج با فرد اشتباهی گذرانده بودند، داغداری پیچیده‌تر بود. چون آنها اندوه و حسرت سال‌های از دست رفته را نیز داشتند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

راهی برای پرهیز از آسیب مجدد یافتم: به شرط آن که هرگز نگذارم کسی برایم اهمیت پیدا کند تا دوباره چنین فقدانی را تجربه کنم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

افرادی که آنها را به افسانه بدل و وارد قصه‌هایمان می‌کنیم، خود سرشار از افسانه هستند. نومید می‌شوند، برای مرگ عزیزی از دست رفته، سوگواری می‌کنند، به دنبال تعالی هستند، از زندگی خشمگین می‌شوند و ممکن است نیاز داشته باشند خود را معیوب و زمین‌گیر کنند تا بتوانند ببخشند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

مفید بودن برای بقیه، برای همه حس خوبی به همراه دارد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

مامانم همیشه بهم می‌گفت شنونده‌ی خوب بودن، خیلی مهمه. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

نیمه‌شب ناقوس‌های معبد برای هر یک از اشخاصی که ما از دست داده بودیم، به صدا درآمد. ما بیست و چهار نفر بودیم و ناقوس‌ها بیست و چهار بار نواختند. در حالی که در اتاقم نشسته بودم و اولین صدای ناقوس را می‌شنیدم، مرگ برادرم را تجربه کردم. واقعا تجربه‌اش کردم و وقتی تمام تجاربی که با هم داشتیم و نداشتیم در خاطرم تداعی شد، موجی از اندوه وصف‌ناشدنی مرا فراگرفت. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

یک روز صبح از ما خواستد در مورد کسی فکر کنیم که مرده بود؛ شخص عزیزی که واقعا از او جدا نشده بودیم. به برادرم فکر کردم که خیلی دوستش داشتم اما وقتی بچه بودم، در هفده سالگی مرده بود. از ما خواستند نامه‌ی خداحافظی بنویسیم و تمام نکات و مطالب مهمی را بگوییم که هیچوقت به او نگفته بودیم. بعد در جنگل به دنبال شیئی گشتیم که نماد آن شخص برای ما باشد. سرانجام باید این شی‌ء را به همراه نامه دفن می‌کردیم. من یک پاره‌سنگ گرانیتی کوچک را انتخاب کردم و آن را در سایه‌ی سروی کوهی به خاک سپردم. برادرم مانند یک صخره بود؛ محکم و استوار. اگر زنده بود از من حمایت می‌کرد. هیچوقت به آسانی از من نمی‌گذشت… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

بعد از کارگاه، بیست و چهار ساعت گریه کردم، به تو زنگ زدم و آن روز جوابم را ندادی. بعد هم که زنگ زدی، آرامم نکردی. برای دعا به کلیسا رفتم و سه ساعت با پدر السون صحبت کردم. او به حرف‌هایم گوش کرد. همیشه گوش می‌کند. فکر می‌کنم او نجاتم داد… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

مهم‌ترین نکته برای من این است که تو به من اعتماد داشته باشی و برایت مهم باشم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

وقتی به دکتر نگاه کردم که آن‌جا ایستاده بود و گچ را در هوا بالا و پائین می‌انداخت، مرا نادیده می‌گرفت، حس کردم دنیا زیر پاهایم خالی شد. بیماران، انسان هستند. ما درگیری و کشمکش داریم. گاهی با جرئت زیاد با سرطان، دست و پنجه نرم می‌کنیم، -این واقعا یک نبرد است-. گاهی به ورطه‌ی ناامیدی می‌افتیم، گاهی به لحاظ فیزیکی کاملا خسته می‌شویم و گاهی در مقابل سرطان می‌ایستیم و پشت سرش می‌گذاریم. ما «استراتژی‌های سازگاری» نیستیم؛ چیزی خیلی خیلی بیشتر از آن هستیم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

توجه کنید من اکنون، بیشتر از ضمیر اول شخص مفرد استفاده می‌کنم: «من تصمیم گرفتم… درخواست دادم… رویکرد درمانی من.» وقتی به گذشته نگاه می‌کنم و خاکستر رابطه‌ام با پائولا را زیر و رو می‌کنم، درمی‌یابم این ضمایر اول شخص، از پیش خبر از نابودی عشقمان را می‌داد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

چه حیف که مجبور بودم تا حالا، تا وقتی که سرطان تمام بدنم رو گرفته، صبر کنم تا چگونه زندگی‌کردن رو یاد بگیرم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

مرگ، جزئی از زندگی است. نادیده‌گرفتن و ناآگاهی نسبت به آن، از دست دادن یکی از ماجراهای بزرگ زندگی است. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

شما به زمان نیاز دارید؛ بدون شتاب و عجله، تا دیگران -شوهرتان، دوستانتان و مهم‌تر از همه، فرزندانتان- را آماده‌ی مرگ خود کنید. باید به کارهای ناتمام زندگی بپردازید، چون قطعا پروژه‌های شما آن‌قدر مهم هستند که نباید از آنها دست بکشید. آنها شایستگی انجام یا حل‌شدن را دارند. در غیر این‌صورت، زندگی شما چه معنایی دارد؟ مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

ایمان، زمانی افزایش می‌یابد که ترس، بیشتر از همیشه باشد. نکته دقیقا همین است: ترس، موجب ایمان می‌شود؛ ما به خدایی نیاز داریم و می‌خواهیمش. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

او آهسته درحالی‌که با هر کلمه انگشتش را به سمت من تکان می‌داد، تکرار کرد: «درست است! هیچ ملحدی در سنگر نیست. خدای مسیحی، خدای یهودی، خدای چینی و هر خدای دیگر، سرانجام یک خدا لازم است و بدون آن، نمی‌توان جنگید.» مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

زمانی که آزاد هستی، می‌توانی به تمام تعهدات کم‌اهمیت، «نه» بگویی و خود را کاملا وقف چیزهایی کنی که بیش از همه برایت مهم هستند: حضور دوستان، تغییر فصل، امواج خروشان دریا… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

این نگاره هنوز به دیوار مطبم آویزان است و هر وقت آن را می‌بینم، این حرف پائولا را به یاد می‌آورم: «من همان زن هستم؛ درمانده در مقابل یورشی بی‌امان.» مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

انزوای افراد در حال مرگ، دوسویه است. بیمار خود را از زنده‌ها جدا می‌کند، نمی‌خواهد با آشکارکردن ترس‌ها یا افکار خوفناکش، خانواده یا دوستان را به ورطه‌ی وحشت خود بکشاند. اما دوستان خود را عقب می‌کشند، احساس ناامیدی و دستپاچگی دارند، تردید در گفتار و کردارشان نمایان است و میلی به بیش از حد نزدیک‌شدن به چشم‌اندازی از مرگ خود ندارند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

هیچ‌کس نمی‌تواند همراه ما یا برای ما بمیرد. تصور مردن از منظر یک انسان زنده، خود تداعی‌گر رهاشدنی مطلق و بی چون و چراست. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

هر کس بیشتر از مرگ، از انزوای محض همراه با آن می‌ترسد. می‌کوشیم زندگی را دو نفره تجربه کنیم، اما هر یک از ما تنها می‌میرد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

دکترها چه‌شان می‌شود؟ چرا اهمیت حضور خشک و خالیشان را درک نمی‌کنند؟ چرا نمی‌توانند بفهمند دقیقا همان وقتی که کار دیگری نمی‌توانند انجام دهند، همان لحظه‌ای است که بیش از همه به آنها نیاز داریم؟ مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

اگر به بیماران‌تان اجازه دهید به قدر کافی از زندگی و علایق‌شان برای شما بگویند، شما و آنها، هر دو برنده‌اید. از زندگی‌شان بیشتر بدانید؛ نه تنها به معلومات‌تان اضافه می‌شود، بلکه در نهایت تمام چیزهایی را می‌فهمید که باید در مورد بیماری آنها بدانید. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

استادم -جان وایت‌هورن- می‌گفت: «به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» و منظورش چیزی فراتر از این حقیت پیش‌پا افتاده بود که شنونده‌ی خوب، چیزهای بیشتری در مورد بیمار می‌داند. منظورش دقیقا این بود که ما باید اجازه دهیم بیماران به ما چیزهایی بیاموزند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

استادم -جان وایت‌هورن- می‌گفت: «به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

استادم -جان وایت‌هورن- می‌گفت: «به حرف‌های بیمارانت گوش بده؛ بذار به تو بیاموزن. برای حکیم شدن، باید دانشجو باقی بمونی.» مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

حق با تو است مامان. هیچکدام از ما بلد نبودیم به حرف‌های یکدیگر گوش کنیم… مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

من در بخش اعظم زندگی‌ام، نوعی بندزن چینی رویا بوده‌ام. یاد گرفته‌ام چه طور رویاها را مهار، از هم قطعه‌قطعه و مجزایشان کنم و دوباره آنان را به یکدیگر بچسبانم. می‌دانم چه طور راز رویا را بیرون بکشم و نیز توانسته‌ام سرم را روی بالش بگذارم، رویاها را از سر گیرم و نوار ریل آن را به گردانه‌ی خانه‌‌ی وحشت بازگردانم. گردانه با تکانی شدید مرا به نرده‌ی محافظ می‌کوبد. یک‌لحظه بعد، در جهت معکوس حرکت کرده، از میان درهای دوطرفه عبور می‌دهد و دوباره خود را در روشنای آفتاب به گلن اکو می‌یابم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

به گفته‌ی نیچه، ما به هنر نیاز داریم تا حقیقت نابودمان نکند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

محرک برخی افراد در تمام طول زندگی، تصور فتح جنگی است که در سراسر زندگی‌شان جریان دارد: برخی با نومیدی تمام، تنها رویای آرامش، کناره‌گیری و آزادی از رنج را می‌بینند؛ برخی زندگی خود را وقف موفقیت، ثروت، قدرت یا حقیقت می‌کنند؛ گروهی به دنبال اعتلای فردی هستند و خود را غرق هدف یا موجودی دیگر -یک عزیز یا ذاتا روحانی- می‌کنند و بقیه‌ی معنای زندگی را در خدمت‌رسانی، شکوفایی فردی یا بیان خلاقانه می‌بینند. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

ما مخلوقاتی در جستجوی معنا هستیم که باید با دردسر پرت‌شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتا معنایی ندارد. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

کودکانی که مورد بدرفتاری قرار گرفته‌اند، اغلب با سختی از خانواده‌ی ناکارآمد خود جدا و مستقل می‌شوند؛ درحالی‌که کودکان بزرگ شده با والدین خوب و بامحبت، درگیری‌های کمتری هنگام جدایی دارند. گذشته از این‌ها، آیا فراهم‌آوردن امکان ترک خانه برای کودک، وظیفه‌ی والدین خوب نیست؟ مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

چقدر به آن دسته از دوستانی که مادرانی صمیمی، مهربان و حمایتگر داشتند، غبطه می‌خوردم و چقدر عجیب است که آنها به مادر خود دلبستگی ندارند؛ نه تلفنی، نه ملاقاتی، نه رویایی و نه حتی اندیشیدن مرتب به آنها، هیچ. درحالی‌که من مجبورم چندبار در روز مادرم را از ذهنم بیرون کنم و حتی حالا یعنی ده‌سال پس از مرگش، اغلب بی‌اختیار دستم به سمت تلفن می‌رود تا با او تماس بگیرم. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

بله، مدت‌ها گذشته؛ ده سال. همه چیز پوسیده و از بین رفته. چیزی به جز مو، غضروف، استخوان و حلقه ازدواج از او باقی نمانده و با وجود این، تصویر او هنوز در خاطرات و رویاهایم ماندگار است. مامان و معنی زندگی (داستان‌های روان‌درمانی) اروین یالوم

کودکان از آلیوشا می‌پرسند: «آیا دین ما راست می‌گوید که ما پس از مرگ دوباره زنده می‌شویم و یکدیگر را باز می‌یابیم؟» و آلیوشا پاسخ می‌دهد: «البته. ما باز هم یکدیگر را خواهیم دید و خشنود برای هم از آن‌چه روی داده سخن خواهیم گفت.» افسانه سیزیف آلبر کامو

اگر ایمان به ابدیت برای انسان، ضروری است (و بی آن، گریزی جز خودکشی نمی‌ماند) بدین معناست که سرشت آدمی با ایمان در هم آمیخته است و چون این‌چنین است، بنابراین بی هیچ تردیدی روح آدمی جاودانه است. افسانه سیزیف آلبر کامو

آدمی خیلی زود به همه‌چیز عادت می‌کند. همه در جستجوی پول هستند تا زندگی شادی داشته باشند و تمامی کوشش‌ها در راستای به‌دست آوردن پول است که در این صورت، خوشبختی به فراموشی سپرده می‌شود و ره به پایان می‌رسد. افسانه سیزیف آلبر کامو

اندیشه‌ی اندک، آدمی را از زندگی دور می‌کند و اندیشه‌ی بسیار، او را به زندگی بازمی‌گرداند. افسانه سیزیف آلبر کامو

اگرچه از دست فرد هیچ کاری ساخته نیست اما در عین حال همه کار از دستش برمی‌آید و در این همواره آماده‌بودن حیرت‌بار است که درمی‌یابد چرا من همزمان می‌ستایم و ویران می‌کنم. این دنیا است که ویران می‌کند و این منم که می‌رهانم و بدین‌سان تمامی حقوقش را به وی بازمی‌گردانم. افسانه سیزیف آلبر کامو

همواره زمانی فرا می‌رسد که باید میان تماشاگر بودن و عمل، یکی‌شان را برگزید. این معیار انسان شدن است. از هم گسیختگی‌ها دهشتبارند و قلب بی‌باک، گرفتار تردید نمی‌شود. آفریدگار، زمان، چلیپا و شمشیر وجود دارد. یا دنیا مفهومی والاتر از آشفتگی‌ها دارد و یا این‌که به راستی هیچ‌چیز حقیقی‌تر از آشفتگی‌ها نیست. یا باید با زمان زندگی کرد و با آن مرد یا برای دستیابی به زندگی والاتر، خود را از آن رهانید. افسانه سیزیف آلبر کامو

انسان بیشتر به خاطر آنچه به زبان نمی‌آورد، انسان است؛ نه آنچه می‌گوید. افسانه سیزیف آلبر کامو

آیا دست‌یازیدن به افتخاری ناپایدار که پایه بر گذراترین آثار داشته باشد، جای شگفتی دارد؟ افسانه سیزیف آلبر کامو

تمامی افتخارات ناپایدارند. به باور سیریوس، آثار گوته تا ده‌هزار سال دیگر از میان می‌روند و نام خود وی نیز به فراموشی سپرده می‌شود. البته شاید چند باستان‌شناس پیدا شوند که به دنبال «شواهدی» از دوران ما بگردند. این پندار، همواره آموزنده بوده است و ژرف‌نگری در آن موجب می‌شود تا هیجان‌های ما تا حد اصالت عمیقی که در بی‌تفاوتی نهفته است، فروکش کند. افسانه سیزیف آلبر کامو

ما وابسته‌شدن به برخی موجودات را عشق نمی‌نامیم، مگر با تکیه به بینشی جامع که آن هم از کتاب‌ها و افسانه‌ها ناشی می‌شود. افسانه سیزیف آلبر کامو

دل مادر و زن عاشق، دلی بدون طراوت است زیرا از دنیا بریده است و تنها گرفتار احساسی خاص، موجودی خاص و چهره‌ای ویژه شده. افسانه سیزیف آلبر کامو

شاید آنان که عشقی شکوهمند از زندگی بازشان می‌دارد، به کمال دست یابند اما بدون شک، آنان که گرفتار عشقشان می‌شوند، به فلاکت درمی‌افتند. افسانه سیزیف آلبر کامو

تمام متخصصین شیدایی به ما می‌آموزند که عشق جاودانه جز با رنج و دلتنگی ممکن نمی‌گردد. عشق بدون مبارزه وجود ندارد و چنین عشقی، دست‌آخر به متضاد خود یعنی مرگ می‎‌انجامد. افسانه سیزیف آلبر کامو

هستند انسان‌هایی که برای زیستن آفریده شده‌اند و دیگرانی که برای عشق‌ورزیدن. افسانه سیزیف آلبر کامو

اغواگری که روشن‌بین شود، از این حیث عوض نخواهد شد. فریب‌دادن، حرفه‌ی اوست. فقط در رمان‌هاست که تغییر حرفه می‌دهند یا بهتر می‌شوند. اما در عین حال می‌توان گفت هیچ چیز عوض نشده و همه چیز تغییر شکل داده است. افسانه سیزیف آلبر کامو

انسان خود دوزخ را برای خویش به وجود می‌آورد و تنها پاسخش به خشم خداوندی، شرافت انسانی وی است و نه هیچ چیز دیگر. او به آفریننده می‌گوید: «من شرافت دارم و به پیمان خود پایبندم، چراکه نجیب‌زاده‌ام.» افسانه سیزیف آلبر کامو

دون‎‌ژوان سیراب شدن را تجویز می‌کند. اگر او زنی را رها می‌کند، هرگز به این معنا نیست که دیگر تمایلی نسبت به وی ندارد، چراکه یک زن زیبا همیشه خواستنی است؛ بل سبب این است که به سوی زنی دیگر کشش پیدا کرده است. زندگی این‌گونه او را سیراب می‌کند و هیچ‌چیز برایش دهشتبارتر از فقدان این شیوه‌ی زندگی نیست. افسانه سیزیف آلبر کامو

او تنها هنگامی اندوهگین می‌شود که به امید دست یازیده است. افسانه سیزیف آلبر کامو

ناامیدی، نه یک کنش که یک حالت است؛ حتی حالت گناه… زیرا گناه، انسان را از خدا دور می‌کند. افسانه سیزیف آلبر کامو

من به کسانی برخورده‌ام که با وجود پایبندی بسیار به اخلاق، رفتار پسندیده نداشته‌اند و همه‌روزه درمی‌یابم که شرافت، نیازمند قانون نیست. افسانه سیزیف آلبر کامو

دستان شریف مرگ نیز گرچه نابودکننده، اما رهایی‌بخش می‌باشد. غوطه‌ور شدن در این یقین بی‌پایان و از آن پس، نسبت به زندگی بالنده‌ی خود، احساس بیگانگی کردن و پیمودن راه بدون آن‌که گرفتار کوته‌بینی عشق شویم، همه و همه نشان از اصل اختیار دارد. افسانه سیزیف آلبر کامو

اگر درختی بودم میان درختان دیگر، اگر گربه‌ای بودم میان جانوران دیگر، باز هم مشکل حل نمی‌شد و زندگی، مفهومی نداشت؛ زیرا همچنان بخشی از دنیایی می‌شدم که با وجود آگاهی کامل نسبت به آن و خواسته‌های آشنایم باز با آن مخالفت می‌کردم. افسانه سیزیف آلبر کامو

من می‌توانم هر آنچه مربوط به اندوه دوری از اصل نامطمئنم می‌شود را رد کنم، اما نمی‌توانم کشش به سوی یگانگی، میل به حل مسائل و نیاز به روشنی و پیوستگی را منکر شوم. افسانه سیزیف آلبر کامو

منطق، ابزار اندیشه است، نه خود اندیشه. اندیشیدن انسان پیش از هر چیز، اندوه دوری از اصل خویش است. افسانه سیزیف آلبر کامو

منطق و بی‌خردی، به یک پیشگویی می‌انجامد. در حقیقت، راه، اهمیت چندانی ندارد و این اراده‌ی رسیدن است که پاسخگوی همه‌چیز خواهد شد. افسانه سیزیف آلبر کامو

اما مرگ، برای مسیحی هرگز پایان همه‌چیز نیست و امیدی بسیار بیش از آنچه زندگی با تمامی نیرو و بنیه‌اش برایمان به ارمغان آورده، به ما می‌دهد. آشتی، به هر رو آشتی است اگرچه از بیزاری سرچشمه گرفته باشد. زیرا امید از ضد خود یعنی مرگ، بیرون کشیده می‌شود. افسانه سیزیف آلبر کامو

درست هنگامی‌که هیچ‌چیز ثابت نشده، همه‌چیز می‌تواند ثابت‌شده انگاشته شود. افسانه سیزیف آلبر کامو

تنها امکان حقیقی رهایی، درست همان جایی است که راه به داوری انسانی نداشته باشد. افسانه سیزیف آلبر کامو

آنچه مسلم است و اخلاقی نیز می‌نماید، این است که انسان همواره اسیر حقیقت‌های خویش است و به محض آن‌که به آنها دست یافت، دیگر رهایی از آنها ناممکن می‌شود اما به هر رو باید تاوان هر کاری را پرداخت. آن‌که به پوچی رسید، برای همیشه به آن وابسته می‌شود. آینده ازآن آدمی که بدون امید است و خود این را می‌داند، نیست. این، حکمی کلی است اما این نیز حکم است که باید کوشید از دنیایی که برای خود می‌آفرینیم، رهایی یابیم. افسانه سیزیف آلبر کامو

روزهایی فرا می‌رسد که چهره‌ی آشنای کسی که پیش از آن، ماه‌ها و سال‌ها دوستش می‌داشتیم، برایمان بیگانه می‌شود و خواهان تنهایی و انزوا می‌شویم. افسانه سیزیف آلبر کامو

در یک زندگی یکنواخت، این زمان است که ما را به دنبال خود می‌کشد، اما به هر رو زمانی فرا می‌رسد که ما باید زمان را به دنبال خود بکشیم. ما به امید آینده زنگی می‌کنیم، به امید «فردا» ، «بعدها» ، «هنگامی‌که دستت به جایی بند شد» ، «وقتی پا به سن گذاشتی خودت می‌فهمی». این تردیدها دلپذیرند؛ زیرا همگی به مرگ می‌انجامند. سرانجام روزی فرامی‌رسد که انسان، جوانی خود را درمی‌یابد و می‌گوید سی‌ساله شده است؛ بنابراین درست در همین هنگام است که خود را در موقعیت زمانی می‌بیند، در آن جایگزین می‌شود، درمی‌یابد که دیگر باید خط منحنی را بپیماید، به زمان وابسته شده است و میانه‌ی گرداب هراس، بدترین دشمن خود را شناسایی می‌کند؛ فردا و او آرزوی فردا را دارد درحالی‌که باید با تمام وجودش از آن بگریزد و این عصیان نفسانی، همان پوچ است. افسانه سیزیف آلبر کامو

فراست به شیوه‌ی خود به من می‌فهماند دنیا پوچ است و منطق کور یعنی روی دیگر آن مدعی‌ست همه‌چیز روشن است. گرچه من در انتظار و امید آنم که حق با منطق باشد، اما گذشت سده‌ها ادعا و وجود بی‌شمار انسان‌های سخنور و مجاب‌کننده نشان داده این‌چنین نیست و اگر اشتباه نکنم دست‌کم در این زمین هیچ‌گونه نیک‌بختی‌ای وجود ندارد. این منطق جهانی چه در کارکرد و چه از نظر اخلاق، این جبر و این مقوله‎‌های روشنگر، هر نیکخواهی را به خنده وامی‌دارد. افسانه سیزیف آلبر کامو

درک دنیا از نظر انسان، در واقع کاهش انسانیت و مهر خود بر آن کوفتن است. جهان گربه، جهان مورچه‌خوار نیست و حقیقت پیش پا افتاده‌ی «هر سری سودای مخصوص به خود را دارد» نیز از همین سرچشمه گرفته است. اگر انسان درمی‌یافت دنیا هم می‌تواند دوست بدارد و رنج بکشد، با آن آشتی می‌کرد. افسانه سیزیف آلبر کامو

آدمی هرگز از این‌که مردمان چنان می‌زییند که گویی از آن بی‌خبرند، حیرت نمی‌کند. در حقیقت، مرگ را نمی‌توان تجربه کرد و به بیان روشن‌تر، آنان که زنده‌اند، خود امکان تجربه‌ی آن را ندارند. افسانه سیزیف آلبر کامو

از مردمان، نامردمی می‌تراود. گاه به هنگام باریک‌بینی، رفتار بدون کلام آدمیان بسیار حیرت‌بار می‌شود. آدمی پشت تیغه‌های شیشه‌ای سخن می‌گوید. گفته‌هایش شنیده نمی‌شود اما اشاره‌های بدون کلامش دیده می‌شود و انسان از خود می‌پرسد چرا او زندگی می‌کند. افسانه سیزیف آلبر کامو

خستگی در پایان فعالیت‌های زندگی ماشینی قرار دارد و مقدمه‌ای است بر خودآگاهی‌های انسان. خستگی، انسان را هوشیار می‌کند، پیامد را برمی‌انگیزد. پیامد نیز، بازگشت ناخودآگاه است به زنجیره‌ی بیداری حتمی و بیداری در نهایت و با گذشت زمان، به سلامت یا خودکشی می‌انجامد. افسانه سیزیف آلبر کامو

تمامی کارهای بزرگ و اندیشه‌های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ، اغلب در خم یک کوچه یا هیاهوی یک رستوان زاده می‌شوند. پوچی نیز به همین گونه پدیدار می‌شود. اصالت دنیای پوچ، زاده‌ی پنین حقارتی است. در مواردی، پاسخ «هیچ» می‌تواند بیانگر طبیعت اندیشه‌های ریاکارانه‌ی انسان باشد و این را مردمان نیک به‌خوبی می‌دانند. افسانه سیزیف آلبر کامو

در یک کلام، شناخت حقیقت ناممکن است و تنها ظواهر هستند که می‌توانند نمایان و در محیط، احساس شوند. افسانه سیزیف آلبر کامو

انسان، به همان میزان به وسیله‌ی نقش‌آفرینی‌هایش شناخته می‌شود که به وسیله‌ی تمایلات قلبی و صادقانه‌اش… افسانه سیزیف آلبر کامو

احساسات والا، همواره دنیای چه شکوهمند و یا حقیر را با خود دارند. افسانه سیزیف آلبر کامو

انسان‌هایی که با دستان خود می‌میرند، فرود احساسات خود را تا پایان دنبال می‌کنند… افسانه سیزیف آلبر کامو

خود را می‌کشند، زیرا زندگی ارزش زیستن را ندارد. این، گرچه سترون است و در عین حال، پیش پا افتاده؛ اما به هر رو واقعیت است. افسانه سیزیف آلبر کامو

در وابستگی انسان به زندگی، همواره چیزی نیرومندتر از تمامی بدبختی‌های جهان وجود دارد. داروی جسم، کاراتر از داروی جان است و جسم، همواره در برابر نیستی پا پس می‌کشد. ما پیش از آن‌که به اندیشیدن خو کنیم، به زیستن عادت می‌کنیم. افسانه سیزیف آلبر کامو

احساس میان انسان و زندگی، بازیگر و آرایه، به‌راستی احساسی پوچ است. تمامی انسان‌های سالمی که به خودکشی می‌اندیشند، بی هیچ توضیحی درمی‌یابند که رابطه‌ای مستقیم میان این احساس و میل به سوی نابودی وجود دارد. افسانه سیزیف آلبر کامو

دنیایی که بتوان آن را حتی با دلایل بد نیز توضیح داد، دنیایی آشنا است اما دنیایی که به یک‌باره فاقد خیال‌پردازی و روشنایی شود، دنیایی‌ست که انسان در آن بیگانه است. افسانه سیزیف آلبر کامو

خود را کشتن، همانند آن‌چه در نمایش‌نامه‌های هیجان‌آور رخ می‌دهد،نوعی اعتراف است. اعتراف به این‌که از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا بازگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی است. زیستن، البته هرگز آسان نیست. افسانه سیزیف آلبر کامو

خودکشی، دلیل‌های بسیاری دارد و روشن‌ترین دلایل به طور معمول، مؤثرترین آنها نیستند. شخص مأیوس، به‌ندرت با تکیه بر اندیشه خودکشی می‌کند (این فرضیه هنوز هم رد نشده است). آن‌چه موجب بحران می‌شود، همواره کم‌وبیش مهارناشدنی است. روزنامه‌ها اغلب از «غم پنهان» یا «بیماری درمان ناپذیر» می‌نویسند. این را هم باید دانست نکند همان روز خودکشی، یکی از دوستان آن ناامید، به لحنی بی‌تفاوت با او سخن گفته باشد؟ که در این‌صورت، گناهکار خواهد بود؛ زیرا همین کافی است تا روند تمامی بغض‌ها و بی‌انگیزگی‌های هنوز پنهان، شتاب گیرند. افسانه سیزیف آلبر کامو

آغاز اندیشیدن، سرآغاز تحلیل‌رفتن است و جامعه، امکان زیادی برای درک این آغازها ندارد. خوره، درون آدمی است و در همان‌جاست که باید به دنبال آن گشت. باید این بازی مرگباری که روشن‌بینی وجود را به گریز از نور می‌کشاند دنبال کرد و آن را دریافت. افسانه سیزیف آلبر کامو

هرگز خودکشی جز به مثابه‌ی پدیده‌ای اجتماعی مطرح نشده است. چنین کاری در سکوت قلب، خود را همچون کاری بزرگ می‌نمایاند. انسان خود نیز نمی‌داند؛ شبی ماشه را می‌کشد و یا در آب غرق می‌شود. افسانه سیزیف آلبر کامو

بسیاری از مردمان می‌میرند، چون برآنند که زندگی ارزش زیستن را ندارد و دیگرانی که خود را به کشتن می‌دهند، آن‌هم به سبب انگاره‌ها یا پندارهایی که انگیزه‌ی زیستنشان است (آن‌چه انگیزه‌ی زیستن می‌دانند، خود بهترین سبب برای مرگشان می‌شود). افسانه سیزیف آلبر کامو

گالیله که به حقیقت علمی مهمی دست یازیده بود، به محض احساس خطر، به آسانی هرچه تمام‌تر از آن چشم پوشید و این چشم‌پوشی، از یک نقطه‌نظر درست بود؛ زیرا چنان حقیقتی ارزش سوزانده‌شدن را نداشت. این‌که زمین یا خورشید کدام گرد دیگری می‌چرخد، به‌راستی اهمیت آن را ندارد که این‌همه درباره‌اش گفته شود و در یک کلام، پرسشی بیهوده است. افسانه سیزیف آلبر کامو

عقل در برابر دل، ناتوان است. افسانه سیزیف آلبر کامو

ضرب‌المثلی تقریبا در همه‌ی فرهنگ‌های دنیا وجود دارد که می‌گوید: «زمانی‌که چشم نمی‌بیند، قلب هم احساس نمی‌کند.» ولی من تاکید می‌کنم که این گفته، اشتباه است. هر کس هر چه دورتر برود، به قلب نزدیک‌تر خواهد بود؛ حتی اگر بکوشیم او را به فراموشی بسپاریم. حتی اگر در غربت زندگی کنیم، باز هم کوچک‌ترین خاطرات مربوط به اصل و نسب خود را به یاد می‌آوریم. اگر از کسی که دوست داریم، دور باشیم، حتی عبور رهگذران نیز ما را به یاد او می‌اندازد. همه‌ی کتاب‌های مقدس مربوط به همه‌ی ادیان، در غربت و تبعید نوشته شده‌اند. همه‌ی آنها در جستجوی خداوند و درک حضور او، در جستجوی ایمانی که توده‌ها را به تکامل برساند و در جستجوی ارواح سرگردان در کره‌ی زمین هستند. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

کسی نمی‌خواهد رنج ببرد؛ با این حال، همه به دنبال درد می‌گردند… به دنبال قربانی… خودشان را مبرا می‌دانند… سره و پاک… شایسته‌ی احترام فرزندان، همراهان، همسایگانشان و خدا… آنچه موجب ایجاد انگیزه در دنیا می‌شود، جستجوی لذت نیست، بلکه صرف‌نظر کردن از چیزهایی است که در ظاهر، بسیار مهم به نظر می‌رسند. سرباز برای کشتن دشمن به جبهه نمی‌رود، بلکه برای کشته‌شدن به‌خاطر وطنش می‌جنگد؛ زن دلش نمی‌خواهد خوشحالی خود را به شوهرش نشان دهد، بلکه می‌خواهد شوهر متوجه شود چه میزان خود را وقف می‌کند و رنج می‌برد تا او را خوشحال ببیند؛ شوهر سر کار نمی‌رود تا با عمل به مسئولیت، وظیفه‌ی خود را انجام دهد، بلکه عرق و اشک می‌ریزد تا آسایش خانواده را فراهم کند. به همین ترتیب می‌توان نمونه‌های زیادی آورد… فرزندانی که برای خوشحالی پدر و مادر، از رویاهایشان صرف‌نظر می‌کنند یا پدر و مادری که برای خوشحالی فرزندانشان از زندگی‌کردن صرف‌نظر می‌کنند… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

درد، نوعی داروی قوی به حساب می‌آید. در طول زندگی، با ما همراه می‌شود. در رنج، مخفی است و در خطاهایی که عشق را در آن به خاطر شکست رؤیاهایمان مقصر می‌دانیم، وجود دارد. اگر درد، چهره‌ی واقعی خود را نشان بدهد، همه را می‌ترساند؛ ولی زمانی که لباس قربانی بر تن دارد، اغواگر است… یا ترسو… هر چه انسان بکوشد آن را طرد کند، ولی باز هم راهی برای بودن و عشق‌ورزیدن با آن می‌یابد و کاری می‌کند که بخشی از زندگی محسوب شود. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

اگر کسی قصد دارد معتاد شود، چه به مواد مخدر چه موارد دیگر، به خودش مربوط است و نتایج رفتار خود را چه بد و چه خوب، خواهد دید… ولی در مورد زندگی، باید همواره بین خوب و خوب‌تر، انتخاب صورت گیرد؛ نه خوب و بد… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

هر انسانی دوست دارد امیال خود را به معرض آزمایش بگذارد و تجربه کسب کند. این امر، بخشی از گنج انسان به شمار می‌رود. اگر بتواند کسی را احضار کند، حتما کسی خواهد بود که برایش اهمیت دارد. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

زندگی، گاهی بسیار طمعکار است. مردم، روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌ها را پشت سر می‌گذارند، بدون این‌که احساس تازه‌ای داشته باشند. با این حال، به محض این‌که دری گشوده شود، یک بهمن بزرگ وارد محوطه می‌شود. در یک لحظه چیزی برای افراد، بر جای نمی‌ماند و در لحظاتی بعد، بیشتر از آنچه انتظار می‌رود، دارند. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

عشق، موجب می‌شود که غذا خوردن، خوابیدن، کار کردن و آرامش یک فرد، دچار اختلال شود. بسیاری از مردم از داشتن چنین احساسی می‌ترسند؛ زیرا زمانی که عشق ظاهر شود، گذشته را ویران می‌کند. عده‌ی دیگری تصوری برخلاف این امر دارند. بدون تفکر، خود را تسلیم می‌کنند و منتظر می‌مانند تا راهی برای حل همه‌ی مشکلات خود در عشق بیابند. مسئولیت خود را برای شاد کردن به دیگران واگذار می‌کنند و گناه خوشبخت‌نبودن احتمالی خود را به گردن دیگران می‌اندازند. همیشه در حالت خوشبینی به سر می‌برند؛ زیرا تصور می‌کنند اتفاق خوشایندی خواهد افتاد و یا همیشه افسرده هستند؛ زیرا رویدادی غیرمنتظره، همه‌چیز را ویران خواهد کرد. جدا شدن از عشق یا کورکورانه به آن تن در دادن… کدام یک ویرانگرتر است؟ 11 دقیقه پائولو کوئیلو

ما می‌خواهیم کاری کنیم که مهم‌ترین احساس دنیا یا شاید یکی از مهم‌ترین احساسات جهان، بمیرد. دلم می‌خواست او مرا نجات بدهد. او هم نیاز داشت من نجاتش بدهم… ولی راه دیگری برایم باقی نگذاشت… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

بزرگ‌ترین هدف بشر، درک عشق به صورت کامل است و عشق، درون دیگران نیست؛ بلکه درون خود ماست. ما آن احساس را بیدار می‌کنیم ولی برای آن‌که بیدار شود، به دیگران نیاز داریم. دنیا تنها زمانی برای ما معنی دارد که بتوانیم کسی را برای شرکت‌دادن در هیجاناتمان بیابیم. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

آزادی، تنها زمانی وجود دارد که عشق، در صحنه باشد. کسی که خود را کاملا تسلیم می‌کند، تا بی‌نهایت عشق می‌ورزد و کسی که تا بی‌نهایت عشق می‌ورزد، احساس آزادی می‌کند. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

مردان ازدواج می‌کنند؛ به خانواده‌ی خود می‌بالند؛ گریه‌ی کودکان را تحمل می‌کنند؛ هنگامی‌که دیر به خانه می‌رسند، از توضیح‌دادن دلیل تأخیر، عاجز هستند؛ ده‌ها وصدها زن را می‌بینند و دلشان می‌خواهد با آنان در ساحل قدم بزنند؛ برای زنان ناشناخته، لباس‌های فاخر می‌خرند، حتی گران‌تر از آنچه برای همسرشان فراهم می‌کنند؛ به یک روسپی پول می‌دهند تا کمبودهای احساسی آنها را جبران کند؛ به شرکت‌های سازنده‌ی لوازم آرایش، مؤسسات بدن‌سازی و رژیم غذایی مراجعه می‌کنند و برای افزودن به اقتدار خود، برنامه می‌ریزند ولی هنگامی‌که با مردان دیگر مواجه می‌شوند، هرگز درباره‌ی زنان حرف نمی‌زنند؛ بلکه درباره‌ی پول، کار و ورزش به گفتگو می‌پردازند… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

ما در جهان اشک‌ها زندگی می‌کنیم. می‌توانیم هرگونه آرزویی داشته باشیم اما زندگی، سخت است؛ جبران‌ناپذیر و غمناک. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

در ضمن، یادآورد شد هیچ‌کدام از کسانی که در خیابان می‌بیند، به آنچه دوست داشته، دست نیافته است. واقعیت زندگی همین بود. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

به دنبال یافتن شادی، اگرچه همه‌ی ما برابر هستیم، هیچ‌کدام از ما شاد نیست. نه آن بانکدار/موسیقی‌دان، نه دندانپرشک/نویسنده یا زن خانه‌دار/مدل. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

در واقع، عشق می‌توانست یکی از چیزهایی باشد که انسان را تغییر می‌دهد. دومین پدیده‌ای که موجب تغییر انسان می‌شود و او را وادار می‌کند که در مسیری متفاوت با آنچه از پیش برنامه‌ریزی کرده بود حرکت کند، ناامیدی است. بله، شاید عشق قادر به تغییر سریع انسان شود ولی ناامیدی، همین کار را بسیار سریع‌تر انجام می‌دهد. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

از نویسنده‌ای مقاله‌ای خوانده بود که تاکید می‌کرد «زمان، انسان را عوض نمی‌کند و دانش او را تغییر نمی‌دهد؛ درعوض، آنچه موجب تغییر انسان می‌شود، عشق است.» چه نویسنده‌ی دیوانه‌ای! کسی که این مطلب را نوشته، تنها یک روی سکه را دیده است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

به خود می‌گویم اگر ناگهان از خواب بیدار شوم و ببینم که در قطار وحشت هستم، چه احساسی خواهم داشت؟ خب، احساسات گوناگون: احساس زندانی‌بودن، احساس ترس از حرکات سرسام‌آور قطار در پیچ و خم‌ها، احساس تهوع و احساس اشتیاق برای پیاده‌شدن از واگن… درعین حال، اگر مطمئن باشم ریل‌ها، سرنوشت مرا رقم می‌زنند و خداوند، آن قطار را هدایت می‌کند، این کابوس به هیجان تبدیل می‌شود. به همان چیزی تبدیل می‌شود که واقعیت نام دارد؛ یک بازی مطمئن که تا پایان ادامه خواهد یافت. در آن صورت، با توجه به طولانی‌بودن سفر، بهترین کار، لذت‌بردن از تماشای مناظر اطراف و فریادکشیدن از شدت هیجان و شادی است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

سرنوشت آینده را خودم انتخاب کرده‌ام. این، همان چرخ و فلک زندگی من است. زندگی، یک بازی خطرناک است؛ زندگی، مثل پریدن با یک چتر نجات است؛ زندگی، به استقبال خطر رفتن است؛ زندگی، افتادن و دوباره برخاستن است؛ زندگی، کوهنوردی است؛ زندگی، نیاز بالارفتن و رسیدن به اوج است؛ زندگی، احساس نارضایتی و اندوه در زمان‌هایی است که انسان به آنچه می‌خواهد، نمی‌رسد… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

در حال حاضر، خیلی تنها هستم و به عشق می‌اندیشم. می‌کوشم به خودم بقبولانم که این روزهای کسالت‌آور، به زودی می‌گذرد. شغلی به دست می‌آورم و در همین کشور می‌مانم… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

می‌توانیم بین قربانی‌شدن در دنیا و ماجراجویی به منظور یافتن گنج، یکی‌شان را انتخاب کنیم. همه‌چیز بستگی به چگونگی نگاه ما به زندگی دارد… 11 دقیقه پائولو کوئیلو

هنر برای دختران خوب است، ولی تا زمانی که زیبا و جوان باشد. این زمان، حداکثر تا سی‌سالگی طول می‌کشد. بنابراین باید از فرصت به‌دست‌آمده، نهایت استفاده را کنی. در عین حال، کسی را پیدا کن که شریف و خواهان تو باشد. نباید زیاد به عشق فکر کنی. پول، همه‌چیز در اختیار انسان قرار می‌دهد؛ حتی عشق واقعی را… این سخنان، نصیحتی بد از سوی یک دوست قلمداد می‌شود، ولی از سوی یک مادر، پندی بسیارخوب به شمار می‌آید. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

مادر دخالت کرد و از شوهرش خواست مانع خوشبختی دخترش نشود. آن‌گاه به سوی دخترش برگشت و گفت: عزیزم، به‌هرحال خوشبخت نبودن با یک مرد ثروتمند، بسیار بهتر از خوشبخت بودن کنار یک مرد بی‌پول است. بدون تردید در اروپا همه‌ی امکانات برای رسیدن به مقام ثروتمندی بدبخت را داری! 11 دقیقه پائولو کوئیلو

تجربه‌ی من در زندگی، اندک است ولی به من می‌آموزد که هیچ‌کس صاحب هیچ‌چیز نیست. همه‌چیز تنها نوعی توهم است و این توهم، در مسائل مادی و معنوی وجود دارد. اگر کسی، چیزی را که در شرف رسیدن به آن باشد از دست بدهد، درنهایت می‌آموزد که هیچ‌چیز به او تعلق ندارد و اگر چیزی به من تعلق ندارد، پس نباید اوقاتم را صرف محافظت از چیزهایی کنم که مال من نیست. بهتر است به گونه‌ای زندگی کنم که انگار همین امروز، نخستین (یا آخرین) روز زندگی من است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

اگر قرار است به کسی یا چیزی وفادار باشم، چه کسی بهتر از خودم؟ اگر دنبال عشق واقعی هستم، نخست باید از رفتن به دنبال عشق‌های بی‌ارزش احساس خستگی کنم. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

در یازده‌سالگی، واکنش اشتباه نشان دادم و زمانی که دوستی از من یک مداد قرض خواست، همان‌لحظه متوجه شدم که فرصت دوباره، به‌ندرت دست می‌دهد. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

هدف من در زندگی، درک احساس عشق است. می‌دانم وقتی عاشق هستم، زنده‌ام. می‌دانم آنچه در حال حاضر دارم، هر قدر جالب و تازه باشد، هرگز مرا راضی نمی‌کند و به هیجان نمی‌آورد. ولی عشق، احساسی وحشتناک است. دوستانم را دیده‌ام که زجر می‌کشند و از طرفی دلم نمی‌خواهد من هم دچار چنین احساسی شوم. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

برای کسب محبوبیت، لازم است ارتباط نزدیک‌تری با دوستان برقرار کرد. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

چگونه ممکن است آن‌همه زیبایی و لطف، ناگهان محو شود؟ عمر، به تندی می‌گذرد و شتاب زمان، به اندازه‌ای است که در چند لحظه می‌تواند مردم را از بهشت به دوزخ بفرستد. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

وقتی با کسی آشنا می‌شویم و به او دل می‌بندیم، احساس می‌کنیم زمین و زمان بر وفق مراد است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

عشق، احساسی خطرناک است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

اصولا از نظر کودکان، گذشت یک ساعت معمولا بسیار طولانی‌تر از طی همین مدت از نظر بزرگسالان است. 11 دقیقه پائولو کوئیلو

باید به تو بگویم که بیشتر گناهان او بخشیده می‌شود، زیرا بیشتر عشق ورزید… ولی کسی که کمتر عشق بورزد، کمتر گناهانش بخشیده می‌شود.
کتاب مقدس، لوکاس: 7 و 37-47 11 دقیقه پائولو کوئیلو

هیچوقت کسی با گریه از هندسه‌ی اقلیدس و سیستم دوره‌ای اتم خداحافظی نکرده. هیچکس برای جدایی از اینترنت و جدول ضرب حتی یک قطره اشک هم نریخته. این دنیا، زندگی، افسانه‌ها و ماجراهایش است که با آنها وداع می‌گوییم. باید از انسان‌هایی جدا شویم که به راستی دوستشان داریم… دختر پرتقالی یوستین گردر

زندگی، بخت‌آزمایی عظیمی است که در آن، فقط شماره‌های برنده را می‌توان دید. دختر پرتقالی یوستین گردر

می‌دانم که شر وجود دارد؛ زیرا آن را در خط سوم قطعه‌ی مهتاب بتهوون شنیده‌ام. اما این را نیز می‌دانم که خیر هم وجود دارد و می‌دانم که بین دو پرتگاه، گل زیبایی می‌روید و بعد، از درون آن، زنبور شاد و سرحالی اوج می‌گیرد و پرواز می‌کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

برای کسانی که قادر به درک این نکته‌اند که زندگی در این جهان به طور قطع روزی به پایان می‌رسد، زندگی بسیار کوتاه است. اما این نکته که روزی برای ابد باید رفت، برای همه قابل درک نیست. چیزهای بسیاری هست که این یافته‌ها و کشفیات را ساعت به ساعت و دقیقه به دقیقه، سخت‌تر می‌کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

وقتی کسی افکار زیادی در سر داشته باشد، یا ساکت می‌ماند یا چیزی می‌گوید. دختر پرتقالی یوستین گردر

او از آن افراد احساساتی و خیال‌پرداز بود. درستکار و راستگو هم بود و گذشته از این‌ها از معرفت و خودشناسی عظیمی نیز بهره‌مند بود و هر کسی چنین خصوصیاتی را ندارد. دختر پرتقالی یوستین گردر

همیشه می‌دانستم که به ستاره‌های آسمان نمی‌شود اعتماد کرد. درهر‌حال، آنها نمی‌توانستند ما را از خطری نجات بدهند و ما روزی حتی ستاره‌های آسمان را نیز ترک می‌کنیم. دختر پرتقالی یوستین گردر

بخشیدن زندگی به کودک، تنها به معنای بخشیدن بزرگ‌ترین هدیه‌ی دنیا به او نیست؛ بلکه این معنای باورنکردنی را نیز دارد که این هدیه را دوباره از او پس می‌گیریم. دختر پرتقالی یوستین گردر

یک بار دیگر از تو می‌پرسم که اگر حق انتخاب داشتی چه تصمیمی می‌گرفتی؟ آیا زندگی کوتاه در کره‌ی زمین را انتخاب می‌کردی تا بعد از مدت کوتاهی همه‌چیز را بگذاری و بروی و تا ابد اجازه‌ی بازگشتن به آن را نداشته باشی؟ یا با تشکر، این پیشنهاد را رد می‌کردی؟ تو فقط همین دو گزینه را داری؛ زیرا قواعد این‌طورند. وقتی برای زندگی تصمیم بگیری، برای مرگ هم تصمیم گرفته‌ای. اما به من قول بده که قبل از جواب‌دادن، درباره‌ی همه‌چیز خوب فکر کنی. دختر پرتقالی یوستین گردر

برای ما انسان‌ها، گاهی از دست‌دادن چیزی که دوستش داریم، بسیار سخت‌تر از نداشتن آن از ابتدای امر است. دختر پرتقالی یوستین گردر

وقتی می‌دانستم که صحبت از یک زندگی کوتاه است و بس، مودبانه با یک کلمه‌ی «نه» آن را رد می‌کردم و شاید از «نه» مودبانه‌ام نتیجه‌ی خوبی نمی‌گرفتم و به ناچار فریاد می‌زدم و می‌گفتم که دیگر نمی‌خواهم درباره‌ی این دوراهی لعنتی حتی یک کلمه‌ی دیگر بشنوم. دختر پرتقالی یوستین گردر

در هفته‌های گذشته بارها این سوال را از خود پرسیده‌ام. اگر می‌دانستم که یک‌دفعه به طور ناگهانی مرا از زندگی بیرون می‌کشند آن هم در اوج خوشبختی، آیا باز هم زندگی در کره‌ی زمین را انتخاب می‌کردم؟ ما فقط یک بار به این دنیا می‌آییم و در این ماجرای بزرگ قرار می‌گیریم. بعد کلاغه به خانه‌اش نمی‌رسد ولی قصه‌ی ما به سر می‌رسد. نه، به راستی نمی‌دانم که چه تصمیمی می‌گرفتم. به گمانم این شرایط و پیشنهاد شرکت در این ماجرای بزرگ را رد می‌کردم. دختر پرتقالی یوستین گردر

در این‌جا همه‌چیز چنان خوب است که فکر کردن به زمانی که در آن دیگر روزهای دیگری را نخواهیم دید، خیلی دردناک است. دختر پرتقالی یوستین گردر

فرض کن فقط همین را می‌دانستی که اگر تصمیم می‌گرفتی به این دنیا بیایی زمانی این اتفاق می‌افتد که وقتش رسیده بود. این را هم می‌دانستی که وقتی زمان یک دور بچرخد، باید دوباره زمان و هر چه را در آن است، ترک کنی و شاید هم این برایت ناخوشایند باشد؛ زیرا برای بسیاری از انسان‌ها، زندگی در این افسانه‌ی بزرگ چنان زیباست که وقتی به روزی فکر می‌کنند که سرانجام، این زندگی به پایان می‌رسد، اشک در چشمشان جمع می‌شود. دختر پرتقالی یوستین گردر

نوشته بودم که خنده از هر چیز دیگری واگیردارتر است. غم و اندوه هم می‌تواند واگیر داشته باشد؛ اما ترس، چیز دیگری است. ترس نمی‌تواند به راحتی شادی و غم سرایت کند و این، بسیار خوب است. ما با ترس‌هایمان کمابیش تنهاییم… دختر پرتقالی یوستین گردر

آخرین چیزی که انسان محکم نگه می‌دارد، اغلب دست کسی است. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید در آن طرف هم دستی باشد که بتوانیم آن را در دست بگیریم، اما باور ندارم که آن طرفی وجود داشته باشد و در این‌باره اطمینان کامل دارم؛ زیرا هرآنچه وجود دارد تا زمانی موجود است که همه‌چیز به پایان نرسیده باشد. دختر پرتقالی یوستین گردر

با خودم فکر می‌کنم شاید دستی را که در دستم است تا آخرین لحظه، در دست داشته باشم؛ بر روی تخت بیمارستان و شاید در ساعت‌های زیادی هنگامه‌ی پایان نمایش تا سرانجام همه‌چیز را رها کنم و بروم. با هم قرار گذاشته‌ایم که این کار را انجام دهیم و او به من قول داده است. فکر کردن به این موضوع، هم مایه‌ی آرامشم می‌شود هم غمگینم می‌کند. اگر این سیاره را ترک کنم، دست گرم زنده‌ای را ترک می‌کنم که ازآن او است. دختر پرتقالی یوستین گردر

وقتی این‌جا را می‌خوانی، از داستان زندگیم چیزهایی می‌دانی. می‌دانی که هستم و این تصور، مایه‌ی آرامش خاطرم می‌شود. دختر پرتقالی یوستین گردر

یک بار دیگر به طور ناگهانی قواعد جدیدی حاکم شده بود. واژه‌هایی مانند اشتیاق، صبر و دلتنگی معنای جدیدی به خود گرفته بود. دیگر نمی‌توانستیم به هم قول بدهیم که در سال بعد، هر روز همدیگر را ببینیم. به طور ناگهانی، درمانده و مستأصل شده بودیم. ضمیر پرمهر «ما» شکاف تهدیدآمیزی برداشته بود. دیگر توقع زیادی از هم نداشتیم. دیگر نمی‌توانستیم انتظار برای زمانی را با هم قسمت کنیم که در پیش رو داشتیم… دختر پرتقالی یوستین گردر

امروز که این نامه را برایت می‌نویسم، با به یادآوردن پرواز لحظه‌های زودگذر فرار آن زنبور در بعدازظهری که توت می‌چیدیم، غمگین می‌شوم. چه فکر آسوده و بازی داشتیم. امیدوارم تو هم این ذهن باز را برای توجه به این چیزهای کوچک به ارث برده باشی که اهمیتشان کمتر از ستاره‌ها و کهکشان‌های آسمان نیست. به نظرم، عقل و نیروی ادراک لازم برای آفرینش یک زنبور، بیشتر است تا برای ایجاد یک حفره‌ی سیاه. دختر پرتقالی یوستین گردر

جهان به طور تقریبی به پانزده میلیارد سال زمان نیاز داشت تا بتواند چیز مهمی را مانند چشم بیافریند که با آن قادر به دیدن خودش باشد! دختر پرتقالی یوستین گردر

اما این انسان چیست؟ ارزش هر انسان چقدر است؟ آیا ما غباری بیش نیستیم؟ غباری که به هوا بلند می‌شود و هر بادی آن را پراکنده می‌کند؟ دختر پرتقالی یوستین گردر

مسائل مهمی هست که اجازه‌ی انجام یا عدم انجام آن را داریم و لزومی ندارد که حتما آنها را درک کنیم یا حتی درباره‎شان حرف بزنیم. دختر پرتقالی یوستین گردر

درست یادم نیست که چطور به فکرم رسید اما ناگهان گفتم: «ما فقط همین یک‌بار در این دنیا هستیم. به شب‌هایی فکر می‌کنم که در آنها من دیگر زنده نیستم.» ورونیکا به سویم آمد و با دو انگشتش لاله‌ی گوشم را گرفت و گفت: «اما حداقل تو اینجا بوده‎‌ای. پس خوشا به سعادتت!» دختر پرتقالی یوستین گردر

گذشته از تعداد کلماتی که به کار می‌بریم، می‌توانیم برای حرف‌زدن، انرژی کمتری صرف کنیم. دختر پرتقالی یوستین گردر

به‌کاربردن ضمیر «ما» و افعال اول‌شخص جمع به این معناست که دو نفر را با کار مشترکی به هم پیوند می‌دهیم تا به شکل یک موجود، آشکار شوند. در خیلی از زبان‌ها وقتی صحبت از «دو نفر» باشد، ضمیر خاصی به کار می‌رود که ضمیر دوتایی نام دارد. یعنی چیزی بین دو نفر تقسیم می‌شود و این خیلی پرمعناست؛ زیرا گاهی نه یک‌ نفریم نه بیش از دو نفر. فقط «ما دو تا» هستیم و این «ما دو تا» تقسیم‌شدنی نیست. وقتی فقط از این ضمیر استفاده کنیم، اصول بی‌نظیر و افسون‌کننده‌ای حاکم می‌شود که درست مثل جادوست. دیگر می‌گوییم: «می‌پزیم، یک بطری نوشیدنی باز می‌کنیم، می‌خوابیم.» دختر پرتقالی یوستین گردر

اغلب از ضمیر «ما» استفاده می‌کردیم و این غیرعادی است. به‌طور معمول می‌گوییم: «فردا این کار یا آن کار را انجام می‌دهم.» یا از دیگری می‌پرسیم: «چه برنامه‌ای داری؟» درک این مطلب مشکل نیست؛ اما ناگهان «ما» و افعال مربوط به آن، با قاطعیت تمام، معنا پیدا می‌کند. می‌توانیم به «لانگ‌نیه» برویم و شنا کنیم؟ از تئاتر خوشمان آمد و بعد… روزی خوشبخت می‌شویم. دختر پرتقالی یوستین گردر

اول چند ثانیه ایستادیم و فقط همدیگر را نگاه کردیم؛ شاید برای این‌که می‌خواستیم ثابت کنیم چنان قوی هستیم که می‌توانیم چند ثانیه‌ی دیگر هم منتظر بمانیم. اما بعد چنان به گرمی همدیگر را بغل کردیم که در گرمای آن ذوب شدیم. شاید بهتر باشد بپذیریم این کار کمی غیرعادی بود؛ آن هم در جایی مثل فرودگاه. خانم مسنی به طرفمان آمد، گویی حتما باید دخالت می‌کرد. با غرولند گفت: «خجالت نمی‌کشید؟!» ما فقط خندیدیم و دلیلی برای خجالت‌کشیدن نداشتیم. مدت زیادی بود که در انتظار هم بودیم… دختر پرتقالی یوستین گردر

دلم می‌خواست کمی مریض‌احوال بودی تا تمام روز را در کنارم می‌ماندی… دختر پرتقالی یوستین گردر

دختر پرتقالی قبل از من بیدار شده بود و وقتی مرا بیدار کرد، احساسی داشتم که هرگز آن را فراموش نخواهم کرد. دیگر نمی‌دانستم چه چیز خیالی و چه چیز واقعی است و شاید این مرز از میان رفته بود. تنها چیزی که می‌دانستم این بود که نباید به دنبال دختر پرتقالی بگردم چون او را پیدا کرده بودم. دختر پرتقالی یوستین گردر

در اروپا تا بخواهی زن هست. تو این‌همه راه را نیامده‌ای که زنی نامشخص را پیدا کنی و اگر تو چنین کاری کرده باشی، پس از بیراهه آمده‌‎ای و فقط راهت را طولانی کرده‌ای. تو برای پیدا کردن من این‌جا آمده‌ای و از من فقط یکی وجود دارد. دختر پرتقالی یوستین گردر

امکان ندارد بتوانی دو پرتقال پیدا کنی که شبیه به هم باشند، حتی دو علف هم کاملا شبیه به هم نیستند. دختر پرتقالی یوستین گردر

نباید در گذشته‌ی هم کنجکاوی کنیم؛ باید به این فکر کنیم که آیا می‌توانیم آینده‌ی مشترکی داشته باشیم یا نه. دختر پرتقالی یوستین گردر

وقتی دو نفر تمام فکرشان به این مشغول باشد که همدیگر را زیر نظر داشته باشند، ملاقات اتفاقی آنها با هم، معجزه‌ی بزرگی نیست. دختر پرتقالی یوستین گردر

پیدا کردن یک نفر در شهری بزرگ، اصلا کار ساده‌ای نیست و از آن مشکل‌تر، این است که یکهو با کسی روبرو شویم که در جستجویش هستیم؛ هرچند که گاهی آرزوی چنین اتفاقی را داریم. دختر پرتقالی یوستین گردر

نمی‌توانی مرا به یاد بیاوری؟ به‌هرحال، خیلی دلم می‌خواهد که مرا به یاد بیاوری… دختر پرتقالی یوستین گردر

آدم باید گاهی در زندگی، دلتنگی را هم تحمل کند. برایت نوشتم و سعی کردم نیرویی را به تو بدهم که برای تحمل دلتنگی، لازم داشتی. دختر پرتقالی یوستین گردر

دلم می‌خواست یک سیلی محکم به صورتم بزنم؛ هر چند که وضعیتم از آنچه بود، بدتر می‌شد. اما تصمیم گرفتم خودم را جور دیگری تنبیه کنم و برای این کار، راه‌های زیادی وجود داشت. برای مثال، می‌توانستم خودم را به این محکوم کنم که دیگر هرگز دختر پرتقالی را نبینم و تا آخر عمر با او کاری نداشته باشم و این تصمیم، هر آخر و عاقبتی که داشت دیگر برایم مهم نبود. دختر پرتقالی یوستین گردر

نمی‌دانم، آیا تو تا به حال چنین احساس دردناکی را تجربه کرده‌ای که کار بیهوده و بی‌نتیجه‌ای انجام داده باشی؟ شاید برایت پیش آمده باشد که در یک روز بارانی یا برفی برای تهیه یک چیز ضروری از خانه بیرون بروی و وقتی به مقصد رسیدی، با مغازه و در بسته‌ی آن مواجه شوی. چنین چیزی خشم‌آور است و ما بیشتر برای حماقت خودمان خشمگین می‌شویم. دختر پرتقالی یوستین گردر

منتظر ماندم و با دقت، به همه‌ی کسانی که به آن‌جا می‌آمدند و از آن‌جا می‌رفتند، توجه کردم. همه را نگاه می‌کردم؛ چه محلی‌ها، چه جهانگردها. به نظرم رسید که دنیا زیباست. دوباره احساس عجیبی پیدا کردم که همه‌ی اطرافم را نیز دربر می‌گرفت. ما که هستیم؟ مایی که در این‌جا زندگی می‌کنیم؟ تک‌تک افرادی که در آن محل حضور داشتند، مانند یک صندوق گنج زنده پر از افکار، خاطرات، رویاها، اشتیاق و تمایلات بودند. خود من بر روی کره‌ی زمین، غرق در زندگی شخصی‌ام بودم و البته بقیه‌ی افراد آن‌جا هم بی‌تردید چنین وضعی داشتند. دختر پرتقالی یوستین گردر

اگر کسی در چنین شهر بزرگی دنبال یک نفر بگردد و نداند او کجا می‌تواند باشد باید از محلی به محل دیگر برود و همه‌جا را بگردد. به عبارت دیگر وقتی دنبال کسی می‌گردیم، درصورتی می‌توانیم او را پیدا کنیم که در یک نقطه‌ی مرکزی بنشینیم و منتظر بمانیم تا شاید سروکله‌اش پیدا شود. دختر پرتقالی یوستین گردر

درک قراری که با هم گذاشته بودیم بسیار ساده ولی انجام آن مشکل بود. تمام افسانه‌ها قواعد خودشان را دارند و شاید تفاوت یک افسانه با افسانه‌ی دیگر در همین قواعدشان باشد. لازم نیست این قواعد را بفهمیم. فقط باید به آنها عمل کنیم وگرنه قول و قرارها عملی نمی‌شوند. دختر پرتقالی یوستین گردر

تنها چیزی که با اطمینان می‌توانم بگویم این است که دختر پرتقالی در آن‌جا نبود و چشمان من فقط در جستجوی چیزی بود که وجود نداشت. دختر پرتقالی یوستین گردر

البته کار ساده‌ای نیست که کسی مادر خودش را توصیف کند. گرچه گفتن از خوبی‌ها و نقص‌ها دشوار است، باید بگویم که او واقعا عادات و روش‌های خاصی دارد. اگر بخواهم بهترین قسمت اخلاق مادرم را در دو کلمه خلاصه کنم، می‌گویم: خوش‌اخلاقی و سرزندگی. اما درباره‌ی بخش بد و نقطه‌ضعف‌های او هم سکوت نمی‌کنم و فقط به بداخلاقی او اشاره می‌کنم و کم پیش نمی‌آمد که من حالتی بین این دو افراط‌گرایی را تجربه کنم. دختر پرتقالی یوستین گردر

او دستم را با ملایمت فشار داد و ما در حالت بی‌وزنی در فضا به پرواز درآمدیم؛ انگار در کهکشان راه شیری، نوشیدنی می‌خوریم و تمام کهکشان‌ها به ما تعلق داشت. دختر پرتقالی یوستین گردر

نمی‌دانم چند درصد از مردم خودشان را جزو سه‌درصد از زشت‌ترین افراد می‌دانند اما این تصور هم برایم وحشتناک است که کسی در تمام عمر از خودش ناراضی باشد. دختر پرتقالی یوستین گردر

در جایی خوانده بودم بیش از بیست‌درصد از زن‌ها خود را جزو سه‌درصد از زیباترین زنان کشورشان می‌دانند و بدیهی است که این معادله هیچوقت حل نمی‌شود. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید به نظر برسد ازخودراضی باشم اما باید اعتراف کنم یکی از آن کسانی هستم که از شکل ظاهری خود راضی‌اند. نمی‌خواهم بگویم زیبا هستم اما زشت و تو دل نرو هم نیستم. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید بخش خوب و قوی شخصیت او این باشد که همیشه آماده است تمام وقت آزادش را صرف کاری بکند؛ مثلا از من یک ورزشکار بسازد. او می‌گوید همه‌ی انسان‌ها با عضله به دنیا می‌آیند و باید از آن استفاده کنند. اما شاید نقطه‌ضعف شخصیت او این باشد که تاب تحمل این احتمال را ندارد که شاید من به جای ورزشکارشدن، برنامه‌ی دیگری برای آینده‌ام داشته باشم! دختر پرتقالی یوستین گردر

اغلب پیش می‌آید که مثلا دانشجویان الهیات در اعتقاد به خدا شک می‌کنند یا دانشجویان حقوق، دیگر به قوانین و حقوق جاری کشور اطمینان و اعتقادی ندارند. دختر پرتقالی یوستین گردر

گفت: «باید سعی کنی شش‌ماه طاقت بیاوری. اگر بتوانی این مدت را صبر کنی، می‌توانیم دوباره همدیگر را ببینیم.»
به گمانم آهی کشیدم و گفتم: «چرا این‌قدر طولانی؟»
گفت: «برای این‌که تو باید این مدت را صبر کنی.»
او می‌دید که چطور یأس و ناامیدی مرا درهم شکسته است و شاید برای همین اضافه کرد: «اما اگر این مدت را تحمل کنی، شاید بتوانیم در شش‌ماه بعد از آن، هر روز همدیگر را ببینیم.» دختر پرتقالی یوستین گردر

یک سنجاب در این دنیا زندگی ساده‌ای دارد؛ گاهی این‌جا و گاهی آن‌جاست. زندگی توأم با بازیگوشی و سبکسری، دیگر جایی برای خاطرات و یادها باقی نمی‌گذارد و به اندازه‌ی کافی با خودش درگیر است. دختر پرتقالی یوستین گردر

پیت هاین:
«آن‌که هیچ‌گاه در حال نزیسته، هیچ نزیسته. تو چه می‌کنی؟» دختر پرتقالی یوستین گردر

بعضی از افراد چنان نزدیک‌بین‌اند که نمی‌توانند اسب را از گاو یا اسب آبی را از مار کبری تشخیص بدهند. چنین کسانی به عینک نیاز دارند. دختر پرتقالی یوستین گردر

در کره‌ی زمین تلسکوپ قدرتمندی وجود ندارد که به‌خوبی تلسکوپ هابل بتواند با عکس‌هایش ما را در جریان اتفاق‌های فضایی قرار بدهد و قطعا این تلسکوپ فضایی بسیار بهتر از تلسکوپ‌های زمینی، ما را در این راه کمک می‌کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

خیلی‌ها فکر می‌کنند که ستاره‌های آسمان، چشمک می‌زنند یا روشن و خاموش می‌شوند درحالی‌که به‌هیچ‌وجه چنین نیست. این فقط اثری است که تغییرات جوی و ناآرامی‌های آن در بیننده ایجاد می‌کنند؛ درست مثل وقتی‌که سطح آب حرکت می‌کند و ما سنگ‌های کف آب را تار و لرزان می‌بینیم یا درست برعکس، از زیر آب استخر نمی‌توانیم به‌طور دقیق ببینیم که چه چیزی در بالا و در کنار استخر حرکت می‌کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

ما متعلق به این سیاره هستیم و این امری بدیهی است و بدون شک در قسمتی از طبیعت این سیاره، از میمون‌ها و خزندگان یاد گرفته‌ایم که زاد و ولد کرده و تعدادمان را افزایش بدهیم و من هیچ اعتراضی به این موضوع ندارم و نمی‌خواهم همه‌چیز را زیر سوال ببرم. منظورم فقط این است که نباید این موضوع باعث شود که نتوانیم جلوتر از دماغمان را ببینیم. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید ما هم می‌توانستیم از تجربه‌ی «آهان» حرف بزنیم اما برای تجربه‌ی آن هیچوقت دیر نیست؛ درحالی‌که خیلی از افراد در تمام عمرشان حتی یک‌بار هم در یک اتاق خالی از هوا، حرکت و پرواز نکرده‌اند. این‌جا، این پایین همیشه چیزهای زیادی برای شکوه و شکایت وجود دارد و فقط کافی‌ست هر کسی به قیافه‌ی خودش فکر کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

این تصور مضحکی است که اصولا به وجود فضا فکر کنیم درحالی‌که در اطرافمان دخترهایی هستند که از شدت ریمل موجود بر روی مژه‌هایشان نمی‌توانند فضا را ببینند و مطمئنا پسرهایی هم هستند که چنان غرق در فوتبال‌اند که نیم‌نگاهی به افق نمی‌اندازند. در هر صورت بین یک آیینه‌ی آرایشی و یک تلسکوپ قابل‌استفاده، تفاوت قابل ملاحظه‌ای وجود دارد و به نظر من این همان چیزی است که به آن «تفاوت دیدگاه‌ها» می‌گویند. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید اگر تو با من بودی می‌توانستی مرا از آن وضعیت نجات بدهی. بی‌تردید برای رهانیدنم از این ناراحتی و عذاب می‌توانستی چیزی بگویی. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید او از آن آدم‌هایی بود که از خودشان انتقاد می‌کنند و این خصوصیتی است که همه‌ی مردم ندارند. دختر پرتقالی یوستین گردر

همین‌طور که می‌بینی من در مقابل واقعیتی قرار گرفته‌ام و باید همه‌چیز را ترک کنم؛ خورشید را، ماه را و همه‌ی چیزهایی را که وجود دارند و از همه مهم‌تر، مامان و تو را… این یک حقیقت است و به‌راستی که حقیقتی دردناک است. دختر پرتقالی یوستین گردر

بعضی وقت‌ها این احساس را دارم که هر یک از ما بالای قله‌ی ابری کوهی ایستاده‌ایم و با وجود فاصله‌ی زیاد سعی داریم از آن بالا همدیگر را پیدا کنیم و در میان ما یک دره‌ی جادویی وجود دارد که تو همین الان در مسیر زندگیت آن را پشت سر گذاشته‌ای؛ درحالی‌که من به‌هیچ‌وجه اجازه نداشتم تو را در این مسیر همراهی کنم. دختر پرتقالی یوستین گردر

دلم می‌خواهد کمی با تو درددل کنم و از چیزهایی بگویم که در این لحظه فکرم را به خود مشغول کرده‌اند؛ با تمام جزئیات روزها و ساعت‌هایی که با هم گذرانده‌ایم. این برای تو نیز فرصتی است که مرا به یاد بیاوری. دختر پرتقالی یوستین گردر

ما در جهان هستی یک مکان نداریم؛ بلکه در آن به همان اندازه‌ای جا داریم که برای خود تعیین می‌کنیم. دختر پرتقالی یوستین گردر

شاید بهتر بود نگه‌داشتن فیلم از کسانی‌که دیگر وجود ندارند و از میان ما رفته‌اند، به قول مادربزرگم ممنوع می‌شد. به‌نظر من درست نیست کسی درباره‌ی مرده‌ها جاسوسی و کندوکاو کند. دختر پرتقالی یوستین گردر

گاهی وقت‌ها نمی‌توانم تحملش کنم. نمی‌توانم این فکر را تحمل کنم که یک روز از دنیا بروم و تو را برای همیشه از دست بدهم. نمی‌توانم روزی را تصور کنم که نتوانم به این‌جا بیایم تا با تو باشم، پیشت بنشینم، حرف بزنیم و با تو زندگی کنم؛ همان‌طور که در پنجاه‌سال گذشته تقریبا هر روز این کار را کرده‌ام. لیدی ال رومن گاری

لیدی‌ال دریافت که بسیار دیر به دنیا آمده است. دنیای جدید، جای زن عاشق نیست. لیدی ال رومن گاری

وقتی هشتادساله باشی، دیگر فرصت انتخاب و دستچین‌کردن را نداری… لیدی ال رومن گاری

نمی‌دانی چه روزهایی را بی تو گذرانده‌ام. به خاطر این روزها از تو بدم می‌آید. می‌توانستیم با هم خوشبخت باشیم… لیدی ال رومن گاری

عجیب است که پنجا‌ه‌سال عمر به چه سرعت می‌گذرد و انسان، چقدر کم می‌تواند گذشته‌ها را به فراموشی بسپارد. لیدی ال رومن گاری

«به قانون بچسب، پیش از آن‌که قانون به تو بچسبد.» این قاعده‌ی کار من است. لیدی ال رومن گاری

من همین‌جا منتظر می‌مانم. می‌ترسم و اوضاع قلبم بد است، به هیجان عادت ندارد، از عمل مستقیم بدش می‌آید، همیشه بهتر است پشت صحنه باشم… لیدی ال رومن گاری

خطرناک‌ترین چیزی که تهدیدش می‌کرد، ضعفش بود. لیدی ال رومن گاری

آزادی، پرارزش‌ترین چیز روی زمین است. تو نباید تمام عمرت اسیر عشق باشی… لیدی ال رومن گاری

شاید عشق، بزرگ‌ترین نوع بندگی باشد و برای رهایی از قید آن، آدم باید خرابکار شود و علیه استبدادش بجنگد. لیدی ال رومن گاری

باید کارها را طوری پیش ببریم که نتوانی او را ببینی. در ابتدا خیلی دردناک است اما بعد یکی دو سال، خب زندگی، زندگی است دیگر. به جرئت می‌توانم بگویم که تو بر وضعت غلبه می‌کنی. لیدی ال رومن گاری

شاهان تنها به این دلیل زندگی می‌کنند که جامه‌های چشم‌نواز بپوشند. لیدی ال رومن گاری

تصنیف عاشقانه‌ی قرن هجدهم کوچه‌بازارهای پاریس را بر لب می‌آورد:
«جز محبوبم
جز محبوبم
هیچ‌کس آشنایم نیست، هنوز هم
بی محبوبم
بی محبوبم
نخواهم زیست، یک روز هم…» لیدی ال رومن گاری

کمتر کسی هست که این روزها بتواند به خوشی واقعی دست پیدا کند. لیدی ال رومن گاری

تناقض‌گویی، پناهگاه خاص کسانی است که می‌دانند نظرشان درست نیست اما خطا و اشتباه خود را نمی‌پذیرند و به این ترتیب سعی می‌کنند ثابت کنند که سیاه، سفید است و سفید، سیاه. لیدی ال رومن گاری

بودا به نقطه‌ای رسید که دیگر نشاط و خوشی را تنها برای خود کافی نمی‌دانست و می‌خواست میلیون‌ها پیرو شاد و خوشحال گرداگردش جمع شوند. لیدی ال رومن گاری

هیچ‌چیز بالاتر از آن نیست که لذت‌طلبی ببیند مردم در لذاتش سهیم می‌شوند. لذت‌طلب حقیقی و مخلص می‌تواند از لذات خود چشم بپوشد، به‌شرطی‌که ببیند همه‌‌ی مردم از زندگی خود لذت می‌برند. لیدی ال رومن گاری

چقدر غم‌انگیز است که آدم نمی‌تواند مردی را که دوستش دارد، انتخاب کند. لیدی ال رومن گاری

کشیشی به غایت زیبا که مثل همیشه لباس سیاه می‌پوشید، با آن چهره‌ی پریده‌رنگ و سوزان و چشمان سیاهی که انگار بازتاب رنج و امید یکایک انسان‌ها است. لیدی ال رومن گاری

هنرمند در زمان ما چیزی بیش از زایده‌ی طبقات حاکم نیست. آفریده‌هایش برای مردم حکم تریاک را دارد. طبقات حاکم امیدوارند توده‌ها را به موزه‌ها بکشانند، همان‌طور که آنها را به کلیسا می‌فرستند تا فلاکت و ادبار خود را از یاد ببرند. شاعرانی که برای مردم نغمه‌های خوش می‌سرایند، نقاشانی که پرده‌ای بر روی واقعیت می‌کشند و موسیقی‌دانانی که می‌کوشند ما را به خواب خرگوشی فرو ببرند، دشمنان بزرگ ما هستند. لیدی ال رومن گاری

عیاش، خودخواهی است که فقط به فکر خوش‌گذرانی خودش است. او محصول خاص یک عنصر فاسد است و راه و روش زندگی‌اش، توهین به بشریت است. لیدی ال رومن گاری

دریافت که شکوه و جلال لذت‌بخش موسیقی نسبت به عنصر عشق، در درجه‌ی دوم اهمیت است. لیدی ال رومن گاری

کسی چه می‌داند که آدم در سواحل زیبای دریاچه‌ی لمان به کی برمی‌خورد؟ شعار من این است: «همیشه آماده.» لیدی ال رومن گاری

نمی‌دانم چرا ترانه‌های عاشقانه را این‌همه غم‌انگیز و کوتاه می‌سازند. لابد شاعرانی که آنها را ساخته‌اند، تنگی نفس داشتند یا مسلول بودند و یا کله‌پوک. لیدی ال رومن گاری

بی‌شک، آزادی، برابری و برادری در گوشه‌ای به انتظار ایستاده بودند و بی‌صبرانه و خشمگین و نومید خیابان را می‌پیمودند و به ساعت‌مچی خود نگاه می‌کردند. لیدی ال رومن گاری

شاید این چشمان من بود که این‌همه زیبایی در او می‌‌دید. نمی‌دانم و اهمیتی هم نمی‌دهم. ولی از آن به بعد، از همان نگاه اول فهمیدم که هرگز مرد دیگری در زندگی من نخواهد بود و این‌که هیچ‌چیز به‌جز او هرگز نه برایم مهم است و نه وجود دارد. لیدی ال رومن گاری

زیبایی زندگی، تنها چیزی بود که ارزش مبارزه را داشت. لیدی ال رومن گاری

در جهان نبایستی طبقات، دولت و پرولتاریا وجود داشته باشند. تنها و تنها انسان‌های از بند رسته، زیبا و آزاد کافی است. لیدی ال رومن گاری

اگر تنی سالم و قوی و شاداب داشته باشی، روح هم بلد است از خودش مواظبت کند. لیدی ال رومن گاری

شرارت، هرگز فقط منشا لذت نبوده است؛ روی دیگر سکه‌ی فاجعه است، سقوطی کامل حتی برای چند لحظه. خودکشی، ارزان‌ترین شکل جنایت که به‌وسیله‌ی قانون قابل پیگرد نیست؛ رهایی از تمام قید و بندها، یک لحظه مکاشفه که می‌توان قیمتش را زیر چراغ گاز خیابان پرداخت. لیدی ال رومن گاری

هر وقت که دو پلیس سبیل‌دار وارد اتاق شدند تا مسیو را با خود ببرند، او به طرف مادرش می‌دوید و فریاد می‌زد: «آزادی و برابری باز هم آمده‌اند تا بابا را ببرند. برادری لابد مست کرده و توی خیابان افتاده.» لیدی ال رومن گاری

تنها سه چیز در دنیا هست که ارزش دارد آدم به‌خاطرش زندگی کند یا بمیرد: آزادی، برابری، برادری. لیدی ال رومن گاری

عشق‌های بزرگ و حقیقی در این دنیا اندک‌اند و آدم حق ندارد بگذارد بدون هیچ‌گونه اثری نابود شوند و از بین بروند. لیدی ال رومن گاری

همیشه مردان خوش‌قیافه را دوست داشت و عیوب فراوانی را به آنان می‌بخشود. حتی گاهی ابدا توجه نمی‌کرد که چقدر احمقند. تنها زمانی طرز فکرشان اهمیت پیدا می‌کرد که پیر می‌شدند و ظاهر زیبایشان از دست می‌رفت و چیزی به‌جز چانه‌ی لرزان و بینی آویخته و چشمان خسته به‌جا نمی‌ماند. لیدی ال رومن گاری

هنرمندی که خود را یک‌سره وقف خلق شاهکاری فناناپذیر کند، شبیه متفکر یا ایده‌آلیستی است که می‌کوشد جهان را نجات دهد. لیدی ال رومن گاری

اندیشید: آثار هنری را واقعا باید رام و دست‌آموز کرد، آدم باید بتواند ناز و نوازششان کند نه این‌که با ترس و احترام با آنها رفتار کند. لیدی ال رومن گاری

به‌نظرش می‌رسید هنرمندی که بکوشد به چیزهای زیادی دست پیدا کند، حتی اگر موفق هم باشد، مایه‌ی دردسر است. لیدی ال رومن گاری

هدف هنر، نجات جهان نیست؛ بلکه آن است که دنیا را پذیرفتنی‌تر کند. لیدی ال رومن گاری

ابلهان نمی‌توانند پنجاه‌سال تمام عاشق باقی بمانند. برای نیل به چنین عظمتی به مردی حقیقتا خیال‌پرداز و صاحب ذوق نیاز است. لیدی ال رومن گاری

پس از این‌همه سال زندگی در بین نجیب‌زاده‌ها باید یاد گرفته باشی که هیچوقت احساسات خود را بروز ندهی. لیدی ال رومن گاری

چیزهایی هست که از دست رفتنشان را هیچ چیزی در دنیا نمی‌تواند جبران کند. لیدی ال رومن گاری

پیوسته اندکی سختگیر و خشن بود و لحظاتی در زندگی‌اش پیش می‌آمد که ناگزیر می‌شد -دقیقا ناگزیر می‌شد- اندکی بی‌رحم باشد. لیدی ال رومن گاری

یک ضرب‌المثل فرانسوی را خوب به خاطر داشت که می‌گفت: «کسی که خوب دوست دارد، خوب هم تنبیه می‌کند.» لیدی ال رومن گاری

به‌راستی آنچه گذشت زمان بر سر آدم می‌آورد، خارق‌العا‌ده و شگفت‌انگیز است. لیدی ال رومن گاری

زن نباید مراقبت از شانه‌هایش را کنار بگذارد. افسوس خوردن، هیچ دردی را دوا نمی‌کند. لیدی ال رومن گاری

عجیب است که شانه‌های آدم، این‌همه تنها و درمانده شود. آخر سر مثل این‌که مال تو نیستند، احساس می‌کنی که با تو بیگانه‌اند و کسی فراموش‌شان کرده و آنها را جا گذاشته است. لیدی ال رومن گاری

گل‌ها اهمیتی نمی‌دهند که جوان هستی یا پیر، تنها می‌دانند چطور احساس جوانی را در تو بیدار کنند. لیدی ال رومن گاری

تازه می‌آیند که همدمت باشند و تو، تازه که شروع می‌کنی به آنها خو بگیری، مجبوری از آنان جدا شوی. لیدی ال رومن گاری

ساختمان سنگین و رنگین روی زمین نشسته است و تو تنها می‌توانی شاهد رنج‌بردن زمین باشی. لیدی ال رومن گاری

زندگی، عجیبه! نیست؟ چیزهایی که یه روزی درخشان و زیبا به نظرت می‌رسیدند و با دیدن‌شون از خود بیخود می‌شدی و حاضر بودی همه چیزت رو فداشون کنی، بعد یه مدتی و با مرور زمان یا با تغییر دیدگاهت، یه‌دفعه از شدت گیرایی‌شون کم می‌شه و با کمال تعجب، دیگه زیبایی‌شون رو از دست می‌دن. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

مارماهی‌ها فکرهای مخصوص خودشون رو دارن. اونا درباره‌ی موضوعات مخصوص خودشون و به زبان مخصوص خودشون فکر می‌کنن. اصلا ممکن نیست، اصلا نمی‌شه بخوای اون فکرها رو به زبان آدم‌ها بگی. افکار اون‌ها توی قالب کلمه‌های آدمیزاد نمی‌گنجه، متعلق به دنیای آبه؛ مثل بچه‌ای که توی شکم مادرشه. ما می‌دونیم جنین‌ها هم به چیزهایی فکر می‌کنن، ولی نمی‌تونیم به زبانی که توی دنیای خودمون استفاده می‌کنیم، بیانشون کنیم. مگه نه؟ 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

خاطره‌های زندگی قبلی که همین‌جوری یاد آدم نمیان. هرقدر هم به مغزت فشار بیاری باید خیلی شانس داشته باشی که یه‌جا یه اتفاق خاصی بیفته که تو ذهنت یه جرقه بزنه و خاطره‌ی زندگی قبلیت رو بیدار کنه تا بتونی اون رو به یاد بیاری. تازه اون‌وقت فقط چیزهای محدود یادت میاد نه همه چیز. این اتفاق‌ها هم ناخواسته می‌افتن. دست خود آدم نیست. مثل این می‌مونه که بخوای از سوراخ کوچیک دیوار، کل چشم‌انداز پشت اون دیوار رو ببینی. خب معلومه که نمی‌تونی! چون اون سوراخ، وسعت دیدت رو محدود می‌کنه. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

دکتر توکای عقیده داشت تمام زن‌ها با عضوی خاص و مستقل از اعضای دیگر بدنشان متولد می‌شوند؛ اندامی که با آن می‌توانند دروغ بگویند. این‌که کجا، چگونه و چه دروغی بگویند در هر فرد متفاوت است اما آنها به‌طور کلی در فواصل معینی دروغ می‌گویند، به‌خصوص اگر موضوع مهمی در میان باشد. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

برای من، موثرترین راه فراموش نکردن، نوشتن و روی کاغذ آوردن کلمات است. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

تنها کاری که ما برای کسانی که مردن و دستشون از دنیا کوتاهه می‌تونیم انجام بدیم، اینه که خاطراتشون رو زنده نگه‌داریم. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

اشک‌‌هایش را پاک کرد و گفت: «خیلی ببخشید… شرمنده‌ام که متاثرتون کردم.»
گفتم: «خواهش می‌کنم… این چه حرفیه؟ شرمنده برای چی؟ گریه برای کسی که فوت کرده و خیلی برای آدم ارزشمند بوده، اصلا شرمندگی نداره.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

یه چیز رو خوب فهمیدم؛ آدم‌هایی که از عشق خالص، عشق پاک و عشق به معنای واقعی حتی یه لقمه نون هم از گلوشون پایین نره و به همین خاطر هم بمیرن وجود ندارن. شما این‌جور فکر نمی‌کنین؟ 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

دکترها می‌گفتن علت اصلی مرگ دکتر توکای ایست قلب بوده، چون قلبش دیگه این قدرت رو نداشته که خون رو به بقیه‌ی بدنش پمپاژ کنه. اما اگه از من سوال کنی، می‌گم علت اصلی مرگش ایست قلبی نبود، بلکه عشق توی قلبش بود. عشق بود که باعث مرگش شد. او از غصه دق کرد. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

ترجیح می‌دهم فقط به خودم صدمه بزنم نه به دیگران. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

عشق، همین‌طوریه؛ یه‌دفعه و ناگهانی میاد و آدم دیگه کنترل قلبش رو از دست می‌ده، حس می‌کنه یه توپ بازیه و تو یه سری احساسات و نیروهای غیرمنطقی گیر افتاده. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

وقتی به این فکر می‌کنم که شاید هیچوقت نتونم ببینمش، انگار بدنم رو دارن به دو تکه قسمت می‌کنن. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

مدتیه درگیر بحران میان‌سالی شدم، اما هرچی بیشتر فکر می‌کنم، هیچ راه خروجی به نظرم نمی‌رسه. تمام چیزهایی که تا حالا برام لذت‌بخش بودن، دیگه به نظرم خسته‌کننده و مسخره‌ان، دیگه دلم نمی‌خواد ورزش کنم، حوصله ندارم برم لباس بخرم، حتی می‌ترسم بشینم پشت پیانو و درش رو باز کنم. دیگه اشتهایی به غذاخوردن ندارم، ساکت می‌شینم و فقط نگاه می‌کنم. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

اگه جوان‌تر بودم، مشکلی نبود و می‌تونستم خودم رو عوض کنم. می‌تونستم خیلی امیدوار باشم، اما الان چی؟ توی سن‌وسالی که الان هستم، بار گذشته داره رو شونه‌هام سنگینی می‌کنه. جوری‌که فکر می‌کنم هرگز نمی‌تونم گذشته رو جبران کنم. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

توی زندگی شخصی‌ام هیچ کمبودی نداشتم. دوست‌های خوب زیادی دارم، همیشه هم سلامت بودم و به روش خودم از زندگی لذت بردم… اما با این حال، اواخر مدام از خودم سوال می‌کنم تو چطور آدمی هستی؟ و خیلی جدی و دقیق به این سوال فکر می‌کنم. خیلی فکر می‌کنم؛ مثلا اگه این قدرت رو، این عنوان جراح متخصص رو ازم بگیرن، این زندگی راحتم رو ازم بگیرن، این آرامشی رو که این‌همه سال با تلاش به دست آوردم یه‌دفعه از دست بدم چی می‌شه؟ یا اگه بدون هیچ توضیحی، بدون هیچ کلمه‌ای، بدون هیچ چیزی، همون‌طور که برهنه به دنیا اومدم به دنیای دیگه‌ای برم، چی می‌شه؟ واقعا بعدش چی سرم میاد؟ چه اتفاقی می‌افته؟ 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

پیدا کردن یک جراح زیبایی خوب به قول معروف مثل پیدا کردن دونه‌های ذرت می‌مونه تو انبار کاه. منظورم اینه که همه‌جا تبلیغات زیبا و وسوسه‌کننده‌ای ازشون می‌بینی، اما درواقع تو اتاق عمل جور دیگه‌ای از آب درمیان. اولش با عکس‌های قشنگ و دلفریب تو رو به قتلگاه می‌برن و بعد تو اتاق عمل، تن سالمت رو داغون می‌کنن. به جای این‌که بشی شبیه اون عکسایی که نشونت دادن، زیبایی قبلیت رو هم از دست می‌دی. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

شاید خیلی سخت باشه، اما از نظر روان‌شناسی، زن‌ها برای این‌که بتونن به زندگی عادی برگردن، معمولا نیاز دارن انتقام بگیرن. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

انسان‌های بسیاری را می‌شناختم که پیش از آنکه بخواهند در امان باشند، به بیماری‌های بدخیم دچار شده بودند. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

من این حس رو هیچوقت تو زندگیم قبلا تجربه نکردم. هیچوقت نه آدم کاملی بودم، نه آدم کاملی شدم. این درد بزرگیه و چقدر دیر فهمیدم!
گفتم: «دیر و زودش مهم نیست. فکر می‌کنم دیرفهمیدن، هنوز خیلی بهتر از هرگز نفهمیدن باشه.»
گفت: «شاید بهتر بود حداقل این حس رو وقتی جوان بودم، تجربه می‌کردم. این‌طوری الان یه‌جورایی در برابر این حس در امان بودم.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

خوب که نگاه کنی متوجه‌می‌شی این حس پریشانی، این حس خفه‌کننده، این گرفتگی قفسه سینه و یه همچین احساساتی از هزارسال قبل تا حالا هیچ تغییری نکرده. حس از دست دادن تو هزارسال قبل، درست همون حسی بوده که الان هم هست. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

سوال کرد: "این شعر رو شنیدی؟
محبوبم را دیدم
حال، می‌پرسم
چگونه ادامه دهم
تمام عزیزان زندگی‌ام،
تمام گذشته‌ام
در نظرم رنگ باخته‌اند…"
گفتم: «از فوجی‌واراست.»
خودم هم نمی‌دانستم چطور همچین شعری را ازبر بودم.
گفت: «معنی و مفهوم دیدن تو قرن دهم، یه قرارداد بوده. تو این شعر یعنی یه قرارداد، یه تعهدی که با اون ارتباط عاطفی بین زن و مرد شکل می‌گرفته. من این رو تو دانشگاه یاد گرفتم. اون موقع با خودم فکر می‌کردم اوووه یعنی واقعا این‌طور بوده؟ اما الان تو این سن‌وسال که هستم، تازه می‌فهمم اون شاعر چه حالی داشته وقتی که این شعر رو می‌نوشته، اطرافش چی می‌گذشته! معشوق رو ملاقات کرده، جسمش رو با جسم اون به هم تنیده، وداع کرده و بعدش فقط احساس عمیق از دست دادن بوده و تنهایی…» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

توکای گفت: «من زن‌های جذاب زیادی رو دیدم. زن‌هایی که زیباتر از اون بودن، زن‌هایی که سلیقه‌ی بهتری داشتن، باهوش‌تر بودن و از لحاظ شغل و طبقه‌ی اجتماعی از اون هم بالاتر بودن، اما تمام این مقایسه‌ها هیچن! می‌دونی چرا؟ چون فقط اونه که برای من خاصه و این خاص‌بودن اون یه‌جورایی کامله. چطوری بگم… منظورم اینه تمام ویژگی‌هایی که تو وجود این زن هست، به‌هم مربوط و باهم آمیخته‌ان. اما همه‌شون یه نقطه‌ی مشترک مرکزی دارن که هر چی هست بدجور من رو به خودش جذب می‌کنه؛ مثل یه آهنربای قوی و غول‌آسا.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

گفتم: «این‌طور که من از حرفات متوجه شدم تو از یه طرف به‌شدت سعی می‌کنی اون رو بیش از اندازه دوست نداشته باشی، از طرفی هم تعلق خاطرت به اون بیشتر و بیشتر می‌شه؛ اون‌قدر شدید که می‌ترسی از دستش بدی. درسته؟»
گفت: «آره، درست متوجه شدی. تو خودت شاهدی که چطور عواطف و احساسات من همین الان هم با هم کشمکش دارن. انگار دارم خودم رو از وسط نصف می‌کنم. گیر کردم بین دو تا احساس متضاد و همزمان. منطقیش هم همینه که هرقدر هم تلاش می‌کنم نمی‌تونم ازش متنفر باشم تا شاید بتونم کمتر دوستش داشته باشم. چاره‌ی دیگه‌ای هم ندارم، من واقعا و عمیقا نمی‌خوام از دستش بدم.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

تو دوران دبیرستان یه‌بار تقریبا یه همچین حسی رو داشتم. البته تا حدودی شبیه حس‌وحال الانم بود، اما خیلی کوتاه. اون زمان، بچه بودم و احساسی که داشتم جوابی نداشت، متقابل نبود، اما الان کاملا فرق داره. وقتی به این زن فکر می‌کنم، قلبم درد می‌گیره و دیگه توان این رو ندارم که بخوام به کس دیگه‌ای فکر کنم. حالا یه آدم بالغ و عاقلم و طرف‌مقابلم هم همین‌طور و هر دومون با هم رابطه‌ی عاطفی داریم، اما نمی‌دونم چرا این‌طوری دیوانه شدم. اگه بیشتر از این بخوام بهش فکر کنم، سلامتیم هم به‌خطر می‌افته. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

سرش را تکان داد: «یکی از دلایلی که نمی‌تونم کسی رو که دوست دارم، کمتر دوست داشته باشم اینه که نمی‌تونم توی وجودش نقاط منفی زیادی کشف کنم. یه دلیل دیگه‌اش هم اینه که تازه اگر هم بتونم چیزی رو پیدا کنم که منفی باشه، دقیقا از همون نقاط منفی برام جذاب‌تر می‌شه. حس می‌کنم همون نقاط ضعف، بیشتر دارن به سمتش جذبم می‌کنن. اون‌وقته که قدرت تشخیصم رو از دست می‌دم. دیگه نمی‌دونم چی برام زیادیه، چی نیست! بعد نمی‌تونم فرق این دوتا رو بفهمم. اون خط جداکننده‌ی بین کم‌وزیاد رو دیگه نمی‌تونم ببینم. این اولین باره که تو زندگیم همچین حس پیچیده‌ای دارم؛ یه احساس غیرمنسجم…» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

پرسیدم: «خب، دقیقا چطور این کار رو انجام می‌دی؟ چطوری می‌تونی کسی رو کمتر دوست داشته باشی؟»
گفت: «به روش‌های مختلف. من تا حالا همه‌چی رو امتحان کردم، اما چیزی که در نهایت بهش رسیدم این بود که تا می‌تونی باید درباره‌ی اون شخصی که می‌خوای کمتر دوستش داشته باشی، منفی فکر کنی؛ مثلا من تو وجود همین زنی که خیلی دوستش دارم، دنبال نقاط ضعف گشتم و از صفات منفیش یه لیست انتخاب کردم. این لیست رو بارها و بارها مثل یه شعر توی ذهنم هی مرور کردم تا حفظش کنم و بعد به خودم گفتم از یه همچین زنی دیگه نباید بیشتر از اون مقداری که نیاز هست خوشت بیاد. سعی کردم خودم رو متقاعد کنم که نباید بیشتر از این دوستش داشته باشم.»
سؤال کردم: «موفق هم شدی؟ اصلا موثر بوده؟»
گفت: «نه زیاد!» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

گفتم: «آخه یعنی چی که باید سعی‌کنی کسی رو زیاد از حد دوست نداشته باشی؟»
گفت: «دلیلش خیلی ساده‌ست. اگه کسی رو خیلی دوست داشته باشم،درد بیشتری رو حس می‌کنم و دیگه قلبم نمی‌تونه این درد رو تحمل کنه، دیگه کشش ندارم. برای همین هم سعی می‌کنم دیگه کسی رو زیاد دوست نداشته باشم.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

من نمی‌خوام خودم رو از اون چیزی که هستم، بهتر نشون بدم؛ ولی فکر می‌کنم که خیلی خوش‌شانسم… یه خوش‌شانس مؤدب! 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

مثالی زد تا منظورش را برایم توضیح بدهد: «مثل این می‌مونه که یه آقای محترمی دری رو باز می‌کنه، می‌بینه یه نفر داره لباس می‌پوشه، سریعا عذرخواهی می‌کنه و می‌گه: ‘ببخشید مادام’ و سریعا در رو می‌بنده. این آدم مؤدبه… اما اون که سیاستمداره، همونطور که در رو می‌بنده می‌گه: ‘ببخشید موسیو’ …» حالا متوجه شدی؟ 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

گفتم: حالا که حرف از سیاست و درایت افتاد، یادمه توی یه فیلم قدیمی از تروفو یه صحنه بود که خانمی به آقایی گفت: «آدما دوجورن؛ یا خیلی مؤدبن یا خیلی سیاست دارن و طبیعیه که هردوی این ویژگی‌ها خوبن، اما بیشتر مواقع اون‌هایی که سیاست دارن برنده می‌شن.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

شاید من آدم خیلی باهوشی نباشم اما این‌جور مواقع همیشه با تدبیر و سیاست رفتار می‌کنم. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

او سه اصل طلایی در زندگی داشت که همیشه آنها را رعایت و به دوستانش نیز گوشزد می‌کرد:
«یک: هرگز شتاب‌زده عمل نکنید.
دو: هرگز کارهای احمقانه نکنید.
سه: هرگز همان الگوی قبلی خود را تکرار نکنید و اگر قرار است دروغی بگویید، دروغ‌های ساده و کوچک بگویید.» 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

به‌نظر می‌رسید این صفات در او مادرزادی باشند؛ درست مثل زیبابودن صدا یا باریک‌بودن انگشتان دست در بعضی آدم‌ها. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

خانواده‌هایی که در آنها فرزندان با درک درست و تربیت صحیح رشد کرده بودند، با والدین‌شان رفتار محترمانه‌ای داشتند. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

تمام انسان‌های روی زمین، سرانجام باید روزی پا در رهی ناهموار بگذارند و بالأخره پدر یا مادر شوند و این امر، هر چند ترسناک به‌نظر می‌رسد اما لذت‌بخش است. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

دکتر توکای عقیده داشت می‌توان با پول کافی و عمل جراحی، چهره‌ی زنان را به هر شکلی که بخواهند زیبا کرد؛ اما توانایی فکری، زیرکی، هوشمندی و شخصیت آنان را هرگز. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

دکتر توکای در طول سی‌سال زندگی مجردی‌اش، برخلاف دخترهای جوان هرگز به زیبایی ظاهر اهمیت نمی‌داد و معیار او برای ازدواج، امتیازات ظاهری نبود. آنچه در وجود خانم‌ها بیشتر برایش ارزش داشت، اخلاق، زیرکی، هوش و حس شوخ‌طبعی آنان بود. زن‌ها هرقدر هم زیبا و جذاب بودند، اگر اطلاعات عمومی بالایی نداشتند و نمی‌توانستند نظری از خودشان بدهند، در نگاه دکتر توکای جایگاه درخوری نداشتند و او بیشتر از آنها فاصله می‌گرفت. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

دکتر توکای همواره به دلیل این‌که وضعیت مالی خوب و موقعیت شغلی‌اجتماعی بالایی داشت، مورد توجه خانم‌ها قرار می‌گرفت؛ اما چون ظاهر زیبایی نداشت، به هر دختر جوانی که ابراز علاقه می‌کرد، همیشه گزینه‌ی دوم تلقی می‌شد و نامزدی‌هایش به ازدواج ختم نمی‌شد. دخترهای جوان با گزینه‌‌هایی ازدواج می‌کردند که ظاهری جذاب و موقعیت مالی بهتری داشتند. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

گاهی اتفاق می‌افتد که پرتویی خاص از نور یا جرقه‌ای کوچک وارد زندگی آدم‌ها می‌شود و آنها در اثر آن، به غیرطبیعی بودن رفتار روزمره‌شان پی می‌برند. عواقب این آگاهی، بسیار دلخراش و برخی مواقع، طنزآمیز و خنده‌دار است. البته انسان‌های بی‌شماری نیز هستند که شانس نمی‌آورند چنین پرتویی کوچک و روشن را با چشم‌های خود ببینند و به آگاهی برسند یا حتی اگر این بخت و اقبال را نیز داشته باشند، ممکن است هرگز متوجه آن نشوند. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

بعضی انسان‌ها همیشه باید انواع کلک‌های کوچک و بزرگ موردنیاز را بیاموزند تا بتوانند خودشان را آماده‌ی رویارویی با جهان کج‌وکوله‌ی اطرافشان کنند. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

برخی از انسان‌ها شدیدا ساده و زلال‌اند و درون‌شان آنقدر کم شکل‌یافته است که گاه مجبورند در اثر ضربه‌ای شدید یک‌عمر را در کمال شگفتی با فریب و ترفند روزگار بگذرانند. این انسان‌ها از نظر تعداد زیاد نیستند، اما گاه ممکن است با چنین افرادی روبرو شوید. 1 عضو غیروابسته هاروکی موراکامی

اگر بخواهید از آدم‌ها حرف بزنید، باید خودتان را جای آنها بگذارید. مالون می‌میرد ساموئل بکت

عزیز من! آه، کاش فقط هفتاد سال پیش همدیگر را می‌دیدیم! نه، این‌طوری عالی است؛ دیگر آنقدر فرصت نخواهیم‌داشت که از یکدیگر، بیزار و متنفر شویم، که به چشم خود شاهد سپری‌شدن دوره‌ی جوانی‌مان باشیم و با دل‌آشوبه و انزجار از شور و شیفتگی گذشته‌هامان یاد کنیم، که به دنبال یافتن شخص ثالثی برویم. شما از یک‌طرف و من از سوی دیگر، در یک جمله‌ی کوتاه می‌توانم بگویم که دیگر برای شناختن یکدیگر هیچ فرصتی نخواهیم‌داشت. مالون می‌میرد ساموئل بکت

همه‌ی سالخوردگان با جسم و روح پیر، شبیه همدیگرند. مالون می‌میرد ساموئل بکت

متوسل‌شدن به قرص‌ها برای آرامش و بعد، فقط دل‌درد نصیب آدم می‌شود. مالون می‌میرد ساموئل بکت

آدم، خیلی شتاب‌زده در مورد مردم قضاوت می‌کند. مالون می‌میرد ساموئل بکت

مدفون‌شدن در گدازه و خم به ابرو نیاوردن؛ در این اوقات است که انسان ثابت می‌کند چندمرده حلاج است. مالون می‌میرد ساموئل بکت

فکر می‌کنم عاقبت تمامش خواهم‌کرد. بهترین‌ها را برای آخر کار گذاشته‌بودم، اما حالم چندان خوش نیست. شاید دارم می‌روم. در این‌صورت متعجب خواهم‌شد. این یک ضعف گذراست. همه این‌جور ضعف‌ها را تجربه کرده‌اند. آدم ضعف می‌کند، بعد این حالت می‌گذرد، قوای انسان احیا می‌شود و دوباره همه‌چیز را از سر می‌گیرد. مالون می‌میرد ساموئل بکت

مشکلات بغرنج همیشه گریبانگیر کسانی شده‌اند که به‌هیچ‌وجه آرام‌وقرار نداشته‌اند، تا وقتی‌که به‌قطع دریابند که کارسینومایشان مربوط به پیلور است یا از دوازدهه یا همان اثنی‌عشر. مالون می‌میرد ساموئل بکت

به‌هرحال مردم هرگز از رنج‌کشیدن راضی و خرسند نخواهند بود، بلکه برعکس، آنها باید گرما و سرما، باران و عکس آن، یعنی هوای خوش، عشق، دوستی، گناه و به طور خلاصه، هیجان و شوریدگی‌های بی‌شمار را تجربه کنند تا از این طریق بتوانند به‌طور دقیق دریابند چه چیز باعث می‌شود خوشبختی‌شان ناب و بی‌آلایه نباشد. مالون می‌میرد ساموئل بکت

در کشاکش تحمل رنج -چون امکان ندارد کسی مدت طولانی در این شرایط باقی بماند و ناراحت و آزرده نشود- به‌تدریج این آرزو و تمایل در وجودش ریشه کرد که ای کاش باران و به تعاقب آن، رنج‌ها و دردهایش هرگز پایان نیابد؛ چون علت دردمندی او تقریبا بدون شک و شبهه، باران بود، وگرنه درازکشیدن و لم‌دادن که به خودی‌خود چندان خوشایند نیست، پنداری میان آنچه رنج می‌کشد و آنچه رنج را پدید می‌آورد، ارتباط وجود دارد. چون ممکن بود باران بند بیاید، اما رنج او پایان نیابد؛ درست مثل این‌که ممکن بود رنج و درد او پایان یابد، بی‌آن‌که باران بند آید. مالون می‌میرد ساموئل بکت

می‌توان گفت کسی که به اندازه‌ی کافی صبر کرده باشد، قادر است تا ابد نیز همچنان صبر کند و منتظر بماند و سرانجام ساعتی فرامی‌رسد که دیگر هیچ اتفاقی رخ نخواهد داد و هیچ‌کس دیگری از راه نخواهد رسید و همه‌چیز به پایان می‌رسد؛ جز انتظار عبث. هنگامی‌که می‌میرید، دیگر خیلی دیر می‌شود، دیگر بیش از حد انتظار کشیده‌اید یا دیگر به قدر کافی زنده نیستید که دست از انتظار کشیدن بکشید. مالون می‌میرد ساموئل بکت

تحقق دیرهنگام یک امید، بهتر از عدم تحقق همیشگی آن است. مالون می‌میرد ساموئل بکت