بریده‌هایی از رمان ابله محله

رازها روی نوک زبان ما مثل فلفل قرمزاند. دیر یا زود زبانمان را آتش می‌زنند. دیر یا زود دهانمان را باز می‌کنیم و شیطانکی را که بین دندانهای به هم فشرده ما، می‌کوشد به اعتراف وادار مان کند، نشان می‌دهیم. و بعد، باید حرف زد و باز هم حرف زد. ابله محله کریستین بوبن

به چه فکر می‌کنی؟ زنان عاشق دوست دارند دلسوز (حداقل دلسوز) و بنابراین منطقی و خوش فکر به نظر برسند. اما گرچه رویای منطقی بودن را در سر می‌پروانند، امیدوارند که در پاسخ به چنین سوالی فقط یک پاسخ بشنوند. به نظر آنها فقط یک پاسخ مناسب وجود دارد: به تو فکر می‌کنم. اما محبوب آنها غالباً از مشکل، با مهارت می‌پرهیزد» به هیچ چیز فکر نمی‌کنم. ابله محله کریستین بوبن

وقتی آدم کسی را دوست دارد چیزی هم برای گفتن به او پیدا می‌کند، تا آخر زمان. ابله محله کریستین بوبن

لبخند از فکر قابل اعتماد‌تر است. لبخند بسیار موثر‌تر و بسیار پرمعنی‌تر است. ابله محله کریستین بوبن

این یک قانون قدیمی دنیاست، قانونی نامکتوب: هر کسی که چیزی بیشتر دارد، در همان لحظه، چیزی هم کمتر دارد. ابله محله کریستین بوبن