بانوی سپید پوش از آسمان اتاقش فرود می‌آید تا روحی را تسلی بخشد اما در آن جمع پرهیاهو روحی نمی‌یابد و پس از گفتن چند کلمه که مفهومش را نمی‌فهمند به اتاقش برمی گردد. تجلی اش جز پیش درآمدی بر ناپدید شدنش نیست.