پدر فیلسوفم نمی‌توانست کاری به سادگی کوتاه کردن مو را هم بدون تفکر درباره معنایش انجام دهد. می‌گفت: "مو، سمبل مردانگی و سرزندگی، هرچند خیلی از آدمای شل و ول موهای بلندی دارند و خیلی از آدم‌های پرطراوت کچلن. اصلا برای چه کوتاهش می‌کنیم؟ مگه چه هیزم‌تری به ما فروخته؟" و با قیچی هایی سریع و بی ملاحظه موها را به پرواز درمی آورد. بابا موهای خودش هم می‌زد، اغلب بدون آیینه. "قرار نیست جایزه بگیرن، فقط باید کوتاه شن." ما پدر و پسری بودیم با موهایی نامرتب و مجنون؛ تجسم یکی از ایده‌های پدرم ک بعدها معنای حقیقی اش را فهمیدم: رهایی در اینست که شبیه دیوانه‌ها باشی. /ص15