اگر موضوع بر سر "شاعر بودن" است؛ به آن‌ها بگو که من بزرگ‌ترین شاعر عالمم. نه به خاطر هیچ کدام از شعرها که تا به امروز نوشته‌ام… نه به خاطر "هوای تازه" نه به خاطر "باغ آینه" ، نه برای خاطر "پریا" که یک امید است، نه برای خاطر "دخترای ننه دریا" که یک درد و یک نومیدی است. نه برای خاطر شبانه‌ها و نه برای خاطر "تا شکوفهٔ سرخ یک پیراهن" که بزرگ‌ترین اشعار فارسی نیمهٔ دوم قرن بیستم هستند… نه؛ به خاطر هیچ کدام این‌ها نه؛ بلکه تنها و تنها برای خاطر آیدا؛ برای خاطر تو که زیباترین شعر منی. برای خاطر تو، شعر زندگی من، همهٔ زندگی من… برای خاطر تو…