فرهاد جعفری

ازم پرسید: کورا هیچ چی رو نمی‌بینن بابایی؟ گفتم: کی گفته کورا چیزی رو نمی‌بینن؟ خیلی ام دیدشون از ما بهتره. پرسید: چه طوری؟ گفتم: خدا که چیزی رو از آدم می‌گیره ، عوضش ده تا چیز دیگه به آدم می‌ده. پرسید: مثلاً ؟ گفتم: مثلاً این که کورا اگه نمی‌بینن؛ عوضش گوش شون خیلی از گوش ما که می‌شنویم بهتر می‌شنوه. پرسید: سخته آدم کور باشه ؟ گفتم: امتحان کن پرسید: چه طوری؟ گفتم: با خودت قرار بذار امروز همه ی ظرفا رو بشوری به شرط این که تما مدت چشات بسته باشن گفت: باشه این بود که چشم هایش را بست و سعی کرد برگردد و برود طرف سینک ظرف شویی. و من پشت به او ؛ نشستم به نوشتن چیزی که بگذارم توی وبلاگم. و گاهی وقت ها؛ پشت بهش و رو به مانیتور ازش پرسیدم: ببینم. چشاتو که وا نکردی یه وخ؟ که هر بار گفت نه و هر بار هم که نگاهش کردم؛ دیدم با جدیت دارد پلک هایش را به هم فشار می‌دهد که مبادا یک وقت چشم هایش باز شوند. و دیدم دارد کورمال کورمال؛ فنجان‌ها را کف می‌مالد و آب می‌کشد.

کافه پیانو

فرهاد جعفری