دنیس جانسون

حدود سه و نیم صبح جورجی مردی را آورد به بخش که یک چاقو توی چشمش بود. پرستار گفت: «امیدوارم تو این بلا رو سرش نیاورده باشی.» جورجی گفت: «من؟ نه، همین‌جوری بود.» مرد گفت: «زنم این کارو کرد.» تیغه تا دسته رفته بود توی گوشه‌ی چشم چپش. یک جور چاقوی شکاری بود. پرستار پرسید: «کی آوردت؟» مرد گفت: «هیچ کس. پیاده اومدم. سه تا خیابون بیشتر راه نبود.» پرستار با کنجکاوی نگاهش کرد: «باید بستریت کنیم.» مرد گفت: «باشه. کاملا برای همچین چیزی آماده‌ام.» پرستار این بار کمی طولانی‌تر نگاهش کرد. گفت: «اون یکی چشمت شیشه‌ایه؟» گفت: «پلاستیکیه، شایدم یه چیز مصنوعی دیگه.» به چشم آسیب‌دیده اشاره کرد و گفت: «اون وقت تو با این چشمت می‌بینی؟» «می‌تونم ببینم. ولی نمی‌تونم دست چپم رو مشت کنم. فکر کنم چاقو به مغزم آسیب زده.» پرستار گفت: «یاد خدا» گفتم: «بهتره برم دکتر رو بیارم.»

پسر عیسا

دنیس جانسون