مرا اگر بپرسی، میگویم: عشق والاترین موهبت هستی است به جان بیمقدار ما ولیکن در طالع کسی به وصال مینشیند و در اقبال کسی دیگر به فراق یار. من که میگفتم: عشق زندگی میبخشد، نمیدانستم گاه عشق زندگی را تماما از انسان میگیرد که زندگی بی عشق پرندهای بی بال است و کجا اندیشه پرواز به ناکجاآباد به بیبالیاش بگنجد یا اگر هم بگنجد کجا یارای رفتن دارد؟