جنبه متمایز کننده کار شریفی، تلاش او برای آفرینش نوعی فضای پوچ و بیدادگر است، فضایی که همرنگی از واقعیت دارد و همصبغهای متافیزیکی مییابد. فضایی که از برخورد دو رویا یا دو کابوس، پدیدار میشود، فضایی متلون و فرار؛ گویی خوبی را به بیداری ببینیم. نوعی خیره شدن در فضای تهی و مرگ...