صبر بلند
از پنجره اتاق کارم بخشی از ساختمان شما پیداست. هوا خنکای باران دارد و کمی مه گرفته است. کوه در دوردست‌تر در هوای پیش بارانی، پوسته تیره‌ای آن را پوشانده. هوا در شک میان باریدن و نباریدن، زمین و زمان را به انتظار خود سرگردان کرده، میان طراوت و خشکی، میان آمدن و نیامدن، میان رسیدن و نرسیدن. حالا ایستاده‌ام ...
چه زود دیر شد جلد1(2جلدی)
بی‌تا بهت‌زده و از رمق رفته گفت:«اگر بزنم تو چه کار می‌کنی؟»
ـ فرار می‌کنم. تو همین را می‌خواهی، نه؟
برق شرربار نگاهش بی‌تا را در جا خشک کرد. با صدایی شکسته گفت:
ـ پس تا فریاد نزده‌ام و آبرویت را نبرده‌ام برو.
ـ من دوستت دارم. با من این جوری رفتار نکن! بد می‌بینی‌ها!
ـ من... من از تو متنفرم. برو گمشو دیوانه احمق!...
