در کشورهای جهان سوم، ادبیات، به ویژه ادبیات داستانی، بیشتر به مسائلی چون فقر، اختناق، عدم امنیت و بیعدالتی میپردازد. حال آن که در غرب پرداختن به این مقولات معمولا بر عهده رسانههاست. از این رو میتوان ادعا کرد که در شرق و از جمله در ایران ادبیات بیشتر جنبه گزارشگری دارد و تا حد زبادی جایگزین رسانههای عمومی شده است. اگر این ادعا درست باشد، ادبیات داستانی ما در حکم آینهای است که در آن زندگی و سرنوشت زنان و مردان این سرزمین به صورتی واقعیتر، دقیقتر و بیپیرایهتر از رسانهها نشان داده میشود. کتاب حاضر مجموعهای است از ده تصویر زنده از آثار ده نویسنده امروز ایران.