رمان ایرانی
ودیعه
به چشمانم بنگر... آیا تو که یک هدیه‌ای، مرا به یاد گذشته دور می‌اندازی؟ گذشته‌ای که با پس کشیدن همدمم... تنها شدم، تنهایی رازی بود برای این زندگی و تو ودیعه این زندگی... امروز به تو، به تو که تنها ودیعه این تن تنهایی می‌گویم، می‌گویم: آیا جرم است که من تنها نباشم؟
شاید فردا
به دنبال گم‌گشته خود در فردا هستم و هم‌چون رویا می‌جویمش، اما تو آن را از خود می‌رانی، به راستی چه رویای شیوایی بود، رویایی که هر لحظه‌اش از واقعیت، واقع‌تر بود، شاید فردای من در رویای واقعی زندگی تحقق یابد، که اگر این‌چنین باشد، وای بر من، آری شاید فردای دیروز من امروز فردای تو بوده!!!