معمای آقای ریپلی

به گفته منتقد ضمیمه ادبی تایمز، هنر پاتریشیا های اسمیت در این است که با مهارت تمام طرح و شخصیت‌سازی و سبک را در هم می‌آمیزد و داستان جنایی در اصل به ‹‹ابزاری برای افشا و وارسی ژرفترین علایق و مشغله ذهنیش›› بدل می‌شود. از مضامین مورد علاقه او چگونگی احساس گناه است و نیز رابطه‌ای که بیشتر هم‌زیستی میان دو نفر است (تقریبا همیشه دو مرد) که هم به سوی هم جذب می‌شوند و هم هم‌دیگر را دفع می‌کنند. رمان‌های پاتریشا های اسمیت عمدتا با تحلیل روان‌های رنجور سر و کار دارند تحلیلی که از تصویری کم‌رنگ از شخصیت روان رنجور آغاز می‌شود تا رنگ‌های تیره و دهشت‌انگیز اسکیزوفرنی پیش می‌رود.