بازی‌نامه باستان

فردوسی:‌ من به نوشیدن نگاهت تشنه‌ام. خودت را نشانم بده. در لحظه‌های جان‌فرسای شعر و شعور این شاعر به بیداریم بیا، کلام تو مرحم است برای زخم‌های کهنه‌ام، جان بی‌مقدار این شاعر فدیه مهر و موت، پیش بیا،‌ خودت را نشانم بده، پیدام کن و واپسین ذره‌ام را بستان.