هنوز کسی هست که به نیروی عشق برای تغییر جهان باور دارد. الیویه پی نمایشنامه چهره ارفه را بعد از فجایع بوسنی و هرزگوین نوشته است. او در سال 1995 در اعتراض به انفعال و بیتفاوتی مردم اروپا نسبت به کشتارهای دستهجمعی بوسنی اعتصاب غذایش را کافی ندانست و در سال 1998 بعد از سفری به هرزگوین، درصدد بازگو کردن فاجعه بر روی صحنه تئاتر برآمد. او ارفه را فراخواند تا با نیروی عشق و شعر، خواب تماشاگران را بزداید و تئاتر را به عرصه رخدادی برای بیداری و نجاتشان از دوزخ اروپای عقلمدار پس از روشنگری بدل سازد.