مجموعه داستان داخلی
من خنگ‌ترین دختر رو زمینم
زنگ نقاشی بود. خانوم سماباتی گفته بود: «بچه‌ها، دفتراتونو در بیارین، می‌خوام یه موضوع نقاشی بهتون بدم.» من دفترمو درآبرده بودم. داشتم یه قورباغه سبز روی طاقچه می‌کشیدم. تو خونه‌مون یه قلک قورباغه‌ای دارم رو طاقچه‌مون. من خیلی نقاشی کردنو دوست دارم، همه‌چی‌ام بلدم بکشم. مامانم می‌گه هزار ماشالا. خانوم سماباتی گفته بود: «حالا بچه‌ها، من می‌شینم روی میزم شما هم شروع کنید به کشیدن تصویر من!» من داشتم قورباغه‌مو رنگ می‌کردم. اون یه قورباغه قرمز بود. رنگشو عبض کرده بودم.
پیاده‌روهای پارک لاله (سکوی دوم)
مامانم می‌گه: «هیچ کدومتون اون‌جوری نشدین که من می‌خواستم.» منو داداش پیمانمو می‌گه. من نمی‌دونم چرا هنوز که هنوزه مردم بچه میآرن. به نظر من که جمعیت جهان دیگه بسه. به نظرم وقتشه آدما هم مثل دایناسورا منقرض بشن. از این حرفم چقدر خوشم اومد. خیلی حرف جالبی زدم. حرف فیلسوفی‌ای بود به نظرم. شاید اگه شوهر نکرده بودم فیلسوف ...