میهویل با ظرافت، استعارهای از زندگی مدرن میسازد که در آن عادت به ندیدن ما را قادر میسازد که چیزهایی که مستقیما بر زندگی آشنای ما تاثیر ندارند را نادیده بگیریم. اما نمیخواهد که ما داستان او را به عنوان یک تمثیل بدانیم بلکه آن را در قالب یک داستان پلیسی جنایی که در موقعیتی عجیب و غریب روی میدهد به ما عرضه میکند... میهویل در این رمان بار دیگر خود را به عنوان نویسندهای اصیل و باهوش اثبات میکند.