نسل عیسی

من فکر می‌کنم هنوز زنده باشد. از صحرا که برگشتیم، هنز صدایش در گوشم بود. باز انگار شب‌ها صدایش می‌آید. آن یک «آخ» پشت آن در. پشت شیشه‌هایی که مات بودند و مادر چشم به آن دوخته بود. وقتی که تبر را می‌زد، فقط آن یک صدا بود و بس. هنوز هم می‌آید. سمانه شب‌ها بیدار می‌شود، گریه می‌کند و می‌گوید: «صدایش را می‌شنوم.» مادرم کاری از دستش برنمی‌آید. فقط می‌گوید: «بخواب! همه چیز تمام شد.» او می‌گوید: «نه مامان، باز اگر یک موقع صبح از خواب بلند بشوم ببینم آن‌جا ایستاده چه؟»