همین پرندگان نغمهخوان که بر فراز شاخسارها میخوانند و روح را نوازش میدهند و جان را آرامش؛ وقتی انبوه میشوند و هجوم میآورند آن چنان بیمی در دل میافکنند که توصیفناپذیر است و خانم دوموریه در داستان شورانگیز «پرندگان» این بیم را آن چنان به تصویر کشیده که آن نغمه دلنشین میتواند به آوایی هولانگیز تبدیل شود که جان را از درون بلرزاند.