ژان پی‌یر ملویل در پاسخ به سوالی درباره سبک و شیوه کار فیلمسازان موج نو سینمای فرانسه می‌گوید: «اگر چیزی به نام موج نو وجود داشته باشد، فقط و فقط متعلق به ژان لوک گدار است.» شاید این گفته مبالغه‌آمیز به نظر برسد، اما واقعیت این است که در میان فیلمسازان موج نو آثار گدار از همه شخصی‌تر و غیر متعارف‌تر است. او با همان اولین فیلمش «از نفس افتاده»، که اتفاقا معروفترین و محبوب‌ترین فیلم کارنامه‌اش است، کل اصول حاکم بر سینمای کلاسیک را زیر سوال برد و انقلابی در سینمای فرانسه و دنیا به راه انداخت و به اعتقاد بسیاری، مانیفستی برای موج نو تعیین کرد. گدار و دوستانش که اکثرا از منتقدان مجله «کایه دو سینما» بودند آرزوی ساختن فیلم‌هایی را داشتند متفاوت از سینمای رایج؛ سینمایی که آن را کلیشه‌ای، عامه‌پسند و بورژوایی می‌دانستند؛ سینمای ستارگان و گیشه. او مبارزه با این سینما را با «از نفس افتاده» آغاز کرد؛ فیلمی در ژانر نوآر که طرح اصلی‌اش از فرانسوا تروفو ـ از مطرح‌ترین و معروفترین چهره‌های موج نو ـ بود. ژرژ سادول، منتقد و مورخ مشهور سینما در مقاله‌ای در نشریه «له لتر فرانسز» درباره این فیلم نوشت:«هیچ فیلمساز جوانی تاکنون چنین اصول و قواعد سینمایی را زیر پا نگذاشته است. دوربین روی دست که فیلم با آن گرفته شده، مرتب تکان می‌خورد... نماها یک در میان آگاهانه نامنطبق تدوین شده‌اند... تدوینگری که این فیلم را ببیند از خشم خواهد لرزید...» داستان از نفس افتاده داستان عشق است؛ عشقی که درد و مخاطراتش با مصیبتی خواسته، مضاعف می‌شود.