زمانهای که هنری دیویدتارو در آن میزیست و از آن مینوشت دورانی پرشور در ادبیات آمریکا بود. دورانی که آثار بزرگی همچون موبیدیک اثر هرمن ملویل، ساقههای چمن اثر والت ویتمن و نامه اسکارلت اثر ناتانیل هارتون را آفریده بود، آثاری که طنین آرمانهای آمریکا بود و دیگر فقط بازتابی از ادبیات انگلستان نبود. حدودا یک دهه پیش از عزیمت تارو به آبگیر والدن، گروههای آرمانپرست تأسیس میشدند، لایجه اخراج سرخپوستان، لایحه مربوط به بردگان فراری که مایه شرم تاریخ سیاسی آمریکاست هر دو تصویب شدند، ایرلندیها که گرفتار قحطی سیبزمینی شده بودند به نیوانگلند میآمکدند، بانکها ورشکسته میشدند، نهضتهای مختلف تلاشهای گوناگونی را برای اصلاحات اجتماعی آغاز میکردندو کشور به سوی جنگ داخلی پیش میرفت. و...