ارباب نجوا

بیشترین چیزی که آدمی را برای مقابله به مثل‌های کور تحریک می‌کند، باور دوست نداشته شدن است. البته معمولا با عبارت «فلانی لیاقت مرا نداشت»، با این امر کنار می‌آییم، اما از درون، این مسئله را حل نمی‌کنیم. هر بار، دوست نداشته شدن یا رهاشدگی را در خود چون دانه‌ای می‌کاریم که میوه‌اش در آینده می‌شود دوست نداشتن‌های خودمان؛ می‌شود رها کردن‌های خودمان. محبوب تو، خود زمانی رها شده بود؛ این سیر منفی را با رها کردن تو ادامه داد و حالا تو آمادگی رهاسازی را از درون پیدا کرده‌ای.