بدیو در نمایشنامههای این کتاب دست به ابتکاری چندجانبه زده است. برای نشان دادن اعتراض خود به آن چه در فرانسه علیه مهاجران رخ میدهد سنت نمایشنامهنویسی کسانی چون مولیر را ادامه داده و با خلق قهرمانی متعلق به طبقات فرودست جامعه از زبان او ثروتمندان و سیاستمداران و قدرتمندان را به سخره گرفته است. در انجام این کار، بدیو تجربهای زبانی نیز عرضه کرده است: ساخت زبانی که در آن ناسزاها و اصطلاحات عامیانه در کنار اصطلاحات فلسفی نشستهاند. شگفت این که ترکیب اعتراض اجتماعی و تجربه زبانی در بستر طرح مفاهیم فلسفی برای عموم، از کودکان تا بزرگسالان، رخ داده است.