شیرین مثل اسپرسو

میان میزهای چهارگوش و گرد ماهاگونی ‌رنگ و صندلی‌های پشت کوتاه و نیمکت‌هایی که پشتی‌شان به دیوار چسبیده، بالاخره پیدایش می‌کنم. با این‌که ظاهرش را بزک کرده‌اند، اما بلافاصله شناختمش. خودش است. تنها فرق این صندلی با بقیه، میله کج بین دو پایه جلویش است. می‌شناسمش؛ چون خودم این بلا را سرش آوردم...