«داستان عجیبیه. داستان موی دم‌موشی. روزگاری که اروپا شیفته تمدن ما بود، فرانسوی‌ها از موی دم‌موشی خوش‌شون اومد. بعد، آقا، موی دم‌موشی بین هلندی‌ها هم مد شد. حتی بین آمریکایی‌ها.» نیمان رنگش پرید. زیر لبی حرفی در موافقت با کوآسو زد. «اما این‌ها مال وقتیه که اروپا مدت زیادی نبود ما رو می‌شناخت. حالا اوضاع فرق کرده اما جالب اینه که اروپایی‌ها هنوزم موی دم‌موشی می‌بندن. حتی آمریکایی‌ها موقعی که انقلاب کردن! در دوران جلال و جبروت فرانسه، مردمش علاوه بر موی دم‌موشی از عادت قورباغه‌خواری چین هم تقلید کردن، عادتی که به نظر بقیه ملت‌ها خفت‌بار می‌رسید. حالا موی دم‌موشی در اصل چی بوده، آقا، هیچی نبوده به جز نماد بندگی و فرمان‌برداری، از وقتی باب شده که مردمان شمالی به چین حکومت می‌کردن، آقا، موی دم‌موشی در چین نشونه تحقیر بوده. در اروپا برعکس شده. شده نشونه فتح و پیروزی همون روزگار، همون عصر. مردم چین عادت داشتن قورباغه بخورن چون فقیر بودن. قورباغه‌خواری اروپایی نشونه شان و منزلته. تاریخ این‌قدر وارونه شده.»
