پاول کله یک سال از اخراجش از آکادمی دوسلدورف به جرم منحط بودن آثارش از سوی رژیم نازی، در دفترچه خاطرات روزانه خود نوشت: «چیزی باید بتواند رنجی را که برای صیانت از سرزمین معنوی پدری‌مان می‌کشیم، تسلی دهد. این چیز شاید دیدگاه تازه‌ای باشد که ما را از تحمل این همه سنگینی و فشار رهایی بخشد و از دل آن توان و نیروی جدیدی خلق شود.» به نظر می‌رسد روی آوردن پاول کله به ترسیم فرشتگان به ویژه در دو سال پایانی زندگی‌اش، چیزی نبود جز تجلی دیدگاه تازه مورد نظر وی. او با پناه بردن به عالم فرشتگان و بازسازی آن در قالب تصویر، تلاش کرد جهان موجود را برای خود و دیگر انسان‌های گیر افتاده در چنگال نازیسم قابل تحمل‌تر سازد. به تصویر کشیدن فرشتگان هر چند بازنمایی واقعی از جهان سده بیستم نبود، دست کم آن را زیباتر و مانوس‌تر ساخت.