«داوید لسکو» در این کتاب بحران درام در قرن نوزدهم و بیستم را از زاویة خاصی مطرح میکند: نمایشنامهنویسی جنگ از کلایست یا موللر و باند. وی نمایشنامههایی از ده نمایشنامهنویس مدرن و معاصر را تحلیل میکند و به مقابلة آنها با تئوریها و فلسفههای بزرگ جنگ- سونتسو، ماکیاول، کلوسویتز، مائوتسه تونگ، فوکو- میپردازد و با تفکر روی تئاتر و اندیشة برشت است که دو مقولة اصلی این نوع آثار را از هم تفکیک میکند: نمایشنامه نویسی ”عمل جنگی“ و نمایشنامه نویسی ”حالت جنگی“ که دومی امروزه بیشتر روی صحنه میآید.