دو سال حضور ساموئل بکت در اکول نرمال پاریس از سال‌های به شدت پرجنب و جوش اوست. او به پژوهش خود در مورد دکارت ادامه داد، کسی که پیش از این فلسفه‌اش عمیقا روی بکت تاثیر گذاشته بود. دکارت عقاید خود در مورد وجود خدا را بر این مبنا گذاشت که یک ذهن متناهی نمی‌تواند خالق اندیشه نامتناهی باشد. با آن که شک‌گرایی بکت به او اجازه قبول این برهان را نمی‌دهد، تاکید دکارت بر ذهن به عنوان زمینه اصلی بررسی علمی با کاوش سرسختانه بکت در فرآیندهای آگاهی هم‌راستاست. تردیدهای دکارت درباره صحبت مفهوم واقعیت بیرونی که حاصل از ادراک حسی است، طرحی فلسفی در اختیار بکت می‌گذاشت که همواره از آن در داستان‌ها و نمایش‌های‌اش استفاده می‌کرد: تصویر یک ذهن، بیگانه از کالبد خویش، که جهانی را که خود در آن سکونت دارد به پرسش می‌کشد و، در عین حال، در خود تامل می‌کند تا اعتبار برهان‌اش را زیر سوال ببرد.